ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #15 : โคลงที่๑๕[ฝึกฝนในความฝัน]

 

โคลงที่๑๕[ฝึกฝนในความฝัน]

แล้วอาคมก็ตื่นจากภวังค์(เมื่อนันทกาปลุกเขาด้วยลูกถีบหนึ่งที)อาคมนั้นไม่สับสนอีกต่อไปแล้ว นันทกาจึงจัดแจงหลักสูตรฝึกสอนที่ยาวเป็นหางว่าว“อะ..อะไรฟะเนี่ย!?”อาคมสำรวจเจ้าบัญชียาวเป็นหางว่าว แล้วพินิจพิเคราะห์อย่างถี่ถ้วน และพบว่ามันมีหลักสูตรถึง๑๐๐รายการเลยทีเดียว!!“เอาล่ะนะคะ เราจะเริ่มกัน..”อาคมโล่งอก“..เดี๋ยวนี้เลย!”แต่แล้วชายหนุ่มก็ทำหน้าเซ็งชีวิตขึ้นมาซะงั้น..

นันทกาจัดแจงส่งอสูรออกมาหนึ่งตัว ที่หน้าอกของมันมีเลข“๑”อยู่ อาคมจึงพูดว่า“ส่งดาบมาสิ”แต่นันทกาก็ยังไม่ทำอะไร“อ๋าว?จะให้ข้าฝึกกันมั้ยล่ะเนี่ย ส่งดาบมาสิเว้ย”นันทกาก็ยังไม่ทำอะไรอยู่ดี“ก็นี่เป็นสถานที่ที่อยู่ภายในดาบ แล้วมันจะมีดาบได้อย่างไรเล่า!”ชายหนุ่มรู้สึกว่าดาบของเขา(?)นี่ชักจะเอาแต่ใจมากขึ้นทุกที แน่นอนว่าแค่นี้อาคมจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว แต่สักพักก็มีอสูรตัวใหม่โผล่มา ที่กลางลำตัวมีเลข“๒”อยู่ด้วย และคราวนี้ก็มีทีท่าว่ามันจะเก่งกว่าตัวเดิมมากเสียด้วย“..กรรรร!!”มันร้องแล้วพุ่งเข้าใส่อาคมอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มมัวแต่ตะลึงจึงโดนไปเต็มๆ“อุก..!?”อาคมร้องอย่างเจ็บแสบ แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาปราชัยได้ อสูรตัวที่สองสลายไปแบบไม่รู้ตัว ส่วนอาคมเจอแค่สองตัวก็แทบร่อแร่ และรู้สึกว่าถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงยืดเยื้อ จึงตะโกนว่า“เฮ้ย!!”นันทกาสะดุ้ง“อะ..อะไรเพคะ?”อาคมตะโกนว่า“..แฮ่ก เท่าที่รู้น่ะ ไอ้พวกอสูรนั่นน่ะมีหนึ่งร้อยตัวใช่มั้ย!?”นันทกาจึงตอบไปว่า“ใช่เพคะ..”แล้วนันทกาก็อ่านใจอาคมได้“..หรือว่า..ท่านจะ..”อาคมพยักหน้า และตะโกน“ใช่!!เอาไอ้อสูรตัวที่หนึ่งร้อยมาให้ข้าฝึกเลย อย่าชักช้าเสียเวลา ข้าจะได้ออกไปจากที่นี่เสียที”นันทกาปวดหัว ทำไมเจ้านายของเธอถึงเลือดร้อนอย่างนี้ แต่เธอก็ไม่อยากขัดใจ“เอ้า!หนึ่งร้อยก็หนึ่งร้อย นันทกาจัดให้ค่ะ!”สักพักก็มีอสูรตัวเมื่อครู่แต่ใหญ่กว่าเดิมสิบเท่า!!?“อะ..เฮ้ยย!?”อาคมถึงกับผงะเมื่อเจอเจ้าอสูรตัวยักษ์จะทับให้แบนแต๋ ด้วยความเสียเปรียบนี้อาคมสู้ไม่ไหวแน่ แต่ทว่าชายหนุ่มกลับยิ้มขึ้นมา“อย่างนี้สิ ถึงจะสมเป็นดาบของข้า!!”ด้วยความที่เขาฝึกฝนการพุ่งทะยานสูงหลายสิบเมตรมาหลายปี ทำให้การจะขึ้นไปบนหัวของเจ้าอสูรยักษ์นั้นไม่ยากเลย แล้วชายหนุ่มก็เตะเข้าที่ก้านคอของเจ้าอสูรยักษ์ แต่แทนที่จะดังปึ้ก มันกลับมีเสียง..“ดึ๋ง!!หนืด~...”ขาของอาคมติดอยู่ที่ก้านคอของอสูรยักษ์ เขาดึงขาออกมาจากเจ้าอสูรยักษ์นั่นไม่ได้ เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าอสูรยักษ์ฟาดมือเข้ามาที่ท้ายทอย ตรงที่อาคมอยู่นั่นเอง“อะ..เฮ้ยยย!!!?”โชคยังดีที่ชายหนุ่มหลบอยู่ตรงซอกมือของเจ้าอสูรอยู่ ทำให้ไม่เป็นอะไรเลย และเขาก็เห็นจุดอ่อน..“ตรงนั้นสินะ!!”ชายหนุ่มกระโจนลงไปที่หมายเลข และกระโดดถีบที่ตัวเลข เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงปุ้ง แล้วเจ้าอสูรก็หายไป นันทกาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง คนธรรมดาสามัญสามารถเอาชนะอสูรที่ตัวใหญ่เท่าฟ้าได้นี่นะ!?หญิงสาวจึงได้แต่เอามือกุมหัว ในขณะที่อาคมนิ่งไปชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะทำหน้าดีใจแล้วตะโกนว่า“..ชนะแล้วว้อยยย!!!”ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปหานันทกา อาคมจับมือหญิงสาวแล้วก้มหัวปะหลกๆ“ข้าขอบใจเจ้ามาก นันทกา ขอบใจมากจริงๆ!!!”ฝ่ายหญิงสาวเองก็งุนงงเป็นการใหญ่ นี่เธอทำอะไรให้เนี่ย?“..เฮ้อ ให้ตายเถอะ ท่านฤทธิ์มั่น”นันทกาแหงนหน้ามองฟ้า“ท่านนี่เลือกผู้สืบทอดถูกจริงๆแล้วล่ะ”หญิงสาวยิ้ม..

และในที่สุด นันทกาก็ให้อาคมออกจากที่แห่งนี้ได้เสียที อาคมบอกลานันทกา และหายวับเป็นแสงสลายไป นันทกายิ้มอย่างมีความสุข และกลับมาหน้าเศร้าอีกครั้ง..

แล้วชายหนุ่มก็ตื่นจากภวังค์(รอบสอง)อีกครั้ง คราวนี้เขาอยู่ในสถานที่ๆโอรสหนุ่มเคยตื่นขึ้นมาครั้งแรก บ้านของเอกนั่นเอง“อ้าว!ท่านขุน ตื่นแล้ว!!?”เอกเดินเข้ามา สีหน้ามีอาการตกตะลึงอย่างไม่น่าเชื่อ“เฮ้ยยย!!ท่านขุนว้อยยย ท่านขุนตื่นแล้ว!!”ชาวบ้านทุกคนที่ได้ยินต่างก็เงยหน้าด้วยความตกใจ อาคมงง..อะไรกันวะ?..ชายหนุ่มสงสัยจึงถามไปว่า“ขออภัย ตกใจอะไรกันรึ?”เอกหันมามองอาคม และตอบว่า“ก็แหม..ท่านน่ะ ตั้งแต่วันที่สลบมันก็ผ่านไปตั้งสามเดือน..”อาคมสะดุ้ง“สามเดือน!?”เอกต่อให้“..พอดิบพอดีด้วย”ชายชาวบ้านถอนหายใจ“เฮ้อ..นี่ถ้าท่านไม่หายใจ พวกข้าเอาท่านไปเผาแล้วนะเนี่ย”อาคมนั่งนิ่ง..สามเดือน!?นี่ตูเข้าไปทำบ้าอะไรในดาบฟะเนี่ย!?..ไม่รอช้า ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็เจ็บแปลบที่หน้าอกเสียก่อน“..อุ๊ก!?..”เอกจึงพูดว่า“ท่านขุน คราวนี้จะเดินเหินก็ระวังๆหน่อย หน้าอกท่านมีบาดแผลฉกรรจ์เลยนะ!”แต่อาคมไม่ฟัง เขาวิ่งทั้งๆที่ยังเจ็บอยู่ ตรงไปยังค่ายพักทหาร“ท่านพี่!!?เอ๊ย ท่าน..”โอรสหนุ่มเผลอเรียกอาคมว่าพี่ แต่คราวนี้อาคมไม่ทำอะไร“เออ..จะเรียกอะไรก็ช่างเอ็งเหอะ สามเดือนมานี้ทุกอย่างเป็นยังไงบ้าง?”วุฒิออกมาเจอพี่ เขาสวมชุดทหารของพฤกษภาคนครอยู่“..สามเดือนมานี่คงฤทธิ์ไม่ทำอะไรเลยขอรับ ที่ผ่านมาพวกเราพัฒนากันมาก แล้วก็มีพวกไหนก็ไม่รู้เอาชุดเกราะ ดาบ ขวาน เกาทัณฑ์ ธนู หน้าไม้ ปืนใหญ่ ฯลฯมาทิ้งไว้หน้าหมู่บ้านหมดเลย เป็นข่าวดีจริงๆเลยนะขอรับ!”วุฒิพูดพลางยิ้มแฉ่ง อาคมก็สงสัยว่าคนที่เอามาให้เป็นพวกไหน แต่ก็ไม่มีเวลาขนาดนั้น“..มีทุกอย่างพร้อมแล้วสินะ”ชายหนุ่มคว้าชุดเกราะของเขา“งั้นมะรืนเราจะบุกกันล่ะ!!”เมื่อได้ฟัง เจ้าพัฒน์กลับค้านขึ้น “เอ่อ แต่ท่าน พวกเราพร้อมแล้วแน่ๆแต่ท่านล่ะ?สามเดือนที่ผ่านมาท่านยังมิได้ฝึกเลยมิใช่รึ?”อาคมหันหลังให้แล้วพูดว่า“ข้าฝึกมาแล้ว..”พัฒน์จึงถาม“ท่านฝึกที่ไหนกัน?”ชายหนุ่มชูดาบขึ้น “ในนี้ไง”..

จบโคลงที่๑๕