คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ผมชื่อจ๊าก!!
"คร่อก......"
เสียงกรนดังขึ้นมาจากเด็กหนุ่มผู้นั่งติดริมหน้าต่าง ในรถเมล์สีส้ม ซึ่งมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
ผมเองเนี่ยแหละ
ท่ามกลางสภาวะรถติดในกรุงเทพ บวกกับย่านที่อยู่อาศัยของผมดันอยู่ในย่าน China town หรือที่รู้จักกันว่าเยาวราชนั่นแหละครับ เลยทำให้รถยิ่งติดระบม และสิ่งที่คุณจะทำเวลาคุณนั่งรถนานๆ เป็นชั่วโมงก็คือ "หลับ"
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ถ้าเกิดคุณเผลอกรนขึ้นมา เพราะมันจะกลายเป็นเป้าสายตาจากคนรอบข้างทันที!
แต่ก็ช่างเถอะ ผมหน้าด้านเป็นทุนเดิมอยู่ล่ะ เรื่องแค่นี้คงไม่ระคายหนังหน้าผมเท่าไหร่
ที่ ผมมาอยู่บนรถเมย์สีส้ม ในเวลาเช้าแถมยังต้องมาทนเจอรถติดอีกนั้น เป็นเพราะว่าผมต้องไปโรงเรียนไงล่ะครับ โรงเรียนที่ผมกำลังจะไปนั้น เป็นโรงเรียนที่ขึ้นชื่อด้านความเลวสุดขั้วชั่วสุดขีด และสาเหตุที่ผมจะเข้าไปเรียนที่นั่นไม่ใช่เพราะว่าผมเป็นเด็กเกเรนะครับ!
เพียง แต่โรงเรียนนี้นั้นไม่มีกฏเข้มงวดเรื่องการไว้ทรงผมเท่านั้นเอง ซึ่งผมก็ไม่ค่อยอยากจะตัดผมของตัวเองในตอนนี้สักเท่าไหร่ กว่าจะไว้แอฟโฟได้นี่ใช้เวลานานโขอยู่ ไหนจะหนวดไหนจะเคราอีก เพราะงั้นผมเลยเลือกโรงเรียนนี้ แม้ว่าคุณภาพการศึกษาจะอยู่ในเกณฑ์ต่ำ แต่ผมก็ไม่ได้กังวลอะไรมาก เพราะยังไงๆ ก็ต้องกลับไปรับกิจการของพ่อที่เมืองนอกอยู่ดี
พ่อกับแม่ผมเปิด ธุรกิจอยู่ที่ฮ่องกง เขาเป็นผู้ค้าสินค้าจิปาถะรายใหญ่ที่นั่น แต่พอดีว่าเมื่อก่อนเราอาศัยอยู่ที่เมืองไทย และผมก็ดันรักเมืองไทยซะด้วย ก็เลยตื้อจะอยู่ต่อเนี่ยแหละครับ พอเจอลูกตื้อเข้าหน่อย พ่อแม่ผมก็เลยต้องยอมให้ผมอยู่ต่อ ผมก็เลยหาหอแถวๆ ริมน้ำเจ้าพระยาซะเลย แถมได้อยู่ในย่านเยาวราชที่คุ้นเคยซะด้วย
แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ ผ่านมาแล้วอ่ะนะ สิ่งที่กวนใจผมอยู่ตอนนี้ก็คือ ป้าแก่ๆ ที่มานั่งข้างๆ ผมเนี่ยแหละ ทำหน้าทำตารังเกียจผมซะเต็มที่ เพราะผมดันกรนเสียงดังไปทีนึง
นี่อาซิ้มแกคงคิดว่าแกแต่งตัวทันสมัยมากสินะ ใส่ชุดไม่ได้ดูวัยเล้ย แถมยังมาทำยังกับผมเป็นเด็กเหลือขอซะงั้นอ่ะ ผมก็มีกินนะเฟ้ย!!
เอาเป็นว่าเวลาหลังจากนั้น ผมก็โดนยัยซิ้มนี่เขม่นเอาตลอดทาง จนถึงหน้าโรงเรียน
โรงเรียน ของผมนั้นเป็นโรงเรียนมัธยมปลายชายล้วนที่มีชื่อว่า วิรสูรวิทยา มันเป็นชื่อที่มีความหมายลึกซึ้งมาก แต่ผมไม่รู้หรอกมันแปลว่าอะไร
โรงเรียน ของผมไม่ได้อยู่ติดถนนใหญ่ แต่ก็เดินเข้าไปในซอยไม่ลึกมากนัก โรงเรียนของผมตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่าง china town และ สยามเซ็นเตอร์ ทำให้ยามเย็นสามารถเลือกที่จะไปสวีวี่วีกับเพื่อนต่อได้
เมื่อผม เดินมาถึงหน้าประตูโรงเรียน สิ่งแรกที่ผมเห็นคือลายกราฟฟิตี้ที่เต็มกำแพงโรงเรียนไปหมด และสภาพภายในที่ดูเละเทะ ประตูโรงเรียนขนาดใหญ่ก็ดูเหมือนจะถูกทำลายหายไป เหลือเพียงช่องว่างๆ ให้คนเดินเข้าออกได้ตามสะดวก และแม้ว่าเวลานี้จะเป็นเวลา 9 โมงแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนนักเรียนจะยังนั่งสูบบุหรี่กันเกลื่อนทางเข้า
ก็เนี่ยแหละครับ โรงเรียนที่ผมจะมาเข้าเรียน ขึ้นชื่อทางด้านเลวสุดๆ แต่ก็เอาเถอะ ผมไม่ได้คิดมากอะไรอยู่แล้ว
เมื่อ ผมเดินเข้ามาในห้องเรียน ซึ่งน่าจะได้เวลาเริ่มสอนแล้วผมกลับพบว่า แทบจะไม่มีอาจารย์เข้าห้องสอนเลยแม้แต่ห้องเดียว เหมือนกับว่ามาโรงเรียนเพื่อให้มันหมดไปวันๆ งั้นแหละ เพื่อนที่โรงเรียนเก่าของผม ก็ดันไม่ยอมมาเข้าที่นี่อีก เท่าที่จำได้ก็รู้สึกจะมีรุ่นพี่คนนึงล่ะมั้งที่เข้ามาอยู่ที่นี่ แต่ผมก็ไม่ค่อยสนิทกับเขานักหรอก เข้าเป็นพวกนักเลงโตที่ใครๆ ได้ยินชื่อก็กลัวแล้วในสมัยนั้น
แต่ก็เอาเถอะ ผมไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่ ผมเลยรีบตรงดิ่งไปที่ห้องของผมทันที
เมื่อถึงห้อง 4/6 ผมก็เข้ามาในประตูอย่างรวดเร็ว พร้อมๆ กับมีอะไรบางอย่างพุ่งสวนออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกัน
"โครม!!!"
เฮ้ย!
ด้วยความตกใจผมหันไปมองข้างหลังทันที พบร่างๆ นึงนอนแน่นิ่งไม่ขยับ มีเลือดกบปากและคิ้วแตกอย่างเห็นได้ชัด
"เฮอะ! ไม่ยอมเชื่อฟังก็ต้องเจอแบบนี้แหละเว้ย!!"
เสียงๆ นึงดังขึ้นมาจากในห้อง ผมรีบหันกลับไปมองพบชายร่างหมีควายตัวนึง กำลังยิ้มเยาะอยู่เขามีศรีษะล้านเลี่ยนคิ้วเข้ม และถ้าสังเกตุดีๆ ในมือของเขายังมีแบตเตอเลี่ยนที่กำลังทำงานอยู่ แถมทุกคนในห้องที่กำลังยืนรอบตัวเขาก็มีทรงผมแบบเดียวกับเขาอีกด้วย.....
"มิงเข้าใจป่ะวะ? ว่าห้องนี้!!!" เขาพูดพลางเอามือทุบผนังห้องจนสั่นสะเทือน "ต้องไว้ทรงผมแบบกูทุกคน!!!!"
เขาตะโกนเสียงดังมาก และหลังจากที่เขาตะโกน เขา......เฮ้ย....เดี๋ยวก่อน.... เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ
ผมยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ดีนัก แต่เมื่อเหลือบไปมองเห็นทรงผมของคนที่นอนแน่นิ่งอยู่นั้นก็เข้าใจทันที
เฮ้ย!!! แม่งเล่นตัดผมทุกคนที่อยู่ในห้องนี้เลยนี่หว่า!!!! ฉิบหายแล้ว!!
"เฮ้ย มิง เด็กใหม่เหรอวะ?"
อ้าวเปรตตตต มันมองมาทางผมแล้ว!
"มิงอยู่ห้องนี้ต้องตัดทรงผมแบบกูทุกคน ถ้าไม่ฟังก็โดนอัดแถมโดนตัดอีก มิงจะเอาแบบไหน"
แย่ล่ะ!!! เรื่องหน้าสิ่วหน้าขวาน ผมอุตส่าห์มาอยู่โรงเรียนนี้เพื่อไม่ต้องตัดผมนะเว้ย แล้วนี่มันอะไรกันฟระ!!!
"ไม่พูด งั้นก็แสดงว่าไม่ปฏิเสธ!!!" โหพี่แกท่าทางเอาจริงเอาจังมาก "เฮ้ยพวกเราจับมันเอาไว้!!"
เฮ้ย!!! ต้องหาทางเอาตัวรอดไปให้ได้ แม้ว่าจะหันหน้าสู้ก็ตาม แม้ว่าจะโดนรุมอัดด้วยคนเยอะขนาดนี้ แต่ผมก็ต้องสู้ และทันทีที่ผมตัดสินใจได้ ผมก็พูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า!!!!!
"เอ่อ กูเข้าผิด...เฮ้ย ผมเข้าผิดห้องครับ"
"หา?........." มันเงียบไปพักนึงทำหน้าสงสัยก่อนที่จะพูดต่อ "กูไม่เชื่อ!! เมื่อกี้มึงทำท่าจะเข้ามาห้องนี้ชัดๆ!!!"
อ้าวเปรตต ก็ตูบอกว่าเข้าผิดห้องไง สมองทำด้วยอะไรฟระ!!!
"ผิดห้องจริงๆ ครับ!" ผมยืนยันทันทีเพื่อที่จะไม่ให้มันสงสัย แต่ได้ผลตรงกันข้าม
"งั้นมิงบอกชื่อมิงมา กูจะเช็คดูในสมุดเช็คชื่อ" อ่าวเฮ้ย! โรงเรียนอะไรวะ คุณครูไม่มาสอน แต่ดันมีสมุดเซ็นชื่อซะงั้น เชื่อเขาเลยเว้ย!!!!
"เอ่อ...." แย่ล่ะถ้ามันรู้ชื่อจริงเรา เราแย่แน่ๆ ทำไงดีวะๆๆๆๆๆ
"รีบๆ บอกมาดิไอ้***"
เปรตตตตต อย่ากดดันสิวะ!!! งั้นตูบอกชื่อเล่นไปก่อน แล้วเผ่นป่าราบก่อนเลยดีกว่าเฟ้ย!!!
"กูชื่อ......."
เหมือนพวกมันจะรอฟังผมอย่างใจจดใจจ่อ และโอกาสที่พวกมันเผลอเนี่ยแหละ!!!!!
"จ๊าก!!!!"
ความคิดเห็น