คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เกม? ฉันไม่เล่นหรอกย่ะ!!! [ rewrite 100%]
.... พ.ศ.2610
หญิงสาวผู้นึงกำลังนอนเหยียดกายอยู่ในห้องที่ร้อนระอุ สีหน้าของเธอบ่งบอกได้ว่าไม่ค่อยจะสู้ดีนักผิดกับหน้าตาของเธอที่ออกจะน่ารักน่าเอ็นดู อาจจะเป็นเพราะอากาศที่ร้อนอย่างไม่เคยมีมาก่อน หรืออาจจะเป็นเพราะ.....เพื่อนคนนึงของเธอ?
เธอชื่อปัทมามีน้อง 2 คน ส่วนตัวเธอนั้นเป็นพี่สาวคนโต น้องคนรองอยู่ ม.3 และคนสุดท้องอยู่ ป.6 ตัวเธอนั้นอยู่ ม.5 เนื่องจากเป็นพี่สาวคนโตของครอบครัวที่มีแต่ลูกสาว เธอจึงเป็นความหวังเดียวของครอบครัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
เธอเรียนอยู่โรงเรียนผู้ดีด้วยผลการเรียนอับดับต้นๆ แต่บ้านของเธอนั้นยากจนสุดๆ ยังดีที่ทางโรงเรียนมีทุนเรียนดีซึ่งก็ได้มันทุกปี เธอได้เป็นหัวหน้าห้องและเป็นที่เคารพนับถือของคนในห้องมาก เนื่องจากนิสัยของเธอที่แสดงออกถึงความเป็นผู้นำสูง เธอจึงได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องทุกครั้งไป
และที่สีหน้าของเธอไม่ค่อยจะสู้ดีนักก็เพราะว่า........เหตุที่เกิดขึ้นเมื่อวานตอนเย็นหลังเลิกเรียนเพื่อนของเธอชวนเล่นเกมส์ ซึ่งเกมส์ที่เพื่อนชวนนั้นเป็นเกมส์ออนไลน์ชื่อดังที่ชื่อว่า EDEN เป็นเกมส์ที่โด่งดังมาก
แต่เพราะปัทมาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงอยู่แล้วจึงต้องรับภาระ หลายๆ หน้าที่ของครอบครัว เธอจึงค่อนข้างจะมีอคติกับเกมส์ออนไลน์อยู่บ้างเล็กน้อย เพราะการเล่นเกมส์นั้นมันทำให้เธอเสียเวลาโดยใช่เหตุ
"กริ๊ง~~~"
เสียงโทรศัทพ์ดังขึ้น ปัทมารีบรับสายทันทีเมื่อเห็นหน้าจอบนมือถือขึ้นว่า "อนง"
อนง เป็นเพื่อนปัทมามาตั้งแต่สมัยประถม เธอเป็นลูกคุณหนูและอยู่โรงเรียนเดียวกับปัทมา เธอมีความเพียบพร้อมในทุกๆ ด้าน ไม่ว่าจะเป็น การเงิน การเรียน นิสัย มารยาท หน้าตา ทุกๆอย่างดูดีไปหมด ผิดกับปัทมาที่ออกจะแก่นนิดๆ เธอสนิทกับปัทมามาก เนื่องจากปัทมาเคยช่วยชีวิตอนงที่กำลังจะจมน้ำเอาไว้ในตอนเด็กๆ ทั้งสองคนจึงเป็นเพื่อนรักกันมาตลอด
"ฮัลโหลๆ ปัทมา หรือเปล่าคะ?" อนงพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนหวาน
"แล้วจะเป็นใครอีกล่ะ เธอโทรมาที่เครื่องฉันไม่ใช่หรือไง?" ปัทมาตอบกลับทันทีด้วยเสียงไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก
"อ่า..นั่นสินะ..ว่าแต่ เรื่องเกมส์น่ะ จะเอายังไงเหรอ? ถ้าปัทไม่อยากเล่นฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ ถ้าจะเล่นล่ะก็มาที่่บ้านฉันเลย ฉันเพิ่งจะเอาเครื่องเกมส์มาให้ลองน่ะ"
"อืม...ฉันว่าฉันไม่อยากมีความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นมากกว่านี้นะ เอาเป็นว่าฉันมะ....." ปัทมา หยุดพูดอยู่แค่นั้นก่อนที่จะนึกถึงบ้านของอนงที่เคยไปในครั้งที่แล้ว.......แอร์รุ่นใหม่ที่เย็นสบายและบ้านที่สวยงามจนเปรียบเสมือนกับราชวัง ทำให้ปัทมาต้องกลับมานั่งคิดอีกรอบนึงก่อนจะตัดสินใจตอบออกไป
"โอเคๆ ฉันเล่นก็ได้ เดี๋ยวไปหาล่ะกัน"
"จริงเหรอ!! ว้าวเยี่ยมไปเลย รู้ไหมในห้องเรามีแต่คนเล่นเกมส์นี้กันทั้งนั้นแหละ เหลือแต่เธอคนเดียวนั่นแหละที่ยังไม่ได้เล่น งั้นเธอมาที่บ้านฉันเลยนะ หรือจะให้ฉันส่งคนขับรถไปรับ"
"...อย่าเวอร์ไปหน่อยเลย อนง เดี๋ยวฉันไปเองนั่นแหละ"
ว่าแล้วก็ไม่รอช้าปัทมารีบลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะออกจากบ้านไปโดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอรออยู่
..............................................................
"นี่ไงปัท! เครื่องเล่นเกม EDEN ใหญ่ไหมล่ะ สุดยอดเลยเนอะ" อนงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น หากแต่ปัทมากลับดื่มด่ำกับขนมเลิศรสและแอร์ที่เย็นฉ่ำ
ตอนนี้ปัทมาอยู่ในห้องนอนอันโอ่อ่าของอนง ขนมชั้นยอดถูกเสิร์ฟมาเพื่อต้อนรับแขกอย่างปัทมา ซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาราคาแพงที่นุ่มสบาย ต่างจากอนงที่กำลังเต้นเหยงๆอยู่ข้างๆเครื่องเกมส์ทรงสี่เหลี่ยมแปลกประหลาด
"ว่าแต่จะเริ่มเล่นกันเลยไหม? ฉันนัดเพื่อนๆ ในห้องไว้แล้วล่ะพอบอกว่าเธอจะเล่นนะ ทุกคนก็เลยนัดมารวมตัวกันทันทีเลย!!"
ปัทมาทำหน้าเหยเก ก่อนที่จะตอบกลับไปว่า
"เธอเล่นให้ฉันดูก่อนสิ ฉันขออ่านหนังสือแปปนึงล่ะกัน" ปัทมาหยิบหนังสือเรียนที่เตรียมมาด้วยขึ้นมาอ่าน ก่อนที่จะยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆ ที่ตนเองช่างสรรหาสถานที่ในการอ่านหนังสือได้ดีจริงๆ
"ไม่ได้หรอกเกมๆ นี้ถ้าจะเล่นให้ดูมันต้องเข้าไปในเกมด้วยกันน่ะ มันเป็นแบบเรียลลิตี้เลย ต้องเข้าเกมมาด้วยกัน"
สิ้นเสียง ปัทมาก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"อ่าว..งั้น..เธอก็เข้าไปก่อนสิ"
"ไม่ได้ๆ 2 เครื่องนี้มันเชื่อมต่อกันอยู่น่ะ ถ้าเข้าเกมเครื่องนึงแล้ว อีกเครื่องมันก็จะเข้าตามด้วยเลย มันจะเข้าแบบทีล่ะเครื่องไม่ได้"
ปัทมาทำท่าจะหาข้ออ้างต่อ อนงเห็นดังนั้นจึงชิงพูดตัดบทขึ้นมาทันที
"ไหนปัทบอกว่าจะมาเล่นเกมส์ไง ไหงมาอ่านหนังสือซะล่ะ"
เสียงประกาศิต จากเจ้าของบ้านเป็นอันยุติปัญหาทั้งหมด
"อ่ะๆ เล่นก็ได้...แล้วต้องทำไงอ่ะ?"
.............................................................
"คุณต้องการทราบเกี่ยวกับวิธีการเล่นไหมคะ?"
เสียงผู้หญิงที่ถูกโปรแกรมคอมพิวเตอร์สังเคราะห์พูดขึ้นมาข้างๆหูของปัทมา ตอนนี้ร่างกายของเธออยู่ในแสงสว่าง ในที่ๆทุกสิ่งทุกอย่างขาวโพลนไปหมด วึ่งมันขาวซะจนเธอยังมองไม่เป็นตัวของเธอเองเลยด้วยซ้ำ
"ไม่ล่ะ" ปัทมาตอบคำถามกลับทันควัน
"โปรดบอกชื่อที่จะใช้ในเกมด้วยค่ะ"
"ปัทมา....เอ้ย! นั่นมันชื่อจริง เอาเป็น...เอเลน่า ดีกว่า"
"ปัทมา....ทางระบบได้ทำการบันทึกแล้ว"
ปัทมาสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติ พลางคิดว่าเกมส์นี้ก็ดูท่าจะดีแต่ทำไมระบบมันถึงได้ไม่ค่อยฉลาดสักเท่าไหร่
ที่จริง ปัทมา ก็ไม่เคยเล่นเกมส์ออนไลน์เกมส์เกมไหนมาก่อนเลย เกมส์นี้จะเป็นเกมส์แรก ซึ่งเทคโนโลยีของเกมส์ EDEN นั้นน่าทึ่งมากทางระบบจะรับคลื่นสมองของมนุษย์ที่ถูกส่งผ่านออกมาทางทางกระโหลกศรีษะ ให้ออกมาในรูปแบบของการดึงผู้เล่นเข้าไปอยุ่ในอีกโลกนึงได้โดยสมบูรณ์ โดยร่างกายที่อยู่ในอีกโลกนึง จะไม่มีผลกระทบกับร่างที่อยู่ในโลกจริงแต่อย่างใด อีกทั้งการดึงคลื่นสมองออกมาได้ 100% นั้นทำให้เกมๆ นี้เป็นเกมที่สมจริงแทบจะที่สุดที่คุณเคยรู้จักมา
"ทางระบบของเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโครงสร้างหน้าตาของท่านได้ เพราะทางเราต้องป้องกันการปลอมแปลง และ แอบอ้างแต่ทางเราสามารถเปลี่ยน สีนัยน์ตา สีผม และทรงผมได้ตามใจชอบนะคะ แต่ถ้าต้องการเปลี่ยนอีกครั้งนึง สามารถทำได้จากไอเท็มในเกมค่ะ"
"....อืม" เนื่องจากปัทมาคิดว่าตนเองมีหน้าตาดีอยู่แล้ว บวกกับเธอไม่คิดที่จะเล่นเกมส์นี้นานสักเท่าไหร่ เธอจึงตอบคำถามแบบขอไปทีท่าเดียว
"โปรดบอกสิ่งที่ต้องการเปลี่ยนด้วยค่ะ"
ทันทีที่เสียงสังเคราะห์หยุดลง หน้าจอที่มีรูปแบบของ สีผม ทรงผม และ สีนัยน์ตา ก็โผล่ขึ้นมาจากแสงสว่าที่อยู่ด้านหน้าของปัทมา มีหลากหลายรูปแบบให้เลือกสรร เพียงแต่ปัทมาอย่างจะรีบๆ เลิกเล่นเกมส์นี้เท่านั้น
"อ่า ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก"
"รับทราบค่ะ ที่ท่านเลือกคือนัยตาสีน้ำตาลเข้ม ผมสีดำ ทรงผมแบบเดิมนะคะ"
"อืม..."
"ระบบได้ทำการลงทะเบียนให้ท่านเรียบร้อย.. ขอต้อนรับสู่เกม EDEN ค่ะ"
"แว่บ...." นี่เป็นเสียงสุดท้ายที่ปัทมาได้ยินก่อนที่...
"ปัท!! ทำไมไม่เปลี่ยนทรงผมหรืออะไรสักอย่างล่ะ?"
เสียงของอนงดังก้องอยู่ในหูของปัทมาเต็ม 2 รูหู ด้วยความเคยชิน ปัทมาจึงหันไปด่าอนงทันที แต่ก่อนที่จะเอ่ยปาก ปัทมา กลับเห็นหญิงสาวรูปร่างดี ทรงผมแปลกประหลาดสีชมพูและนัยตาสีเขียวอยู่ตรงหน้า....คราบผู้ดีของนางสาวอนงหายไปในบรรดล มีเพียงเครื่องแต่งกายที่กระชับสัดส่วน และ ธนูคันเบ่อเริ่มพาดอยู่้ด้านหลังดูน่าเกรงขาม แต่โชคดีที่หน้าตายังสวยเหมือนเดิม
"อนง เธอทำอะไรกับทรงผมเธอเนี่ย! ฉันล่ะอิจฉาเธอมาตลอดเลยรู้ไหมที่เธอมีผมยาวตรงดำสนิทแบบนั้นน่ะ"
ปัทมาพูดขึ้นมาทันที เพราะเธอชอบผมดำยาวของอนง จริงๆ และที่จริงก็เธอก็ไม่ใช่คนผมหยิกอะไรเพียงแต่เธอเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบที่จะมานั่งดูแลผม จึงเลือกที่จะไว้ผมสั้น
"แหมๆ นี่มันเกมส์นี่นา อีกอย่างความจริงถ้าปัทจะไว้ผมยาวก็ได้อยู่แล้วล่ะปัทผมสวยจะตาย"
"ไม่อ่ะ ไม่มีเวลามาดูแลหรอก"
"ก็เลยซอยสั้นจุ๊ดจู๋แบบนั้นใช่มะ?" อนงแหน็บแนมทันที
"...เหอะ นี่เขาเรียกว่าทรงสาวมั่นย่ะ!!" ปัทมาตอบกลับทันควันก่อนที่อนงจะยอมแพ้แต่โดยดี
"จ้าๆ อ๊ะ! คุยเพลินเลยเราอยุ่ตรงไหนของเมืองแล้วเนี่ย?"
"เมือง?"
การสนทนาของอนงทำให้ปัทมาลืมสังเกตรอบๆตัวว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ใด
บ้านเรือนที่ทำด้วยอิฐก้อนใหญ่สีเทา และทางเดินที่เป็นแผ่นหินเรียงรายกันอย่างสวยงาม บวกกับปล่องไฟที่แทบจะมีกันทุกบ้าน และควันลอยโขมงเต็มท้องฟ้า และยังมีคนเดินกันพลุ่กพล่าน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นคนที่ใส่ชุดเกราะเหล็กเหมือนนักรบโบราณ บรรยากาศของเมืองๆ นี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของยุคสมัยแห่งสงครามศาสนาและสงครามแห่งอังกฤษ แม้แต่กลิ่นของคราบน้ำมัน และควันจากปล่องไฟเธอก็ยังรับรู้ได้
ความงดงามของตัวเมืองและความสมจริงของมันทำให้ปัทมารู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก นั่นเป็นครั้งแรกที่ปัทมารู้สึกแบบนั้น จนทำให้เกือบลืมไปว่าเธอไม่ได้ต้องการเข้ามาเล่นในเกมส์นี้จริงๆ และก็ทำให้เธอลืมไปว่าเธอกำลังอยู่ในเกมส์
"อ่า...เราอยุ่ตรงบล๊อก D นี่เอง ทุกคนรออยุ่ที่บล๊อก G น่ะ งั้นก็ต้อง...ไปทางนี้...อืม...แล้วก็..."
อนง กำลังหมกมุ่นอยุ่กับการ์ดสี่เหลี่ยมใบเล็กๆ ซึ่งไอ้การ์ดนั้นมันก็ฉายภาพแผนที่ของเมืองๆ นี้ขึ้นมา อนงตั้งใจมองแผนที่ภาพโฮโลแกรมนั้นอย่างเต็มที่เพื่อหาทางที่จะไปรวมตัวกันที่จุดนัดพบที่อนงได้นัดทุกคนในห้องเรียนเอาไว้
"เจอทางที่ใกล้ที่สุดล่ะ! ตามฉันมานะปัท"
ปัทมาเดินตามอนงไป พลางมองการ์ดในมือของอนงไปด้วย แต่ในที่สุดเธอก็เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่
"เดี๋ยวๆ การ์ดนั่นมันอะไรอ่ะ?"
"เดินไปคุยไปก็ได้น่า"
ปัทมาทำหน้าเหยเก เพราะปกติอนงมักจะเป็นคนที่อธิบายอะไรได้ไม่ค่อยเก่ง อธิบายแบบปกติก็ไม่ค่อยจะรอดอยู่แล้ว แต่นี่บอกให้เดินไปอธิบายไปอีกต่างหาก
"ไอ้การ์ดเนี่ยมันก็เหมือนกับ บัตรประชาชนนั้นแหละ จะเรียกออกมาตอนไหนก็ได้ การ์ดอันนี้จะแสดง เลเวลของเธอ พลังชีวิต พลังเวทย์ และความหิว ออกมาเป็นตัวเลขน่ะ นี่ไงๆ เห็นไหมๆ"
อนงชี้ให้ปัทมาดูการ์ดของตนเอง ซึ่งปัทมาก็เหลือบไปมองเห็นชื่อของอนงที่ใช้ในเกมส์ว่า "Anong jung"
นั่นทำให้.....ปัทมารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
"ที่จริงแล้วไอ้พวก พลังชีวิต พลังเวทย์ ความหิว อะไรแบบนี้น่ะ เราสามารถรู้สึกมันได้จริงๆ เลยอ่ะ ไม่ต้องพึ่งการ์ดเพื่อดูตลอดเวลาก็ได้ แต่การ์ดนี่มันจะแสดงออกมาเป็นตัวเลขเท่านั้นเอง อีกอย่างมันยังสามารถใช้ดูแผนที่ๆ เราอยุ่ ณ ปัจจุบันได้ด้วยเว้นเสียแต่ว่าจะเป็นบางพื้นที่ๆ ยังไม่มีแผนที่ปรากฏ หรืออาจจะโดนล๊อกอยู่ แล้วก็ใช้ระบุค่าประสบการณ์ ที่ดีที่สุดคือใช้ติดต่อผ่านเพื่อนได้ทางนี้แหละ"
"อ๊ะ..ถึงแล้วล่ะ"
เมื่ออนงพาปัทมาผ่านพ้นโค้งซ้ายด้านหน้าไปแล้ว ภาพที่ปัทมาได้เห็นเป็นสิ่งแรกนั้น...ได้ติดตรึงอยู่ในหัวใจของปัทมาตลอดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ลานน้ำพุขนาดมหึมา ตั้งตระหง่านอยู่กลางใจเมือง ต้อนรับผู้เล่นทุกคนที่เดินผ่านไปมาซึ่งมีเยอะอย่างเหลือเชื่อ ความประณีตของลายแกะสลักบนตัวน้ำพุสร้างความประทับใจให้แก่ปัทมาตั้งแต่แรกเห็น อีกทั้งน้ำที่โปรยปรายลงมานั้นเป็นน้ำที่มีหลากสีสันสวยงามน่าหลงใหลจนห้ามใจไม่อยู่ ความสูงของมันแทบจะทะลุก้อนเมฆขึ้นไป เพียงแต่สิ่งนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ปัทมาหลงใหลทั้งหมด
บรรยากาศตรงลานน้ำพุนั้นวุ่นวายจนน่าตกใจ มีพวกแปลกๆเต็มไปหมด ชุดแปลกๆบ้าง อาวุธแปลกๆบ้าง แต่นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ปัทมาผู้ที่มีอคติกับเกมส์ออนไลน์ถึงกับคิดว่า
'...ฉันว่าเกมเนี่ย...มันก็น่าสนุกดีนะ'
ความคิดเห็น