อารันเทร่า นครมหาเวท

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นที่ไม่รู้ปลายทาง

             พื้นหิมะสีขาวที่กำลังเหยียบย่าง กลับถูกชโลมไปด้วยสีแดงของเลือด เสียงของการฆ่าดังกึกก้องไปทั่วทั้งบริเวณ ใครบางคนฉุดให้ฉันวิ่ง แต่ไม่นานมือของใครคนนั้นก็หลุดออกจากมือของฉัน แต่เสียงที่สั่งกำชับให้หนียังคงดังอยู่ข้างหลังของฉันไม่ขาด ก่อนที่มันจะเงียบไปอย่างไร้สาเหตุ และก่อนที่ความฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่าของฉันจะจบอยู่ที่ตรงนี้ทุกครั้งไป...

“ตื่นได้แล้ว นี่เธอกะนอนให้ถึงพรุ่งนี้เลยหรือไง”

“อ้า...คุณป้า...มาแต่เช้าเชียว”

“เช้าอะไรกัน นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้วนะเร ถ้าเธอขืนยังไม่ลืมตาขึ้นมาอีกล่ะก็ อย่ามาหาว่าฉันใช้ความรุนแรงแล้วกัน”

            คุณป้ากำมือเตรียมจะเขกกระโหลดฉันเต็มที่ เป็นเหตุให้ฉันต้องรีบโดดผลุงขึ้นจากเตียงโดยด่วน

                เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จ ฉันก็ต้องมาเผชิญหน้ากับคนที่น่ากลัวที่สุดในบ้าน นั่นก็คือคุณลุงของฉันเอง อะไรที่ว่าน่ากลัวน่ะหรอ...ก็สายตาโหด ๆ กับเสียงดัง ๆ นั้นน่ะแหละที่ทำให้ฉันเสี่ยวสันหลังทุกครั้งที่อยู่ใกล้

“ฉันสั่งให้มาพบฉันกี่โมงไอ่หนู”

“8 โมงครับ...แหะ ๆ ๆ”

“แล้วนี่แกมากี่โมง”

“โถ่...คุณลุงครับ คนกันเองน่า”

“เอ๊ะ!!!”

                ไม้เท้าที่คุณลุงถืออยู่ในมือถูกยกสูงขึ้น อย่างนี้ท่าจะไม่ดี เพราะถ้าโดนไม้เท้าเวทนั่น หลังฉันคงยอกไปอีกหลายวัน ดันนั้น ฉันจึงรีบใช้ท่าไม้ตายเผ่นหนีไปทันที

“เดี๋ยวไอ่หนู...ฉันมีอะไรให้แกไปทำ”

                ร่างของคุณลุงปรากฏขึ้นขว้างหน้าฉันเอาไว้ ก่อนจะยื่นซองอะไรบางอย่างให้กับฉัน

“อะไรหรอครับ”

“ไม่ต้องถาม แค่เอามันไปหาคนที่ชื่อซูซูกิ ที่เมืองอารันเทร่าก็พอ”

“ง่ายแค่เนี้ย”

“จะง่ายหรือไม่ง่ายอันนั้นก็อยู่ที่แกแล้ว...ยังจะยืนเซ่ออยู่อีก ไป!!!”

“คะ...ครับผม”

                เมืองอารันเทร่าอยู่ห่างออกไปจากที่นี่ไม่มากนัก ใช้เวลาเดินทางไปกลับก็ไม่น่าจะเกิน 2 วัน ยิ่งแค่เอาซองบ้านี่ไปให้ก็พอแบบนี้ ขณะที่ฉันจัดข้าวของอยู่นั้น คุณป้าก็เดินเขามาในห้องของฉันพร้อมกับเสื้อผ้าดี ๆ อีก 2-3 ชุดในมือ

“อ้าว...นี่อะไรครับเนี้ย”

“ขาไปเปลี่ยนมาใส่ชุดพวกนี้นะ แล้วชุดที่เหลือก็เอาไว้ใส่เมื่อจำเป็น”

“โห...นี่ผมไปแค่นี้เองนะ ไม่เห็นต้องเตรียมอะไรไปมากขนาดนี้เลยนี่ครับ แล้วนี่มันชุดอะไรเนี้ย ผมไม่ได้ไปงานหรู ๆ อะไรนะ”

                ฉันพูดขณะที่ยกเสื้อผ้าที่คุณป้าเอามาให้ขึ้นดู ว้าว...ให้ตายเถอะ ฉันไม่เคยใส่เสื้อผ้าอะไรที่ดูดีแบบนี้มาก่อน สำหรับฉัน แค่เสื้อสีเทา ๆ กับกางเกงสบาย ๆ แบบนี้ฉันก็ไปไหนต่อไหนได้แล้ว เราไม่ได้เป็นครอบครัวร่ำรวยที่มีเสื้อผ้าดี ๆ แบบนี้ใช้ซะหน่อย

“เอาเถอะจ้ะ เธออาจจะได้ใช้ ทำตามที่ป้าบอกก็พอ”

                ถึงแม้จะงง ๆ แต่ฉันก็ยอมทำตามที่คุณป้าบอกแต่โดยดี ว่าแต่ เขินจังแฮะ...เท่าที่ฉันมีความทรงจำอยู่ ฉันไม่เคยใส่เสื้อผ้าอะไรแบบนี้มาก่อนเลย มันเป็นเสื้อสีน้ำเงินเข้ม ที่ชายเสื้อประดับด้วยลายปักที่ดูสวยงาม สำหรับคนอื่น มันอาจจะดูธรรมดา ๆ แต่สำหรับฉัน มันสวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย

“ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรจะต้องมีความอดทน อย่าใช้แต่อารมณ์เข้าใจไหม”

“ค้าบผม นี่เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับเนี่ย ทำไมคุณป้าถึงได้พูดอะไรแปลก ๆ แบบเนี้ย คุณป้าพูดเหมือนกับ...ผมจะไม่ได้กลับมาในวัน 2 วันนี้ยังงั้นแหละ”

“ปะ...เปล่าหรอกเร...ป้าก็แค่อยากจะบอกเธอ”

“และ....แล้วคุณป้าร้องไห้ทำไมล่ะครับ”

                ฉันตกใจ รีบเข้ากอดปลอบคุณป้าทันที แต่ไม่ว่าฉันจะถามคุณป้าเท่าไหร่ ท่านก็ไม่บอกฉันว่านี่มันเกิดอะไร และเมื่อฉันถามว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีอะไรขึ้นกับพวกเราหรือเปล่า คุณป้าก็ตอบว่าไม่ มันจะเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ เพียงแต่มันขึ้นอยู่กับฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจ แต่ก็รับคำคุณป้าทุกอย่าง

            และก่อนที่ฉันจะออกเดินทางในช่วงบ่ายคุณลุงก็กำชับกับฉันอยู่หลายอย่าง แต่ฉันก็ยังไม่ได้รับคำตอบว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้มีแต่คนพูดจาแปลก ๆ กับฉันแบบนี้

“จำสิ่งที่ฉันสอนแกเอาไว้ให้ดีนะ ทั้งเรื่องการดำเนินชีวิต และเรื่องวิชาต่าง ๆ ไปถึงที่อารันเทร่าก็อย่าให้เสียชื่อของฉัน คาสึไซ นักเวทแห่งโรฮัง ล่ะ”

“แหมนึกว่าอะไร ที่แท้คุณลุงก็กำลังเพ้ออยู่นี่เอง”

“เอ๊ะ...ปากแกนี่มันยังไงกันนะเอาซักทีดีกว่ามั้ง”

            แล้วคุณลุงก็ซัดพลังเวทใส่ฉันอย่างไม่เกรงอกเกรง แต่โชคยังดีที่ฉันมือไว ยกมือขึ้นปัดพลังเวทนั่นไว้ได้ ก่อนที่จะใส่วิญญาณนักวิ่งไปตั้งหลักแต่ไกล ๆ 

“ผมจะรีบไปรีบกลับนะครับคุณลุง คุณป้า แล้วจะแอบไปเที่ยวต่อด้วย ฮ่ะ ๆ ๆ”

            ถึงฉันจะยียวนกวนประสาทคุณลุงกับคุณป้าอยู่ตลอดเวลาก็เถอะ แต่จริงๆ แล้ว ฉันรักท่านทั้งสองมากนะ และท่านก็รักฉันมาก ถึงแม้ว่าพวกท่าจะไม่ใช่ลุงกับป้าแท้ ๆ ของฉันก็ตาม แต่ตลอดเวลาเกือบ 6 ปี ที่พวกท่านช่วยนำฉันกลับมาดูแล พวกท่านก็ดีกับฉันมาก มากจนฉันลืมไปแล้วว่า ฉันไม่ใช่หลานแท้ ๆ ของพวกท่าน ถึงฉันจะไม่มีความทรงจำก่อนอายุ15 เหลืออยู่เลยก็เถอะ