ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #19 : โคลงที่๑๙[คำขอสุดท้าย]

 

โคลงที่๑๙[คำขอสุดท้าย]

ในเช้าวันนั้น แม้แต่อาคมก็ยังไม่ตื่นสายเหมือนแต่ก่อน ทุกคนดูจะจริงจังกับศึกวันนี้เป็นพิเศษ เพราะนี่จะเป็นศึกสุดท้ายของพวกเขาแล้ว หลายคนล่ำลาสั่งเสียลูกเมียของตนเอง มาลัยจันทร์เองก็กังวลใจว่าเธออาจจะไม่ได้เห็นอาคมและน้องชายของตัวเองอีก“อะ-อาคม..ท่านจะ ท่านจะไปแล้ว..ใช่ใหม?”หญิงสาวมีสีหน้าวิตกกังวล อาคมนั้นก็ไม่แน่ใจว่าจะได้กลับมาอีกหรือเปล่า จึงไม่รู้ว่าจะปลอบเธออย่างไร ในช่วงเวลานั้น ชายหนุ่มกอดมาลัยจันทร์ด้วยความห่วงใย อย่างที่เขาไม่เคยให้ใครมาก่อน หญิงสาวร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม“..ทะ-ท่านจะต้องกลับมา สะ-สัญญามั้ย?”มาลัยจันทร์ถามพลางร่ำไห้พลาง ส่วนอาคมก็พยายามกลั้นน้ำตา“แน่นอน..อึก ข้าจะกลับมา”หญิงสาวฝืนยิ้ม“ทะ-ทำไมกันนะ อุ-อุตส่าห์ ได้พบกันอีกครั้งแล้ว แท้ๆ..”แล้วก็ร้องไห้อีกครั้ง..

เจ้าพัฒน์นั่งอยู่บนหลังคาโรงเตี๊ยม เขาคิดมาทั้งคืนว่ากษัตริย์ที่แท้จริงคืออะไร ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสับสนมากเท่านั้น จนอาคมโผล่ขึ้นมาจากหลังคาโรงเตี๊ยมน่ะแหละ“เจ้าคงจะไม่ได้นอนมาทั้งคืนล่ะสินะ?”โอรสหนุ่มหันไปมองด้วยท่าทางเศร้าหมอง“..ข้าไม่รู้เลย ว่ากษัตริย์ที่แท้จริงคืออะไร ก็ข้าเป็นว่าที่กษัตริย์อยู่แล้วนี่นา”เมื่อได้ฟังดังนั้นอาคมก็จัดการเทศน์โอรสหนุ่มทันที“ก็แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ!?”เจ้าพัฒน์เงยหน้าอย่างสงสัย ก็บอกให้เป็นกษัตริย์ที่แท้จริงมิใช่รึ แล้วมาบอกไม่ต่างกันแบบนี้แล้วจะไปขบคิดให้สมองแตกทั้งคืนทำไมกัน!?

“ในตอนที่เจ้าบอกว่ากริมม์เป็นคนฆ่าเพื่อนของเจ้าน่ะ ในตอนนั้นเจ้าดูเหมือนคนที่จมอยู่แต่กับอดีต มันดูไม่เหมาะกับตำแหน่งกษัตริย์ที่เจ้าจะเป็นเลยแม้แต่น้อย ที่ข้าพูดให้เจ้าคิดน่ะ มันหมายความว่าเจ้าต้องกลับมาเป็นคนเดิมต่างหากเล่า!”ได้ฟังดังนั้น เจ้าพัฒน์ก็นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มแล้วลุกขึ้น“ขอบคุณท่านมาก ท่านอาคม”แล้วกระโดดลงจากโรงเตี๊ยม..

นายทหารตัวสูงโย่งที่ชื่อพรรณบอกลากับหญิงสาวที่ชอบในความแข็งแรงของเขา ทหารทุกคนรวมทั้งชาวบ้านที่ไปรบต่างก็บอกลาคนสำคัญเรียบร้อย แล้วออกทัพไปยังทุ่งหญ้ากว้างหน้าประตูพฤกษภาคนครเหนือทันที!..

ในที่สุด ทหารทุกคนก็เดินทางมาถึง วุฒิแจกจ่ายตะกรุดเหล็กน้ำพี้ที่นำมาจากฝักดาบของพี่ชายให้แก่ทหาร ตะกรุดเหล็กน้ำพี้มีคุณสมบัติลดทอนกำลังของอสูรวิญญ์ลงครึ่งหนึ่ง ทำให้ลดโอกาสชนะของฝ่ายคงฤทธิ์ได้มากขึ้น ก่อนจะเตรียมตัวรับศึกสงครามที่กำลังจะเริ่มขึ้น โดยมีคงฤทธิ์ออกมาจากประตูเมืองเพียงคนเดียว!?“อะ..อ้าว!?”วุฒิร้องอย่างประหลาดใจ ถึงคงฤทธิ์จะแข็งแกร่งสักเพียงใด ก็ไม่มีทางรับมือกับคนเป็นพันๆคนได้อย่างแน่นอน“..งาย เจ้าพวกไร้เมืองทั้งหลาย พร้อมๆกันได้รึยังเอ่ย?”คงฤทธิ์แสยะยิ้ม เหล่าทหารเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทุกขณะ กระทั่งวุฒิเองก็ยังตัวสั่น แต่คนที่ดูจะนิ่งที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าพัฒน์“หึ..ก็พร้อมๆกันหมดน่ะแหละ”โอรสหนุ่มพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน คงฤทธิ์มีสีหน้าประหลาดใจ“โอ้โห!ราชา โตขึ้นแล้วงั้นสิเนี่ย?แต่ว่า..”คงฤทธิ์มีท่าทีสงสัย“..เจ้าหนูเหล็กน้ำพี้ไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย?”..

จบโคลงที่๑๙