ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #23 : โคลงที่๒๓[จุดจบแห่งสงคราม(?)]

 

โคลงที่๒๓[จุดจบแห่งสงคราม(?)]

การปะทะกันอย่างรุนแรง ส่งผลให้พื้นดินบริเวณนั้นเริ่มแตกร้าว ทั้งอาคมทั้งคงฤทธิ์ต่างก็ไม่ยอมปล่อยดาบจากมือ แสงสีดำตัดกับแสงสีเขียวเป็นระยะๆ วุฒิแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พลังของดาบเหล็กน้ำพี้ทั้งสองมีมากเกินกว่าที่คนทั่วไปจะรับไหว ชาวบ้านที่เหลือรอดอยู่ได้แต่เฝ้ามองการต่อสู้ครั้งนี้อยู่ห่างๆเจ้าพัฒน์และมาลัยจันทร์เองก็เช่นกัน อาคมและคงฤทธิ์ยังคงต้านดาบกันไปมา จนในที่สุด ทั้งสองฝ่ายเงื้อดาบขึ้น แล้วดาบทั้งสองก็ปะทะกันครั้งสุดท้าย..

แสงสีขาวสว่างจ้าไปทั่ว มันส่องสว่างเสียจนเมฆเปิดทางให้แสงส่องขึ้นฟ้า เมื่อแสงจางลง ผลจากการต่อสู้ก็เริ่มปรากฏ“..อั้ก!ไม่จริง..ข้าคนนี้นี่นะ..พะ-แพ้..ไอ้เด็กเมื่อวาน..ซืน”คงฤทธิ์คลานอยู่กับพื้น ในสภาพที่ไม่สามารถต่อสู้ได้อีกแล้ว อาคมยังยืนนิ่งไม่พูดอะไร ชาวบ้านที่เฝ้าดูจนเห็นผลก็ตะโกนว่าคงฤทธิ์สิ้นแล้วชาวบ้านทุกคนส่งเสียงเฮ แม้แต่วุฒิก็เฮกับเขาด้วย ยกเว้น..

“คงฤทธิ์..แก!!”เจ้าพัฒน์ตะโกนอย่างบ้าคลั่งแล้วใช้ขวานยักษ์ฟันลงที่หัวของคงฤทธิ์ แต่อาคมเข้ามาใช้นิ้วเพียงนิ้วเดียวหยุดขวานยักษ์เอาไว้ได้“พัฒน์ ข้าเคยบอกเจ้าแล้วมิใช่รึ ว่าการเป็นกษัตริย์ที่แท้จริงคืออะไร?”โอรสหนุ่มจะดึงขวานกลับแต่ก็ดึงไม่ออก“ฟังนะพัฒน์ หากเจ้าฆ่าเจ้านี่เพียงเพื่อจะแก้แค้นให้เสด็จพ่อของเจ้าล่ะก็ เจ้าก็เป็นเหมือนไอ้เจ้านี่ ที่ฆ่าคนเพียงเพราะความต้องการของตนเอง”ชายหนุ่มดันขวานกลับ“ข้ารู้ว่าสิ่งสำคัญของเจ้าอาจจะมีเพียงการล้างแค้นก็เป็นได้ แต่ถ้ามันเป็นเช่นนั้น ความจริงแล้วสิ่งสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่สิ่งของหรือคนหรืออะไรก็ตาม..”อาคมเอานิ้วชี้จิ้มหน้าผากโอรสหนุ่ม“..สิ่งสำคัญน่ะมันอยู่ที่[ตัวเจ้า]ต่างหาก”เจ้าพัฒน์เพิ่งจะเข้าใจวันนี้เองว่าสิ่งที่เขาเฝ้าคอยที่จะทำมาอยู่ตลอดนั้นมันคือการยึดติด คนเรานั้นต้องก้าวไปข้างหน้าอย่างที่เสด็จพ่อเคยพูดเอาไว้นั่นเอง ทั้งสองยิ้มให้กัน ก่อนจะหันหลังเข้าหมู่บ้าน..

ตึก..ตึก..อาคมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ชั่วร้าย..ชั่วร้ายมาก..ตึก..ตึก.. ชายหนุ่มหันกลับไปมองข้างหลัง ร่างของคงฤทธิ์ลอยขึ้น และจากนั้น“ทุกคนหลบ!”อาคมตะโกนเสียงดัง ควันสีดำพุ่งออกมาจากร่างของคงฤทธิ์ มันปกคลุมร่างของคงฤทธิ์จนกลายเป็นสีดำสนิท ตาสีแดงคู่หนึ่งเบิกโพล่ง เสียงที่น่าหวาดกลัวเสียงหนึ่งดังขึ้น“..ข้าเป็นอมตะ ท่านๆทั้งหลาย ข้ามีนามว่าคงฤทธิ์ ที่แปลว่าพลังไร้ขีดจำกัด!เพราะงั้น ข้าก็คงจะยังลาโลกตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ!”อาคมชักดาบออกมา“..ยังไม่ตายอีกเรอะ”ดาบเหล็กนำพี้สีดำสนิทลอยขึ้นมาอยู่ในมือของคงฤทธิ์ อาคมเตรียมสู้อีกครั้ง แต่เพียงคงฤทธิ์เหวี่ยงดาบเบาๆเขาก็มีเลือดกระฉูด“..อึก เฮ้ย!?”ชายหนุ่มล้มลงกับพื้น“..ฮึ่ม พลังตราไสยเวทย์[ดาบมหายั..!?”ยังไม่ทันจะพูดจบ อาคมก็ถูกซัดด้วยดาบที่มองไม่เห็น กระเด็นไปไกลจนทะลุเรือนไม้ไผ่หลังหนึ่ง ชาวบ้านทุกคนต่างก็มีสีหน้าคาดไม่ถึงว่าคงฤทธิ์จะฟื้นคืนชีพขึ้นมา“ถึงแกจะมีดาบเหล็กนำพี้ไว้ มันก็เทียบไม่ได้กับดาบที่เจ้าเห็นอยู่นี่หรอกนะ”อาคมลุกขึ้นมาในสภาพสะบักสะบอม“..เจ้า หมายความว่ายังไง?”คงฤทธ์พูดออกมาว่า“ก็ เจ้าก็รู้นี่ว่าในดาบมีวิญญาณดาบอยู่” ชายหนุ่มตอบกลับไปว่า“แล้วมันยังไงล่ะ”คงฤทธิ์จึงพูดต่อว่า“ในตอนนั้นดาบของข้าไม่มีวิญญาณดาบอยู่เลย แล้วข้าทำอะไรรู้มั้ย?”คงฤทธิ์นิ่งไปสักพัก“โธ่!.ไม่เอาน่า เจ้าหนูเหล็กน้ำพี้ มีรึเรื่องแค่นี้จะไม่รู้”อาคมครุ่นคิด จู่เขาก็เริ่มมีสีหน้าหวาดหวั่น“หรือว่าเจ้า..แบ่งวิญญาณลงสู่ดาบ!!”คงฤทธิ์ปรบมือแปะๆ“ใช่เลย ในเมื่อไม่มีวิญญาณดาบ ข้าก็เลยเป็นวิญญาณทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่นั่นเอง แล้วผลเป็นไงอีกรู้มั้ย? ข้าก็มีอายุขัยสั้นลงแลกกับการมีดาบพลังแกร่งกล้าไว้ในครอบครอง และถึงแม้ข้าตาย..”คงฤทธิ์แสยะยิ้ม“..แต่ความแค้นที่ข้าสั่งสมมามันก็มากพอที่จะเป็นอสูรวิญญ์ตัวแรกที่ใช้ดาบเหล็กน้ำพี้ได้!!”คงฤทธิ์ในร่างอสูรวิญญ์สีดำสนิทหัวเราะก้อง ก่อนจะใช้ดาบสีดำเกี่ยวดาบเหล็กน้ำพี้ของอาคมมาหาตัวเอง“เฮ้ย!นันทกา!!?”คงฤทธิ์ถือดาบทั้งสองไว้ แสงสีเขียวและแสงสีดำพุ่งขึ้นสู่ฟ้า มันรวมตัวกันและกลายเป็นสีดำสนิท“..อา..สัมผัสได้เลย พลังอันยิ่งใหญ่!!”อสูรวิญญ์คงฤทธิ์หันมาหาอาคม “ฮ้าฮ่าฮ่าฮ่า!ดูสิ นี่แหละคือ จุดจบของทุกสิ่งทุก..”แสงสีดำที่ลอยขึ้นสู่ฟ้าย้อนกลับมาหาร่างของอสูรวิญญ์ มันหยุดนิ่ง“..อย่าง” มันหยุดอยู่แค่นั้น ก่อนจะเกิดรอยร้าวทั่วร่าง แสงสว่างออกมาจากรอยร้าวเหล่านั้น อสูรวิญญ์ร้องตะโกนด้วยคำที่ฟังไม่รู้เรื่อง และแล้ว..

เสียงของระเบิดที่รุนแรงดังกังวานไปทั่ว อสูรวิญญ์คงฤทธิ์สิ้นฤทธิ์โดยแท้จริง ควันสีดำเพิ่งลอยหายขึ้นสู่ฟ้าไป“..อโหสิเถอะนะ..คงฤทธิ์”อาคมเงยหน้ามองฟ้า ตะวันเริ่มจะตกดิน จากการระเบิดในครั้งนั้น ทำให้ดาบเหล็กน้ำพี้สีดำสนิทถูกทำลายไปพร้อมกับเจ้าของ ส่วนดาบเหล็กน้ำพี้อีกเล่มยังสมบูรณ์ไม่มีรอยขีดข่วนเฮ้อ ข้าเสียวแทบแย่แน่ะนันทกาออกปากพร่ำบ่น อาคมนั่งพิงอยู่กับซากปรักหักพังของบ้านที่เขาเพิ่งทะลุเข้าไป“ดูท่าคน(?)ที่ดูจะไม่สะทกสะท้านกับอะไรเลยนี่ไม่ใช่ข้า แต่ดันเป็นเจ้าเนี่ยนะ?”ก็ข้ารู้ล่วงหน้าอยู้แล้วนี่นา อะไรๆข้าก็ไม่สะทกสะท้านหรอกนะชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่“เฮ้อ!ในที่สุด ก็จบลงเสียทีนะ สงครามน่ะ”อาคมนอนพักอย่างสบาย แต่แล้วชายหนุ่มก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหาร มีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลังเขา..

“ฮึ่ม..มีกิ๊ก..จับได้..โดน!”มาลัยจันทร์โกรธจัด“ถึงข้าจะมองไม่เห็นก็เถอะ แต่ในดาบน่ะ ถ้าให้ข้าเดานะ ผู้หญิงใช่มั้ย!!”มาลัยจันทร์จัดการปล่อยหมัดเจ้าหญิงออกไป อาคมแทบจะรับไม่ทัน แต่ก็ยังรับได้“เฮ้เฮ้ ก๊งกิ๊กที่ไหนก๊าน นี่มันวิญญาณดาบ เป็นคู่หูของข้าต่างหากล่ะ”นันทกาได้ยินก็แก้ตัวทันทีว้าย ไม่ใช่เพคะ ท่านมาลัยจันทร์ ข้าเป็นเพียงดาบของท่านอาคมจริงเพคะ..แต่นันทกาก็พูดแบบให้มาลัยจันทร์ได้ยินคนเดียว..แต่แค่ตอนนี้นะเพคะ หึหึ มาลัยจันทร์มีคู่แข่งเสียแล้ว..

จบโคลงที่๒๓