ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #20 : โคลงที่๒๐[สงครามเริ่มต้น(ปฐมบท:การหักหลัง)]

 

โคลงที่๒๐[สงครามเริ่มต้น(ปฐมบท:การหักหลัง)]

..“อ้าวๆตัวหัวหอกไม่มาอย่างนี้ก็แย่สิ รึว่า..”คงฤทธิ์หัวเราะเยาะเย้ย“..กลัวข้าจนร้องไห้แงๆหนีไปแล้ว!อะฮะฮะฮะฮ่าฮ่า”วุฒิโกรธที่พี่ตัวเองถูกเยาะเย้ย จึงพยายามจะเข้าไปอัดคงฤทธิ์ แต่เจ้าพัฒน์ห้ามไว้ซะก่อน“เรากำลังอยู่ในสนามรบนะ วุฒิ หากผลีผลามตอนนี้ล่ะก็เจ้าไม่มีทางได้เห็นหน้าพี่ชายตัวเองอีกแน่”วุฒิควบคุมอารมณ์“ข้าขอโทษ”พลันก็เกิดลมพายุอันรุนแรงขึ้นมา วุฒิหันไปนึกว่าเป็นท่านพี่ แต่ตรงที่พายุพัดมาไม่มีวี่แววว่าจะมีคนอยู่ตรงนั้นเลย เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ในที่สุด คงฤทธิ์ก็พูดขึ้นมาว่า“เอ้า..จะเริ่มกันรึยัง? แต่ก็รีบหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเจ้าพวกนี้หิวขึ้นมา..”ตราพระราหูร้องอย่างบ้าคลั่ง“กี๊ซ กี๊ซซซซซซ!!?”ชายหนุ่มแสยะยิ้ม“..แล้วจะหาว่าข้า..”คงฤทธิ์แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว“..ไม่-เตือน-นะ!!?”ทหารทุกคนบ้างก็หวาดกลัว บ้างก็สงสัยว่าพวกนี้น่ะมันพวกไหน? จนคงฤทธิ์พึมพำเบาๆว่า“ปลดเกราะกำบัง”เท่านั้นแหละ ท้องฟ้าที่เคยโล่งก็มีพวกอสุระยักษาโผล่ขึ้นมาเป็นจำนวนมาก พื้นดินอีกฝั่งที่เคยมีเพียงคงฤทธิ์ก็มีกองทัพอสูรวิญญ์ที่มีจำนวนไม่แพ้กองทัพที่วุฒิพามาก็ปรากฏ ทำให้ศึกครานี้ดูท่าจะหมดหวัง แต่ว่า..

“เฮ้ย!!”ทหารทุกคนสะดุ้ง เจ้าพัฒน์ตะโกนเลียนแบบอาคม“พวกท่านจะกลัวหัวหดไปทำไม ในเมื่อพวกท่านทุกคนก็สวมตะกรุดเหล็กน้ำพี้ไว้กับตัวแล้ว!!”โอรสหนุ่มพยายามให้กำลังใจทหาร แต่ทหารทุกคนกลับรู้สึกเหมือนโดนด่าไปซะนี่“ท่านทุกคนต้องการจะเอาเมืองของพวกเรากลับคืนใช่หรือไม่!?”ทหารทุกคนเข้าใจและตะโกนพร้อมกัน“ใช่!!!”พัฒน์ทำสำเร็จ ทหารทุกคนพร้อมใจกันชูอาวุธขึ้น แล้วตะโกนว่า “..โอ้!!!”เจ้าพัฒน์เห็นดังนั้น จึงไม่รอช้า สั่งการทหารทุกคนทันที“ทุกคน..บุก!!!”แล้วสงครามตัดสินก็เริ่มขึ้น ปืนใหญ่ถูกยิงออกไปโดนอสุระยักษา เพียงโดนกระสุนปืนใหญ่อสุระยักษาตัวหนึ่งก็บอกลาพวกพ้อง และไปเกิดใหม่ทันที“เฮ้ย!?อะไรกัน..”คงฤทธิ์ตะลึง อสุระยักษาไม่น่าจะถูกปืนใหญ่จัดการได้ง่ายดายขนาดนี้“กระสุนดินป่าช้าไงท่าน!!!”เจ้าพัฒน์ตะโกนเย้ยเจ้าคงฤทธิ์ โอรสหนุ่มรู้สึกสะใจสุดๆ

ทางด้านวุฒิที่บุกตะลุยเข้าไปเรื่อยๆ เขาใช้ปืนยิงพวกอสูรวิญญ์ทั้งหลายที่กระหายเนื้อมนุษย์“อ๊าาาา..ชะ-ช่วยด้วย!?”ทหารคนหนึ่งกำลังจะถูกพวกมันกิน วุฒิเข้ามาขวางแล้วยิงโพละ!ชายหนุ่มจัดการเป่าหัวอสูรวิญญ์ตนนั้น พร้อมกับพึมพำเบาๆว่า“อโหสิ..”ทหารคนนั้นตะโกนว่า“ระวัง!”อสุระยักษาตนหนึ่งกำลังจะเหยียบวุฒิ แต่ชายหนุ่มก็ไม่อ่อนแอขนาดนั้น“กระสุนลงอาคม”วุฒิเล็งปากกระบอกไปที่หัวของเจ้ายักษ์ตนนั้น“อาคมปฐพี[มังกรดิน]!!”กระสุนพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว มันกลายร่างเป็นมังกรสีขาวตัวหนึ่ง แล้วเอาตัวพันอสุระยักษาตนนั้น มันรัดแรงขึ้นเรื่อยๆแล้วอสุระยักษาก็สลายไป วุฒิถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลุยต่อไปข้างหน้า

เจ้าพัฒน์บุกเข้าไปจนถึงตัวคงฤทธิ์ และเห็นสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้“คะ-คุณเอก!!?”เอกในชุดเสนาธิการของคงฤทธิ์ยืนอยู่เบื้องหน้า“ทะ..ทำไมกัน ก็คุณเป็นคน..”“[ช่วยแกไว้]นั่นเป็นสิ่งที่ข้าเกลียดที่สุด!”เอกพูดอย่างโกรธแค้น“..ตามจริงข้ากะจะฆ่าแกตั้งแต่ที่หลอกอาสาพาแกมาจากไอ้หนุ่มนั่นแล้ว แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ชาวบ้านทุกคนก็จะต้องสงสัยข้าน่ะสิ จริงมั้ย!?”เจ้าพัฒน์ตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป“ตอนเจ้าหนุ่มเหล็กน้ำพี้นั่นก็เหมือนกัน ข้ากะจะเอามันไปฆ่าแล้วโทษว่าเป็นฝีมือของไอ้ไซคลอปส์นั่นซะหน่อย แต่ก็ดันมีน้องมันมาเฝ้ามันทั้งวันทั้งคืน แต่ข้าก็ยังใช้ความสามารถ ขโมยข่าวมาได้”คงฤทธิ์ปรบมือให้ลูกน้องผู้จงรักภักดีต่อเขา “..ฮะฮะฮะฮะ เป็นไงล่ะ มือขวาของข้าเชียวนะ เอาข่าวดีๆมาเสมอล่ะ เจ้านี่..”เจ้าพัฒน์ทำท่าจะเข้าไปฟัน แต่มีอสูรวิญญ์สองตัวมาขวางเอาไว้เสียก่อน นี่เขาไว้ใจคนผิดอีกแล้วหรือนี่ ในที่สุด เขาก็ต้องถอยกลับมาตั้งหลักใหม่ เมื่อไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป

ทหารตัวสูงโย่งที่ชื่อพรรณวิ่งฝ่าพวกอสูร มาลี้ภัยอยู่บนหน้าผาสูง“แฮ่ก..แฮ่ก..ถึงจะบอกว่าลดกำลังแล้วครึ่งหนึ่งก็เถอะ แต่แค่มือเปล่ายังทำเอากระอักเลือดขนาดนี้ ถ้ามีอาวุธจะขนาดไหนล่ะเนี่ย”จังหวะนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่ง ใส่ชุดทหารที่ไม่น่าจะเป็นชุดทหารของพฤกษภาคนคร เดินเลียดไปตามหน้าผา พรรณเอาขวานจ่อที่คอหอยของชายคนนั้นแล้วพูดว่า“เฮ้ย!เจ้าน่ะ เป็นทหารมาจากที่ใดงั้นรึ?ดูจากเสื้อผ้าท่าทางจะไม่ใช่ทั้งทหารของฝ่ายคงฤทธิ์และพฤกษภาคเป็นแน่แท้”พรรณพูดอย่างหนักแน่น แต่ชายคนนั้นกลับจับขวานของพรรณจนเกิดรอยร้าว แล้วพูดด้วยเสียงราวกับปีศาจว่า“ก็ทหารของท่านคงฤทธิ์นี่แหละ เพียงแต่ว่า..”ปากของชายคนนั้นเริ่มฉีกกว้าง กว้างเสียจนเป็นรอยไปถึงหู“..เฮ้อ อาหารข้างล่างมันจับกินยากไป ก็เลยเดินหาเอาข้างบน และก็ดูเหมือนข้าจะโชคดีเสียด้วย”พูดไม่พูดเปล่า ชายที่เป็นอสูรวิญญ์แปลงกายมาก็ใช้มือที่เป็นกรงเล็บจับเข้าที่คอของพรรณ“..อะ-อึ้ก!..อ้อก..”พรรณร้องด้วยความเจ็บปวด อสูรวิญญ์ตนนั้นพยายามจับเขากินเป็นอาหาร แม้จะมีตะกรุดเหล็กน้ำพี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย อสูรวิญญ์ตนนั้นแสยะยิ้ม“พวกแกนี่ช่างโง่เขลากันเสียจริง ทหารในสนามรบแห่งนี้ถ้าไม่ใช่ของพวกแก มันก็เป็นของท่านคงฤทธิ์หมดน่ะแหละ!”แต่แล้วก็มีเสียงฝีเท้าที่ดังสนั่นตึง!อสูรวิญญ์มองไปก็เห็นชายคนหนึ่งเดินเข้ามา“ฮ่าฮ่า มีมนุษย์หน้าโง่แส่เข้ามาอีกแล้วเรอะ ได้ เชิญดาหน้าเข้ามาเลยถ้าเจ้าอยาก..”ชายคนนั้นดึงผ้าคลุมออก ทำให้อสูรวิญญ์มองเห็นใบหน้าของคนที่มาใหม่ได้ชัด“..ตาย..”

แสงสีเขียวสว่างจ้าไปไกลสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าที่เคยมีแต่สีดำจากควันปืนก็มีสีเขียวเต็มไปหมด ทุกคนต่างหันไปมองที่ๆแสงสว่างออกมา สักพักก็มีพายุพัดไปในทางตรง พายุลูกนั้นพัดไปทางกำแพงเมืองพฤกษภาคนคร บางสิ่งปะทะเข้ากับกำแพง จนกำแพงเป็นรอยลึก“..กะ..กาาา..”อสูรวิญญ์ตนนั้นปะทะเข้ากับกำแพง สัญลักษณ์ยันต์เก้ายอดปรากฏบนหัว และมันก็เป็นจุล

“ระ..หรือว่า”บุรุษคนหนึ่งยืนอยู่บนหน้าผา“ไง..ข้าคงมาไม่สายหรอกนะ!?”..

จบโคลงที่๒๐