ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #17 : โคลงที่๑๗[ฝ่าวงล้อม]

 

โคลงที่๑๗[ฝ่าวงล้อม]

อาคมรีบพามาลัยจันทร์หลบหนีจากสถานที่ๆเขาเองก็ลืมไปแล้วว่ามาจากทางไหน ในขณะที่เดาผิดเดาถูกอยู่นั้น ทั้งคู่หารู้ไม่ว่ามีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ จนในที่สุด ชายหนุ่มก็พามาลัยจันทร์มาถึงลานกว้าง บริเวณที่เขาเจอพัฒน์นอนสลบอยู่นั่นเอง“..เอาล่ะ ออกจากตรงนี้ไป เราก็..”“..คี้ดว่าจาลอดได้ง้ายง่ายง้านรื้อ..”เสียงพูดไม่ชัดที่ฟังแล้วคุ้นหูพูดขึ้น ไซคลอปส์กับตาซ้ายอันใหม่ของเขาที่กลิ้งเกลือกราวกับว่ามีชีวิต“..ไอ้ไสขอบ นี่เอ็งยังไม่ถูกไอ้คงฤทธิ์กำจัดไปแล้วหรอกรึ!?”อาคมตกตะลึง มาลัยจันทร์มีท่าทางหวาดกลัวมากทีเดียว“..อาคม..คะ-คนนี้แหละ ที่ฆ่าพี่ชายของข้ากับพัฒน์”อาคมตกตะลึงกว่าเดิม ไอ้ไสขอบนี่น่ะรึที่เป็นคนสังหารพี่ชายของมาลัยจันทร์แล้วส่งคนมาลอบสังหาร ทำให้เขาต้องมาพัวพันกับเรื่องนี้ด้วย(แต่ลึกๆแล้วอาคมก็ขอบใจไซคลอปส์อยู่เหมือนกัน ที่ทำให้เขากับมาลัยจันทร์ได้พบกัน)ไซคลอปส์ไม่พูดพล่ามทำเพลง คราวนี้เขาใช้ตาซ้ายนั่นจ้องอาคมแทน“..เฮ้ย!?..อึ้ก..”อาคมรู้สึกว่าร่างกายขยับไม่ได้ เขาตกอยู่ในมนต์สะกดที่ตาซ้ายของไซคลอปส์“อาสุงวีนทั้งหลาย จัดกานมาน!!!”อสูรวิญญ์วิ่งเข้าไปหาอาคมอย่างหิวกระหาย มันพุ่งผ่านมาลัยจันทร์ไปอย่างไม่แยแส“..อาคม!!?”หญิงสาวกรีดร้อง ในขณะที่ชายหนุ่มทำหน้าเอือมระอา“..เฮอะ นี่ลืมไปแล้วรึไง..มาลัยจันทร์..ว่าดาบของข้าเป็นดาบอะไร!!”อาคมหลุดจากมนต์สะกด พริบตาเดียวอสูรวิญญ์ที่กรูเข้ามาก็เหลือเพียงลูกไฟวิญญาณลอยขึ้นสู่ฟ้า มาลัยจันทร์นึกขึ้นได้ก็พูว่า“อ๋อ ใช่!ดาบเหล็กน้ำพี้ของเจ้ามีฤทธิ์สลายอาคมนี่นา!”ไซคลอปส์รู้ตัวแล้วว่าทำพลาด จึงทำท่าจะรีบหนี“ฮึ่ม!ฝะ-ฝะ-ฝากว้ายก่อ..อึก!?”ไซคลอปส์พยายามจะหนี แต่ก็ถูกใครบางคนใช้เส้นใยบางๆต่างดาบปลิดชีพของเขาแทน“ท่านนี่ แม้จะมอบดวงตาศพเจ็ดป่าช้าให้แล้วก็ยังไร้ประโยชน์อยู่ดีแฮะ”เด็กหนุ่มที่อายุประมาณพัฒน์เดินขึ้นมาจากปากทางเข้าฐานลับ“ข้าขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน ข้าชื่อกริมม์ เป็นชาวต่างชาติเหมือนๆท่านไซคลอปส์น่ะแหละ”อาคมรู้ตั้งแต่เด็กหนุ่มเดินออกมาแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะพูดภาษาไทยคล่องปร๋อขนาดนี้ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ปล่อยให้อาคมอยู่นิ่งนานนัก เขาวิ่งเข้าไปหมายจะจัดการเป้าหมายที่อยู่ตรงหน้าทันที“อุเฮ้ย!?”อาคมเอี้ยวตัวหลบ แล้วสวนกลับทันที!“ทรงพลังแต่แสนช้า ใช่ท่านจริงๆด้วย”กริมม์ไม่หลบ เขาเพียงแค่แตะดาบเบาๆมันก็กระเด็นไปอีกทาง แรงเหวี่ยงทำให้เจ้าของดาบกระเด็นตามไปด้วย“อุ้ก!?”แต่ชายหนุ่มก็ทรงตัวไว้ได้ อาคมดันตัวเองพุ่งเข้าหากริมม์ แต่เจ้าสุนัขแห่งความตายก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เด็กหนุ่มทิ้งถุงมือลวด เปลี่ยนมาใช้มีดสั้นคู่หนึ่งที่มีสีเขียวเหมือนกับของอาคม อาวุธของทั้งสองปะทะกัน แสงสีเขียวระเบิดออกมาจากการปะทะ เหมือนกับตอนที่คงฤทธิ์ใช้ดาบเหล็กน้ำพี้สีดำปะทะกับดาบของอาคม!?“..มะ-ไม่จริง เหล็กน้ำพี้!?”มาลัยจันทร์ตกตะลึงไม่แพ้อาคม ในโลกนี้ยังมีผู้ใช้เหล็กน้ำพี้อยู่อีกหรือ?กริมม์เข้าฟาดฟันกับอาคม เสียงเหล็กปะทะเหล็กนั้นทำให้คณะอสูรวิญญ์ติดตามของกริมม์ต้องกรีดเสียงอย่างเจ็บปวด บางตัวทนไม่ได้ถึงกับสลายไป แต่กระนั้นทั้งคู่ก็ยังไม่มีใครมีทีท่าว่าจะเพลี่ยงพล้ำแม้สักนิด อาคมจึงตัดสินใจ“เว้ย!กะจะลองไปใช้ตอนที่กลับถึงหมู่บ้านซะหน่อยเชียว ต้องงัดออกมาใช้จนได้สิน่า”อาคมล่าถอย ในขณะที่กริมม์เองก็ล่าถอยเช่นกัน ทั้งคู่ยืนนิ่งและหลับตา จนกริมม์ลืมตาแล้วพูดว่า“กระบวนท่ามังกรคู่[เขี้ยวขย้ำเหินเวหา]!!?”เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นสูง ก่อนจะพุ่งลงมาพร้อมกับมีดคู่ที่เปล่งแสงสีเขียวเต็มที่!“เฮอะ!นึกว่าคนที่ใช้เหล็กน้ำพี้จะเก่งกว่านี้ซะอีก ถ้างั้น ท่าไม้ตาย..”อาคมยังไม่สะทกสะท้าน“..พลังตราไสยเวทย์[ดาบมหายักษ์]!!!”พริบตานั้น ดาบเหล็กน้ำพี้ของอาคมก็มีแสงสีเขียวที่รวมตัวหนาแน่นจนกลายเป็นดาบขนาดยักษ์!!ในชั่วพริบตานั้น กริมม์ก็ได้รู้ว่าชื่อขุนคมปาฏิหาริย์นั้นได้มายังไง..

ดาบแสงสีเขียวขนาดยักษ์พุ่งผ่านร่างกายของเด็กหนุ่ม แทนที่จะมีเลือดพุ่งกระฉูดจากตัวเขา กลับมีเพียงควันสีดำหลุดออกมาจากหัวใจของเขา และแล้วเด็กหนุ่มก็รู้สึกตัวเสียที“อา..นี่ข้า-ทำอะไรละ-ลงไปเนี่ย?”มาลัยจันทร์รู้สึกงุนงงไปหมด เด็กหนุ่มที่เมื่อครู่นี้จะเอาชีวิตของอาคมกลับพูดราวกับว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย“อืม แรงใช้ได้เลยแฮะ แต่ดันมีฤทธิ์แค่สลายความชั่วออกจากจิตใจเท่านั้นเอง เฮ้อ!เซ็ง..”อาคมยังพูดปกติ“อ้อ..ไอ้หนู รีบหนีออกไปจากที่นี่ซะ เพราะถ้าเจ้าอยู่ที่นี่ต่อไป เจ้าคงจะต้องหมดอนาคตเป็นแน่ เพราะงั้น รีบไปสิว้อย!!”อาคมตะโกนอย่างเร่ง

รีบ เมื่อมียามอสูรวิญญ์มาพบเข้า“..พาออกไปได้ แถมยังเอาลูกน้องข้าไปอีก เจ้านี่ ร้ายกาจใช่เล่น”คงฤทธิ์แอบมองดูเหตุการณ์ทุกอย่างผ่านตราพระราหู..

จบโคลงที่๑๘