www.I LOVE YOU.com รักนี้มีแต่เธอ chapter15

เนื้อเรื่อง

www.I LOVE YOU.com รักนี้มีแต่เธอ chapter15

ขณะนี้นางสาวนภสรหรือพอลล่าในอนาคตอย่างฉัน กำลังยืนประจันหน้ากับสมาชิกชมรมดนตรีทั้งห้าที่ในแววตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง...ง่ะ -O-;;



"พี่ชื่อมิ้นนะ เป็นมือกีตาร์ มีปัญหาก็ถามพี่ได้นะ"

หนูยังไม่ได้ตกลงเลยหนิ -*-



"ขอโทษนะพี่ แต่หนูคงจะช่วยพี่ไม่ได้" ฉันตอบกลับอย่างเด็ดขาด คิดดูนะ แค่งานที่อาจารย์ให้มาก็จะทำไม่ทันแล้ว นี่ยังต้องมาซ้อมดนตรีอีกเหรอ มีหวังปวดหัวตายแน่



พี่ผู้ชายมือกลองที่หน้า โค-ตะ-ระ เย็นชาเดินมาหาฉัน ผมของเขามีสีน้ำตาลปนดำ หน้าตาดี ผิวสีขาวคล้ายๆผู้ชายเกาหลี ตาสีเงินนั่นก็ยิ่งทำให้พี่เขาดูเย็นชาขึ้นไปอีก รูปร่างสูงโปร่ง ถ้าเซ้นส์ในการเดาของฉันถูกต้องล่ะก็ อีตานี่แหละผู้ชายที่ได้รางวัลหนุ่มฮอตของโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว ยิ่งเห็นตัวจริงยิ่งดูหล่อกว่าในรูปตั้งเยอะ รู้สึกว่าจะชื่อเจเนี่ยแหละ แต่ที่เดินมาจะหาเรื่องฉันใช่มั้ย เดี๊ยะๆ รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว



"น้องครับ ถ้าน้องไม่คิดจะทำเพื่อชมรม ไม่ทำเพื่อพี่ ก็ขอให้น้องคิดซะว่าน้องทำเพื่อแฟนของน้องเถอะนะครับ ถ้าน้องเป็นนักร้องนำ ติ๊กต้องยอมกลับมาเล่นกีตาร์อีกแน่" เขาบอกเสียงเรียบๆ



อ้าว ไม่ได้มาหาเรื่องหรอกเหรอ อะไรวะ! ไม่มันเลย -_-+ แต่พี่เขาปกติรึป่าวนะ ทำหน้าอมทุกข์อยู่ได้ (แกไม่ใช่เหรอที่ผิดปกติ -_-^^ : คนเขียน)



"พี่ติ๊กมาเกี่ยวอะไรด้วย" ฉันพยายามใช้เสียงที่ดูเป็นมิตรที่สุดกับเขา



"มันก็แค่ไอ้โง่คนหนึ่งที่ยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้หญิงเลวๆเท่านั้นแหละ"

จากใบหน้าที่มีแต่ความเย็นชา ตอนนี้มันกลับแสดงความถึงความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียวเท่านั้น น่าสงสารนิดๆแฮะ พี่ติ๊กกับนายเจมีปัญหาอะไรกันรึป่าวนะ บางทีถ้าฉันเข้าชมรมดนตรีล่ะก็ อาจจะรู้อะไรเพิ่มขึ้นมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เยอะแยะ



"มดก็ไม่รู้นะว่าพวกพี่มีปัญหาอะไรกัน แต่มดจะเข้าชมรมนี้ก็ได้ เฮอะ ! "

หลังฉันพูดจบทุกคนยกเว้นอีพี่เจก็รุมเข้ามากอดฉัน เฮ้ย! ถึงจะได้อยู่ใกล้ๆคนหล่อก็เถอะ แต่มันหายใจไม่ออกนะเฟ้ย



"นี่...มิ้น วอร์ม เต้ ปล่อยพี่มดแดงเถอะ เดี๋ยวพี่เขาหายใจไม่ออก" เบลเข้ามาแยกฉันออกจากไอ้สามตัวนั้น โฮ~ เบลจ๋า พี่ขอโทษที่ตอนนั้นเห็นเบลเป็นเลสเบี้ยนนะ เธอช่างแสนดีเหลือเกิน แม่พระของฉัน ToT



"ขอโทษทีนะ ไม่เป็นไรใช่มั้ย ^_^;;" ผู้ชายผมชี้ๆที่น่าจะชื่อวอร์มหรือไม่ก็เต้ถามฉันอย่างเป็นห่วงเป็นใย ชิ กลัวว่าฉันเป็นอะไรไปจริงๆแล้วพวกนายจะไม่บรรลุผลสู่ทางช้างเผือกที่วางไว้น่ะสิ =_=***



"อืม"



"หมดปัญหาแล้วเรามาซ้อมกันต่อเถอะ" เจเดินกลับไปที่เครื่องดนตรีของเขา

ในหัวนายคงมีแต่ดนตรีสินะ =________= เอ๊ะ! ว่าแต่ซ้อมกันตอนนี้ได้เหรอ ขณะนี้มันเพลาเรียนมิใช่หรือท่าน



"ตอนนี้เนี่ยนะ! มันเวลาเรียนไม่ใช่เรอะ O[]O;;" อย่าบอกนะว่าชมรมดนตรีสิทธิพิเศษ ไม่งั้นฉันเข้าตั้งนานแล้วนะเนี่ย (.............;;;-_-)



"ไม่เป็นไรหรอกน่า ชมรมที่จะทำการแสดงมีข้อยกเว้นให้ซ้อมในเวลาเรียนได้นิดหน่อยน่ะ สบายใจได้ๆ" ถ้าท่านประธานนักเรียนรับประกันความปลอดภัยเองแบบนี้ก็หมดห่วง ฮ่าๆ ยิ่งคิดยิ่งดีใจ ต่อไปนี้ฉันไม่ต้องมาระทมทุกข์อยู่กับเจ๊มารศรีและโรงยิมแสนน่ารักอีกแล้ว อ่า...ปลอดโปร่งโล่งสบายจิต -O-



"ค่ะๆ แล้วจะให้มดร้องอะไรยังไงล่ะ มดร้องเพลงไม่เป็นนะ"



"พี่ไม่เชื่อ ^o^" กรรม -_-^ พี่มิ้นเจ้าคะ ก็ฉันร้องไม่เป็นจริงๆนี่



"หนูร้องไม่เป็นจริงๆนะ"

โอว เหงื่อหยดติ๋งๆ - -;



"ครับๆ พี่ให้เจมันสอนแล้วกัน พี่จะได้ไปลอกการบ้านชีวะต่อ" ก็นะ...รุ่นพี่เจริญแบบไหนรุ่นน้องคงเจริญรอยตามนั้น พี่เป็นประธานนักเรียนจริงๆหรือ ? ใครเลือกวะเนี่ย โรงเรียนฉันมันตาบอดกันเป็นพันๆคนเลยรึไง

จอร์ช จะให้เจสอน =______= แกเสร็จฉันแน่ ยิ่งหล่อๆอยู่ด้วยชะเอิงเอย เอ๊ย! ให้มันสอนเดี๋ยวก็ได้กัดกันตายก่อนจะร้องเป็นหรอก แต่ได้อยู่ใกล้ๆคนหน้าตาดีก็ถือเป็นบุญอีกประการ ^O^ (ยัยนี่หนิ -*-)

เจทำหน้าเบื่อโลก ชิๆ แกดีใจซะบ้างเซ่! ได้อยู่ใกล้ๆคนสวยอย่างฉันน่ะเป็นบุญแล้วนะยะ อีตาเบื๊อกนี่ >[]<



"ร้องเพลงไม่เป็นจริงๆเหรอ"



"เออ -_-"



"ไหนลองร้องสิ" แกหูหนวกใช่บ่ = =** บอกว่าร้องไม่เป็นยังจะให้ร้องอีก จะเอามั้ยล่ะ เพลงแฮปปี้ เบิร์ดเดย์น่ะ พอร้องได้ -_-*******



"ฉัน-ร้อง-ไม่-เป็น" เน้นคำแบบนี้หวังว่าคงเข้าใจนะเจน้อย



"เพลงชาติน่ะ ร้องได้มั้ย!?"



"ได้"

ฉันเข้าชมรมนี้เพื่อฝึกร้องเพลงชาติเหรอเนี่ย เพิ่งจะรู้ ^^



"คอยฟังดีๆนะ เพราะมันเป็นเพลงชาติที่ไพเราะเพราะพริ้งมาก" ใช่แล้วล่ะ ใครร้องเพลงชาติไม่ได้ก็ไม่ใช่คนไทยแล้ว เพราะงั้นฉันต้องร้องด้วยความภาคภูมิ สู้โว้ย!!!

เจนั่งกอดเข่าคอยฟังฉัน ไอ้นั่งฟังอย่างเดียวน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก ทำไมต้องยัดสำลีเข้ารูหูด้วยฟะ นี่เพลงชาตินะเฟ้ย ร้องกันตั้งแต่แบเบาะ เว่อร์โคตรๆเลย ไอ้หล่อเอ๊ย!



"ประเทศไทย...รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย เป็น..."



"หยุด! พอเลยๆ แค่เพลงชาติยังร้องผิดคีย์ เธอนี่มันห่วยแตกจริงๆ" เขาเขกหัวฉันแรงๆหนึ่งที หนอย...ไม่ต้องอ้างนู่นอ้างนี่เลย อยากทุบกะโหลกฉันก็บอกมาเถอะ มันสวยเกินหน้าเกินตานายรึไง -*-



"ระดับฉันน่ะ ไม่ผิดคีย์หรอก นายอิจฉาที่ฉันสวยกว่านายใช่มั้ยล่ะ โหย...เกย์ชัดๆ" ประกันความสนุก แกล้งอีตาเจเหมือนได้แกล้งไอ้ต้นไม่มีผิด มันสะใจพิลึก -_-+

เขายิ้มเหยียด ปัดผมที่ปรกหน้า ก่อนจะหัวเราะเบาๆ



"เธอนี่เหมือนยัยนั่นไม่มีผิด บางทีฉันไม่ควรให้เธอเข้าใกล้ไอ้ติ๊กซะแล้วล่ะ ขอโทษนะ เพราะฉันอาจทำให้เธอกับติ๊กต้องเลิกกัน"

ไม่เข้านะว่าจะทำแบบนั้นทำไม แล้วยัยนั่นคือใคร แต่ถ้าท้ากันแบบนี้!!! ทำได้ก็ลองดู!



"ลองดูสิ แต่นายล้มเลิกความตั้งใจเถอะนะ เพราะมันไม่มีทางเป็นอย่างที่นายหวังแน่" ฉันกัดฟันพูดกับเขา กำมือแน่นด้วยความโกรธ หน้าตาดีซะเปล่า แต่หัวดันคิดแต่เรื่องเลวๆ ทำแบบนั้นไปแล้วมันได้อะไรขึ้นมา นอกจากคนสองคนที่จะต้องเสียใจ นั่นสินะ เขาคงจะสะใจมากล่ะสิ ฉันยังไม่เคยทำอะไรเขาเลยนะ แต่ถ้าอยากตั้งตัวเป็นศัตรูกันฉันก็ไม่ปฏิเสธ เพียงแต่ฉันไม่ชอบที่เขามัวแต่พูดถึงผู้หญิงอะไรนั่น ปัญหาในอดีตของเขากับพี่ติ๊กแล้วเอาฉันเข้าไปรวมด้วย ถึงฉันจะไม่ได้เกรดสี่ ฉันก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องได้ด้วยความที่เป็นนักเขียนนิยายขนานแท้ -_-****

ปัญหารักสามเศร้าที่ไปรักผู้หญิงคนเดียวกัน จนสุดท้ายพี่ติ๊กกับเจก็ทะเลาะจนแตกหัก พอเจเห็นฉันมีส่วนคล้ายผู้หญิงคนนั้นก็เลยเอาฉันเหมารวมเป็นพวกยัยนั่นไปเลย ทำไมแค่นี้จะไม่รู้! เซ้นส์น่ะเซ้นส์ เซ้นส์ v.to เดา ฉันน่ะเจ๋งสุดๆ! นิยายเน่าๆแบบนี้ก็เคยแต่งเว้ย!! =O=^



"หึๆ แล้วฉันจะลองดูนะ ฉันไม่ยอมให้ติ๊กมันอยู่กับผู้หญิงอย่างเธอได้นานหรอก" เขาว่า

ผู้หญิงอย่างฉัน!!? ถามหน่อยเถอะ แกเพิ่งรู้จักฉันได้กี่ปีแสงเองวะ -*-^^^



"เหอะ แล้วจะสอนฉันร้องเพลงมั้ยน่ะ แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องส่วนรวมให้ออกสิคะพี่เจ"

เขาอึ้งกับคำพูดของฉันแล้วสบถคำหยาบออกมา งั้นที่เค้าว่ากันว่าคนยิ่งหล่อมันยิ่งเลวนี่เป็นเรื่องจริง เอ่อ...ยกเว้นพี่ติ๊ก เฮีย ไอ้ต้น แล้วก็พี่มีนไว้สักหน่อยละกัน อ๊ะๆ ลืมไปได้ไงเนี่ย ยกเว้นชางมิน แจจุง ยุนโฮกับจุนกิเอาไว้ด้วย โฮะ โฮะ (=*=;;;; )

เจนั่งลงอย่างจำใจ แต่ก่อนที่จะเกิดการฆาตกรรมขึ้น พี่มิ้นก็โพล่มาซะก่อน...มาได้ถูกเพลาดีมากท่าน ลอกการบ้านเสร็จแล้วเหรอ ^^;



"ว่าไง เรียนกันถึงไหนแล้ว" พี่มิ้นถาม เจกำลังจะอ้าปากตอบ ขอโทษนะ! แต่ฉันไวกว่า



"ยังเลยค่ะ เจเขาสอนไม่ค่อยรู้เรื่องน่ะ"

หมอนั่นส่งสายตาทิ่มแทงให้ฉัน ฮึ ไม่กลัวหรอก เฮียน่ากลัวกว่าแกเยอะย่ะ



"เอ๋ เป็นอย่างงั้นเหรอ ธรรมดาไอ้เจก็สอนดีนี่ ตอนพี่เข้าชมรมใหม่ๆพี่ยังต้องให้มันสอนร้องเพลงเลย แต่เอาเถอะ งั้นคราวหน้าเดี๋ยวพี่สอนเอง วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ เลิกเรียนแล้ว"

ห๊ะ! เลิกเรียนแล้วหรือจอร์ช O[]O; ทำไมเร็วจังฟะ นาฬิกามันเพิ่งบ่ายโมงเองนี่ อีกตั้งห้าสิบนาทีกว่าจะเลิกเรียน ร...หรือว่ามันเป็นสิทธิพิเศษอีกแล้ว แต่ฉันว่าไม่น่าใช่นะ O_O;



พี่มิ้นเห็นฉันทำหน้างงๆเลยรีบขยายความ "ชมรมดนตรีขอออกไปซ้อมนอกสถานที่ได้ครับ ^_^"

อืมๆ พอเข้าใจแล้ว พี่เลยถือใช้สิทธินี่ขอออกไปซ้อมข้างนอกแล้วซิ่งกลับบ้านเลยสินะ -_-^

....ท่าทางชมรมนี้จะเหมาะกับฉันแฮะ …^O^



"น้องออกไปรอหน้าตึกกับไอ้วอร์ม ไอ้เต้ก่อนนะครับ พี่จะปิดห้อง"



"ค่ะๆ" อ๊าก >o< ได้กลับบ้านก่อนคนอื่นเขา มีความสุขๆ วันนี้จะเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุด อ้อ ถ้าไม่ต้องอยู่ร่วมโลกกับไอ้เจจะสุขม๊าก! ที่เจจะทำให้ฉันเลิกกับพี่ติ๊ก มันเหมือนเรื่องไม่มีเหตุผลเอาซะเลย จะแค้นอะไรหนักหนามากมายนะ เอาล่ะ ถามตอนเดินไปหน้าตึกให้มันรู้เรื่องไปเลยดีกว่า ปล่อยค้างๆคาๆไว้มันเวียดแฮดค่า!!!



"นี่..." ฉันเรียกเขา

"อะไร What! หยัง...&#20160;&#20040;* " เอาเข้าไป ทั้งไทย อีสาน อังกฤษ จีน ไม่เอาเขมรไปด้วยล่ะ แบบว่าจะได้อินเตอร์ครบรูปแบบ

( *หมายเหตุ : &#20160;&#20040; อ่านว่า Shenme เสียงสอง แปลว่า "อะไร" )



"ทำไมนายถึงต้องทำให้ฉันกับพี่ติ๊กเลิกกัน แล้วทำไมถึงแค้นยัยผู้หญิงกุ้งยิงบ้าบอนั่นขนาดนั้น" ฉันถามโดยไม่มองหน้าเขา คงเพราะโกรธมากล่ะมั้ง...ทำอะไรไม่มีเหตุผลเลยเฮียเจนี่



"หืม? ก็แค่อยากทำ ไม่มีอะไรมาก"



"ฉันไม่เชื่อหรอก นายรักใช่มั้ยล่ะ...ผู้หญิงคนนั้นน่ะ แต่พอเขาไม่รักนาย นายกลับโกรธเขา อีตาบ๊อง"

เจเงียบไปสักพัก เขาไม่ได้มีท่าทีโกรธหรือโมโหแต่อย่างใด ฉันเลยลากเขาไปที่ม้านั่งข้างหน้าต่าง เพื่อจะรีดไถและขูดรีดข้อมูลออกมาให้หมด เหอๆ =__=+



"ฉันไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นหรอก...แจนน่ะ" เขาเป็นฝ่ายเริ่มเล่าก่อน เจเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ทอดสายตาไปไกล ราวกับเขากำลังมองไปที่สุดขอบฟ้า ฉันลองมองออกไปบ้าง แต่กลับไม่เจออะไรเลยนอกจากขี้นกกับอีแร้ง -_-^



"แจนเค้าก็ไม่ได้รักฉัน เราเป็นแค่เพื่อนที่ชอบคุยเรื่องดนตรีธรรมดาทั่วไป แต่คนที่แจนรักคือไอ้มิ้นต่างหากล่ะ เฮ้อ...เหมือนนิยายเลยนะ ไอ้ติ๊กก็ชอบแจนเหมือนกัน ให้ตายสิ"

ว่าไงนะ พี่ติ๊กชอบแจน ฮือๆๆๆ ไม่น่ารีดข้อมูลมันเลย ตอนนี้เขายังรักแจนอยู่รึป่าวนะ ถ้ารักแจนแล้วฉันล่ะ โฮวววว ไม่อยากคิด TOT



"แล้วเป็นไงต่อ สองคนนั้นทะเลาะกันเลยเหรอ" ฉันถามตาแป๋ว ฮึก...แต่ในใจอิฉันกำลังร้องไห้เคอะ



"ยังๆ สองคนนั้นยังคุยกันตามปกติ แต่ว่าหลังจากแจนสารภาพรักกับมิ้น ไอ้ติ๊กก็เริ่มตีตัวออกห่างพวกเรา ดนตรีไม่ยอมมาซ้อม โทรศัพท์ก็ไม่รับ จนพวกเราเริ่มท้อ เลยไม่ได้ติดต่อกันอีก" พี่เจบอกเศร้าๆ ตายังคงเหม่อลอยออกไป ส่วนฉันรู้สึกกังวลมากเกินกว่าที่จะมานั่งดูท้องฟ้าแล้วล่ะ

ร...เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ งี่เง่ากันหมดทุกคนเลย แต่ฟังยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่ดี พี่มิ้นไม่ได้ชอบฉันสักหน่อย แล้วทำไมพี่เจต้องแยกฉันกับพี่ติ๊กล่ะ



"เอ้า! อย่าทำหน้านิ่วคิ้วขมวดสิ นี่ก็แก่อยู่แล้วอยากแก่ขึ้นไปอีกรึไง" เขาล้อฉัน ไอ้นี่มัน...กวน-ประ-สาท ยิ่งอยู่กับเจนานเท่าไหร่ ยิ่งรู้สึกว่าเขามีส่วนเหมือนต้นมากขึ้นเท่านั้น นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย คิดถึงต้นอีกแล้ว ว้อยย ไร้สาระๆ



"ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รักติ๊ก"



หา =[]=;;?



"เธอรักต้นใช่มั้ยล่ะ เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงต้องให้เธอแยกออกจากไอ้ติ๊กซะ" ฉันเนี่ยนะ รักต้น! บ้าน่า มันจะเป็นไปได้ไง ฉันรักพี่ติ๊กต่างหาก!



"ไม่ใช่สักหน่อย ฉันไม่ได้รักต้นนะ !!!"



"เหรอ เธอไม่ได้รักฉันเลยงั้นสิ" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง ต้นยืนมองฉันอยู่ยิ้มๆ แปลว่าเขาได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หมดแล้ว โธ่ ซาร่า! ชอบเล่นตลกนักเหรอ แกต้องเสกให้ไอ้ต้นลืมที่ฉันพูดเดี๋ยวนี้นะ แง่งๆ -W-



"หึๆ ก็แน่สิ เธอชอบติ๊กนี่นา เป็นแฟนกันแล้วด้วย ฉันจะหวังอะไรอยู่นะ ฮ่าๆๆ" เขาพล่ามต่อไปไม่หยุด ฉันก็ได้แต่นั่งฟังอย่างอึ้งๆ ...หวัง...นายหวังอะไรอยู่



"รักกันนานๆล่ะ TVT" เขายังคงพูดต่อ น่ากลัวอ่ะ เพิ่งเคยเห็นของจริงก็คราวนี้ ยิ้มทั้งน้ำตามันน่ากลัวอย่างงี้นี่เอง -____-; อย่าร้องไห้เลยนะ นายร้องมันทำให้ฉันอยากร้องด้วย YY



"ฉันต้องไปเตรียมงานกีฬาแล้วนะ เจอกันที่บ้าน TTVTT" ต้นโบกมือลาก่อนจะหันหลังเดินกลับไป

ตอนนายกับพี่ติ๊กเดินหันหลังไปมันต่างกัน ฉันรู้ว่าฉันรักนาย ฉันหลอกความรู้สึกตัวเองไม่ได้ แต่คงทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉันไม่อยากให้พี่ติ๊กเสียใจ มันสายเกินแก้แล้ว



"อย่าคิดมากเลยนะ เราก็ลงไปข้างล่างกันเถอะ ป่านนี้พวกนั้นคงบ่นกันแย่แล้ว"

เหว่ยๆ หนีฮ่าว!!! ลืมสนิท พี่มิ้นบอกให้ไปรอหน้าตึกนี่หว่า ตายๆๆๆๆ เลยไปแล้วยี่สิบนาที โดนบ่นแน่เลยฉัน



"หึๆ เฮ้อ..คนเราน่ะนะ มักจะใฝ่หาสิ่งที่อยากได้มาครอบครองให้ได้ พอใด้สิ่งนั้นมา กลับรู้ตัวว่าสิ่งที่อยากได้ไม่ใช่สิ่งที่หามาตลอด แต่ที่อยากได้จริงๆคือสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวมาตลอดต่างหาก" เจพูดขึ้นลอยๆ ที่จริงนายน่าจะต่ออีกหน่อยว่า แม้จะอยากได้สิ่งที่ละเลยไปเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถเรียกมันกลับมาได้อีกแล้ว เหมือนกับฉัน...นิยามเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น ทุกนิยามล้วนเป็นเรื่องจริง ไม่ว่านิยามแห่งความรัก ความปวดร้าว มันย่อมเคยเกิดแล้วทั้งนั้น การมีนิยาม ต้องเกิดเหตุการณ์ของนิยามก่อน แล้วคนที่คิด...คือคนที่เคยพบเจอ...



"นายอย่าพูดอะไรที่ตรงประเด็นไปหน่อยเลย อ้อมๆก็ได้ ตั้งใจให้ฉันปวดหัวเล่นใช่มั้ยล่ะ" ฉันพูดกับเจด้วยน้ำเสียงที่ดูโมโหเล็กน้อย เขากุมขมับตัวเองคล้ายจะบอกว่า 'ฉันต่างหากที่ปวดหัว'



"เปล่า..นี่ฉันพูดนี่ฉันพูดจริงๆนะ เรื่องติ๊กฉันจะช่วยเธอเอง รับรองไม่มีใครเสียใจ"



"จริงๆง่ะ -O-;" เชื่อไม่ค่อยได้นะหมอนี่



"เอาหัวเป็นประกันก็ได้ ว่าไงล่ะ ตกลงมั้ย ?"

สับสน ปวดหัว ปวดข้อ ปวดหลัง ให้ยาหม่องตราถ้วยทอง แว้กกก!!!! ไม่เกี่ยวว้อย!!!!! อย่างนี้ต้องเสี่ยงแล้วมั้ง ก็ไม่มีวิธีอื่นให้เลือกแล้วนี่ ฉันนี่มันเลวจริงๆ ทิ้งคนอีกคนเพื่อไปหาคนที่ชอบ นี่มันนิยายน้ำเน่าชัดๆ พี่ติ๊กก็คบกันไม่ถึงอาทิตย์...ดีแล้วล่ะ ยิ่งคบนานยิ่งเจ็บใจ สู้เลิกตั้งแต่ตอนนี้คงดีกว่ากันไม่น้อย



"ตกลงก็ได้" ฉันตอบเสียงสั่นๆ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิฟะ แกเป็นอะไรไปมดแดง! ไอ้อาการไม่มั่นใจแบบนี้ต้องไม่เกิดกับฉัน!!! ตอนนี้ฉันเป็นบ้าอะไรไปไอ้ซาร่า แกบอกฉันที T-T



"นี่เธอ" ลากมันออกไปที -*- คนกำลังเครียดๆ



"อะไร ! ก็บอกว่าตกลงไง"



"ฟังฉันก่อนสิ ก็แค่จะบอกว่าคำว่าช่วยของฉันน่ะ หมายถึงฉันจะบอกติ๊กแทนเธอว่าเธอไม่ได้รักมันก็แค่นั้น เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่กล้าบอกเอง... ขอโทษนะ ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ ส่วนมันจะเชื่อหรือไม่เชื่อนั่นก็อีกเรื่อง"

ไหงตอนนั้นบอกว่ารับประกันความปลอดภัยไงยะ ขี้จุ๊เบเบ๋จริงๆไอ้พี่เจ -_-^^



"อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ขอแค่ไม่ให้พี่เขาเสียใจก็พอ เออ...แล้วเรื่องดนตรีล่ะ ถ้าฉันเลิกกับเขาแล้วเขาจะยอมมาเล่นเหรอ"



"นั่นสินะ ลืมไป ^^;"



"-_-;;;"

โถ...ไอ้โง่เอ๊ย! แกนี่มันโง่ๆๆๆๆๆ ของโคตรโง่กระบือเลยว่ะ หน้าน่าเกลียดสมองก็ไม่มีรอยหยัก ไม่สิ หน้าตาพอใช้ได้ สอบติดท็อปสิบด้วย -_-;

เออ!! จะหล่อนรกแค่ไหนก็ช่างแกเถอะ ว่าแต่จะตกนรกชั้นไหน จะตายยังไงก็บอกมา!!! เพราะแกคนเดียวเลยทำให้ไอ้ต้นไม่ยอมมองหน้าฉัน แกสมควรตาย ฉันจะฆ่าแกหมกส้วม!!!!!



"เฮ้ย! ไม่ต้องทำหน้าอยากฆ่าฉันขนาดนั้นก็ได้ โอเคๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องติ๊ก ฉันจะจัดการเอง ขอแค่เธอเลิกยุ่งกับมันก็พอ เข้าใจมั้ย"



"ก็จะพยายาม!!!!" ฉันตะคอกเขาจนสะดุ้ง

อารมณ์ฉันถึงขีดสุดแล้วนะเฟ้ย วันนี้ไม่ได้ฆ่าคนอย่าเรียกฉันว่ามดแดงอีกเลย แกหาเรื่องฉันก่อนนะไอ้เจ ถ้าวันนี้แกกลับบ้านไม่ครบสามสิบสองนั่นถือเป็นเวรกรรมของแกเองนะเว้ย -_-^^^^^



"ไปบอกพี่มิ้นด้วยว่าฉันจะกลับเอง ยืมบัตรสมาชิกชมรมดนตรีด้วย ฉันจะใช้ผ่านประตู"

เขาล้วงกระเป๋ารีบหยิบบัตรสีเหลืองๆโยนให้ฉัน ฉันรับมันมาก่อนจะหันหลังมุ่งหน้าไปประตูหลังโรงเรียน



"จะไปไหนยัยอ้วน ทางนั้นมันประตูหลังนะ!" เจตะโกนให้ฉันที่กำลังวิ่งอยู่ได้ยิน

แกนะแก...คนเขาอุตส่าห์ระงับอารมณ์ไว้ได้แล้วยังจะมาซ้ำเติมอีก อยากตายก่อนวัยอันควรนักใช่มั้ย!!! ประตูหลังไม่มียามเปิดประตูก็ปีนเอาสิวะ จะได้ถือโอกาสฉีกบัตรเน่าๆนี่ทิ้งลงขยะซะ อ๊าก!!!!! กรุอยากฆ่าคน โดยเฉพาะแกนะไอ้เจ ถ้ากฎหมายไม่ห้ามฆ่าคนฉันจะฆ่าแกคนแรกต่อจากอีพี่บีมเลยคอยดูเซ่



"ก็ฉันจะไป ใครจะทำไม!!"

พูดจบฉันก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปอีก เพราะถ้ายังอยู่ตรงนั้นอาจมีการฆาตกรรมนองเลือดอย่างสยดสยองเกิดขึ้น หึหึ ถ้าฉันฆ่าแกได้ล่ะก็ ต้องล่ามโซ่แกไม่ให้หนีไปไหน ขังแกในโรงยิมให้อดอาหารจนกว่าจะตาย ระหว่างที่รอแกตายฉันก็จะจับแกผ...ทำผีไงล่ะฟะ!!! คิดไกลไปได้ หล่อๆอย่างนี้ทำสามีแน่อยู่แล้ว เอ๊ย สต้อปๆ! หยุดจินตนาการอันลึกซึ้งเอาไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน หากท่านผู้อ่านไม่สะใจเชิญคิดต่อเองได้เลยค่ะ แต่มีข้อแม้ว่าต้องสยองกว่าที่ฉันคิด ไม่งั้นฉันจะคิดค่าจินตนาการอันสูงส่งนี่คนละสิบบาท -_-+

พอถึงประตูก็ไม่ต้องพูดพล่ามอะไร จัดการปีนมันซะเลย อึ้บๆ จะถึงแล้ว อีกนิดเดียว อีกนิ๊ดดดดด แว้ก กกก เกือบหล่นแน่ะ เอื้อมไม่ถึงอ่ะ คนสร้างทำไมไม่รู้จักสร้างประตูเพื่อบริการเด็กอยากหนีเรียนบ้างวะ ทำเหล็กแบบนี้มันปีนยากนะเฟ้ย! ซ่าร่า แกไปเรียกคนสร้างมาทีดิ๊ ฉันจะอบรมสักหน่อยว่าการสร้างประตูน่ะ ควรให้มันมีที่เหยียบเพื่อการปีนอันสะดวกสบาย ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปต้องมีคนตกลงไปขาเดี้ยงแน่



"ปิ๊ดดดดด ปิ๊ดดดด….คนที่กำลังหนีโรงเรียนน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงอันน่าพิสมัยดังขึ้นด้านหลัง ฉันไม่หันกลับมอง เพราะตอนนี้คงทำได้อย่างเดียวคือพูดคำว่า....ซวย....

ซวยจำปา ซวยจำปี ซวยดอกมาลีแลดอกจันทรา~ ซวยเอ๋ยซวยมา ซวยมาลาแล้วก็กลับไป~

ขอให้มันกลับไปจริงๆเถอะ T-T



"ลงมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งันฉันจะดึงเธอลงมา!"

ลงไปให้โง่สิคะอาจารย์ หนูยังไม่อยากเข้าห้องปกครองสักหน่อย แง้ๆ T[]T;



"บอกให้ลงมาไง หรือจะต้องให้ครูพูดภาษาตุ๊กแกเธอถึงเข้าใจ! หันหน้ามาสิ!!! อยู่ห้องอะไรเลขที่เท่าไหร่บอกมานะ"

ไม่บอกหรอกจ๊ะ หุหุ >.<

เอาวะ! โดดก็โดด ตายเป็นตาย เดี้ยงเป็นเดี้ยง ยังไงพระเจ้าคงไม่ยอมให้คนหน้าตาดีหมดไปจากโลกหรอกน่า ซู้ด............... (ซาวน์เอฟเฟ็กสูดอากาศเข้าปอด) อา...ทำไมขี้มูกมันเยอะผิดปกติเนี่ย จำได้ว่าเมื่อวานแคะไปแล้วหนิ -,.-



"หนูไม่ลงค่ะ" เข้าสู่สถานการณ์ปัจจุบันกันต่อ =,.= กลับบ้านไปค่อยแคะนะคนดี



"ไปก็ไป บอกชื่อกับห้องเธอมาก่อนแล้วไปได้" อาจารย์ขา เดี๊ยนไม่ได้โง่นะเคอะ -_____-^ เอาเถอะ โกหกอาจารย์มันบาป บอกไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ^^



"หนูชื่อเอ็ม อรรถพล ม.57/56 เลขที่ -0.55688ค่ะ ไปได้แล้วใช่มั้ยคะ"



"โอเค เรียบร้อยแล้ว ไปได้...เฮ้ย!!!! หยุดนะ!!"

ช้าไป 0.4 วิ นะคะอาจารย์ =_=; หยุดหนูก็โดนลากเข้าห้องปกครองสิ ก่อนจะจากกันขอให้อาจารย์หาเลขที่กับห้องหนูให้เจอนะคะ โฮะ โฮะ

ฉันหนีอาจารย์มาขึ้นรถเมล์อย่างเหนื่อยหอบ ขึ้นได้ปุ๊บก็บึ่งไปหาที่นั่งทันที เหนื่อยๆๆ เหนื่อยค่าเหนื่อย เป็นการวิ่งมาราธอนได้เลยนะนั่น กลับบ้านไปนอนเลยดีกว่า แฮ่กๆ เหนื่อยลิ้นแทบห้อย

หลังจากนั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นราวๆครึ่งชั่วโมง รถเมล์ก็จอดหน้าซอยบ้านฉัน ชิชะ ทำไมไม่ถึงซะชาติหน้าเลยล่ะ =_=^ ง่วงจะแย่อยู่แล้ว ขับช้าขนาดนั้นชาวบ้านคงทำมาหากินกันทันอ่ะนะลุง ถ้าทำได้คราวหน้าฉันเปลี่ยนสายรถเมล์ไปนั่งสายอื่นแทน บ่นจนถึงบ้านฉันก็เปิดคอมไว้ก่อนแล้วเข้าไปอาบน้ำ ฟู่~ เย็นสบาย สระผมด้วยละกัน ดองมาสามสี่วันกลิ่นเหม็นเน่าดั่งหนอง -,.- เออใช่ เกือบลืมแคะขี้มูก ถึงเห็นอย่างนี้ก็เถอะ ความจริงฉันไม่ได้ซกมกนะคะ ออกรักความสะอาดไม่ยอมให้ร่างกายสกปรกแม้แต่นิดเดียว เชื่อฉันเถอะนะ เชื่อเถอะๆ เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครเชื่อฉันสักคน - -"

แปลกๆนะ ทำไมเพลงไม่ดัง ฉันจำได้ว่าเปิดเพลงก่อนอาบน้ำเรียบร้อยแล้วมิใช่รึ ลำโพงก็เปิดแล้ว โอว!! ไม่นะ คอมฉันเกิดแฮงค์กระทันหันเรอะ O[]O!! ม่ายยย!!!!!!! ดังเซ่! ขอเสียงหน่อย วี้ดวิ้ว~ ดังสิยะ ถ้าแกไม่ดังนะไอ้คอมฯเวร! ออกจากห้องน้ำเมื่อไหร่แกบุบแน่ ดังเตอะลูกแม่ T[]T||| ไม่มีแกนิยายแม่ไม่เดินนะลูกเอ๊ย~ แกเป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของแม่นะ อย่าพังนะลูก แม่รักแก TTTT (ตะกี้บอกว่าจะทุบไม่ใช่เหรอ = =? : คนเขียน)

ตัดใจไม่ไหว ทิ้งเธอไม่ลง ไม่รู้ฉันเป็นอะไร เพียงแค่คิดหัวใจก็สั่นหวั่นไหว กับเธอคนนี้ฉันก็ไม่เข้าใจ ไม่รู้ฉันต้องมนต์อะไร ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเหมือนกัน

ทำไมไม่จำ ไม่จำไว้ใส่ใจ ก็รู้ว่าเธอไม่แคร์กัน รู้ดีว่าเธอใจร้าย รู้ดีว่ามันต้องทรมาน หากใจยังรักยังแคร์เธอ…

(ตัดใจไม่ไหว : บี้ เดอะสตาร์ 3)

ฮึกๆ ขอบคุณที่แกไม่ทรยศแม่นะ T^T

ฉันอาบน้ำไปร้องเพลงไป อิมเมจออกมาเลยคล้ายๆคนบ้า =_=" แต่ถึงกระนั้นข้าก็ยังร้องเพลงต่อไป แม้เสียงข้าน้อยจะมิให้เลยก็ตาม

"ก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมไม่ยอมเลิกรา จบปัญหาหัวใจไม่ได้เลย ก็ไม่รู้เหมือนกันมันเจ็บ มันช้ำเพราะรักเธอ ก็แล้วทำไมไม่คิดจะจากไป..NO >O<"

กรี๊ดดดดด จะว่าไปเสียงฉันก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย ฮี่ๆ แบบนี้งานกีฬาสีโรงเรียนก็พอไหวนะ ^^

"ตัดใจไม่ไหว ทิ้งเธอไม่ลง ไม่รู้ฉันเป็นอะไร เพียงแค่คิดหัวใจก็สั่นหวั่นไหว…"

ฉันหยุดเพลงแค่นี้ เพราะได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด จะบ้าตาย! ฉันล็อกแล้วนะ ถ้าเป็นโจรจะทำไงอ่ะ ฮือๆ พ่อจ๋า แม่จ๋าช่วยหนูด้วย~



"โอ๊ย เสียงใครร้องเพลงวะ หูจะแตก สงสัยน้องมะลิข้างบ้านมั้ง..ต้น! แกรีบๆไปเอาแบบสำรวจเร็วๆดิ ถ้าน้าศักดิ์ออกรถไปก่อนก็ไม่รู้จะฝากใครแล้ว"

นี่มันเสียงพี่บีมนี่หว่า -_-; กลับเร็วจัง หนีเรียนแหง



"รอหน่อยดิไอ้บีม ขอฉันเปิดคอมแปปนึง เออ! แล้วนี่มันกระดาษแบบสำรวจโลกไหนฟะ ยังกับกระดาษประติมากรรมรอยตีน" โสตประสาทของฉันยืนยันได้ว่านี่คือเสียงต้น กวนส้นแบบนี้มีคนเดียวแหละ -_-**

แต่ว่า...ต๊าย~นี่แกก็เป็นโรคเดียวกับฉันเหรอยะ กลับบ้านมาต้องเปิดคอมต่อเน็ตก่อน ท่าทางเราจะเป็นแฟนกันได้นะ >V</



" -///- "

เออ พูดเองอายเอง



"ไอ้ต้น เสร็จยังวะ" เฮียจะแหกปากไปทำน้องแนทที่ไหนห๊ะ! ว่าแต่คนอื่น ตัวเองแหละที่เสียงดัง ขี้หูฉันกระดอนไปมาเป็นเพลง I need somebody แล้วว้อย >O<



"อย่าเร่งได้มั้ย ล็อกอินอยู่…เออ เสร็จแล้ว" ต้นพูดรัวๆ แล้วก็มีเสียงปิดประตูดังตามมา ทำให้ฉันรู้ว่าพวกเขาออกไปแล้ว



รายการต่อไปเป็นการโชว์สปิริตของนางเอก ฮ่าๆๆ ฉันจะค้นห้องไอ้ต้น!!! ถ้ามีหนังสือโป๊ล่ะก็ ฮี่ๆๆ ฉันจะริบมาเป็นของตัวเองให้หมด!!!!