ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #14 : โคลงที่๑๔[การเดินทาง(ปัจฉิมบท:พรหมลิขิต)]

 

โคลงที่๑๔[การเดินทาง(ปัจฉิมบท:พรหมลิขิต)]

แสงสีเขียวยังสว่างไสวอยู่อย่างนั้น อาคมไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป จึงทำได้แค่เพียงมองแสงนั้น“เฮ้ย!?”คงฤทธิ์ถูกแสงนั้นผลักออกไปไกลจนถึงบันไดของชั้นใต้ดิน เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ใบหน้าส่วนขวาทันที“อ๊ากกกก!!”แสงสีเขียวค่อยๆหรี่ลง แต่ก็ยังมีสีเขียวอยู่เรื่อๆ อาคมรู้สึกว่าท่านปู่ให้ปกป้องดาบทั้งสองไว้ และนั่นก็คือ..“..หนึ่งในดาบเล่มนั้น แฮ่ก หนึ่งใน[ดาบเหล็กน้ำพี้]!!”คงฤทธิ์ยิ้มอย่างมีความสุข ในที่สุดเขาก็จะได้แก้แค้นไอ้แก่นั่นกับลูกมันซะที เขายื่นมือออกไป แต่ก็โดนอาคมงับเข้าที่แขนอย่างจัง“..แง่ง!..”คงฤทธิ์ร้องโอ๊ย ส่วนเด็กชายก็ฉวยจังหวะนั้นถือดาบทั้งสองไปทันที คงฤทธิ์ฝืนความเจ็บปวดแล้ววิ่งตามไปทันที“หนอย!..ไอ้เด็กแสบ !!”คงฤทธิ์ตะโกนด้วยความเจ็บใจ เด็กชายจึงรีบวิ่งหนี“ไม่มีวันให้หรอก..แบร่!”อาคมทำแลบลิ้นปลิ้นตา แต่ด้วยน้ำหนักของดาบนั้นทำให้เด็กชายสะดุดล้ม คงฤทธิ์หัวเราะเยาะ“ที่แท้ก็แค่ไอ้เด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!เตรียมตัวตามปู่เอ็งไปได้แล้ว”อาคมเริ่มมีสีหน้าหวาดหวั่น นี่เขาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว เขาก็แค่เพียงอยากจะปกป้อง อาคมคิด..ฉันแค่อยากจะปกป้อง!..คงฤทธิ์เหวี่ยงดาบมาที่คอ..

“..เช้ง!..”ดาบเล่มหนึ่งโผล่มาอยู่ในมือของเด็กชาย มันเป็นดาบเล่มเดียวกับดาบที่ช่วยอาคมไว้เมื่อครู่นี้ ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เด็กชายจะมีเรี่ยวแรงถือดาบนั้นได้ แต่เด็กชายก็เหวี่ยงดาบนั้นใส่คงฤทธิ์เสียแล้ว “เฮ้ยยย!?”คงฤทธิ์ร้องเสียงหลง เขารู้ดีว่าพลานุภาพของดาบนั้นมีมากมายเพียงใด ชายหนุ่มจึงต้องหลบจากทิศทางของดาบ “..วูบ!?..”เสียงดาบแหวกอากาศที่ทำให้ชั้นใต้ดินมีรอยโหว่จนแสงอาทิตย์ทะลุพื้นดิน อาคมรีบวิ่งออกมาจากชั้นใต้ดินเก่าทันที จนมาเห็นว่าคงฤทธิ์กำลังร้องโหยหวนอยู่ เขาหลบวิถีดาบของเด็กชายไม่พ้น“..อะ..อ๊าาาา กะ..แก เป็นผู้สืบทอดไปแล้วสินะ แต่ว่า..”ชายหนุ่มกลับมาแสยะยิ้มอีกครั้ง“..ที่แกสืบทอดน่ะ มันก็แค่ดาบเล่มเดียว!!”คงฤทธิ์วิ่งเข้าไปคว้าดาบอีกเล่ม คราวนี้เขาใช้ตราพระราหูเข้าช่วย ควันสีดำที่กลายเป็นดาบเฉียดไหล่ของอาคมไปเส้นยาแดงผ่าแปด คงฤทธิ์อาศัยเวลาแค่เสี้ยววินาทีแย่งชิงดาบเล่มนั้นมาได้สำเร็จ “ฮะฮะฮ่า สุดท้าย..แฮ่ก..แกก็รักษาไว้ไม่ได้เล่มหนึ่ง แต่แค่นี้มันก็เพียงพอแล้ว!!ลาล่ะนะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ฮ้าฮ่าฮ่าฮ่า..”พูดจบ ชายหนุ่มก็กลายเป็นควันสีดำแล้วสลายไป ทิ้งให้อาคมเจ็บใจว่าทำไมตัวเองอ่อนแอจนดาบเล่มเดียวรักษาไว้ไม่ได้ เขาต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้ แกร่งยิ่งกว่านี้..

..11ปีต่อมา ณ พฤกษภาคนคร ชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดผ้าคลุมลงมาจากหลังเจ้าทุย พาหนะคู่ใจของเขา“ไปก่อนนะ..เดี๋ยวมา”เขากระซิบกับเจ้าทุย ชายหนุ่มเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม หวังจะหาที่พักให้ตัวเองเสียหน่อย“ห้องหับ เต็มหมกเลี้ยวค้าบ”เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมพูดสำเนียงไทยจีน ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งจิต สายตามองหาที่ไหนก็ได้ที่พอจะให้นอนได้ แล้วเขาก็นึกถึงหลังคาโรงเตี๊ยม ชายหนุ่มไม่รอช้า รีบกระโจนขึ้นหลังคาในช่วงที่ไม่มีใครเห็นทันที และเริ่มต้นงีบ..

“..ปึง!”ชายหนุ่มสะดุ้งตื่น เขาสอดส่ายสายตาหาต้นเสียง และก็พบว่ามีหญิงสาวผู้หนึ่ง กำลังทำท่าลับๆล่อๆขึ้นมาจากหลังคาโรงเตี๊ยม เขารู้สึกโมโหสุดขีด“เฮ้ย!!”หญิงสาวตกใจและหันมาทางชายหนุ่ม“คนจะหลับจะนอน อย่าทำเสียงดังได้ป่ะ!”หญิงสาวเองก็ทำท่าทางต่อล้อต่อเถียง “อ้อ..เหรอยะ ก็คนมันไม่รู้นี่ ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ!”หญิงสาวเน้นคำพูดตรงประโยคสุดท้าย ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าคนเขาประชด“งั้นก็ลงไปซะซี่ ข้าจะนอน!”หญิงสาวโมโหจนหน้าแดง แต่ในจังหวะนั้นเองชายหนุ่มก็มองไปเห็นลูกธนูพุ่งเข้ามาทางหญิงสาว ถึงแม้จะเกลียดขี้หน้าแต่ชายหนุ่มก็ตะโกนว่า“ระวัง!!”แล้วพาตัวหญิงสาวหลบ ลูกธนูผ่านตัวของคนทั้งสองไปได้แบบฉิวเฉียด เสี้ยววินาทีนั้น ทั้งสองต่างก็มองหน้ากันได้อย่างชัดเจน และรู้สึกผูกพันกันอย่างบอกไม่ถูก

..แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลามาโรแมนติกอะไรนักหนา ห่าลูกธนูเป็นฝูงพุ่งเข้ามาหาคนทั้งสอง “กับอีแค่ห่าลูกธนู..”ชายหนุ่มรีบกลบเกลื่อนความรู้สึก แล้วชักดาบออกมาจากใต้ผ้าคลุม“..มันกินข้าไม่ลงหรอกนะ!”หญิงสาวมองเห็นชายหนุ่มถือดาบสีเขียวที่เปล่งประกายราวกับปีกแมลงทับ แล้วชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า“..ข้า อาคม แล้วชื่อเจ้าล่ะ?”หญิงสาวจึงตอบ“อะ..ข้าชื่อ มาลัยจันทร์”

..และนั่นคือการพบกันครั้งแรกของคู่ที่ฟ้ากำหนดให้มาพบกัน..

จบโคลงที่๑๔