ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #7 : โคลงที่๗[ชะตาที่ต้องเผชิญ]

 

โคลงที่๗[ชะตาที่ต้องเผชิญ]

           ..“มงกุฎ!?ข้าก็นึกว่าไอ้เนี่ยเอาไว้รัดผมซะอีก”เอกมึนตื้บ หลังจากที่แม่หมอบอกว่ามันคือมงกุฎแห่งกษัตริย์ อาคมก็รู้ฐานะของพัฒน์ทันที“นี่เจ้..ไม่สิ..นี่พระองค์ปิดบังฐานะของตัวเองมาตลอดเลยรึ?”(ชาวบ้านนิ่งไปสักพัก เพราะตะลึงที่อาคมพูดสุภาพมาถึงสองครั้งสองครา)พัฒน์นั้น หลังจากที่เงียบมานานจึงพูดบ้างว่า“ข้าต้องขอโทษด้วย เพราะข้าจำต้องหนีการตามล่าของเจ้าคงฤทธิ์ ข้าเกรงว่าหากข้าเผยตัวให้ทุกคนล่วงรู้ คงฤทธิ์อาจจะหาข้าเจอก็ได้”พูดจบก็ยกมือไหว้เป็นการใหญ่ ชาวบ้านพอทราบว่าเป็นคนใหญ่คนโตก็พากันดันมือของเจ้าพัฒน์กลับ แต่กระนั้นชาวบ้านก็ยังไม่รู้ว่าเจ้าพัฒน์คือใคร จนเอกถาม“แล้วเจ้าเป็นใครกันแน่? พ่อหนุ่ม”โอรสหนุ่มอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตอบตามตรงว่า“ข้ามีนามว่าเจ้าพระยาพัฒนานิเวศวร เป็นโอรสองค์สุดท้องของพระเจ้าไตรวัติมหาราช หรือถ้าจะให้พูดง่ายๆก็คือข้าเป็นเจ้าชายแห่งพฤกษภาคนครนั่นแหละ”แค่นั้นแหละ ชาวบ้านทุกคนก็พากันกราบไหว้พ่อโอรสหนุ่มรูปงามทันที เจ้าพัฒน์รีบห้ามปรามไม่ให้ทุกคนกราบเขาทันที“แล้วเป็นยังไงมายังไงถึงถูกเจ้าตามล่าล่ะพะย่ะค่ะ”ชาวบ้านคนหนึ่งพูดกับพัฒน์โดยมีคำลงท้ายเพิ่มมาด้วย โอรสหนุ่มมีทีท่าซึมเศร้า อาคมจึงอาสาจะเล่าให้ฟังแทน“ไอ้เจ้าคงฤทธิ์นั่นน่ะ ข้าก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันมีความแค้นอะไรกับเสด็จพ่อของเจ้าหมอนี่(ชาวบ้านทุกคนสังเกตว่าอาคมไม่พูดสุภาพแล้ว)แต่ข้ารู้ว่ามันจะต้องล้างบางอาณาจักรนี้แน่ๆ”เมื่ออาคมหยุดพูดโอรสหนุ่มจึงร่ำไห้“สะ..เสด็จ..เสด็จป๋า..”พออาคมได้ยินพัฒน์พูดอย่างนี้ ชายหนุ่มก็เริ่มสงสัย“แล้วเด็จป๋าที่ว่าล่ะ?”พัฒน์เงยหน้าตอบทั้งน้ำตา“..สะ..เสด็จป๋า..”โอรสหนุ่มเช็ดน้ำตาแล้วพูดต่อ“..ถูกเจ้าคงฤทธิ์ปลงพระชนม์..” พอได้ยินเช่นนั้น ชาวบ้านทุกคนก็รู้สึกเสียใจและเริ่มร่ำไห้ อาคมพึมพำออกมาเบาๆว่า“กรอด..มาลัยจันทร์”แต่บังเอิญเจ้าพัฒน์มาได้ยินเข้า และนึกถึงความหลัง..

..“ท่านพี่!”เด็กชายตะโกนร้องเรียกพี่ชาย “ท่านมาสายมากเลยนะ รู้มั้ย”ฝ่ายพี่ชายจึงพูดว่า“ข้าคงมาไม่สายหรอกนะ ถ้าแม่นี่ไม่ชวนข้าไปไปนั่งชมดอกไม้ซะก่อน”เด็กชายสงสัย“นั่งชมดอกไม้แล้วจะมาสายได้อย่างไรล่ะ ท่านพี่”ผู้เป็นพี่จึงคลายข้อสงสัยของน้องว่า“ก็แม่นี่น่ะสิ นั่งอยู่ดีๆก็หลับไปซะอย่างนั้น ข้าเองพอเห็นหน้าแม่นี่ตอนหลับก็ชวนให้ง่วงเอาซะดื้อๆ”เมื่อถูกนินทาเอาดื้อๆอย่างจังเช่นนี้ จึงตอกกลับไปว่า“แหม..ท่านพี่ นี่ตัวเองหลับเองยังมาโทษคนอื่นอีก”หญิงสาวยิ้มอย่างผู้ชนะ ฝ่ายพี่ก็เริ่มหาแนวร่วม“พัฒน์ เจ้าจะเชื่อใครระหว่างพี่สาวยักษ์ขมูขี(ชายหนุ่มเลยโดนรอยประทับแห่งรักสดๆร้อนๆจากฝ่ามือของน้องสาว)กับพี่ชายผู้สุดแสนนนนนนน(กรุณาลากเสียงยาวววววว)จะทั้งหล่อทั้งใจดี”เด็กชายไม่ลังเล และตอบไปว่า“ข้าเก๊าะเลือกพี่สาวที่สุดแสนนนนนนนนนจะทั้งสวยทั้งใจดีสิขอรับ”ชายหนุ่มหน้าแตก พลางหันไปมองทางน้องสาว และเห็นว่าผู้เป็นน้องกำลังหัวเราะ“โฮะโฮะโฮะโฮะ..”อย่างตัวอิจฉาในละครบางเรื่อง จนเมื่อทั้งสามเดินทางเข้ามาถึงบ้านหลังหนึ่ง“เอาล่ะ..ถึงซะที”ทั้งสามเดินเข้าบ้านหลังนั้นไปโดยที่มิล่วงรู้เลยว่าชะตากรรมที่จะต้องเผชิญต่อไปนั้น เป็นสิ่งที่ต้องแลกด้วยชีวิต..

                                จบโคลงที่๗