ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #9 : โคลงที่๙[หัวใจที่ถูกชิง]

 

โคลงที่๙[หัวใจที่ถูกชิง]

..“ท่านนนนเพ่พ่พ่พ่พ่!?”เจ้าพัฒน์ตะโกนเรียกท่านพี่“ข้าสงสัยมานานแล้วนา”พี่ชายก็ถามบ้างว่า“เจ้าสงสัยอันใดรึ?”เด็กชายจึงถามพี่ชายว่า“ข้าอยากจะถามท่านว่า ไอ้ที่ท่านใช้ฝึกกับครูฝึกอยู่ทุกวันเนี่ย”เจ้าพัฒน์ชี้ไปที่ขวานยักษ์สองท่อน“มันคืออะไรเหรอ?”เจ้าสิทธิ์ก็เลยตอบข้อสงสัยของน้องชายให้ได้รู้“อ้อ..เจ้านี่น่ะรึ?”เจ้าสิทธิ์พูดพลางควงขวานยักษ์ไปมา ทำเอาเจ้าพัฒน์เกือบจะเสียพระพักตร์ไปเลยทีเดียว“อ้อ..โทษที ไอ้เจ้าเนี่ยมันเป็นตราไสยเวทย์ เป็นสัญลักษณ์ของหมอผีที่แท้จริง แต่ว่าบางครั้งคนที่ไม่ได้เป็นหมอผีก็อาจจะได้สืบทอดทางสายเลือดมาก็ได้ ก็พระอัยยิกาของพวกเราเป็นหมอผีนี่นา..”เจ้าพัฒน์ถามอย่างใคร่รู้“แล้วข้าจะมีไอ้ตราไสยเวทย์มั่งอ๊ะป่าวอ่ะ?”เจ้าสิทธิ์ยิ้มให้เด็กชายก่อนจะตอบว่า“บางทีนะ เมื่อเจ้าโตขึ้นกว่านี้ ข้ามั่นใจว่าเจ้าจะต้องมีตราไสยเวทย์เป็นของตัวเองแน่ๆ แต่จงจำไว้อย่างหนึ่ง..”เจ้าสิทธิ์ย่อเข่าให้สูงเท่ากับเด็กชาย“..ตราไสยเวทย์นั้นมีไว้เพื่อปกป้องคนที่เราต้องการปกป้องเท่านั้น นั่นก็เหมือนกับที่ข้าปกป้องเจ้ากับพี่ของเจ้า และเมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจงอย่าได้นำตราไสยเวทย์ไปใช้ในทางที่ผิดเป็นอันขาด”เจ้าพัฒน์พยักหน้า เป็นความหมายว่าเข้าใจสิ่งที่พี่ชายของตัวเองสั่งสอน..

..แสงสว่างนั้นยังคงเปล่งแสงออกมาอย่างต่อเนื่อง เจ้าพัฒน์นึกถึงคำสอนของพี่ชาย จึงยื่นมือออกไปข้างหน้า แล้วคำพูดที่เขาไม่เคยพูดก็แทรกเข้ามาในหัวของเขา เด็กชายจึงตะโกนว่า “จงเผาผลาญ เพลิงพิโรธ!!”สิ่งที่ดูเหมือนเข็มขัดโผล่มาที่เอวของเขา มันลุกไหม้ราวกับเพลิงกัลป์ ขณะเดียวกัน ที่มือของเด็กชาย มีขวานขนาดยักษ์ปรากฏอยู่ เจ้าพัฒน์เมื่อเห็นก็จำได้ทันทีว่ามันคือขวานของพี่ชาย แต่เป็นท่อนเดียวและมีขนาดใหญ่กว่ามาก เมื่อดูจากขนาดของขวานแล้ว ไม่มีทางเลยที่เด็กชายจะถือขวานนั้นได้ แต่เขากลับควงมันไปมาประดุจเป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง อะไรกันเนี่ย!?เด็กชายคิด แน่นอนว่าเจ้าพัฒน์รู้ว่านี่คือตราไสยเวทย์แบบเดียวกับพี่ชาย แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเบาหวิวขนาดนี้ เมื่อแสงจางลง เด็กชายไม่รอช้า พุ่งเข้าหาไซคลอปส์ที่กำลังตกใจว่าทำไมเด็กชายจึงถือขวานยักษ์ขนาดนั้นได้ เจ้าพัฒน์เข้าไปในระยะหวังผล และเหวี่ยงขวานยักษ์อย่างเต็มแรง แต่ทว่า..วูบ จู่ๆเด็กชายก็หน้ามืด จากเป้าหมายสะบั้นหัว จึงพลาดเป็นโดนแค่ตาแทน แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว..“อ๊ากกกกกกกก!?”ไซคลอปส์ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ตาซ้ายที่โดนฟันถูกผ่าออกเป็นสองซีก และหลุดออกมาจากเบ้า“พัฒน์!?”มาลัยจันทร์รี่เข้าไปช่วยน้องชาย ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ทิ้งไซคลอปส์ให้เจ็บปวดและทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว..

..“พัฒน์..พัฒน์เว้ย!”เสียงนั้นเรียกโอรสหนุ่มให้ตื่นจากภวังค์ อาคมปลุกพัฒน์หลังจากที่เหม่อลอยเป็นเวลานาน“ขอรับ ท่านพิ..เอ๊ย..ท่านอาคม”เจ้าพัฒน์เกือบหลุดปากเผลอเรียกอาคมว่าเป็นท่านพี่ของตัวเอง“นี่ ข้าบอกแล้วใช่มั้ย ว่าข้ามิใช่พี่ของเอ็ง แล้วก็เจ้าน่ะจะเป็นกษัตริย์ในอนาคตนะเฟ้ย พูดกับสามัญชนเขาใช้คำว่า[ขอรับ]กันเรอะ เอ๊..ไอ้นี่ สุภาพเหลือเกิน”แล้วอาคมก็เทศน์กษัตริย์ในอนาคตซะยกใหญ่ ก่อนที่โอรสหนุ่มจะนึกขึ้นได้ว่า“เอ้อ เดี๋ยวนะขอรับ(อาคมตบหัวเจ้าพัฒน์ไปหนึ่งที..โทษฐาน..สอนไม่จำ)ข้าบังเอิญได้ยินท่านพูดชื่อของพี่สาวของข้าออกมา..”อาคมหยุดกึก ก่อนจะพูดว่า“..นางสินะ..”อาคมทำหน้าเศร้าใจก่อนจะพูดว่า“..พี่สาวของเจ้า..”เจ้าพัฒน์ไม่แปลกใจเลยที่อาคมจะไม่รู้ว่าเขาและมาลัยจันทร์จะเป็นพี่น้องกัน เพราะถึงแม้เขาจะเคยรู้จักอาคม แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าและรู้จักผ่านพี่สาวในฐานะ[ขุนคมปาฏิหาริย์]เท่านั้น อาคมเองก็เช่นกัน เขา[เคยเป็น]คนรักของมาลัยจันทร์ แต่ต้องรับราชการที่เมืองพิษณุโลก ทำให้ทั้งคู่ต้องเหินห่างกัน และไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย..จนจดหมายขอความช่วยเหลือของมาลัยจันทร์ส่งมา..

..อาคมนิ่งไปสักพัก ก่อนจะถามเจ้าพัฒน์ว่า“แล้ว..มาลัยจันทร์..ตอนนี้..นาง..”เจ้าพัฒน์ทำหน้าเศร้า“..เอ่อ..คือ..ข้าเสียใจด้วย..คือ..นาง..”อาคมเหมือนจะได้ยินข่าวร้าย “..นาง..”เจ้าพัฒน์เสียงสั่นเครือ“..นาง..นาง..นางยังอยู่ดีล่ะ!!”โอรสหนุ่มยิ้มแฉ่ง อาคมเงยหน้า เขารู้สึกอยากจะยกพระบาทมาฟาดหน้าไอ้คุณสุภาพบุรุษสุดกวนส้นคนนี้ซะเต็มเหนี่ยว ก่อนที่พัฒน์จะตัดบทพูดว่า“แต่..แค่ตอนนี้นะ..”เจ้าพัฒน์กลับมาหน้าเศร้าอีกครั้ง อาคมช่วยให้กำลังใจโอรสหนุ่มว่า“นางจะต้องไม่เป็นอะไร..นางจะต้องไม่เป็นอะไร..”ซึ่งอาคมก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน..

..อีกด้านหนึ่ง ในเขตพระราชวังชั้นใต้ดิน ซึ่งชั้นนี้มีความลับสุดยอด จะเข้าไปได้ก็ต่อเมื่อมีคนที่พระมหากษัตริย์ไว้ใจมากเท่านั้น และที่นี่ แม้แต่องค์รัชทายาททั้งสามก็ไม่เคยล่วงรู้หรือแม้แต่จะย่างกรายเข้ามา แต่ก็เป็นที่แน่นอนว่าเจ้าไตรนั้นไว้วางใจคงฤทธิ์เป็นอย่างมาก ผลก็เป็นอย่างที่รู้ๆกัน เมื่อราชวงศ์ถูกทำลาย ชั้นใต้ดินก็ไม่เป็นความลับอีกต่อไป..“เข้ามา”เสียงอันเย็นยะเยียบของคงฤทธิ์ เมื่อมาอยู่ในที่ๆมืดสลัวก็ทำให้มันดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก“มีอะไรงั้นรึ”คงฤทธิ์ถามผู้ที่เข้ามาใหม่“ข้ามีข่าวใหม่มาแจ้งให้ท่านทราบขอรับ นายท่าน”คงฤทธิ์มีสีหน้าอารามอยากรู้“อะไรงั้นรึ!?”ผู้แจ้งสารของคงฤทธิ์จึงพูดว่า“ทัพเสริมของเจ้าพวกนั้นขอรับ พวกนั้นกำลังจัดทัพเตรียมตีโต้พวกเราขอรับ คาดว่าพรุ่งนี้ก็คงมาถึง..”คงฤทธิ์แสยะยิ้ม..

จบโคลงที่๙