ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #18 : โคลงที่๑๘[กษัตริย์ที่แท้จริง]

 

โคลงที่๑๘[กษัตริย์ที่แท้จริง]

ทั้งสามวิ่งหนีมาจนถึงป่าแห่งหนึ่ง ซึ่งอาคมเองก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน มาลัยจันทร์โทษว่าคงเป็นเพราะนิสัยเดิมของอาคมที่ชอบหลงทางบ่อยๆ ชายหนุ่มทำปากบี้“นี่ มาลัยจันทร์ ข้าไม่ได้มีนิสัยแบบนั้นติดตัวซะหน่อย”หญิงสาวเลยเถียงว่า“..ก็นะ ถ้าท่านไม่หลงทาง ป่านนี้ข้าก็มิต้องโดนจับตัวไปแล้วไม่ใช่รึ?”ว่าแล้วคุณเธอก็งอนแก้มป่อง ทำเอาชายหนุ่มต้องรีบง้อ“โอ๋โอ๋ แม่ดอกไม้มาลัยจ๋า ข้าผิดไปแล้ว โปรดให้อภัยข้าด้วยเถิด”มาลัยจันทร์แอบยิ้มเล็กน้อย และโผเข้ากอดอีกรอบ โดยไม่อายสายตาเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงนั้น..“..ชะอุ๋ย!”มาลัยจันทร์และอาคมลืมไปเลยว่ามีกริมม์(ที่ไม่ใช่นักฆ่า)อยู่ตรงนั้นอีกคน แต่กริมม์ไม่สนใจ ตรงกันข้ามเขาดูมีความสุขเมื่อได้เป็นเพื่อนกับกระรอกตัวหนึ่ง ทั้งอาคมทั้งมาลัยจันทร์ต่างก็สงสัยในอดีตของกริมม์ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจถามเด็กหนุ่มว่า“นี่กริมม์ เจ้าเป็นใครกันแน่?”กริมม์เลิกเล่นกับตาโต กระรอกที่เขาเพิ่งตั้งชื่อเมื่อครู่ แล้วหันมาตอบอาคมด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองว่า“..อดีตของข้า ข้าเองก็จำไม่ได้มากนัก แต่ข้าจำได้อย่างเดียวคือ เกิดมาเพื่อฆ่า..”จังหวะนั้นกริมม์ก็นึกขึ้นได้ แต่สักพักสิ่งที่นึกขึ้นได้ก็มลายหายไป อาคมพูดขึ้น“เมื่อความชั่วร้ายหายไป นั่นหมายความว่าความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องนั้นก็ย่อมหายไปด้วย ข้าว่าเราควรให้เวลาเขากลับเป็นคนใหม่เถอะนะ”มาลัยจันทร์พยักหน้าให้เขา และนึกเรื่องสนุกๆออก“ถ้างั้น ก็ให้เขาเป็นลูกของเราเฉพาะวันนี้สิ!”อาคมหยุดกึก“อะ-อะไร-นะ!?”..

และแล้วทั้งสามก็กลายเป็นครอบครัวจำเป็นตามคำขอของมาลัยจันทร์ อาคมสำรวจเส้นทางในป่า จนพบกับน้ำตกขนาดยักษ์ กริมม์ดูจะมีความสุขมาก เขาจำได้ลางๆว่าเคยได้รับความรักมาก่อน แม้จะจำไม่ได้ก็ตาม แล้วจู่ๆกริมม์ก็พูดขึ้น“แล้วเมื่อไหร่จะกลับกันล่ะครับ ท่านพ่อ”อาคมจึงตอบไปว่า“ก็เดี๋ยวค่อย..หือ เดี๋ยวๆเจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ!?”กริมม์ยิ้มแฉ่ง“ก็ท่านพ่อไงขอรับ นี่ก็ท่านแม่”เด็กหนุ่มชี้ไปทางมาลัยจันทร์ หญิงสาวหน้าแดง“อุ๊ยตาย กริมม์นี่ล่ะก็..”อาคมผงะ และรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ใช้ท่านั้นใส่เจ้ากริมม์..

เวลาผ่านไปจนกระทั่งตะวันใกล้ตกดิน กริมม์และมาลัยจันทร์ที่กำลังเล่นน้ำตกกันอยู่ก็นึกขึ้นได้ว่าควรรีบกลับ“ท่านพ่อ ข้าว่าเราควรรีบกลับกันนะขอรับ!”อาคมที่กำลังทำความสะอาดดาบเหล็กน้ำพี้อยู่ก็ได้ยินเสียงของกริมม์ที่ช่างบาดหู ไม่ชอบเขาล่ะสิเพคะ ถึงเกลียดขี้หน้าเหลือเกินนันทกาที่ตั้งแต่หนีออกมาจากฐานลับก็ไม่เคยพูดจู่ๆก็พูดขึ้นมาซะอย่างนั้น“ก็นะ อย่างน้อยมันก็เคยคิดจะฆ่าข้า ถึงมันจะเป็นลู..(นันทกาแอบหัวเราะเล็กน้อย)เอ๊ย!ไม่ใช่ เป็น..เอ่อ..เป็น..”

เป็นพยานรักของท่านกับท่านมาลัยจันทร์!“เออ ใช่..เฮ้ย!ไปกันใหญ่แล้ว!?”อาคมนึกขึ้นได้ว่าต้องไปรบในวันพรุ่งนี้แล้ว จึงรีบพาครอบครัวจำเป็นของเขากลับเสียก่อน..

..ที่หมู่บ้าน ทุกคนดูจะตกใจเป็นพิเศษกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้าหญิงที่ทุกคนเกือบจะคิดว่าไม่รอดเสียแล้ว โดยเฉพาะเจ้าพัฒน์“ทะ-ท่าน..พี่!!?”โอรสหนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจระคนสงสัย แต่เมื่ออาคมเดินเข้ามาในสภาพสะบักสะบอมเขาก็เข้าใจทันที“..ไง!พัฒน์ พี่สาวเจ้านี่ท่าทางจะยังแข็งแรงดีทุกประการนะ?”ชายหนุ่มพูดโดยมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเกาะอยู่ที่คอ“..!?”เจ้าพัฒน์ถือขวานตั้งท่าต่อสู้!“กะ-กริมม์ เจ้า..ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้!?แถมยัง..”โอรสหนุ่มถาม แววตาเคียดแค้น“..จับท่านอาคมเป็นตัวประกันอีก!!”ดูเหมือนกริมม์จะฟังไม่เข้าใจ“เฮ้เฮ้ เจ้าชักจะสำคัญอะไรผิดแล้วนา จริงอยู่ว่าเจ้านี่อาจจะเคยเป็นนักฆ่ามาก่อน แต่..”ชายหนุ่มมองหน้ากริมม์แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่“..ตัวของเจ้านี่ในตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะงั้นก็อโหสิให้เจ้านี่เถอะนะ”ถึงจะพูดอย่างนั้น เจ้าพัฒน์ก็ยังไม่หยุด“ก็แล้วทำไมล่ะ!?ไอ้เจ้านี่มันเครื่องจักรสังหารชัดๆ!มันฆ่าเพื่อนพ้องของข้าไปโดยที่ข้าไม่รู้เลยสักนิด แล้วอย่างนี้ ท่านยังจะบอกให้ข้าอโหสิให้มันได้อีกงั้นเหรอ!!?”โอรสหนุ่มชกเข้าไปที่หน้าของอาคม แต่อาคมจับหมัดของเจ้าพัฒน์ได้ก่อน“ว่าแต่คนอื่นเขา แล้วมองดูตัวเจ้าสิ เจ้าเปลี่ยนไป เจ้าในตอนนี้หมกมุ่นอยู่แต่กับความแค้นโดยไม่สนว่าจะยึดเมืองของเราคืนได้หรือเปล่า”โอรสหนุ่มได้ฟังก็นิ่งไปชั่วขณะ“เฮอะ!นี่น่ะรึ กษัตริย์ในอนาคต นี่น่ะรึ คนที่จะมาปกครองเมืองที่พ่อของตัวเองเคยรวบรวมกำลังสร้างมา”ชาวบ้านทุกคนได้ฟังก็ไม่พูดอะไร เพียงแต่เบือนหน้าหนี โอรสหนุ่มทรุดตัวลงพื้น และเริ่มร้องไห้“แต่ว่า..”อาคมพูดขึ้น เจ้าพัฒน์เงยหน้าขึ้นมา ชาวบ้านที่ทำท่าจะออกจากโรงเตี๊ยมก็สะดุดกึก“หากเจ้ายังมีความเป็นกษัตริย์หลงเหลืออยู่ล่ะก็..”ชายหนุ่มยื่นมือให้เจ้าพัฒน์“..แสดงให้ข้าเห็นในการศึกวันพรุ่งนี้ด้วยเถอะ”..

จบโคลงที่๑๘