ปาฏิหาริย์ดาบเหล็กนำพี้-มหากาพย์ดาบศักสิทธิ์-

ลำดับตอนที่ #2 : โคลงที่๒[ปาฏิหาริย์(บนหลังคา)!!]

โคลงที่๒[ปาฏิหาริย์(บนหลังคา)!!]

.. “กึก”เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มคนหนึ่ง กำลังก้าวเข้ามาในเขตตัวเมือง ชายหนุ่มได้แต่เฝ้ามองซากที่เคยเป็นเมืองอย่างถอดถอนใจ ชายหนุ่มรู้ทันทีว่ามีอะไรเกิดขึ้น จึงรีบวิ่งไปทางเขตพระราชฐาน อย่างที่ชายหนุ่มคิด ยังมีคนรอดชีวิตอยู่...

..เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามา ทำให้แสงเริ่มลอดผ่านม่านตาของเจ้าพัฒน์ โอรสหนุ่มจึงค่อยๆลืมตาขึ้น โอรสหนุ่มมองเห็นร่างๆหนึ่งกำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ “รอเดี๋ยวนะ..ข้าจะช่วยเจ้าเอง” เจ้าพัฒน์รู้สึกเหมือนถูกยกตัวขึ้น แล้วโอรสหนุ่มก็ผล็อยหลับไป..

เช้าวันต่อมา เจ้าพัฒน์ตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง เขาน่าจะถูกปลงพระชนม์ไปแล้วนี่นา ทำไมเขาถึงยังรอดอยู่ได้? ก่อนที่จะได้หาคำตอบอะไร เขาก็พบว่ามีชาวบ้านเดินเข้ามาในกระท่อมที่เขาอยู่ “อ้าว!พ่อหนุ่ม ตื่นแล้วรึ?” ชาวบ้านคนนั้นถาม “โอ้โห!เด็กขนาดนี้ ยังเป็นทหารอีกเรอะ ดูสิ แผลเต็มตัวเลย”เจ้าพัฒน์ก้มลงมองสำรวจตัวเอง ร่องรอยจากการต่อสู้กับคงฤทธิ์ยังเป็นบาดแผลฉกรรจ์อยู่ “..เอ่อ ข้าขอขอบใจท่านมากเลยนะขอรับ ที่ช่วยข้าไว้”ชาวบ้านคนนั้นทำสีหน้างงๆ “ไม่เลย พ่อหนุ่ม..อันที่จริง เมื่อคืนมีคนแบกเจ้าเข้ามาไว้ในบ้านข้าน่ะ”โอรสหนุ่มรีบถามต่อทันที “เขามีลักษณะเป็นยังไงหรือขอรับ?” ชายชาวบ้านครุ่นคิด “อืม..ข้าเองก็จำไม่ค่อยได้หรอกนะ..แต่ ข้าจำได้อย่างหนึ่ง”ชายชาวบ้านหยุดกลืนน้ำลายแล้วพูดต่อ “เจ้านั่นสวมหมวกขนาดใหญ่และ..อืม..มีดาบที่ยาวกว่าดาบธรรมดามากนัก..ข้าเองก็จำไม่ได้มากนักร้อก”เจ้าพัฒน์ก้มหน้าอย่างหมดหวัง “งั้นหรือขอรับ”แต่จู่ๆโอรสหนุ่มก็นึกขึ้นได้ว่า “เอ้อ..ที่นี่ที่ไหนหรือขอรับ?” เจ้าพัฒน์ถาม “อ๋อ!ที่นี่น่ะรึ ที่นี่คือ..”ยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงดังสนั่นก็เกิดขึ้น! “..ตูม!!”เจ้าพัฒน์รีบวิ่งออกไปดูเหตุการณ์ แต่วิ่งออกไปได้ไม่ถึงนอกกระท่อมก็เจ็บแปลบที่ซี่โครงขวา โอรสหนุ่มเงี่ยหูฟังไปทางต้นเสียง ทุกคนกำลัง..“เฮ้ย!ระวังนะทุ..”..จุดพลุกันอยู่ “ก..คน..เอ๋!!?” โอรสหนุ่มรู้สึกพระพักตร์แหก หมอหลวงมิรับเย็บ ประจวบกับชายชาวบ้านเดินมาพร้อมกับบอกว่า “อ้าว!เริ่มกันแล้วหรอกรึ”ชายชาวบ้านถาม “เฮ้!รอดกันหมดแล้วงั้นรึแล้วเรอะ”ชาวบ้านอีกคนตอบ “ก็ใช่น่ะสิ!พวกที่รอดตายพวกสุดท้ายมาถึงแล้วนะ”โอรสหนุ่มเมื่อได้โอกาสก็ถามทันที “เอ่อ..ท่าน แล้วที่นี่ที่ไหนกันรึ?” ชายชาวบ้านหันขวับ ดูเหมือนเขาจะลืมไปเลยว่าเด็กหนุ่มอยู่ตรงนั้น “อะ..เอาะ..อ้อ!ที่นี่ไหนงั้นรึ ถ้าอย่างนั้นก็..” ชายชาวบ้านพูด “..ขอต้อนรับสู่หมู่บ้านชาวพฤกษภาคนคร(ชั่วคราว)นะ อ้อ!แนะนำตัวหน่อย ข้าชื่อเอก เป็นผู้อยู่อาศัยพฤกษภาคนครมาตั้งแต่กำเนิด แล้วเจ้าล่ะ เจ้า..” ชายชาวบ้านที่ชื่อเอกเว้นวรรคให้โอรสหนุ่มตอบ แต่โอรสหนุ่มไม่ตอบ เขาบอกเพียงขอบคุณมากแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงเตี๊ยม(ชั่วคราว) เพื่อหวังว่าจะหาเบาะแสอะไรได้..

..ขณะเดียวกัน ในโรงเตี๊ยม บทสนทนาของชาวบ้านสองคนก็เริ่มขึ้น

“จะไหวมั้ยน้า”ชาวบ้านอีกคนจึงถาม “อะไรรึ?” “ก็นักรบรับจ้างที่เราทั้งหมดรวบรวมเงินจ้างมาน่ะสิ ดูเหมือนมันจะขอค่าจ้างกะตึ๋งเดียวเอง!” “ก็แล้วไอ้กะตึ๋งเดียวของแกน่ะมันเท่าไหร่ล่ะ”

“ก็..ข้าวจานนึง..”ชาวบ้านคนที่สองมีสีหน้าตกตะลึง“จีงงงง..ง่ะ” “หลอกแล้วได้โล่(ยืมมุกหน่อย)เรอะ!!คืองี้นะไอ้หมอเนี่ย เวลามามันจะพูดประมาณว่า..” จังหวะเดียวกับที่เจ้าพัฒน์เข้ามาพูดว่า..

“เลี้ยงข้าวซักมื้อนึงหน่อย(ดิ)” ชาวบ้านทั้งสองและคนทั้งโรงเตี๊ยมมีสีหน้าตกตะลึง!! “!!!?”

..อีกด้านหนึ่ง “ฮัดเช่ยยยยย!!”ชายหนุ่มที่พูดถึงกันอยู่บ่อยๆ กำลังนอนอยู่บนหลังคาโรงเตี๊ยม!!..

จบโคลงที่๒