{{{ห้องเก็บของ-*-,}}}

ลำดับตอนที่ #19 : {{{Ichigo Momoiro}}}

APPLICATION

"555 อย่าพูดแบบนั้นสิ..."

ชื่อ : อิจิโกะ โมโมอิโระ [Ichigo Momoiro] [อิจิโกะ = สตรอเบอร์รี่ โมโมอิโระ = สีชมพู]

ชื่อเล่น : โมโมะ [Momo]

อายุ : 25 ปี

ลักษณะรุปร่าง : ผิวขาวใส เนียนนุ่มน่าสัมผัส ดวงตาสีชมพูเข้มและเมื่ออยู่ในยามราตรีจะส่องแสงราวกับดวงดาราสีชมพู เกศาสีชมพูอ่อนยาวถึงกลางหลัง ใบหน้ารูปไข่ดูอ่อนเยาว์ ริมฝีปากบางน่าจูบ คิ้วบางราวกับด้าย(?)และหน้าอกคัพD(ใหญ่ไปไหมนิ;-;) น้ำหนัก:: 53 Kg ส่วนสูง:: 166 Cm

ดอกไม้/คู่ : แกลดิโอลัส/ ซาซางาวะ เรียวเฮ

นิสัย : อะแฮ่ม!!! หล่อนเป็นพวกประเภท ร่าเริง สดใส เป็นตัวของตัวเองทุกๆเวลา ไม่ว่าจะยามใด คอยสร้างรอยยิ้มให้ผู้คนอยู่เสมอๆ ขี้เล่น บ้ายอ เป็นประเภทชอบเล่นมุขแป๊กอีกต่างหาก แต่หล่อก็ถือคติว่า 'ขอแค่ทุกคนยิ้มก็พอแล้ว' ไม่ว่ามุขที่ปล่อยมามันจะตลกหรือไม่ตลกก็ตามแต่ถ้าเพื่อรอยยิ้มแล้วก็ปล่อยมาเต็มที่ และยังถือแคปชั่นอีกข้อนึงว่า 'ยิ้มให้กับทุกปัญหา แล้วคุณจะเป็นบ้าไปเอง' แต่ถึงจะบ้าไปวันๆแต่ใช่ว่าจะไม่ทำงานทำการนะ เรื่องงานบ้านงานเรือน เย็บปักถักร้อย ต้องยกนิ้วโป้งให้เธอจริงๆ ทำอาหารก็ไม่น้อยหน้าใครแถมยังทำอร่อยยิ่งกว่าเชฟระดับ5ดาวตามภัตตราคารเสียอีก(?) ข้อเสียคือ นั่นแหละฮะ 'ยิ้มให้กับทุกปัญหา แล้วคุณจะเป็นบ้าไปเอง' คนบางประเภทก็มองว่าหล่อนบ้าและเสียสติไปแล้วรึเปล่าวันๆเอาแต่ยิ้ม บ้าเป็นข้อเสียไม่พอยังซุ่มซ่ามด้วยแหละ ไม่ค่อยถูกกับรองเท้าส้นสูงสักเท่าไหร่แต่ถ้าจำเป็นจะต้องใส่นางก็ใส่นะ แต่โดยปกติถ้าอยู่บ้านก็ใส่แต่รองเท้าผ้าใบหรือรองเท้าแตะ เพราะว่าพอใส่ส้นสูงแล้วเหมือนเจ๊แกจะควบคุมข้อเท้าตัวเองไม่ได้ เดินๆไปสักพักก็ล้มคะมำซะละ;-; และอีกอย่างหล่อนเองก็มีความเป็นพี่สาวที่สูงมากกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว) แต่ว่าเจ๊แกน่ะมี2โหมดอันนึงคือโหมดพี่สาว ใจดี รักเด็ก รักสัตว์มากกกก มีน้ำใจงาม โหมดที่2คือ โหมดจริงจัง เวลาเข้างานอะไรที่จะต้องทำเพื่อแฟมิลี่แล้วล่ะก็บอกได้เลยว่าเธอไม่เคยถอย ศัตรูน่ากลัวขนาดไหนเข้ามาเลย และสายตาของหล่อนก็จะเปลี่ยนไปราวกับใช้เนตรจักพรรดิ์ของนายน้อยหรือเนตรวงแหวน(?) ถามว่าเปลี่ยนยังไงก็แค่แววตานางแลดูจะเป็นสีชมพูเข้มกว่าเดิมจนเกือบๆจะเป็นสีแดงน่ะสิ แต่ถ้าออกโหมดนั้นแล้วแววตาก็จะเปล่งประกายราวกับดวงดาวในท้องนภาของกาแล็คซี่

ประวัติ : อืมๆ...บอกเรื่องนิสัยกันไปแล้วคงหนีไม่พ้นประวัติ ประวัติของเจ๊แกค่อนข้างจะหักมุมนิดหน่อยซึ่งแตกต่างกับนิสัยในปัจจุบันโดยสิ้นเชิง ในตอนเด็กๆเจ๊แกเป็นเด็กที่เกิดมาในฐานะที่ยากจน พ่อแม่หาเช้ากินค่ำหรือบางวันก็แทบจะไม่ได้กลับบ้านเลยแต่ยังไงพ่อกับแม่แกก็ยังคงเลี้ยงเจ๊แกมาจนโตพอขึ้นม.ต้นหล่อนก็ทำงานร้านพาร์ไทม์ เสริฟกาแฟ ล้างจาน ทำอาหาร อะไรจิปาถะก็ว่ากันปงว่ากันไป เพราะอย่างนี้เลยมีสกิลการทำอาหาร+งานบ้านงานเรือนติดมากับตัวจนโต ฐานะทางบ้านก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าเงินที่หามาได้มันก็หมดเพียงชั่วข้ามคืน คุณพ่อของนางได้เกิดอาการเครียดจากการที่ตกงาน เลยไปที่บ่อนเพื่อหาอะไรเล่นแก้เครียด แต่เพราะมันคือความคึกคะนองของผู้ใหญ่อาจจะเปย์นู่นเปย์นี่ไปเรื่อยเปื่อย ท้าคนนู่นท้าคนนี้ เดิมพันอย่างนู่นเดิมพันอย่างนี้ และนั่นเองก็เป็นเพียงชั่วข้ามคืนที่เหล่าหนี้สินเองก็มากองอยู่ตรงหน้า แน่นอนว่าเงินของคุณพ่อคนเดียวมันจะไปไหวอะไรกัน คุณพ่อของเธอไม่อยากให้คุณแม่และตัวเธอเองหนักใจเลยได้ไปยืมกู้มาและเอาไปจ่ายเขา จนวันเวลาผ่านไปได้ไม่นานถึงมีว่าบ้านเธอมันจะมีพอมีรายได้อยู่บ้างแต่ว่าเจ้าหนี้เองก็มาทวงเงินคืนจากพ่อของเธอเรื่อยๆ เปรียบเสมือนกับว่าตอนนี้บ้านของเธอคือตู้BANKที่ในทุกๆวันจะมีคนเอาเงินมาไว้ข้างในมากมาย แต่ตู้นี้กลับมีผู้คนจำนวนมากมากดเรื่อยๆจนไม่มีเงินเหลืออยู่ จนสุดท้ายก็ไปไม่รอดคุณแม่ของเธอรับรู้เรื่องนี้และไม่พอใจอย่างมากและกลัวว่ามันจะส่งผลกระทบต่อตัวเธอ กลัวว่าจะเรียนไม่จบ กลัวว่าจะไม่มีงานทำในอนาคต คุณแม่เลยปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่ให้เจ้าหล่อนรู้ แต่ว่ามันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น พอโมโมะเริ่มขึ้นม.ปลายจู่ๆวันหนึ่งก็มีเพื่อนผู้ชายคนนึงในห้องที่รวยมากมาขอเธอคบเพียงแค่แก้เหงาเท่านั้นอีกอย่างคือหมอนั่นมันพูดตรงๆด้วย(ด้านจริงๆ;-;) แต่ว่าโมโมะเองถึงอยากจะมีแฟนกับคนอื่นเค้าบ้างแต่ส่วนมากผู้ชายมากหน้าหลายตาที่มาขอเธอคบคงมาเพื่อแก้เหงาหรือเห็นว่าเธอสวยเท่านั้น เพราะโมโมะเป็นผู้หญิงอกตู้มที่สุดในระดับชั้นเลยแหละ แถมยังติดท็อปคนหน้าตาดีด้วย และก็เป็นปกติโมโมะเองเป็นพวกจดจำคนอื่นทางด้านสายตาเธอมองตาผู้ชายคนนั้นปั๊บเธอรู้ทันทีว่ามาดีหรือไม่ดี โดยปกติแล้วโมโมะก็จะปฏิเสธไปตามเคยแต่ผู้ชายคนนี้กลับมีข้อเสนอว่าถ้าคบกับเขาจะยอมยกหนี้ทั้งหมดให้พ่อเธอก็ได้ เอิ่ม...และโมโมะถึงกับสตั้นไปเลยฮะพร้อมกับมีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ผู้ชายคนนั้นจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง แต่ว่าโมโมะเป็นประเภทห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเลยต้องจำใจยอมคบกับไอ้หมอนั่นไป เธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่ให้แม่รู้...และถึงเธอจะคบกับอีตานั่นเพื่อแก้เหงาแต่นับว่าหลายเดือนมากเลยทีเดียว และในวันฝนพรำก่อนที่จะจบม.6 ง่ายๆก็คือวันปัจฉิมนั่นแหละ โอเค แอ๊คชั่น(?) [ลืมบอก...แฟนชั่วคราวของโมโมะเป็นลูกชายของไอ้คนที่พ่อของเธอไปยืมเงิน]

[ณ ห้องเก็บของเก่าของรร.]

"อิจิโกะ...ขอบคุณมากที่คบกับฉัน" เสียงทุ้มหนาของชายร่างสูงหน้าหล่อพูดขึ้น

"อื้อ...ไม่เป็นไร..ขอบใจนายเหมือนกันที่ยกหนี้สินให้กับพ่อฉัน"  โมโมะกล่าวขอบคุณ

"เราจะต้องจากกันแล้วสินะฉันขออะไรหน่อยจะได้ไหม" แฟนชั่วคราวของโมโมะขยับร่างกายของตัวเองเข้ามาแนบชิดกับเธอแล้วลูบแก้มเธอเบาๆ

"อ...อะไรเหรอ" โมโมะหน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

"มีเซ็กส์กับฉันซะ..." 

"เอ๊ะ...!!!" สิ้นเสียงคำพูดเขาก็ผลักเธอชิดติดกับกำแพงก่อนจะซุกไซร้คอขาวเนียน และเริ่มลวนลามเธอ แต่ว่า...

เพี๊ย!!!

ฝ่ามือบางแต่แรงเยอะมากจนแก้มด้านข้างของผู้กระทำเป็นรอยมือโมโมะ 

"...ถ้าแก้เหงาแล้วให้ฉันเป็นของตายแบบนี้ตั้งแต่แรกน่ะ...ไม่ต้องยกหนี้ให้ก็ได้!!! พอแล้วฉันไม่อยากจะเป็นแฟนกับนายแล้ว" โมโมะจากที่เคยร่าเริงสดใสตอนนี้ขอบตาเธอร้อนผ่าวจนมีน้ำใสๆเริ่มไหลรินออกมาก่อนที่จะผละตัวเองออกจากชายคนนั้นแล้ววิ่งหนีไป

คัท!!! ปิดกอง ถรุ้ย!!!

และหลังจากที่เลิกกับผู้ชายคนนั้นไปแล้วโมโมะเองก็ไม่เคยที่จะคิดมีความรักอีกเลยเรียกได้ว่าหัวใจมันแตกเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว และในที่สุดหลังจากขึ้นปี2 พ่อกับแม่ของเธอก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนตร์...ตอนนี้เธอก็อาศัยอยู่คนเดียวมีญาติๆคอยส่งเงินมาให้ แต่ใช่ว่าจะส่งมาบ่อยโมโมะเองก็ทำมาหากินได้แล้ว...ไม่จำเป็นต้องส่งเงินมาให้เธอและจู่ๆในวันหนึ่งเธอเองก็ได้รับสารบางอย่างซึ่งเป็นคำเชื้อเชิญของ FLORAL FAMILY ซึ่งไดเชิญให้เธอไปเป็นผู้พิทักษ์แห่งอรุณของที่นี่ มีหรือที่เธอจะไม่ไปโอกาสแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้วเป็นถึงมาเฟียเลยนะ>< ถึงแม้ว่าเธอจะดีใจลึกๆแต่ก็ใช้เวลานานพอสมควรจะตอบตกลงไป

อาวุธ/สัตว์กล่อง : อรุณ:: อาวุธของหล่อนคือมีดสั้นขนาดเล็กแต่ก็มีใบมีดที่คบมากราวกับอีโต้สับที่เดียวขาด

วิธีใช้:: ก็จับให้ถูกต้องหรือจะตามถนัดก็ได้ พร้อมจะจ้วงแทง และปักลงไปบนไหล่ บนหลังมือ หรืออะไรก็ตาม แต่ว่าก็ควรดูระยะหน่อย และโดยปกติแลวธาตุอรูรมีความสามารถในการฟื้นฟูด้วย...เวลาใครจะเป็นอะไรหรือมีบาดแผลเอาเจ้ามีดนี่ไปสัมผัสได้เลยแผลจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยแหละ และเวลาที่ผู้ใช้มีอาการบาดเจ็บเพียงแค่ถือมันอยู่ไฟมันก็จะค่อยๆซึมซับและขยายกระแสแห่งการรักษานี่เข้าไปในร่างเลย

อาวุธกล่อง:: สุนัข ชื่อว่า:: โมมะ 

เป็นสุนัขตัวใหญ่หน้าตาแลดูดุดัน แต่ความจริงมันขี้อ้อนมาก แถมน่ารักสุดๆ จมูกดีมากแม้แต่กลิ่นสมบัติที่อยู่ใต้ดิน(?)และกลิ่นของเห็ดทรัฟเฟิล ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นเห็ดที่แพงที่สุดในโลก และอยู่ที่ใต้ดินที่ลึกสุดๆเจ้านี่ก็หาเจอหมด หน้าที่ของมันมี2อย่าง 1.คือดวงตาของมันจะไม่เหมือนกับหมาตัวอื่นๆดวงตาของมันจะไม่ส่องแสงในยามราตรี ถามว่าหมาตัวอื่นมันไม่ส่องแสงเหมือนกันไม่ใช่เหรอคุณถามถูกแล้ว แต่ว่านัยต์ตาของเจ้านี่จะถูกส่องแสงราวกับอินฟาเรตซึ่งจะมองเห็นศัตรูในยามมืดมิดในชัดแจ๋ว ซึ่งเหมาะมากถ้าคนที่เป็นนักซุ่มยิงได้มันไปเป็นของตัวเอง 

2. ท่าไม้ตายที่เหมือนงัด 'แคนพิฟอมม่า' ออกมา เจ้านี่จะเปลี่ยนกลายเป็นแว่นเหมือน แว่นของเบจิต้าใน ดราก้อนอบอล ซึ่งจะมองเห็นศัตรูทั่วทุกสารทิศ ไม่คลาดสายตาแม้แต่คนเดียว ถึงจะปิดกั้นอำพลางด้วยพลังของสายหมอกก็ไม่มีทางรอดได้ รวมๆแล้วมันก็เหมือนแว่นของเดม่อนนั่นแหละ แต่ยังไม่จบนี่คืออันสุดท้ายของจริงไอเจ้าแว่นนี่สามารถปล่อยเลเซอร์ได้ด้วย อย่างกับซุปเปอร์แมน ซึ่งเลเซอร์ถ้าปรับค่าของแว่นก็มีทั้งช่วยรักษะและโจมตีได้ในเวลาเดียวกัน

ชอบ : 1. การได้รับคำชื่นชมจากคนที่มาชิมอาหารของเธอ:: มันทำให้เธอฮึดสู้ต่อได้ในหลายเรื่องๆเลยหล่ะ

2.ของหวานๆ:: แหมๆถึงจะบ้าๆบอๆแต่ก็มีมุมที่เครียดอยู่เหมือนกันนะซึ่งโมโมะเวลาทานของหวานทีไรความเครียดก็จะคลายลงทุกๆครั้ง

3.การได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ:: แน่นอน...ความรู้สามารถหาได้ในทุกๆที่ซึ่งโดยปกติโมโมะเป็นพวกความพยายามสูงอยู่แล้วและยิ่งพยายามมากเท่าไหร่ความรู้ที่เธอได้มันยิ่งมากมายเธอจึงชอบที่จะเรียนรู้อยู่เสมอ

เกลียด /ไม่ชอบ : 1.คนจู้จี้/คนเรื่องมาก:: แน่นอนมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากๆ...อย่างเช่นคุณไปซื้อของกับเพื่อนแล้วเพื่อนเลือกเสื้อผ้าเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงแต่คุณทำได้แค่ยืนอยู่เฉยๆอย่างเสียเวลาทำงานทำการคุณยังจะชอบเขาอยู่ไหม? (อันนี้ให้ไปคิดเอง555//โดนถีบ) เอาเป็นว่ามันทำให้เธอเบื่อหน่ายและรำคาญมากๆ บางทีอาจจะได้ตัดเพือนกันเลยก็เป็นได้

2. พวกขี้บ่น:: ทำไมอ่ะเหรอเพราะมันน่ารำคาญสุดๆไปเลย จะบ่นเอาโล่รึไงห๊ะ!!  พฤติกรรมนี้ถ้าใครแสดงออกมาหล่อนจะพยายามอยู่เฉยๆหรือใส่หูฟังแต่ถ้าหมดความอดทนหมดเมื่อไหร่เตรียมหูชาเป็นคนต่อไปได้เลย (ว่าเค้าขี้บ่นตัวเองก็ใช่ย่อย)

3.ของขมๆ:: ของขมๆโมโมะเชื่อว่ามันคือสัญลักษณ์แห่งความเศร้าหมอง ไม่รู้ ว่าเธอเป็นคนเดียวรึเปล่าโมโมะเวลากินของขมเข้าไปจะหน้าบูด หน้าเครียด แบบว่าอยู่ดีๆชะตาก็บินว่อน

งานอดิเรก : เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย

ลักษณะคำพูด : "โย่ว!!!" เธอมักจะพูดประโยคนี้กับคนสนิทพร้อมกับตบบ่าอย่างแรงจนเข่าแทบทรุด

"สวัสดีจ้า" เธอจะพูดประโยคนี้กับคนที่อายุเท่ากันแต่ไม่สนิทและผู้ที่มีอายุน้อยกว่าเธอพร้อมกับแผ่ออร่าแห่งความเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะคุณ...(อะไรก็ว่ากันไป)" เธอจะเอาไว้ใช้พูดกับบุคคลที่มีอายุสูงกว่า

"จริงๆเหรอ...เยี่ยมไปเลย" เธอจะพูดด้วยความตื่นเต้นเวลาใครชวนไปเที่ยวหรือดีใจ

"..." เงียบขรึมหล่อนถือคติว่า 'ฉันเงียบกับใครโปรดรู้ไว้....ฉันเกลียดเธอ'

เพิ่มเติม : รูปแฟนเก่าเธอฮะ0-0

นารากาซะวะ เพียช [Naragasawa Piers] 

เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-อังกฤษ

มุมสนทนา

Q : สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อยูซึ จะเรียกว่ายูก็ได้ ผู้ปกครองชื่ออะไรคะ

A: สวัสดีฮะชื่อ เซย์ นะฮะ^^

Q : ทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้เอ่ย

A: แบบว่าน่าสนใจเอามากๆเลยฮะ>< เลยอยากลอง

Q : ถ้าไม่ติดเป็นอะไรรึปล่าวคะ

A: ไม่เป็นไรฮะ^^

Q : หมดคำถามเเล้วค่ะ ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ

A: เช่นกันฮะ^^

TF:)