คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โคลงที่๑[ตำนานที่ถูกสานต่อ]
โคลงที่๑[ตำนานที่ถูกสานต่อ]
..๖ปีผ่านไป เหตุการณ์ทุกอย่างได้จบลงแล้ว แต่ทำไม..ทำไมเธอถึงยังไม่กลับมาอีกล่ะ..
..แสงอาทิตย์ยามเช้าที่สาดส่องลงมา ทำให้ใครบางคนต้องตื่นขึ้นแม้จะยังไม่อยากจะตื่นเท่าไรนัก ประกอบกับเสียงเคาะประตู เด็กหนุ่มลุกขึ้นมาในสภาพงัวเงีย เขาขยี้ตาช้าๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปยังประตู..
“..ขอรับ..มีอะไร..”
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดจบ เขาก็ต้องก้มหัวหลบการจู่โจมกะทันหันของผู้มาเยือน
“เฮ้ย!มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก่อนก็..เจ๋ย!..ได้”
เขาหลบไปยังที่นอนของเขา เพื่อหาอาวุธมาต่อกร แต่ยังไม่ทันจะได้วิ่ง เขาก็สะดุด
“โอ๊ย!”
บุรุษผู้มาใหม่สกัดขาของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุว่า
“ข้าบอกแล้วใช่มั้ย ว่าจะต้อง..”
“..มีสมาธิจดจ่อแน่วแน่ทุกเวลา..ข้าจำได้น่าอาจารย์”
เด็กหนุ่มพูดอย่างเอือมระอา ไม่รู้ทำไมเขาต้องมาฝึกกับเจ้าอาจารย์คนนี้ด้วยนะ
..ในตัวเมือง
“โอ้โห!ดาบเงินแท้จากอาระเบีย ไปหามาจากไหนเนี่ย!!?”
เด็กหนุ่มมองดาบเงินแท้ตาเป็นประกาย พลางถามชายใส่ผ้าคลุมปิดหน้า
“ก็หามาจากบ้านเกิดข้าน่ะสิ ถามได้”
“แล้ว..”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ แค่ของที่เจ้าหามาแลกต้องเป็นเงินแท้เหมือนกัน”
ยังไม่ทันจะได้ถาม ชายหนุ่มก็ตอบไปก่อน
“(พูดไม่ออกเพราะตัวเองจนแกลบมาก)”
เด็กหนุ่มเดินคอตกกลับที่พัก แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป จู่ๆเขาก็ล้มฟุบลงกับพื้น
..ไม่นาน เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นมา แต่แววตากลับดูเหมือนไม่ใช่คนเดิม
“เฮอะ!แกนี่มันคนดีจริงๆเลยฟ่ะ แค่ของที่อยากได้ ถ้ามันไม่ได้ แกก็รู้นี่นาว่ามีอยู่แค่ทางเดียว..”
เด็กหนุ่มหยิบผ้าโพกหัวอันเดิม แต่เขาเอามาปิดตาแทน
“นั่นคือต้อง..ขโมย..”
เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม..
..ดึกสงัด..
“เฮ้อ!ขายหมดแผงซะที สยามนี่ดีเนอะ ไม่ต้องกลัวใครมาข..”
..วิ้ว..
“..โมย เฮ้ย!!”
ชายพ่อค้าตกตะลึง ก็จะไม่ให้เขาตกตะลึงได้ยังไง เพียงลมพัดวูบเดียว ของที่เขาจะขายก็อันตธานหายไปหมดแผง ชายพ่อค้าคิดได้อย่างเดียวคือ..
“น่ะ-นี่น่ะรึ?[จอมโจรวายุ]!?”
ชายพ่อค้าทำได้เพียงแค่ยิ้มให้กับความเก่งกาจของคนๆนี้ และเดินจากไปพร้อมสัมภาระที่เหลืออยู่ของเขา..
..เช้าวันรุ่งขึ้น..
“อ๋า!!?”
เด็กหนุ่มหนุ่มตื่นขึ้นมา ดูท่าทางเขาจะกลับเป็นคนเดิมแล้ว แต่..
“ว้าว!ดาบเงินแท้จากอาระเบีย ขอบพระคุณมากครับ ท่านอาจารย์!”
แต่ความดีใจยังไม่ทันได้สร่างซา เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ไอ้ยุทธ์!!”
เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนว่าจะชื่อยุทธ์สะดุ้ง
“ขะ-ขอรับ ท่านอาจารย์..”
“เมื่อวานนี้น่ะ ฝีมือแกใช่มั้ย!?”
อาจารย์ถามศิษย์ แต่ลูกศิษย์กลับมีท่าทีสงสัย
“เมื่อวาน..อะไรกันรึขอรับ?”
“ก็เมื่อวานน่ะ ไอ้จอมโจรวา..วา..ช่างมัน..มันออกอาละวาดขโมยของชาวบ้านอีกแล้วน่ะสิ
คราวนี้ถึงตาของไอ้พ่อค้าที่มาจากอาระเบียนั่น ได้ยินว่าดาบเงิ..!!?”
ไม่ทันได้พูดจบ อาจารย์ของยุทธ์ก็เหลือบไปเห็นดาบเงินแท้ที่อยู่ข้างตัวของเด็กหนุ่ม
“เฮ่อ..เอาเข้าแล้วไง..”
“อ้าว?ขะ-ขโมยงั้นหรือขอรับ ข้าก็นึกว่าไอ้เนี่ยท่านเอามาให้ข้าเสียอีก แต่ว่านะครูเมฆ ไอ้นี่มัน..”
อาจารย์ของยุทธ์ทำสายตาเหี้ยมโหด ดูท่าเจ้ายุทธ์คงจะไปกระตุกต่อมเสือเข้าเสียแล้ว
“..ยุทธ์”
“อะ-อึ๋ย..ขะ-ขอรับอาจารย์”
ครูเมฆขยับตัวเข้ามาใกล้
“ข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่?”
ครูเมฆในตอนนี้มีสายตาราวกับกระหายเลือด!
“..ว่าอย่าเรียกข้าด้วยชื่อนั้น!!?”
“..ง่ะ..ซวยแล้ว..”
แล้วชาวบ้านที่ได้เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นก็ได้ยินเสียงที่ฟังไม่ออกว่าเป็นเสียงคนหรือเสียงหมาโดนตีก้นกันแน่..
“เฮ้อ..ทางนี้เสร็จแล้วนะขอรับ”
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ท่าทางเหมือนเป็นชาวนาพูดขึ้น เมื่อเขาเกี่ยวข้าวที่ปลูกไว้ทั้งหมดเสร็จสิ้น
“เอ้า..ดีแล้วล่ะ เอามาทางนี้มา”
ชายอีกคนตะโกนขึ้นจากทุ่งนาฝั่งตรงข้าม เขาสองคนเดินเข้าไปหารถลากเกวียนที่พร้อมจะบรรทุกของจากการทำงานอันแสนเหน็ดเหนื่อยแต่ก็คุ้มค่า
“มาเร็ว ท่านเจ้าเมือง”
“ฮะฮะ อย่าน่า ข้าไม่ได้มียศถาบรรดาศักดิ์แบบนั้นอีกแล้วนะ”
“แต่ท่านก็ยังเป็นยอดฝีมือของแถบชานเมืองอยู่ดีล่ะน่า ท่านพัฒน์”
ชายหนุ่มออกอาการหน้าแดงนิดๆ ถึงเขาจะคิดถึงยศในอดีตมากแค่ไหน แต่เขาก็พอใจชีวิตที่แสนเรียบง่ายนี้มากกว่าอยู่ดี และทุกอย่างมันก็ผ่านไปแล้ว..ผ่านไป๖ปีแล้ว..
“..ฒน์ ท่านเจ้าเมือง!”
“อะ..ขอรับ!”
พัฒน์ตื่นจากภวังค์ น้ำลายเยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย
“อะฮะฮะ ท่านนี่ ไหนว่าไม่สนงานราชการแล้วยังไงล่ะ ข้าเรียกธรรมดาไม่ตื่น พอเรียกท่านเจ้าเมืองล่ะตื่นทันทีเชียว”
“ก็แหม..ว่าแต่ท่านวุฒิเอ๋ย พี่ชายท่านตอนนี้ไปอยู่ ณ ที่แห่งหนตำบลใดเสียแล้วล่ะ”
จู่ๆบรรยากาศรอบๆก็ถูกปกคลุมด้วยรังสีดำทะมึน คล้ายรังสีของคงฤทธิ์ แต่มันมาจากตัวของวุฒินี่สิ พัฒน์เริ่มรู้สึกแล้วว่าตัวเองคงจะไปทำลายความสงบสุขที่ตนเองเพิ่งจะนึกถึงเข้าให้แล้ว
“อะ-เอ่อ ท่านวุฒิขอรับ ดะ-เดี๋ยวข้าจะเอาข้าวเปลือกไปเก็บที่ยุ้งฉางก่อนนะขอรับ..”
“เดี๋ยวก่อน..”
พัฒน์คิดในใจซวยแล้วล่ะนะขอรับ?และเริ่มเตรียมตัวจรลีลี้ภัย
“..จะกลับทำไมไม่รอข้าก่อนล่ะ เดี๋ยวทำให้หัวโล่งด้วยกระบอกเหล็กไฟเสียเลยนี่!?”
พัฒน์ที่กำลังจะชักฝีเท้าพุ่งออกจากทุ่งนา กลับต้องชะงักและอดขำไม่ได้กับมุกนี้
“อุ..อะ-ฮะฮะฮะฮ่า ฮ้า..เฮ้อ ท่านนี่ จะเอาจริงหรือจะเล่นก็เอาให้มันแน่สักอย่างสิขอรับ”
ทั้งสองหัวเราะให้กัน แล้วเดินกลับยุ้งฉางไป
..อีกด้านหนึ่ง..
ณ ที่แห่งหนึ่ง เป็นสถานที่ๆมนุษย์ไม่ควรจะย่างกรายเข้าไป ไม่มีอะไรที่รออยู่ในนั้น..
..แต่มีใครกำลังรออยู่ต่างหาก..
“ฟู่..ฟู่..ฟู่”
เสียงลมหายใจที่รวยระริน กอปรกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันไม่ชวนให้เข้าไปใกล้เอาเสียเลย
ภาพของใครสักคนที่กำลังถูกพันธนาการด้วยยันต์จำนวนมหาศาลพันล้อมรอบตัวของเขาไว้
ผนึกนั้นท่าทางจะแข็งแกร่ง ร่องรอยการต่อสู้เกิดขึ้นอยู่ทั่วบริเวณห้องๆนั้น
ด้วยความเก่าแก่ของยันต์ที่ผนึกตัวเขาไว้ ทำให้พอจะเดาได้ว่าคนๆนี้ต้องถูกขังไว้มานานนับหลายสิบปี แต่คนที่ถูกขังเอาไว้กลับยังมีชีวิตอยู่?ดูเหมือนจะเป็นอย่างนี้อยู่ทุกวันมาเนิ่นนาน..
..แต่วันนี้คงจะเป็นเรื่องที่ผิดปกติ..ผิดปกติมากทีเดียว..
“ปึ่ด..ปึ่ด..”
ด้วยอายุที่นานหลายสิบปีของยันต์ผนึก จึงทำให้ผู้ที่ถูกขังหลุดออกมาได้โดยง่าย
“เปรี๊ยะ!”
ยันต์ทุกแผ่นเริ่มแยกออกจากกัน และ..
“ตูม!!?”
ในที่สุด ผู้ที่ถูกผนึกอยู่ก็เป็นอิสระ เขาถอดผ้ายันต์ออกโดยไม่ต้องใช้มือ
“อึ๊บ!..ฮ้าาาาววววว หลับสบายดีจังเลยเว้ย!!?”
ลักษณะท่างทางของชายหนุ่มบ่งบอกถึงความร้ายกาจ ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขามีแต่เลือดเปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าเต็มไปหมด และนั่นคงไม่ใช่เลือดของเขาแน่
“ฮะ ในที่สุด ก็หมดเวลาซะทีสินะ ผนึก..ของไอ้เจ้าหมอนั่น”
ชายหนุ่มแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ก่อนที่จะเตรียมตัวออกไปฆ่าล้างผลาญอย่างที่ตนเองเคยได้ทำมา..
จบโคลงที่๑
ความคิดเห็น