รักร้ายๆของสาวสุดโก๊ะ

บทนำ

ตายๆ ตายแน่ๆ ฉันต้องบ้าไปแล้ว ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย…

วันนี้ขณะกำลังก้าวเท้าออกจากบ้าน ฉันพนมมือขึ้นพร้อมพูดว่า     

“ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ค่ะ วันนี้ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรที่ทำให้รู้สึกไม่สบายใจเกิดขึ้นในที่ทำงานลูกจะแจ้งขอลาออก แต่ถ้าไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นแสดงว่าลูกยังคงต้องอยู่ที่นี่ต่อไป ”

1 ชั่วโมงผ่านไป 

ในที่สุดก็เดินทางพร้อมฝูงชนที่แน่นมหาศาลบนรถไฟฟ้ามาถึงที่ทำงานซักที

“ สวัสดีค่ะพี่แก้ว ”

“ สวัสดีจ้า ”

หลังจากทักทายพี่แก้ว พี่หัวหน้าแผนกเสร็จฉันก็เอากระเป๋าไปวางไว้ที่โต๊ะ และเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเตรียมตัวทำงานที่ค้างไว้ต่อให้เสร็จ

แอ๊ด… เสียงคนเปิดประตูห้องทำงาน

“ พี่อ้อมสวัสดีค่ะ ” ฉันกล่าวทักทายพี่อ้อม พี่ที่ทำงานซึ่งอยู่ในแผนกเดียวกันและอยู่ที่บริษัทนี้มา 15 ปี ที่พึ่งเดินเข้ามานั่งประจำที่โต๊ะของตนเอง

“ สวัสดีค่ะ ” พี่แก้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเบาและสีหน้าที่นิ่งเฉยเหมือนทุกๆ เช้าเช่นเคย

ขอให้วันนี้ราบรื่น และที่สำคัญขออย่าให้มีเหตุการณ์ที่ทำให้ปวดหัวด้วยเถิด… ฉันคิดในใจขณะกำลังนั่งพิมพ์งานไปด้วย

เวลา 12:00 น.

“ วันนี้มิ้นท์ไปทานข้าวกับเพื่อน พี่อ้อมไปทานก่อนได้เลยนะคะ ”

ฉันพูดบอกพี่อ้อมทันที ที่เห็นพี่อ้อมลุกขึ้นมองหน้าฉัน และกำลังจะเอ่ยปากชวนไปกินข้าว โดยปกติถ้าฉันไม่บอกพี่อ้อมว่านัดเพื่อนที่ทำงานอยู่แถวนี้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน ฉันก็ต้องไปกินข้าวกับพี่อ้อม 2 คน ซึ่งเกือบทุกครั้งที่ไปกินด้วยกัน พี่อ้อมจะพูดเรื่องสินค้าที่เขาขายอยู่และชวนฉันซื้อของ ฉันจึงคิดวิธีการหนีจากการไปกินข้าวกับพี่อ้อม ด้วยการบอกว่าเพื่อนนัดแทน ซึ่งวิธีนี้ก็ได้ผล และฉันก็แอบหนีไปกินข้าวคนเดียวตลอด

“ โอเคค่ะ ”

หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จ ฉันก็มานั่งทำงานต่อ ในขณะที่ในใจ คิดตลอดว่าจะพูดเรื่องลาออกหรือไม่พูดดีน้า แต่วันนี้ก็ยังไม่มีอะไรให้ปวดหัว อย่าพูดดีกว่า 

30 นาทีต่อมา…

“ พี่แก้วคะ สะดวกคุยไหมคะ ถ้าสะดวกขอคุยด้วยได้ไหมคะ ”

“ ได้สิ มีเรื่องอะไรหรอ ” 

“ คือว่ามิ้นท์จะขอลาออกค่ะ… ”    

“ เดี๋ยวเข้าไปคุยกันในห้องประชุมนะ ”

“ โอเคค่ะ ”

ฉันเดินตามพี่แก้วเข้าไปในห้องประชุม และนั่งลงบนเก้าอี้ โดยที่พี่แก้วนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ ทำไมถึงอยากออกหล่ะ มีปัญหาอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า บอกให้พี่ฟังได้นะ ”

“ ไม่มีอะไรมากค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ขอลาออกทั้งๆ ที่มิ้นท์พึ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้แค่ 2 เดือน ”

“ ไม่เป็นไรค่ะ แต่พี่อยากรู้เหตุผลจริงๆ บอกพี่ได้ไหม ว่ามีอะไรที่บริษัทควรแก้ไขปรับปรุงไหม ” 

“ เอ่อ… คือว่า พูดตรงๆ ได้ใช่ไหมคะ ”

“ ได้เลย มีอะไรอยากบอก บอกมาได้เลย”

“ คือมิ้นท์คิดว่ามิ้นท์ไม่เหมาะกับที่นี่ค่ะ รู้สึกงานที่ทำอยู่ยังไม่แฮปปี้ และมิ้นท์ไม่อยากโตไปเป็นแบบพี่อ้อมค่ะ ” 

เชี่ยแล้ว พูดตรงไปไหมเนี่ย มิ้นท์เอ้ย… พี่แก้วได้โปรดอย่าถามต่อเลยนะคะ ถ้าถามต่อมีหวังพูดยาวแน่ ฉันพูดพึมพำในใจพลางภาวนาให้พี่เขาไม่ถามเหตุผลต่อ

“ พี่พอเข้าใจเรานะ พี่อ้อมเขาอยู่ที่นี่มานาน ไม่ได้เลื่อนตำแหน่งหรือเป็นหัวหน้าสักที เราอยู่แผนกเดียวกันก็คงกังวลอยู่ แล้วได้งานใหม่แล้วหรอ”

“ ยังเลยค่ะ ว่าจะออกไปพักก่อน แต่ก็คงหางานใหม่ไปด้วยค่ะ ” 

“ โอเคจ้า พี่เคารพการตัดสินใจของเรา ขอให้ได้ทำงานที่ชอบนะ โชคดีนะมิ้นท์ ” หลังจากพี่แก้วพูดจบก็เดินเข้ามากอด ทันใดนั้น น้ำตาฉันก็ไหลออกมาทันที

“ TT TT ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสได้มาทำงานที่นี่ ขอโทษด้วยนะคะ ”

หลังจากกอดลากันเสร็จพี่แก้วก็เดินออกมาจากห้องประชุมก่อน ส่วนฉันหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำตา แล้วเดินออกมาตามมาทีหลัง และกลับมานั่งทำงานต่อ