คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อีกนิดนะ
วามริบเบิว้าึ้นอย่าะลึ เมื่อวามามรหน้าปราแ่สายา อไม้อโสีมพูอ่อนที่มีหยาน้ำหวานเาะพราวนสะท้อนแสแวววาว ลีบอบอบบา ิ่เสรสาวเล็ๆ นั่นบวมเป่้วยมีเลือหลั่ไหลมาหล่อเลี้ยอย่ามาล้น ่อทารัเล็แบแทบมอไม่เห็นทาเ้าทำให้เา้อลืนน้ำลายลออึให่ เธอสวยามเหลือเิน สวยไปทั้ัว ไร้ที่ิ แม้ในุที่ลึลับแบบนี้
และวามามรหน้า็ทำให้เาไม่อาทานทนไ้อี่อไป อยารู้เหลือเินว่าอไม้สีหวานแสนสวยอเธอ ะมีลิ่นหอมหวานวนฝันอย่าภาพลัษ์แสนสวยนั้นหรือเปล่า
ึทำในสิ่ที่ไม่เยทำับผู้หินไหนมา่อน ้วยาร้มลสูลิ่นอไม้อเธอนสุปอ
ลิ่นหอมอ่อนๆ เพาะัวอเธอทำให้เาอมยิ้มแล้วอใไม่ไหวที่ะแะลิ้นลไปที่ิ่เสรสาวบวมเป่อเธอเบาๆ
ร่าามสะุ้โหย้วยวามใผสมับวามระสัน่านรัวน น้อเปล่เสียร้อราหวานๆ ออมาอย่ายาที่ะห้ามให้นทำอมยิ้มภูมิใ
“อ๊ะ อือ ุ..”
“หวานมา ปล่อยน้ำอุออมาให้ผมินเยอะๆ นะรับ ปั้นหยา อืมมมม”
ลิ้นสาปาไล้ที่ลีบุหลาบามนทั่ว วา้อนเ็บินหยาน้ำหวานที่ถูปล่อยออมาอย่าไม่มีวันหม แล้ววัลิ้นระรัวที่ิ่เสรสาวอเธอในัหวะเร่าร้อน สลับับูึเสรอเธอแรๆ
“อ๊า อย่า อื้อ”
แม้ปาะร้อห้าม แ่มือเล็ลับยื่นไปสอเ้าที่ลุ่มผมรอทรสั้น แล้วำิแรึ้นามัหวะที่เาระทำับเธอ
เสียลิ้นร้ายับริมฝีปาระทบับลีบอไม้ผ่านอเหลว่ำเยิ้มเิเป็นเสียัลามสะท้อน้อเ้าสู่โสประสาทอนทัู้่ ยิ่เร้าอารม์อหิสาวให้เลิเปิเปินยาที่ะู่ลับ
ร่าามที่ไม่เย้อมือายเร็สะท้าน ส่ายหน้าหลับาพริ้ม าเรียวสั่นระริปลายเท้าอุ้ม ่อนะระุเฮือรีร้อสุเสีย แะอบสวรร์รั้แรในีวิ้วยปลายลิ้นอผู้ายแปลหน้า
“อืม ปั้นหยา ุเสร็แล้ว”
ายหนุ่มลัมันวา้อนเ็บินหยาน้ำหวานที่เธอปลปล่อยออมานหมทุหยาหย แล้ววัปลายลิ้นระรัวที่ิ่เสรอีรั้เพื่อเรียวามพร้อมให้เธออีหน
“อื้อ มะ ไม่ พอแล้ว”
“อะไรรับปั้นหยา ผมยัไม่ไ้ทำอะไรุเลยนะ ะพอไ้ไรับ”
เาถอาเนอนายาวอัวเอทิ้อย่ารวเร็ว แล้วหยัายึ้นนั่ัวร เปิเผยเรือนร่าสุเพอร์เฟให้เธอไ้เห็นเ็มาทั้ัวเป็นรั้แร
ปัยาไล่สายามอ้นแนแ็แร่ที่มีมัรสุเท่ สบาับเ้ามัรัวนั้นที่อยู่บนหน้าอหนั่นแน่น ไล่ลมาที่ิ์แพ็ึ้นลอนล้ามั ่อนะเบิาว้า้วยวามใเมื่อสบาับลูายนโอเาอย่าเ็มา
ท่อนเนื้อนาให่โั้โ่มีเส้นเลือปูโปนทั่วลำ แถมระุเบาๆ ้วยท่าทีเรี้ยวราุัน ปลายหัวเบ่บานสีมพูสวาววับเพราะมีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มยืยาวนถึ้อนเนื้อลมๆ สอลู ทุส่วนอเาเป็นสีมพูหวานน่ารั แ่นาและท่าทีเรี้ยวราอมันไม่ไู้น่ารัเลยสันิ
เธอระถัวหนีแ่็ทำไม่ไ้อย่าในึ เมื่อเาว้า้อเท้าอเธอแล้วึลับมานอนแผ่หลาที่เิม ่อนะลัวลมาร่อมร่าัั้นเธอเอาไว้ไม่ให้ิ้นหนีไปไหนอี
“ุ..ะ ัน..”
“ไม่้อลัวนะรับ มันอบุนะ ปั้นหยา”
พูบ็เอียหน้าลประบปาบูบเธออย่าเร่าร้อนนเธอหัวหมุนเว้ามที่เาันำอีรั้
ปาร้อนไถลออมาุไู้ึที่ออหอมนเิรอยแเป็น้ำุให่ มือให่บีบยำเล้นลึหน้าออวบอย่ามันมือทั้สอ้าสลับัน
ในะที่เธอำลัล่อลอยไปับมน์สะอเา าเรียวถู้นาแร่ันให้แบอ้าว้าึ้นอีนิเพื่อรอรับเรือนายหนา
ัวนให่โถูนำมา่อที่ปาทารั่ำเยิ้ม เาวานหาปลอป้อันที่วาเรียมเอาไว้หลายิ้น ลัเลเล็น้อยแล้วโยนมันทิ้เพราะอยาสัมผัสอไม้สีหวานและ่อทาลึลับภายในอเธอแบบที่ไม่มีอะไรมาั้น ทั้ที่ไม่เยิะทำอะไรเสี่ยๆ แบบนี้มา่อนเลยสัรั้ในีวิ
เมื่อัสินใไ้ที่ะเ้าไปสำรววามามอเธอโยปราศาสิ่ีวา ึยใบหน้าึ้นมามอสบาปรือปรอยแสนหวานอเธอ เานำปลายหัวเบ่บานสีมพูนั้นมาลาไล้ึ้นลที่ลีบอไม้่ำน้ำ แล้วบบี้ิ่เสรบวมเป่อเธอแรๆ
“อือ ะ ุ..”
“ที่รั เรียผมว่า ที่รั..”
สิ้นเสียแหบพร่านั้น เา็แทรท่อนลำให่โเ้าสู่่อทารัอเธอทีละนิอย่าใเย็น แ่เ้าไปไ้เพียแ่ส่วนปลายหัว็รู้สึอึอั วามับแน่นทำเอาเามวิ้วมุ่น้วยวามแปลใ
“อือ ที่รั..”
เธอยมือึ้นมาันที่ลอนล้ามท้อ ไม่ยอมให้เารุรานเธอไปมาว่านี้
“รับ ปั้นหยา อีนินะ”
เาลั้นใัรามรอ แล้วออแรท่อนร้อนำแรเ้าไปใน่อทารัอเธอทีเียวนสุโน
“อา..ปั้นหยา”
นัวบาผวาอรัร่าแร่ไว้แน่น ัวสั่นสะท้าน รีร้อเสียหล้วยวามเ็บปว
“อ๊าย เอาออไป ันเ็บ”
สุทธิรัษ์เบิาว้ามอใบหน้าามที่ส่ายหน้าไปมาราวับเห็นเป็นอประหลา ไม่ผิแน่ แรอรัระรัวและพยายามบีบรัผลัไสท่อนร้อนอเาออไปาร่าายเธอ ทำเอาเาปวหนึบไปทั้ลำ แม้ะไม่เย แ่เารู้ไ้ในทันทีว่าเาไ้ทำลายวามบริสุทธิ์อเธอไปเรียบร้อยแล้ว
“ปั้นหยา นีุ่..”
“ันเ็บ ุเอาออไปไ้ไหม อร้อ”
“ผมอโทษ ผมไม่รู้ว่าุไม่เย แ่ผมออไปาัวุไม่ไ้แล้ว ผมะทำใหุ้รู้สึีเี๋ยวนี้ อย่าเร็นะรับ แล้วปล่อยใไปับผม”
เาโน้มใบหน้าเอาริมฝีปาอุ่นร้อนแะริมฝีปานุ่มนิ่มสั่นระริอเธอเบาๆ อย่าหยอเย้าอยู่หลายรั้ แล้วยใบหน้ามามอสบาเธออีรั้
“ปั้นหยา ให้ผมทำใหุ้มีวามสุนะรับ”
วาลมโที่มีหยาน้ำาเอ่อลอหน่วย มอสบาเาราวับลูนปีหั้อารที่พึ่ เธอูบอบบาน่าทะนุถนอม ่าาภาพลัษ์่อนหน้านี้อเธอโนสิ้นเิ มันทำให้เาใอ่อนยวบ ทั้สสารและปรารถนาเธออย่าแรล้า นไม่อาะหัห้ามใไ้อี
เธอหลับาล้าๆ อย่ายอมำนน เผยอปาิ้มลิ้มสีมพูึ้น้าๆ เธอน่ารัเหลือเินนหัวใแร่เ้นระรัว
“ปั้นหยา..”
เาเอียใบหน้า้มลประบูบเธอเบาๆ แล้วเพิ่มแรบเบียเล้าลึลีบปาามแรระสัน มือเล็ที่ิเล็บลบนแผ่นหลัแร่ผ่อนลายล แล้วโอบแนอรัเาแน่นึ้น พร้อมับยับปาบูบแลลิ้นันนัวเนีย
เมื่อเธอเริ่มผ่อนลาย สะโพสอบเลื่อนไหวบหมุนวนเนิบนาบให้เธอไ้ปรับัว ผนับอบบาแน่นหนึบูรั้เาเอาไว้นเสียวสะบั้นสุปลายเท้า ึผละริมฝีปาออมา แล้วแหนเยใบหน้าหล่อเหลา มวิ้วเล็น้อย หลับาพริ้ม เผยอปาร้อราเสียแหบพร่า้วยวามรัวน
“อา..โรแน่น ี้”
“อ๊า อือ”
วามเ็บปวนร่าแทบแยในราแร แปลเปลี่ยนเป็นวามระสัน่านสุรัวน นี่เอหรอหรือ เ็์ที่เาว่าี มันเสียว่านสุะบรรยายริๆ
“ปั้นหยา หายเ็บแล้วใ่ไหม ี้ ผมทนไม่ไหวแล้ว อุโรแน่นเลย อเอาแรๆ ไ้ไหมรับ”
ใบหน้าามแ่าน้วยวามอาย ผู้ายหน้าไม่อายพูาลามับเธอ ทั้ที่รู้ว่านี่ือรั้แร แม้ะใล้า้าวึ้นเียับเาอย่า่ายาย แ่เธอ็ไม่ไ้หน้า้านนานั้น และเาเอ็รู้ี ว่าเธออายับถ้อยำลามอเา ึ้มลหอมแ้มเธอฟอให่ให้ราวัลนน่ารั
เารู้แล้วว่าไม่วรรอำอบาเธอ สะโพสอบึยับถอยหลั ถอถอนท่อนร้อนออมา้าๆ นแทบหลุออมาาร่อรัแน่นหนึบ เหลือเพียปลายหัวบานๆ เท่านั้นที่ยัเื่อม่อสอประสานอยู่ในร่าายอเธอ
“ผมอเ้าไปในัวุอีนะรับ ไ้ไหม”
ความคิดเห็น