ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #5 : โคลงที่๕[ข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย]

 

โคลงที่๕[ข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย]

..อาคมทำได้เพียงแค่มองเด็กหนุ่มถูกกระสุนดินดำที่ย้อนกลับมาทะลวงอกและล้มลง เขาเดือดดาลกับความอ่อนแอของตัวเอง แต่ก็ทำได้แค่นั้น เพราะถึงแม้จะอ่อนแอกับอาวุธของเขา แต่ดูท่าว่าจะไม่ระแคะระคายกับเรี่ยวแรงของมนุษย์เลยสักนิด ในขณะที่ดาบคู่ใจของเขาตกอยู่ตรงหน้า ไซคลอปส์สงสัย“ทามมายอ้ายดาบน่านถึงเรืองแสงด้ายล่ะ?” อาคมโกรธตัวเองจนไม่สนใจกับคำถามของไซคลอปส์ ชายหนุ่มได้แต่มองเศษถ่านของบ้านที่ไหม้ปลิวไปตามสายลม..

“!?”ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ ..สายลม..พายุ..ไอ้นั่นไง!ชายหนุ่มไม่รอช้า ตั้งสมาธิแล้วเพ่งไปยังดาบของเขา อาคมตั้งสมาธิอย่างแรงกล้า จนดาบของเขาเริ่มมีแสงสีเขียวสว่างจ้า..จ้ามากยิ่งขึ้น “จงโบกพัด [คมวายุ]!!”สิ่งที่ดูเหมือนเข็มขัดของเขาก็เริ่มหมุนเป็นพายุอีกครั้ง อสูรที่จับเขาไว้สองตัวกลัวแสงและพายุจนลืมจับเขาไว้เสียสนิท อาคมไม่รอช้า กระโจนเข้าไปหยิบดาบคู่ใจของเขาทันที และแล้ว การล้างบางก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้มีเป้าหมาย นั่นคือ.. “ย้าก!”อาคมลุยเดี่ยวเข้าไปหน้าฝูง“หลีกไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆหลีกไปเว้ยยยยยยย!!”กลางฝูง“กี๊ซ!?”หลังฝูง “ก๊าซซซ!?"ท้ายฝูง“เฮ้ย..W..What!!?”ไซคลอปส์ร้องเสียงหลง จึงเล็งกระบอกเหล็กไฟหวังจะยิงให้พรุน แต่ฝ่ายตรงข้ามเร็วเกินไป ประกอบกับมัวแต่เติมกระสุน ผลลัพธ์ก็คือ..

“หลับไปซะ..ไอ้ไสขอบ!!”ไซคลอปส์พรุนซะเอง“อ๊ากกกกก..”พอไซคลอปส์พ่ายแพ้ เหล่าอสูรก็ต่างพากันหลบหนี(แน่นอนว่าอาคมก็ตามไปเก็บหมด)ชาวบ้านรีบนำพัฒน์ไปท้ายหมู่บ้าน ที่นั่นมีบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งอาคมดูแล้วว่ามันวังเวงยังไงพิกล“แม่หมอ!ช่วยเขาที”เอกขอร้องหญิงร่างเล็กที่เขาเรียกว่าแม่หมอ“อืม..ดูท่าเจ้านี่คงจะโดนกระสุนลงอาคมมาสินะ”หญิงร่างเล็กกล่าว“งั้นคงจะยากหน่อยล่ะนะ เพราะกระสุนลงอาคมน่ะมันต้องมีเงื่อนไขในการดึงเอากระสุนออก”จังหวะเดียวกับที่อาคมเดินมาในเรือนของแม่หมอพอดี ทันทีที่ชายหนุ่มเข้ามา แม่หมอก็จับสัมผัสได้แล้ว “อ้าว ไอ้หนุ่ม เข้ามาสิ..เข้ามา”อาคมก้รู้ทันทีว่าแม่หมอหมายถึงเขา เพราะถึงเขาจะไม่ใช่หมอผีโดยตรง แต่เขาก็รู้ว่าหมอผีที่แท้จริงจะต้องจับจิตสังหารของเขาได้แน่“เจ้าอยากรู้อะไรรึเปล่า..หือ?”เอกมองหน้าแม่หมออย่างข้องใจ“ม่ะ..แม่หมอ ช่วยรักษาคนๆนี้ก่อนเถอะ”จริงดังเอกว่า แม่หมอควรจะรักษาเด็กหนุ่มนี้ก่อน แต่แม่หมอกลับไปหาลูกค้า(?)คนอื่นแทน“ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะถามอะไรนะพ่อหนุ่ม”แม่หมอยิ้มอย่างมีเลศนัย“แต่ว่า..”แม่หมอยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์“มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อยนี๊ดด(กรุณาทำเสียงแหลม)หน่อย”แม่หมอยิ้มระรื่น อาคมรู้สึกตกหลุมพรางยังไงชอบกล..

จบโคลงที่๕