ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #12 : โคลงที่๑๒[การเดินทาง(ปฐมบท:ดาบสองเล่ม)]

โคลงที่๑๒[การเดินทาง(ปฐมบท:ดาบสองเล่ม)]

..“หา!?ทำอะไร..กับเจ้า..เนี่ยนะ!!?”อาคมเริ่มลนลาน มีผู้หญิงที่ไหน เจอหน้ากันครั้งแรกก็ให้มีsome thing(อะไรทำนองนั้น)ด้วยนี่นะ!!? นันทกาอ่านใจได้ก็รีบแก้ตัว“ใช่ที่ไหนเล่า!?ข้าขอถอนคำพูดที่ว่าท่านซื่อก็แล้วกัน!!..”หญิงสาวเอามือกุมหัว“..นี่!ข้าหมายความว่าที่ข้าเรียกท่านมาเนี่ย ก็เพราะข้าชักไม่แน่ใจแล้วว่าท่านน่ะเหมาะสมจะเป็นเจ้าของข้าจริงๆรึเปล่า?”อาคมได้ฟังก็หายลนลานพลางครุ่นคิด แล้วพูดขึ้นมาว่า“อะไรทำให้เจ้าคิดเช่นนั้น”นันทกามีสีหน้าเย็นชา แล้วพูดแบบขวานผ่าซากว่า“ก็ท่านน่ะ แม้ว่าท่านฤทธิ์มั่นจะเคยสอนท่านมาแล้วว่าการจะเป็นผู้สืบทอดดาบนี้ได้ ท่านจะต้องควบคุมสติของท่านให้ได้”อาคมมีสีประหลาดใจ“นี่เจ้ารู้มาก่อน งั้นรึ?”นันทกาพูดต่อ“ข้าอยู่มาตั้งแต่รุ่นของท่านฤทธิ์มั่น หรือก็คือรุ่นที่ข้าถูกตีขึ้นมายังไงล่ะ”ชายหนุ่มตกตะลึง ในใจก็พลางบวกลบคูณหารอายุของนันทกา(โดนตบที่สองของดาบนี้ไปเต็มๆ)หลังจากโดนตบจนหัวทิ่ม อาคมก็ลุกขึ้นมาได้ซะที“แต่ข้า..ข้า..”ในจิตใจของอาคมตอนนี้มีแต่ความสับสนและความแค้น ความทรงจำที่เคยผ่านมาต่างก็ประดังเข้ามาในหัว..

..เด็กชายพยุงตัวเองหลังจากที่ล้ม“ไอ้แกละเอ๊ย!แกนะแก๊”อาคมลุกขึ้นหลังจากโดนไอ้แกละคู่อริต่อยลงไปกอง“เป็นไงล่ะ..ข้าเคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่ามาเดินเก็บขยะเอาเองแถวนี้ ข้าเกลียดคนดีเว้ย!”แกละพาลเห็นๆ อาคมยัวะสุดๆเลยวิ่งเข้าไปหวังจะต่อยสักหมัดให้หนำใจ แต่พรรคพวกของแกละก็เล่นกองทัพสุนัขหมู่ กรูกันเข้าไปล็อคตัวอาคมไว้ แล้วเชียร์ให้ลูกพี่จัดการ “เอาเลย!ลูกพี่”“จัดการเลย!พี่แกละ”“ใช่เลยพี่!ต้องอย่างน้าน..โชะ!..เอ้ย!..”อาคมโดนต่อยไปหลายหมัดก็ถึงคราวกระอักเลือด“..อั้ก!!?”เด็กชายโกรธจัด เขาไม่สนอะไรอีกแล้ว อาคมสะบัดพวกที่จับเขาทั้งหมดจนร่วง แกละมีสีหน้าตกตะลึง พยายามจะหนีอาคมให้พ้น แต่ก็ช้าเกินไป..

“..วูบ..”อาคมตัวลอย กลุ่มของไอ้แกละถึงคราวสลายโต๋ เด็กชายทำได้แค่เหวี่ยงมือเหวี่ยงไม้ไปมา ในขณะนั้นคนที่จับเขาอยู่ก็พูดว่า“อาคม!!”อาคมหยุดกึก เด็กชายหันหน้าไปช้าๆ“คับ..ปู่..”ฤทธิ์มั่นวางอาคมลง และดุอาคมว่า“ปู่บอกเจ้าแล้วใช่มั้ยว่า อย่าไปมีเรื่องกับใครเขาน่ะ”อาคมทำปากบี้ “ก็มันพาลกะข้าก่อนนี่นา แล้วข้าก็ไม่เค้ย..ไม่เคยไปหาเรื่องมันเองซักกะครั้ง”ถึงกระนั้น ฤทธิ์มั่นก็ยังดุอาคมต่อว่า“ก็แล้วเจ้าทำไมไม่หนีซะล่ะ?”เด็กชายทำปากบี้อีกรอบ“เก๊าะถ้าข้าหนี ข้าก้อไม่ใช่ลูกผู้ชายน่ะจิ”คำตอบของอาคมทำให้ฤทธิ์มั่นปวดเศียรเวียนเกล้า ทำไมหลานชายของเขาถึงสอนไม่เคยจำซะที“เฮ้อ..หลานตู..เอาอย่างนี้ละกัน เจ้าเป็นลูกของพ่อเจ้าใช่มั้ย?”อาคมพยักหน้า“ถ้าอย่างงั้น พ่อเจ้าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”อาคมมีสีหน้าประหลาดใจ“ก็ต้องเป็นผู้ชายสิปู่ ถามได้”

ฤทธิ์มั่นจึงสอนเด็กชายว่า“อ้าว!ถ้าพ่อของเจ้าเป็นผู้ชาย เจ้าก็เป็นลูกผู้ชายน่ะสิ จริงมั้ย?”อาคมมึนตื้บ เพราะไม่รู้ว่าปู่จะมาไม้นี้ จึงได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งสองเดินกลับจนถึงเรือนไม้ไผ่ แล้วก็ล้มตัวลงนอน“เฮ้อ!”ทั้งปู่ทั้งหลานถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่หลานจะพูดว่า“ปู่ค้าบ..”ฤทธิ์มั่นรู้ทันที“อย่าไปหาเรื่องใครเข้าซะล่ะ”อาคมดีใจ“ขอร้าบบบบ”เด็กชายวิ่งออกไป พลันนั้นเอง..

“มีอะไรงั้นรึ คงฤทธิ์”ชายหนุ่มเดินออกมาจากหลังบ้าน คงฤทธิ์ในตอนนี้นั้นยังไม่ใส่หน้ากากเหล็กครึ่งหน้า แต่แววตาก็เริ่มดูไม่เป็นมิตรขึ้นมาบ้างแล้ว“โอ๊ะโอ๋..รู้ตัวซะแล้วหรือนี่”คงฤทธิ์ยิ้มแบบไม่จริงใจ“กะจะมาเชือดเงียบ แล้วเอาไปสองเล่มซะหน่อยเชียว”ชายหนุ่มเปลี่ยนมาเป็นแสยะยิ้ม“งั้นก็คง..”คงฤทธิ์ชักดาบขึ้นมา“..จะเอาไปได้แค่เล่มเดียวสินะ”ฤทธิ์มั่นพยายามจะไปหยิบดาบ แต่คงฤทธิ์เอาดาบมาพาดคอของเขาเสียก่อน“งั้นข้าจะถามด้วยจริงใจก่อนก็แล้วกัน เจ้าจะมอบดาบให้ข้าสองเล่ม แล้วทั้งเจ้าทั้งอาคมปลอดภัยทั้งคู่ หรือ..”คงฤทธิ์ขยับดาบให้ใกล้คอหอยของชายชรายิ่งขึ้นไปอีก“..ให้ข้ามาเล่มเดียว ทั้งเจ้าทั้งอาคมนอนอยู่หลุมเดียวกัน!!”ฤทธิ์เคร่งเครียด ไม่ว่าจะเลือกทางไหนมันก็หายนะทั้งนั้น หากคงฤทธิ์ได้ดาบทั้งสองเล่มไป แม้ว่าเขาและหลานจะรอด แต่คนอีกหลายร้อยหลายพันคนอาจต้องตายด้วยดาบเล่มนี้ก็เป็นได้ หากเขาและหลานต้องตายเพื่อรักษาดาบเล่มหนึ่งไว้ สักวันคงฤทธิ์จะต้องมาเอาดาบอีกเล่มเป็นแน่ แต่แล้วชายชราก็หาหนทางออกได้“ว่าไง ถ้าเป็นพี่ พี่จะเลือกข้อไหน”น้องชายผู้ร้ายกาจของเขาพูด ฤทธิ์มั่นยิ้มขึ้นมา..

จบโคลงที่๑๒