ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #21 : โคลงที่๒๑[สงครามเริ่มต้น(ปัจฉิมบท:การเสียสละที่แท้จริง)]

 

โคลงที่๒๑[สงครามเริ่มต้น(ปัจฉิมบท:การเสียสละที่แท้จริง)]

อาคมยืนเอาดาบพาดที่ท้ายทอย เขายังคงปลอดภัยดี“..นั่นท่านขุนนี่!?”ทหารคนหนึ่งร้องตะโกน ทหารส่วนใหญ่ที่กำลังรบอยู่ได้ยินเสียงก็มีกำลังใจเพิ่มขึ้น ปาฏิหาริย์ของพวกเขามาแล้ว“ท่านครับ..ปาฏิหาริย์ของพวกเรามาถึงแล้วครับ!”ทหารนายหนึ่งรายงานเจ้าพัฒน์ที่นั่งเอามือกุมหัว โอรสหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา หากอาคมมาถึง นั่นหมายความว่าพวกเขามีโอกาสชนะครึ่งต่อครึ่งเลยทีเดียว! วุฒิเห็นพี่ชายของตัวเองมาถึง จึงตะโกนไปว่า“..เฮ้ย!มาเสียทีนะไอ้พี่บ้า รอจนกระบือจะออกลูกเป็นโค(?)อยู่แล้ว!!”อาคมได้ยินจึงยักไหล่ คล้ายกับจะบอกว่าช่วยไม่ได้ คนมันมาสายนิแล้วกระโดดลงจากหน้าผาและยืนปักดาบลงดิน ตั้งสมาธิ เสียงนันทกาดังขึ้นเป็นไงเพคะ ใครมารบกวนก็ไม่เป็นไรเลยใช่มั้ย?ชายหนุ่มยังยืนนิ่ง ไม่สะทกสะท้านนันทกาที่จู่ๆก็โผล่มาเหมือนแต่ก่อน“เอาเข้าไป..ลากข้าไปฝึกท่านั้นจนได้สินะ แทบจะเอาตัวไม่รอดแน่ะ”อาคมยังคงตั้งสมาธิอยู่“แต่ก็ได้เจ้านี่แหละทำให้ข้าได้พลังใหม่มาเสียที แล้วก็ช่วยมาลัยจันทร์ออกมาได้ด้วย”..แต่ที่ข้าเหงาน่ะ มันเป็นเรื่องจริงนะ..นันทกาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อย อาคมตั้งสมาธิเสร็จจึงพูดว่า“..ไม่เป็นไร นับแต่นี้บัดนี้..”อาคมสะบัดดาบ“เจ้าจะมีข้าอยู่เคียงกัน!!”นันทการู้สึกว่าตนเองมีพลังเพิ่มขึ้น เพียงคำพูดของมนุษย์นั้นมีพลังขนาดนี้เชียวหรือ? อาคมปักดาบลงดินอีกครั้ง คราวนี้ที่พื้นมีแสงสีเขียวออกมา มันรวมกันเป็นรูปนกยักษ์“[วายุภักษ์ เบิกปฐพี]!!”นกยักษ์ตัวนั้นบินไปข้างหน้า ทหารทุกคนที่โดนแสงนี้รู้สึกว่าแผลเริ่มจางลงอย่างช้าๆ ในทางกลับกัน อสูรวิญญ์ที่โดนแสงนี้เข้า(รวมทั้งอสุระยักษา)กลับสลายหายกลายเป็นจุล และแล้วลูกไฟวิญญาณหลายร้อยหลายพันดวงก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า สู่ที่ๆวิญญาณพวกนี้ควรจะอยู่ ในที่สุด ทัพของคงฤทธิ์ก็เหลืออสูรวิญญ์อยู่ไม่ถึงสามร้อยตัว ในขณะที่ทัพของเจ้าพัฒน์ยังอยู่ครบถ้วนกันทั้งหนึ่งพันสองร้อยคน!! คงฤทธิ์ที่กำลังกังวลว่าเขาจะต้องสิ้นชื่อ ณ สนามรบแห่งนี้ ก็ฉุกคิดยุทธการสุดท้ายขึ้นมาได้..

“สั่งกองทัพอสูรวิญญ์ทุกตน..ถอยกลับพฤกษภาคนคร ด่วน!!”กองทัพทั้งหมดถอยกลับเข้าไปในเมือง คงฤทธิ์สั่งปิดประตูเมืองอย่างเร่งรีบ พร้อมกับตะโกนสั่งยุทธการสุดท้าย“อสูรวิญญ์ทุกตน!!ใช้ยุทธการ[พระราหู]!!?”เอกมองหน้าคงฤทธิ์อย่างตกตะลึง“ท่านคงฤทธิ์..ตะ..แต่ยุทธการนั้นมัน..”คงฤทธิ์เอ่ยปากอย่างไม่แยแส“..ฮะฮะ ถ้าเจ้าอยากได้ชัยชนะ มันก็ต้องมี..”คงฤทธิ์ดึงตราพระราหูออกมาจากคอ“..ผู้เสียสละกันบ้างเป็นธรรมดา!!”ชายหนุ่มแสยะยิ้ม เอกมีสีหน้าหวาดกลัว จึงรีบวิ่งหนี“..วิถาหฺ..”คงฤทธิ์เริ่มต้นท่องคาถา“..กรรมายฺ..”เขานิ่ง“..ราหฺต..!!”..

ควันสีดำพุ่งมาจากด้านในตัวเมือง ทั้งกองทัพสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นในนั้น อาคมวิ่งออกมาหน้าทัพ เขาสังหรณ์ใจไม่ดียังไงชอบกล“..เราลองมาหมดแล้วครับท่าน ปืน ดาบ หรือแม้กระทั่งปืนใหญ่ก็ทำอะไรประตูนี้ไม่ได้เลย”ทหารรายงานผลให้เจ้าพัฒน์ทราบ“ก็มันเป็นประตูเมืองเรานี่นะ”โอรสหนุ่มตอบ ขณะเดียวกันก็มีเสียงตูม!เกิดขึ้น อาคมพังประตูไปเป็นที่เรียบร้อย “เอาล่ะสิ จบศึกนี้ท่านจ่ายค่าเสียหายเอาเองแล้วกัน ข้าไม่เกี่ยวด้วยนะ”วุฒิพูดติดตลก ทหารทุกคนลืมความเครียดจนหมดสิ้น แล้วพากันหัวเราะจนอาคมแทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด แต่ช่วงเวลาแห่งความสุขมันก็ช่างแสนสั้นนัก..

“..กรรรร!!!?”เสียงที่ราวกับปีศาจคำรามกึกก้อง มันดังเสียจนทหารทั้งกองทัพต้องลงไปหมอบกับพื้นเพื่อหลบเสียงนั้น แล้วต้นเหตุของเสียงนั้นก็ปรากฏ ปีศาจขนาดยักษ์ ใหญ่กว่าอสุระยักษาทุกตน เคลื่อนตัวทั้งๆที่ช่วงล่างเป็นสิ่งที่คล้ายควัน ใจกลางของเจ้าปีศาจมีคงฤทธิ์ลอยอยู่ข้างใน“ไง..ทุกคน พร้อมจะตาย..กันได้รึยัง!?”คงฤทธิ์พูดด้วยน้ำเสียงที่ราวกับปีศาจ และอยู่ในสภาพกึ่งคนกึ่งวิญญาณ เจ้าพัฒน์มองเห็นว่าร่างกายของเจ้าปีศาจนั้นมีซากอสูรวิญญ์กว่าหลายร้อยร่าง แต่หนึ่งในนั้น..“..อุ๊บ!..”เจ้าพัฒน์รู้สึกอยากจะอาเจียน อาคมเข้าประคองและมองไปในทิศทางที่พัฒน์เห็น วุฒิอุทานออกมาว่า“..ค่ะ..คุณพระคุณเจ้าช่วย นั่นมัน..”อาคมส่ายหัว “โธ่..ไม่น่าเลย เอกเอ๋ย ทำตัวเองแท้ๆ..”ร่างของเอกรวมอยู่ในร่างกายของเจ้าปีศาจ ในสภาพชิ้นส่วนหลุดเป็นชิ้นๆ“..เอาล่ะ ข้าก็ไม่อยากฆ่าพวกชาวเมืองหรอกนะ แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วล่ะก็..”เจ้าปีศาจอ้าปากกว้าง“..ล้างบางให้หมดเมืองเลยก็แล้วกัน!!!”แล้วปล่อยลำแสงออกมา!?“..ซู่มมม!!?”ลำแสงเพลิงผลาญของเจ้าปีศาจทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง“..อ๊าาาาก!!?”ทั้งสนามรบแทบจะราบเลี่ยนเตียนโล่ง เหล่าทหารต่างบาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก แล้วเจ้าปีศาจใช้มือตบทหารราวกับเป็นแมลงฝูงหนึ่ง แรงตบเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ทหารเละเป็นแมลงวันไปได้สบายๆ รวมไปถึง..“พรรณ!!?”ทหารร่างใหญ่ถูกฟาดจนบาดเจ็บปางตาย วุฒิเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปช่วยประคองเพื่อนของเขาขึ้นมา“..ม่ะ ไม่จริงใช่มั้ย พรรณ ถ้ามีใครต้องตายม่ะ..มัน..ตะ-ต้อง..ต้องไม่ใช่นาย!!!”พรรณหัวเราะทั้งๆที่เลือดท่วม“เหอะๆ..อั้ก..ค่ะ-ความจริง ชั้นควรจะตาย..ตั้งแต่ตอนที่อยู่บน อึก หน้าผาแล้ว ถ้าพ่ะ..พี่ชาย..อั้ก!แค่ก..ของนาย ไม่เข้ามา..ช่วย..ไว้ซะก่อน..”พรรณพูดจบก็ยิ้มแล้วพูดว่า“..ขอให้ชั้น..อึก..ได้ตาย สะ-สมศักดิ์ศรี ช่ะ-ชายชาติทหารหน่อย..อึก..เถอะนะ..”วุฒิเองก็พูดทั้งน้ำตาว่า “ดะ..ได้เลย ฮึก เพื่อน..ฮะฮะ..”พรรณนั้นรู้ตัวว่าถึงเวลาแล้ว จึงได้แต่หัวเราะเบาๆว่า“..ฮะฮะ..”ชายร่างยักษ์นอนสงบนิ่ง ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม ดวงตาปิดลงและไม่รับรู้ซึ่งสิ่งใดอีกต่อไป วุฒิเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้น และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง!“..อ๊าาาาา!!!”ในขณะที่เจ้าปีศาจยังคงเดินหน้าทำลายล้างต่อไป จนกระทั่ง..“..กึก!..”แขนของเจ้าปีศาจที่กำลังฟาดไปมาที่พื้น จู่ๆก็มีอะไรบางอย่างมาขวางไว้“ถึงศึกสุดท้ายของเราเสียทีสินะ..”คงฤทธิ์พูดพลางแสยะยิ้ม ส่วนอาคมก็เร่งพลังเต็มที่“..ยืดเยื้อมานานถึงสิบเอ็ดปี ครานี้แหละ ข้าจะบั่นคอเจ้าให้ได้!!!”เรื่องราวทั้งหมดเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว..

จบโคลงที่๒๑