ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #11 : โคลงที่๑๑[ในฝัน]

 

โคลงที่๑๑[ในฝัน]

เจ้าพัฒน์รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล เขาจึงแอบตามอาคมไป แต่ก็คลาดกัน โอรสหนุ่มเจออาคมอีกก็เป็นจังหวะที่ชายหนุ่มพบคงฤทธิ์ยืนอยู่เหนือร่างของอาคม“ท่านอาคม!?”เจ้าพัฒน์ตกตะลึงเมื่อประจันหน้ากับคงฤทธิ์ เขารู้สึกโกรธแค้นเหมือนเมื่อเจอหน้าไซคลอปส์ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะรังสีอำมหิตที่อยู่รอบๆกายของเขา โอรสหนุ่มเจ็บใจที่ตัวเองอ่อนแอ เขานั้นยังไกลเกินกว่าคำว่า[พระมหากษัตริย์]ยิ่งนัก“อ้าว!ตามหาซะแทบพลิกแผ่นดิน ที่แท้ก็อยู่แค่ปลายจมูกนี่เอง”คงฤทธิ์มีสีหน้าระรื่น“พร้อมที่จะสิ้นพระชนม์ตามเสด็จป๋าแล้วใช่ปะ?”..

..วุฒิสังเกตเห็นความผิดปกติ“เย้..เฮ..”เสียงคนในวงเหล้า(มิดีนะจ๊ะหนูๆ)ร้องยังกะหมาหอน วุฒินั้นสงสัยว่าทำไมพี่ชายของตัวเองยังไม่กลับมาเสียที ประจวบกับเห็นเจ้าพัฒน์ตามหลังพี่ไปครู่หนึ่ง แสดงว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เขาจึงชวนกับพรรคพวกบางคนที่ยังไม่เมา รวมแล้วห้าคน พากันไปตามหลังหมู่บ้าน จนกระทั่ง..“หยุดนะ!!”วุฒิชูกระบอกเหล็กไฟในมือ แต่แล้วก็ต้องตกตะลึงกับใบหน้าที่เห็น“คะ..คง..คงฤทธิ์!?”คงฤทธิ์ทำหน้าเซ็ง“ว้า!รู้สึกที่นี่มันจะครื้นเครงเกินไปหน่อยละ เอาเป็นว่าข้ามาที่นี่เพื่อที่จะประกาศ[สาส์นท้ารบ]!”ทุกคนมีสีหน้าหวาดวิตก“[สาส์นท้ารบ]”“สาส์นท้ารบ”“สะ..สาส์น..ท้า..รบ!?”คงฤทธิ์มีสีหน้ายิ้มปนประหลาดใจ“โอ้โห!ตะลึงกันใหญ่เชียว ไม่ต้องห่วงหรอกนะ อีกสามเดือนข้าจะยกทัพมา..”จังหวะนั้นจี้ของคงฤทธิ์ก็ร้องอย่างหิวโหย“กี๊ซซซซซซ!กี๊ซซซซซ!?”ดวงตาขนาดยักษ์กลิ้งเกลือกไปมา คงฤทธิ์ปลอบมันว่า“โอ๋โอ๋..ไม่นานหรอกนะ อีกแค่สามเดือน..”คงฤทธิ์แสยะยิ้ม“เจ้าก็ได้ลิ้มรสเลือดสดๆแน่นอน..”ทุกคนต่างก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ คงฤทธิ์หันหลังและโบกมือให้ พลันตัวเขาก็สลายเป็นควันสีดำแล้วหายไป ส่วนอาคมก็นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง“ท่านพี่!”วุฒิตรงเข้าไปพยุงพี่ชายให้ลุกขึ้นยืน พัฒน์นั้นก็อิจฉาวุฒิอยู่นิดเหมือนกัน ที่ยังมีพี่ชายอยู่ ส่วนตัวเขานั้นไม่เหลือใครแล้วในตอนนี้ จึงทำได้แค่ปลอบใจวุฒิว่าอาคมต้องรอด เขาต้องรอดแน่ๆ..

..แสงแรกลอดผ่านม่านตาของชายหนุ่ม อาคมตื่นขึ้นมาในสถานที่ๆไม่รู้จัก มันดูเหมือนทุ่งดอกไม้ที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา พลันตรงหน้าชายหนุ่มก็มองเห็นควันสีมรกตก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง ควันนั้นรวมกันเป็นร่างๆหนึ่ง เป็นรูปของสตรีนางหนึ่งที่มีใบหน้างดงามราวกับนางอัปสรที่มาจากสรวงสวรรค์“ท่านสินะ..ผู้ครอบครองตัวข้า”นางเอ่ยคำพูดที่ไพเราะราวกับเสียงดนตรี แต่ทว่าเมื่ออาคมฟังใจความก็ลนลานรีบตอบทันที“หะ..เฮ้ย!?ข้าไปครอบครองตัวเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน..คือนะ แม่หญิง..ข้าคงต้องขออภัยด้วย เกรงว่าท่านจะจำคนผิดเสียแล้วล่ะ”พออาคมตอบไปอย่างนั้น สตรีผู้นี้ก็ตบะแตก พลางหัวเราะจนไม่เหลือเค้าหน้าของสตรีผู้งดงามราวกับเทพธิดาไปซะอย่างงั้น อาคมเองก็รู้สึกว่าเหมือนหน้าแตกด้วยเช่นกัน..อะไรกันวะ!?..ชายหนุ่มคิด ทันใดนั้น หญิงสาวผู้นี้ก็หยุดหัวเราะและตีสีหน้าแบบพยายามกลั้นขำแบบสุดชีวิต จนเมื่อเธอหันมา “เอาล่ะ!..มาเข้าเรื่องกันดีกว่า”หญิงสาวพูด เธอมีสีหน้าจริงจังกว่าเดิม“ข้ามีนามว่านันทกา เป็นวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในดาบเหล็กน้ำพี้เล่มนี้”อาคมมีสีหน้าประหลาดใจ จริงอยู่ว่าในดาบนั้นมีวิญญาณประจำดาบสิงอยู่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีจริงๆ หนำซ้ำยังเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก“เป็นผู้หญิงแล้วทำไมรึ?”อาคมเงยหน้าขึ้น เธออ่านใจเขาได้งั้นรึ!?หญิงสาวที่มีชื่อว่านันทกาพูด เธอรู้สึกว่าโดนสบประมาทจากเจ้าของเธอเอง อาคมจึงเอ่ยปากว่า“เอ้อ..ยังไงข้าก็..ขอโทษด้วยก็แล้วนะ ว่าแต่..” อาคมกวาดสายตามองไปรอบๆ“ที่นี่ที่ไหนงั้นรึ?”นันทกาหัวเราะคิกคัก(อาคมคิดในใจว่าทำไมไม่ขำให้ฮากลิ้งไปเลยล่ะ ชายหนุ่มเลยโดนตบแรกจากดาบของตัวเองไปโดยปริยาย)“ท่านนี่ซื่อจริงๆเลยนะ ข้าก็เล่าให้ฟังตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้วไง ว่าข้าเป็นดาบของท่าน”อาคมรู้โดยที่นันทกาไม่ต้องตอบ“ที่นี่คือภายในดาบอย่างงั้นรึ!?”นันทกาพยักหน้า ชายหนุ่มยิ่งเครียดหนัก..ทำไมมันต้องเป็นทุ่งดอกไม้ด้วยฟร้า!?..และแน่นอนว่านันทกาอ่านใจของเขาได้อีกแล้ว“ภายในดาบน่ะ มันจะเปลี่ยนไปตามรูปการของเจ้าของ หากเจ้าของยังมีชีวิตอยู่ก็สามารถเข้ามาในนี้ได้ และสามารถปรับเปลี่ยนภายในนี้ได้ตามต้องการ เพียงแค่คิด อ๊ะๆ!..”นันทการ้องห้ามอาคมที่กำลังจะนึกโรงเตี๊ยมขึ้นมา(เพราะหิว)“นั่นหมายความว่าวิญญาณในดาบจะยินยอมด้วยเท่านั้น”ชายหนุ่มเลยค้านว่า“แล้วทำไมเจ้าไม่ให้ข้าสร้างโรงเตี๊ยมขึ้นมาล่ะ ข้าหิวนะเฟ้ย!?”อาคมยัวะ นันทกาจึงตอบอย่างเอาแต่ใจว่า“มันเรื่องของข้า ก็ข้าอยากให้ท่านทำอะไรสักอย่างกับข้านี่”อาคมยืนนิ่งสนิท..

จบโคลงที่๑๑