คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Cross...One
CROSS-ROAD
FICTION BY NANAHO…
---Gin X Izuru ----
เคยบ้างไหม…ที่รู้สึกว่าตัวเอง
…………เหมือนอยู่คนเดียว……………..
แม้ตรงนี้จะมีนายอยู่เคียงข้าง
แม้จะได้ใกล้ชิด…..
แต่ก็ไขว้คว้าไว้ไม่ได้….
……………………………………………เคยบ้างไหม??……………………………………………..
ผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีความรู้สึก
ไม่เคยคิดว่า คำว่า “รัก” มันมีค่า
…………….ไม่เคย…………….
“อิซึรุ…วันนี้เป็นไรไปทำหน้าเครียดๆ !!”
นี่ก็เป็นอีกวันที่ผมเฝ้ามองเค้า
อิชิมารุ…งิน
เราสองคนเป็น…เพื่อนกัน!!
“เปล่าหรอก…คือชั้นแค่…เอ่อ…นี่งัย!!...ภาษาอังกฤษ..พรุ่งนี้จะสอบแล้วมันก็เลยกังวลน่ะ”
“ไม่เห็นต้องกังวลเลยนี่…คนจะที่ช่วยนายได้ก็มีแต่ชั้นคนเดียว”
มันก็เหมือนทุกวันที่ผ่านมา
และนับวันก็จะค่อยๆ ผ่านไป
ผม…คนไร้สมองที่ไม่ว่าจะท่องจำศัพท์ภาษาอังกฤษอย่างไรมันก็ไม่เข้าสมอง
และเขา…คนดังของหมู่สาวๆ รอบรู้…เก่ง…รูปหล่อ…เรื่องภาษาไม่ต้องพูดถึง…เป็นที่หนึ่งจริงๆ นะ งิน…..
“เฮ้!!…ดูนั่นสิ…อิชิมารุนี่นา”
วันนั้นเป็นวันแรกที่ผมสัมผัสได้ถึงบางอย่าง
เพียงแค่ได้มองร่างอันสูงโปร่ง
สายตาที่ไม่อาจจะละได้มันกำลังสั่งให้ผมจดจ้องเค้าทุกท่วงท่า
“งินคุงน่ะ ดูกี่ทีๆ ก็ไม่เบื่อจริงๆ เลยน้า….”
เสียงหวานสวยของรุ่นพี่ที่ผมรู้จักเป็นอย่างดีเอ่ยขึ้น
“รุ่นพี่ ชอบเขาเหรอครับ”
แค่เห็นหน้าแดงๆ แบบนั้นผมก็รู้แล้วล่ะ
รุ่นพี่มัตสึโมโตะ…แอบรักอิชิมารุคุงอยู่มานานแล้วนี่นา
ทำไมกันนะ
ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้มีเสน่ห์ดึงดูดใครต่อใครได้ขนาดนี้
ทำไมกัน…
และคำถามนั้นมันก็เผยออกมา
เมื่อผมได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเขาอีกหนึ่งปีต่อมา
ตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับอิชิมารุซังเรียกได้ว่าสนิทกันมากทีเดียว
พวกเรานั่งโต๊ะติดกัน…และเค้าก็เป็นติวเตอร์ภาษาคนสำคัญของผม
ผมไม่รู้…
ผมไม่เข้าใจ…
ผมสับสน…ตอนนี้ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังบีบรัดหัวใจของผม
“งิน!!...ขอโทษนะที่มาช้า”
เสียงใสๆ จากรุ่นพี่คนสวย “พี่รันงิคุ”
“มาช้ายังดีกว่าไม่มา”
เขายิ้มให้กับเธออย่างอบอุ่น
งินเหรอ??…ผมก็อยากเรียกเหมือนกันนี่นา
ตอนนี้อิชิมารุเป็นแฟนของรุ่นพี่รันงิคุนี่นา
ฮึ…ผมนี่…คิดอะไรอยู่นะ
เป็นเพื่อน เป็นเพื่อน!! ท่องไว้สิ
และแล้วสิที่ผมพยายามระงับมันไว้ตลอดมา ก็ลุกลามเกินห้ามไว้จนได้
“อิชิมารุ…เป็นอะไรรึเปล่า”
ผมนั่งอยู่ที่นี่
กับเขา……..กำปั้นแข็งแกร่งนั่นกำลังถูกสั่งทุบกับกำแพงด้วยคนร่างสูง
“ชั้นเกลียดการผูกมัด…ทำไมรันงิคุต้องโวยวายด้วย!!”
เขาพึมพำอยู่กับตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
ผมต้องทำอะไรซักอย่าง
“ชั้นเป็นเพื่อนนายนะ…ชั้นยินดีรับฟังทุกอย่าง…ขอแค่เป็นนาย…”
ผมไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากผมเข้าไปยุ่งเรื่องของเขา
แต่ที่รู้ๆ ในตอนนี้ ผมเป็นที่ระบายจำเป็นไปซะแล้ว
เขาปรึกษาผมทุกเรื่อง….
ตั้งแต่วันนั้น…
เรื่องของอิชิมารุ กับรุ่นพี่รันงิคุก็มีปัญหากันบ่อยมากขึ้น
และทุกครั้งก็ลงที่ผมต้องเป็นที่ปรึกษาของทั้งสอง
จากที่ผมสนิทกับอิชิมารุ
พี่รันงิคุที่รู้จักกันมานานก็เริ่มสนิทและรู้เรื่องของกันและกันมากขึ้น
และตอนนี้เอง…ที่ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวผมเองมันเลวมาก
หลายครั้งที่อิชิมารุพูดกับผมว่า
“ชั้นไม่รู้ว่าจะรักรันงิคุไปตลอดลอดฝั่งรึเปล่า…ถ้าถึงวันที่ชั้นจะต้องเสียรันงิคุไป นายจะอยู่ข้างๆ ชั้นรึเปล่า อิซึรุ”
ทำไมถามอย่างนั้นล่ะงิน
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชั้นก็จะขอมองดูและร่วมรู้สึกไปกับทุกความรู้สึกของนายอยู่แล้ว
ผมรับฟังคำของอิชิมารุด้วยใบหน้าที่สงบเสมอ
แต่หารู้ไม่ ว่าในใจของผมมันมักเต้นแรงทุกครั้งที่อิชิมารุพูดถึงความไม่แน่นอนในความรักของตน
นี่ผมกำลังดีใจกับอะไรกัน…
ถ้างินต้องเลิกกับพี่รันงิคุจริงๆ เขาจะต้องเสียใจมากแน่ๆ แม้เค้าจะไม่ใช่คนที่ชอบแสดงความรู้สึกก็เถอะ
แล้วทำไม…ความรู้สึกไม่เศร้าตาม…มันถึงได้ก่อตัวในหัวใจผม
เพื่อนเสียใจ เราจะรู้สึกดีงั้นเหรอ
อะไร!!...ทำไมกัน!!
ผมยังคงสับสนกับความรู้สึกนี้ จนกระทั่ง…
“อิซึรุ…ถ้าวันนึงชั้นต้องเสียรันงิคุไป ชั้นจะเป็นยังงัยนะ ความทรมานมันเป็นแบบนี้เองเหรอ ชั้นรักรันงิคุมากจริงๆ นายรู้รึเปล่า”
นี่มันอะไรกัน!!
ไหนล่ะสิ่งที่ไม่แน่นอน
ไหนล่ะ…ที่นายเคยบอก..ถ้าไม่มีรันงิคุ นายจะนึกถึงชั้นเป็นคนแรก
ไหนล่ะ!!....
ทำไมถึงบอกรักคนอื่นต่อหน้าชั้นล่ะงิน
ทำไมล่ะ………..
ทำไมผมต้องต่อว่าเขาในใจ
ทำไมผมถึงได้รู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้นขนาดนี้
ผู้หญิงคนนั้น…คนที่สนิทกับผมมานาน
ตอนนี้แม้แต่หน้า ผมยังไม่อยากมองเลย
เพราะอะไรกัน
หรือว่า…ตัวผม…จะหมดแรงระงับไอ้ความรู้สึกน่ารังเกียจนั่นซะแล้ว
ความรู้สึก….ที่มัน “รักอิชิมารุ งินจนหมดใจ”
ความรู้สึกที่เป็นสาเหตุทำให้ผมยืนเจ็บอยู่ตรงนี้มานานเต็มที
ผมไม่เคยเชื่อในความรู้สึกของตัวเองเลย
ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีความรู้สึกด้วยซ้ำ
แล้วทำไมกัน
งิน….เป็นชั้นไม่ได้เหรอ
เป็นชั้นได้ไหม….คนที่นายรัก
เป็นชั้นได้รึเปล่าคนที่นายคิดถึงทุกเวลา
ชั้นมันน่าสมเพศมากเลยสินะ
ชั้นมันเป็นเพื่อนที่เลวมากเลยสินะ
ที่กล้า…….หักหลังแม้กระทั่งคนรักของเพื่อนรัก……
วันนี้เป็นวันเลี้ยงอำลา
นักเรียนชั้น ม.6 ทุกคนจะต้องใช้เวลาทั้งหมดที่เหลือเพียงแค่วันนี้จดจำวันสุดท้ายที่จะได้อยู่ที่โรงเรียนนี้
งานเลี้ยงที่มีทั้งเครื่องดื่มประเภทน้ำเปล่าไปจนถึงเครื่องดื่มต้องห้าม!!
ใช่แล้วล่ะ…
วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของงินและพี่รันงิคุ
หลังจากวันนี้ไป…ทั้งสองคนคงห่างกันไป
ผมจะแน่ใจได้ยังงัยล่ะ
ก็งินรักผู้หญิงคนนั้นตั้งขนาดนั้น
ความรักที่จะยังคงตราตรึง และน่าจดจำนั่นคงต้องเริ่มขึ้นอีกครั้งแน่ๆ
ผมมันเลว……
ผมมันเลว……
นี่คือสิ่งเดียวที่ผมจะพูดกับตัวเองได้ในตอนนี้
ขณะที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกับงานเลี้ยงอำลา
ผมกลับกล้าโกหกแม้แต่รุ่นพี่ที่ไว้ใจผมมากที่สุด…
“พี่รันงิคุครับเห็นอิชิมารุบ้างรึเปล่า”
“งัยอิซึรุคุง…งินก็อยู่ตรงนั้….อ้าวไปไหนแล้วล่ะ”
เธฮชี้มือไปที่ๆ ไม่มีอิชิมารุอยู่แล้ว
“วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะครับ ที่พี่กับเค้าจะได้อยู่ด้วยกัน”
“อะ…อืม…พี่ไม่รู้ว่าจะทำใจไม่ให้ห่วงเขาได้รึเปล่า”
“ทำไมล่ะครับ”
“พี่ไม่รู้สิ…พี่รู้สึกว่าต่อจากนี้ เราสองคนคงต้องห่างกันแน่ๆ แต่รู้อะไรไหม งินน่ะ บอกกับพี่ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าจดจำพี่ตลอดไป…พี่ดีใจจัง”
ฮึก!!....ความจุกมันแน่นมาที่หน้าอกของผม
ผมรู้..พี่รันงิคุไม่มีทางพูดโกหก…
ก็คำพูดนี้…งินเคยซ้อมพูดกับผมมาแล้วนี่นา
นี่ผมต้องมาทนฟังอะไรที่มันบีบคั้นหัวใจผมไปทำไมกัน
ถึงเวลาแล้ว……
“ที่ผมมาตามหาอิชิมารุก็เพราะผมรู้…ว่าเค้าต้องการอะไร”
“หมายความว่างัย…”
“ตอนนี้เขากำลังต้องการลืมพี่…เค้าไม่ต้องการความเจ็บซ้ำซากเนิ่นนาน พี่รันงิคุก็รู้!! งิน ไม่ชอบการผูกมัด”
“อิซึรุต้องการจะบอกอะไรพี่กันแน่เนี้ย”
“ตอนนี้ที่ตึกวิทย์…อิชิมารุกำลังจะสารภาพรักกับผู้หญิงอีกคน รุ่นพี่รีบไปสิครับ…รีบไป…”
“งิน!!….”
ผมยืนอยู่ตรงนี้
กำลังยืนมองร่างหญิงสาวที่วิ่งหายลับไปกับฝูงชน
พี่รันงิคุขี้หึง…ไม่มีทางปล่อยให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นแน่นอน
และตอนนี้เองที่เป็นเหตุทำให้ผมถือไพ่เหนือกว่าทุกๆ คน
ผมกำลังจะกระทำให้สิ่งที่เลวร้ายที่สุด
“อิซึรุ…ชั้นไม่เห็นมีของที่นายว่าเลยนี่..”
เสียงนี้…ที่ผมกำลังรอคอย
“เฮ่อ…ต้องขอโทษด้วยนะ ชั้นคงไปทำหายที่ไหนแน่ๆ”
“นายนี่…ไม่ไหวๆ”
อิชิมารุขยี้ผมของผมจนยุ่งไปหมด
ผมอบอุ่นจริงๆ
อยากจะมีเขาอยู่ข้างๆ ตลอดไปอย่างนี้
“อ้า….อิชิมารุ..ชั้นเพิ่งหัดผสมเหล้า…นายลองชิมหน่อยสิ ลองดูว่าฝีมือชั้นเทียบเท่าระดับชั้นเทพได้ไหม”
“อะไรกันนายเนี้ย…เพิ่งจะทำของรักหาย แต่ดันมานั่งผสมเหล้าเนี้ยนะ…เชื่อเลยจริงๆ
“แหม..ช่างมันเถอะนะ นายชอบเหล้าผสมไม่ใช่เหรอ ชิมหน่อยสิ…”
ผมรู้ว่ามันผิด แต่ทำงัยได้…ผมเก็บกดความรู้สึกเอาไว้มากเกินไป
อาจเป็นเพราะผมเป็นคนไม่เคยระบายความรู้สึกกับใคร
มันถึงได้ต้อง….
“ที่นี่แหละตึกวิทย์ที่พี่รันงิคุบอกให้ชั้นพานายมา”
“นี่คงจะทำอะไรอีกล่ะสิท้า……อิซึรุ…เหล้าที่นายผสมเมื่อกี้มันทำให้ชั้นร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาซะแล้วล่ะ”
“เหรอ..สงสัยจะผสมไวย์เยอะไปมั้ง”
“เราขึ้นไปกันเถอะ ยืนอยู่ตรงนี้คงไม่ได้อะไร”
“อืม…”
ผมกำลังจะทำในสิ่งที่ไม่ควร
ผมมันเลวที่สุด……
“อิซึรุ..ในนี้มันร้อนจริงๆ เลยนะ”
“เหรอ…แต่ชั้นว่าตัวนายน่ะ…มันร้อนกว่าอุณหภูมิห้องซะอีกนะ”
ผมก้าวเท้าเข้าไปใกล้เขา
อะไรบางอย่างมันสั่งให้ผมซบใบหน้ากับแผ่นหลังของเขา
“อิซึรุ..ตัวนายเย็นจริงๆ เลยนะ”
“ถ้านายร้อนก็กอดชั้นเถอะ”
“อิซึรุ..นี่มันอะไรกัน..ชั้นรู้สึก……อิซึรุ”
ผมกำลังเห็นคนที่ผมรักใบหน้าร้อนผ่าวไปด้วยบางอย่างที่อยู่ในเหล้าที่ผมผสมให้เขากิน!!
ตอนนี้อ้อมกอดของเขาที่ผมโหยหามาตลอดกำลังรัดแน่นอยู่ที่ตัวของผม
เราสองคนเข้ามาให้ห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด
“กลิ่นตัวนายหอมจังนะ…อิซึรุ”
“ชั้นอยากอยู่กับนาย…อิชิมารุ..ฮือออ~~”
ร่างสูงซุกไซร้ควานหาความเยียบเย็นที่จะมาดับอุณหภูมิร้อนของตัวเอง
เสื้อผ้าที่ถอดแสนง่ายของร่างเล็กช่างเล้าอารมณ์ที่กำลังปะทุนี้จริงๆ
“อิซึรุ…ชั้นต้องการ…นายสวยจริงๆ”
“คิโนะชั้นไม่ปฏิเสธนายอยู่แล้ว..ชั้นต้องการนาย…ต้องการ”
จูบที่ดูดดื่มเร่าร้อนถูกจุดขึ้นด้วยคนสองคน ณ ห้องวิทยาศาสตร์แห่งนี้
งินไล้เลียไปทางซอกคอขาวของอิซึรุอย่างกระหาย
“อ้าาาา...งินชั้น…อืมมม….”
คำพูดถูกหยุดด้วยจูบร้อนๆ นั่นอีกครั้ง
ลิ้นร้อนซุกซ้อนเข้าไปไล่ต้อนลิ้นหวานให้จนมุม
เร่าร้อนจริงๆ งิน…ชั้นจะทำยังงัยกับหัวใจที่มันรักนายจนถอนไม่ได้อีกแล้วดีล่ะ
ร่างสูงทึงเสื้อของตนทิ้งไป
ด้วยแรงของราคะมือใหญ่กดร่างบางลงไปกับพื้นปาเก้…ของห้อง
“นายตื่นตัวมากจริงๆ นะอิซึรุ…น่ารักจริงๆ”
เค้าจับส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของร่างเล็กซะแล้ว
“อะ…อ้า…งิน..ชั้น…ตรงนั้นมัน…”
“เรียกชื่อชั้นอีกสิอิซึรุ…นายไม่เคยเรียกชื่อชั้นเลยนะ”
ทั้งร่างบิดเร้าด้วยแรงโหยหา
ขณะที่คนด้านบทกำลังลูบเล่นมันจนตื่นตัวเต็มที่
จากนั้นเค้าก็ใช้ปากคลอบงำมันไว้
จังหวะที่สัมผัสลงไปนั้นสร้างความต้องการให้กับอิซึรุไม่น้อย
“งิน…ชั้นจะ….ฮืฮฮฮ ฮาาาา!!”
ทุกอย่างล้นทะลัก
น้ำคาวขาวเหนียวเปรอะไปทั่วทั้งบริเวณ
ร่างสูงเลียริมฝีปากของตน
ร่างตรงหน้าตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับกวางสวยที่หมดแรง
พร้อมเสมอที่จะให้เสือร้ายอย่างเขาขย่ำได้ทุกเมื่อ
ร่างบางๆ ที่มีน้ำรักอาบทั่วกาย ช่างเซ็กซี่และเย้ายวนใจอะไรเช่นนี้
“…ตาชั้นบ้างล่ะนะ นายจะต้องตกเป็นทาสของชั้น”
“งิน…ทาสอย่างชั้น ทำได้ทุกอย่างนายที่รัก…ให้ชั้นได้ทำบ้าง…กับนาย..ชั้นจะทำให้ดีที่สุด”
ร่างสวยลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล
ใบหน้าสีแดงระเรื่อนั่นกำลังเรียกร้องความร้อนลุ่มให้กับร่างสูง
อิซึรุจักการรูปซิปกางเกงให้กับร่างสูง
เป็นอย่างที่คิด
งินกำลังตื่นตัว…
ลิ้นน้อยค่อยๆ เล็มเลียตั้งแต่ปรายสุดเรื่อยมา
“อือออ…อิ…ซึ..รุ”
ร่างสูงที่ตอนนี้ในสมองมันตื้อตันไปหมด
เรียวปากหวานจัดการกอดกำมันเอาด้วยความโหยหา
ขยับจังหวะไปมาให้ร่างสูงตื่นตัวมากขึ้น
“อื้อออ!! !!”
ขณะที่กำลังจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า
ร่างเล็กกลับต้องขูดเล็บไปกับขากางเกงร่างสูงให้กับความเจ็บที่อยู่ๆ ก็แทรกเข้ามา
ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยที่แทรกเข้ามาในร่างกายสร้างความเจ็บปวดไม่น้อย
นิ้วยาวๆ ของร่างสูงสอดใส่เข้าไปในช่องทางจนสุด และเพิ่มขึ้นจาก 1 เป็น 2 จาก2เป็น 3
ร่างเล็กพยายามเร่งให้การตื่นตัวของคนตัวสูงเพิ่มมากที่สุด
“อิซึรุ…นายยั่วชั้นมากไปแล้วนะ…ชั้นจะทำให้นายรู้คำว่าทาสที่แท้จริงเอง…”
ตอนนี้ร่างสูงไม่ฟังเสียงใดๆ อีกแล้ว
เขากระชากร่างเล็กออกจากตัวแล้วกดลงพื้นด้วยความกระหาย และฤทธิ์ยา
ทันทีที่ได้จังหวะ ร่างสูงก็สอดแทรกเข้าไปจนสุด
“อ๊ะ….งิน…”
“งิน!!...”
เสียงนี้…คุ้นเคยเหลือเกิน
ร่างสูงที่เหมือนสติจะกลับมาตะหวัดใบหน้าหันไปตามเสียง
ร่างหญิงสาวที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาสั่นเทาได้ด้วยความตกตะลึง
เมื่อคนที่รัก กับน้องชายที่แสนสนิท
ทั้งสองกำลังทำในสิ่งที่ตัวเธอเองก็มิอาจอธิบายได้
“พวกนาย…ทำ…อะ…ไร…กัน!!...”
หญิงสาวยืนถลึงตาด้วยอย่างบ้าคลั่ง
ด้วยสิ่งที่เห็นมันเกินจะรับได้…..เธอจึงไม่อาจทนดูได้อีกต่อไป
สิ่งที่เกิดขึ้นทำเอาร่างสูงช็อคไม่น้อย…
“งิน…อะ…อ้า…อา”
“ฮึก..อิซึรุ….นี่นาย..”
ร่างที่แข็งเหมือนถูกสาปจากหญิงสาวเมื่อครู่ต้องสะดุ้งดอีกครั้ง
เมื่สิ่งที่กำลังค้างคาอยู่นั้น เริ่มขยับเอง
ร่างเล็กที่ตอนนี้ต้องการร่างสูงอย่างมาก ค่อยๆ ขยับให้การแทรกสัมผัสลึกเข้าไปอีก
ตอนนี้..แม้แต่อารมณ์ช็อคเมื่อครู่จะยังไม่หายไป
แต่ร่างสูงในตอนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้เสียแล้ว
เมื่อแรงแห่งราคะกำลังครอบงำทุกสรรพสิ่ง
อะไรก็…ไม่มีความหมาย
“งิน…อ้า..อา..อา..อา…”
ร่างเล็กที่ร้องครวนอยู่ด้านล่างช่างเร้าล่วงความต้องการให้ปะทุเพิ่มขึ้นได้อย่างวิเศษ
“อิซึรุ…รันงิคุ…อึก!!...อิซึรุ…ชั้น”
จังหวะที่ถูกเร่งขึ้นสวมเข้าไปจนสุด
แล้วถอนออกมา
“งิน…ชั้นต้องการนาย…เข้ามาสิ……”
“อย่าพูดนะ!!...หยุด!!”
ร่างสูงไม่สามารถระงับอารมณ์ต้องการได้เลย
เมื่อร่างเล็กตรงหน้าร้องขอมาขนาดนี้
“ไม่เอางิน…อีกๆ สิ….ชั้นต้องการนาย”
“อิซึรุ….พอได้แล้ว!!”
“ไม่!!...ชั้น….อีกสิ…เข้ามาสิงิน…ไม่เอา…แรงกว่านี้…เร็วเข้า…ฮึก..เร็วสิ…อ้าอาอา”
“อิซึรุ…นาย..หยุดนะ..”
ร่างสูงที่พยายามจะยับยั้ง ดูเหมือนยิ่งจะเพิ่มความรุนแรงขึ้น
ไม่แปลกหรอก…
เป็นใคร..ก็ทน..ไม่ได้
“ไม่…แรงกว่านี้…อย่าพูดคำว่า “พอ” ชั้นไม่มีวัน…….ไม่มีวันปล่อยนายไปหรอก…ไม่!!... …เข้ามาอีก !! !! !!”
“….ชั้นจะ….อิซึรุ!! !!...อ้า!! !! !!”
“…..อ้า!! !! !!....”
ในที่สุดทุกอย่างก็ดับวูบลง
ทุกอย่างหยุดลง
น้ำสีขาวไหลทะลักล้นออกมาตามช่องทางรัก
ร่างทั้งสูงนอนกอดก่ายทับกับอยู่อย่างไม่มีใครขยับไปไหนได้
สำเร็จแล้วเหรอ
นี่คือสิ่งที่ผมต้องการอย่างนั้นสินะ!!
“..แผละ…”
“อ๊ะ!!...”
“……….”
“งิน….”
“รัน…งิ... คุ”
“….!!.........”
ผมมันเลวที่สุดดดดด!! !! !!
ผมมัน….ผมมัน!! !!
น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น
มันคือเครื่องเตือนสติ…….เครื่องเตือนที่สายเกินไป!! !!
เขาที่กำลัง “เจ็บ”
ผมกำลังทำอะไรอยู่
ไม่นะ….งิน
ไม่ใช่นะ……
ชั้นรักนาย….
รักนาย….
รักนาย…
“…..ไม่นะ….ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมม!! !! !! !!……”
ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
ร่างบางที่วิ่งหนีหายลับไปนานแล้ว
กับร่างสูงที่ออกไปแล้วเช่นเดียวกัน
ณ สถานที่แห่งนี้….
ที่นี่……....จะเป็นจุดจบหรือ….จุดเริ่มต้นกัน……….
.............To Be.........................
*******************************************************
งิมๆ ฟิค BLEACH ขอรับ
แฮะๆ ขอเก่ายังไม่ทันจบ
ขอไหม่มาสุ่มอีกเรื่องแล้ว
ก็นะขอรับ ช่วยเมนท์กันเข้าสิขอรับ
คนแต่งต้องการกำลัง จายยยยยยยย
ตอนนี้กำลังจายยยยมันอ่อนขอรับ
ง่ะ??...มะมีไรแล้วมั้ง
สัญญาขอรับ จะมาต่อให้เร็วที่สุด
[สุดของมืง เมื่อไหร่ว่ะ {ชิน}] [ก็ที่สุดของความคิดถึงของทุกคนแหละขอรับ {NaNaho}]
ความคิดเห็น