{ Spider-Man } ทำไงดี! เมื่อฉันเป็น เพื่อนบ้าน สไปเดอร์แมน!

ลำดับตอนที่ #16 : เข้าเรียนทุกคาบ เเต่ไม่ทราบ...อะไรเลย ( Comeback! )

พรุ่งนี้จะตั้งใจสอบ

ถึงไม่รู้คำตอบก็เถอะ

-100%-

[ #KTspi ]

มือเรียววางปากกาลงกับโต๊ะ ก่อนจะซบหน้าลงเข้ากับกองหนังสืออย่างไร้เรี่ยวแรง ยิ่งวันสอบ Mid-term ใกล้เข้ามามากเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่ามันจะสูบพลังงานของเธอไปมากเท่านั้น

     เด็กสาวทอดสายตามองตัวหนังสือยุกยิกที่ถูกโน้ตไว้ด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะต้องเบนสายตาไปมองที่หน้าจอมือถือเมื่อมีข้อความใหม่แจ้งเตือน

-Kanomtien Part-

     “สรุปฟิสิกส์ ฉบับแก้แล้ว...โอ้ยยยย ฉันจะบ้าตายกับตัวหนังสือพวกนี้แล้ว”

     ฉันพูดขึ้นหลังจากที่เห็นข้อความของเพื่อนข้างบ้านที่ถูกส่งเข้ามาในกลุ่ม SS3 (กลุ่มลับที่มีแค่ฉัน ปีเตอร์ และเน็ด) ที่จริงแล้วมันถูกส่งมาก่อนหน้านี้ก่อนแล้ว แต่ปีเตอร์เห็นจุดบกพร่องของสไลด์จึงนำไปแก้ใหม่ เอ่อ...เอาเข้าจริง ฉันยังไม่รู้เลยว่าจุดผิดที่เขาว่ามันอยู่ตรงไหน...

     เพราะไม่ว่าจะเลื่อนสไลด์ไปหน้าไหนๆ ขนมเทียนคนนี้ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี !!!

     คิดแล้วก็ทึ้งหัวตัวเองแรงๆ หวังว่ามันจะช่วยให้สมองตื่นตัว ให้ทันกับวันสอบกลางภาคในอีก 2 วันข้างหน้า แต่มันก็แค่คำขออันแสนเพ้อเจ้อของฉันเองแหละค่ะ ใครที่ไหนมันจะไปฉลาดภายในวันสองวันกันล่ะ! (ยกเว้นเจ้าปีเตอร์ไว้คน)

     “ขนมเทียนเอ้ยยย ตั้งใจเรียนทุกคาบแต่ไม่ทราบเลี้ยอะไรเลย...”

     ขอโทษที่ต้องพูดคำไม่น่ารักออกไปนะคะ แต่มัน...ท้อใจจริงๆ นี่หน่า ฮืออออออ short notes จนเต็มไอแพด (อ้อ! ลืมบอกไปสินะ น้าเอมิลี่เอาเครื่องเก่ามาให้ใช้ เนื่องจากเก็บไว้เปล่าๆ ก็นึกเสียดาย) แต่เข้าข้อความพวกนี้กับไม่เข้าสมองฉันสักกะนิ๊ด ;_;

     ถึงปากจะบ่นไปอย่างนั้น แต่นิ้วมือก็ไม่หยุดเลื่อนสไลด์ที่ถูกส่งมา อย่างน้อยมันก็ต้องเข้าสมอง(อันน้อยนิด)ของฉันบ้างแหละน่า ยิ่งอ่านมุมปากก็ยิ่งกระตุกยิ้ม กับโน้ตเล็กๆ ที่คอยประกบข้างๆ เนื้อหา

     ตรงนี้สำคัญมาก ห้าม-ลืม-เด็ดขาด !

     อันนี้ไม่ต้องจำมาก ไปอ่านสรุปข้างล่างพอ

     ถ้าไม่เข้าใจตรงนี้ ฉันอธิบายไว้แล้วอยู่สไลด์ท้ายๆ

     เห้อออ...มีเพื่อนดีมันน่าปลื้มใจอย่างงี้นี่เอง J

หลังจากที่เมื่อคืน(พยายาม)ทำความเข้าใจกับเนื้อหาของวิชาฟิสิกส์ที่

ปีเตอร์ส่งมา จนล่วงเลยไปจนถึงเวลาเกือบตี 3 ก็เลยทำให้ยัยขนมเทียนคนนี้มาโรงเรียนด้วยร่างซอมบี้พร้อมกินตับคน ใต้ตาดำเสมือนคนพึ่งเสพมาก็มืปราณ... จึงทำให้เช้าวันนี้ของฉันนั้น ถูกมองด้วยสายตาประหลาดจากคนรอบข้าง

     “Hey,KT! เธอไปอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย!?”

     รวมถึงเจ้าเน็ดเพื่อนร่วมชะตากรรม ที่อยู่ในกลุ่มแชทติวด้วยกันแท้ๆ แต่พ่อคุณกลับทำตัวชิลล์เสมือนพรุ่งนี้เป็น Holiday ทั้งๆ ที่มันเป็นวันสอบ !!!

     “เอ่อ...เหมือนว่าฉันจะฟิตไปหน่อย ติวจนลืมดูเวลาเลย”

     พูดแล้วก็ขยี้ตาตัวเองอย่างงัวเงีย ให้ตายสิ! ถ้ารู้ว่าสไลด์ของปีเตอร์มันจะเยอะขนาดนี้ ฉันคงจะเก็บไว้อ่านสำหรับคืนนี้อีกสักครึ่งหนึ่ง ไม่ใช่เล่นติวจนจบเนื้อหา !

     “โถ น่าสงสารจังเลย”

     ประโยคที่ดูเหมือนแสดงความห่วงใย แต่กลับเต็มไปด้วยน้ำเสียงล้อเลียนนั้นทำให้ฉันต้องหันไปมองตาเขียวปั๊ดใส่เจ้าเน็ด ก่อนจะตามมาด้วยเสียงระเบิดหัวเราะของเขา ที่ทำให้ฉันหัวร้อนแต่เช้าได้สำเร็จ

     “เหหหห...มีคนอดหลับอดนอนมาด้วยหรอ”

     น่านไง...พอมาถึงโรงเรียนแล้วก็เล่นฉันเลยนะ...

     “ปีเตอร์!!!”

     “ฮ่าๆ KT ใต้ตาเธอตอนนี้เหมือนแพนด้าเลย”

     ปีเตอร์หัวเราะพลางกุมท้องตัวเอง แหม่! เจ้าพวกนี้นับวันยิ่งกวนประสาทฉันขึ้นเรื่อยๆ มันชักจะเกินไปแล้วไหม ? ไม่เห็นใจหนูน้อยขนมเทียนที่ใจบางคนนี้บ้างเลยหรอ...ฮือออ

     “ว่าแต่นายเถอะ ทำไมถึงมาช้าได้เนี่ย”

     ฉันเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะปกติเราทั้งคู่มักจะมาโรงเรียนด้วยกัน(ด้วยความบังเอิญ) แต่ในเช้าวันนี้เขากลับมาช้ากว่าทุกวัน

     “พอดีตื่นสายอ่ะสิ เมื่อคืนเล่น PS4 นานไปหน่อย”

     ว่าแล้วก็เกาหัวพลางหัวเราะแห้งๆ ให้ตายเถอะค่ะท่านผู้ชม...ในขณะที่ฉันคนนี้อดหลับอดนอนจากการอ่านหนังสือ แต่เขาคนนี้กลับเล่นเกมเกือบทั้งคืน!!!

     ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนกันคะ...( จริงๆ มีอยู่ทุกที่ ยกเว้นที่ ท ไ ย )

     “พรุ่งนี้จะสอบกันแล้ว พวกนายเตรียมตัวกันถึงไหนแล้วเนี่ย?”

     ฉันหันไปถามเจ้าเพื่อน 2 คนที่เดินประกบซ้ายขวา หรือจะมีแค่ฉันคนเดียวที่จริงจังกับการสอบ ?

     “ฉันสรุปไปหมดแล้วล่ะ เหลือแค่อ่านทบทวนนิดหน่อย”

     จ้าาาาาาา...เสียงในใจของฉันตอบทันควันทันทีที่ได้ยินปีเตอร์พูดจบ ก็ใช่หนิ! สมองดีหนิ! (ไม่ได้อิจฉาใดๆจริงจริ๊งงง)

     “ส่วนฉันรอขอพรเอา”

     “หา ?”

     และคำตอบอันแสนเอ่อ...นี่นายจะเป็นภาระของสิ่งศักดิ์สิทธิ์จริงๆ หรอเน็ด???

     “อ๋อ! เธอยังไม่รู้สินะ ในทุกๆ ปีช่วงก่อนสอบ เด็กในโรงเรียนจะเขียนใบขอพรกัน หรือที่เรียกว่า M-A-W ที่ย่อมาจาก Make A Wish”

     เน็ดอธิบายให้ฟัง ถึงแม้มันจะฟังดูเอ่อ...แหม่งๆ ไปสักหน่อย ฉันไม่นึกเลยว่าชาวตะวันตกจะทำแบบนี้กันด้วย นึกว่ามีแต่แถวเอเชียซะอีก

     “นั่นไง! ที่ฉันพูดถึง”

     ฉันมองไปตามนิ้วมือของเพื่อน ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับบอร์ดกระดานดำที่มีกระดาษใบน้อยหลายใบถูกปักเพื่อเขียนคำอธิษฐานของแต่ละคน แต่สิ่งที่เบนความสนใจของฉันไปมากกว่าใบกระดาษพวกนั้น ก็คือเด็กหนุ่มที่กำลังเดินไปกับเพื่อนพลางหลบสายตาจากฉัน

“ไม่สะดวก...เป็นเพื่อนน่ะครับ”

     คำพูดอันชวนงุนงงของธัญญ์ เอ่อ...ถ้าฉันจำชื่อเขาไม่ผิดน่ะนะ นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็หลบหน้าหลบตาฉันมาตลอด มันอาจจะฟังดูฉันคิดไปเอง แต่มันคือเรื่องจริงนะ ฉันสัมผัสได้ !

     เหตุการณ์หลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา เจ้าเน็ดและปีเตอร์ก็เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อพอดี และยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยตอบใดๆ ออกไป เขาก็วิ่งแจ้นไปซะจนลับตา และทุกวันนี้ความสงสัยนั้นมันยังติดอยู่ในหัวของฉันไม่หายไปไหน ให้ตายสิ...เขาไม่อยากเป็นเพื่อนแล้วมาบอกฉันทำไมเนี่ยยยยยยยยย (แค่นี้ก็แทบไม่มีคนคบด้วยอยู่แล้ว)

     “พวกเราไปเขียนด้วยกันดีกว่า!”

     เน็ดเอ่ยชวนก่อนจะปรี่เข้าไปหยิบกระดาษใบเล็ก แหม่...แถมยังมีน้ำใจหยิบมาเผื่อพวกฉัน 2 คนด้วยอีกนะ จะว่ายังไงดีล่ะ...ก็รู้อยู่ว่าแค่เขียนขอพร มันก็ไม่ทำให้สอบได้ขึ้นมาหรอก แต่ก็นะ...ลองดูสักหน่อยก็ไม่เป็นไรนี่หน่า

     “นี่เลย No.1 ของห้องไปเลย!!!”

     เน็ดพูดพลางปักหมุดลงบนหัวกระดาษ ฉันแอบอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่ายหัวให้กับคนที่เขียนว่าจะเป็นที่ 1 ของห้อง หึหึ...ได้ข่าวว่าว่าที่ที่ 1 ยังไม่ได้แตะหนังสือเลยนะคะ...ก่อนจะลงมือเขียนของตัวเอง

-ขอให้สอบผ่าน สอบได้คะแนนดีๆ แล้วก็...ขอให้ครอบครัวสบายดี-

     ฮือ...แค่เขียนคำขอพรแค่นี้ ฉันก็รู้สึกจุกที่อกขึ้นมานิดๆ เสียแล้ว ผ่านมากี่วันแล้วนะที่ฉันติดต่อพวกเขาไม่ได้เลย จะเป็นยังไงกันบ้างนะ ป๊า ม๊า เจ้าเข่ง

     “ไหนๆ ปีเตอร์นายเขียนว่าอะไร?”

     เน็ดพยายามชะโงกหน้ามองแผ่นกระดาษของคนที่ไม่พูดอะไร ลงมือเขียนแปปๆ ก็ปักกระดานลงบนกระดาษก่อนฉันซะอีก ก่อนที่พวกเรา 2 คนจะโดนมือเรียวของเจ้าปีเตอร์ดันหลังให้รีบๆ เดินไป

     “ถ้ารู้คำขอพรของคนอื่นมันก็ไม่เป็นจริงสิ ไปๆ ไปเรียนกัน”

     แม้จะอยากรู้อยากเห็นกับคำขอพรของคนข้างๆ อยู่บ้าง แต่ก็ยอมเดิมออกไปแต่โดยดี ก็จริงอย่างที่ปีเตอร์ว่าถ้ารู้คำขอพรของคนอื่นมันก็ไม่สนุกสิ

จ ริ ง ไ ห ม ?

.

.

.

.

.

.

     แต่ใครจะรู้เล่าว่า...

     สิ่งที่ปีเตอร์เขียนลงไปนั้น

     กลับเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้ขอถึงตัวเองเลยแม้แต่น้อย

-ขอให้พรของคนข้างๆ เป็นจริง-

 -----

มาอัพเเล้วเจ้าค่ะ ไม่อยากรอช้าอยู่ใยเลยจัดการเเต่งต่อเลย55555555

เห็นไหมมมมเพราะคิดถึงจึงมาหา55555 ไรท์อยากขอบคุณผู้อ่านที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้กันนะคะ เเต่ก็รู้สึกกับยอดผู้ติดตามที่ลดลงจริงๆ เเต่มันเป็นที่ความรับผิดชอบไรท์เองค่ะ เพราะฉะนั้นจึงมาขอโทษด้วยการลงตอนต่อไปปปปป! เเละที่น่าปลื้มใจไปมากกว่านั้น มีผู้อ่านท่านนึงวาดรูปเเฟนอาร์ตน้องขนมเทียนมาให้ไรท์ดูด้วย อ้ากกกกกกกกก!! น่ารักมากๆ เลยค่ะ!

ขอบคุณที่เอ็นดูน้องขนมเทียน ปีเตอร์ เเละเน็ดกันมากขนาดนี้นะคะ!

3เเสบกลับมาป่วนเเล้วววววววววววววว

อ้อ! เเล้วก็ช่วงนี้กินร้อน ช้อนเรา ใส่เเมส ล้างมือให้สะอาด ห่างกัน 2 ม. กันด้วยนะคะทุกคน 

เป็นห่วงนะ !

เเล้วเจอกันตอนต่อไปค่าาาาาาาาาา บะบุยยยยย

#KTspi

ขอบคุณค่ะ ♥