ไม่เอาน่า ผมไม่เชื่อหรอก

ลำดับตอนที่ #1 : น่าเบื่อชะมัด

            จะว่าไปแล้วคุณคิดกันไหมว่าโลกนี้ มันน่าเบื่อสิ้นดี.......เรามีชีวิตอยู่ โดยให้มันผ่านไปวันๆ หายใจ เล่นเกม จีบหญิง ดูทีวี....เรื่องพวกนี้เกิดขึ้น ซ้ำๆ ซากๆ บ่อยๆๆๆๆ ครั้งเกินจะรับไหว

             ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกันอ่านะ แม้ว่าโลกจะน่าเบื่อเพียงไร เราก็ไม่สามารถ ที่จะไปเปลี่ยนแปลงมันได้....เฮ้อ เอาเป็นว่า สวัสดี ผมชื่อ ณัฐวัฒน์ นามสกุลอะไรน่ะเหรอ เหอะๆๆ ไม่จำเป็นต้องไปสนใจมันก็ได้ เอาเป็นว่า ผมเบื่อโลกนี้สุดๆ เลย

             วันนี้เป็นวันที่ผมจะได้เข้ามาอยู่ ในโรงเรียน มัธยมปลาย ที่มีพื้นที่..........คับแคบพอสมควรอ่านะ แล้วก็อีกอย่างวันนี้ก้เป็นวันที่ผมจะได้พบกับเพื่อนใหม่ ซึ่งนั้นบางคนอาจจะหวังว่าขอให้มีสาวสวย สักคนอยู่ในห้อง และมันก็เป็นสิ่งที่น่า สนุกอยู่หรอกถ้าผม......ไม่สนใจเรื่องพวกนี้  เรื่อง เพศตรงข้าม น่ะสิ น่าเบื่อชะมัด

             พูดตามตรงผมก็ไม่ได้เป็นคนที่หน้าตาน่าเกลียดสักเท่าไหร่นักหรอกในสายตา ของคนอื่น เพียงแต่ผมยังไม่เจอคนที่ตรงแสป็ค ล่ะมั้ง
 
             ห่ะ บ่นไปเรื่อยเดินมาถึงหน้าห้องแล้วเรอะ เฮ้อ

             วันแรกอาจารเขาให้เลือกที่นั่งได้ตามใจชอบ แล้วที่ๆ ผมไม่มีทางพลาด และ ไม่น่าจะพลาดด้วยประการใดๆ ทั้งสิ้นคือ......โต๊ะข้างหน้าต่าง ตัวสุดท้าย  ว่าแล้วก้ไม่รอช้าผมก็กระโจนเข้าไปนั่งในทันใด บรรยากาศ ในห้องก็ไม่ได้มีอะไร พิเศษ มากมาย ก็มีคนทำความรู้จักกัน พูดคุยกัน เมื่อเจอเพื่อนใหม่ แต่มีบางอย่างที่ๆ นี่พิเศษกว่าที่อื่น นั่นคือ.....อากาศในห้องนี้ร้อนมากๆๆๆ ไม่รุ้เป็นเพราะอะไรทั้งที่ๆ ผมไม่ใช่คนขี้ร้อนนะเนี่ย

             พอเริ่มสายหน่อยนักเรียนก็เริ่มเข้ามาในห้องเยอะขึ้นรื่อยๆ ผมล่ะแปลกใจจริงๆ เขาบอกว่าที่นี่เป็นโรงเรียนที่ไม่มีการเคารพ ธงชาติ.......สงสัยเป็นโรงเรียน นานาชาติ  ยากจนสุดๆ ก้ได้มั้ง ยิ่งคนเข้ามามากขึ้น ผมก็เริ่มรู้สึกไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ

              เหมือนเป็นลางบอกเหตุ หรือ อะไรสักอย่างก็ไม่แน่ใจ ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย แต่อย่างว่า อากาศ อันแสนร้อนระอุ ก็ได้นำให้ผมทิ้งน้ำหนักตัวลงไปนอน แม้ว่าบางอย่างภายใน จิตใต้สำนึก ของผมจะบอกว่าวันนี้มาเรียนวันแรกก็จะนอนในห้องเรียนซะแล้วเรอะ แต่......ความง่วง บวกกับ อากาศร้อนๆ ก้ชนะไปโดยปริยาย

.....................................................................
 
                "นี่เธอๆ" เสียงกระซิบที่ไม่รุ้ดังมาจากไหน ค่อยๆ เรียกผม

                "เธอตื่นสิ นี่ๆ" รู้แล้วล่ะน่า ขอต่ออีกนิดไม่ได้เหรอไง นี่มันวันปิดเทอม.......เออลืมไป วันนี่ตูมาเรียนวันแรกนี่หว่า

                 ทันใดนั้น สัญชาติญาณ การป้องกันตัวจากอาจารย์ ที่คอยสอดส่องนักเรียนหลับก็ตื่นตัวขึ้น

                  ฟุ่บ!!

                   ผมลุกขึ้นมาลำตัวตั้งตรงในทันที พร้อมกับมอง ซ้ายและขวา อย่างระแวดระวัง........ไม่พบสิ่งอันตรายรอบตัวแต่อย่างใด หรือเรียกง่ายๆ ว่าไม่มีอาจารย์ เดินอยู่อ่ะนะ

                    ผมบิดขี้เกียจแล้วยืดเส้นยืดสายอยู่พักนึง เพราะคิดว่านอนต่อไปคงไม่หลับแล้ว พร้อมกับเบิ่งตาดูสภาพ ห้องให้เต็มตา

                     ตอนนี้นักเรียนเต็มห้องแล้ว และ ดุเหมือนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ผมหันมามองข้างๆ ตนเองเพราะอยากจะรู้ว่าคนนั่งข้างๆ ผมในปีนี้หน้าตาเป็นยังไง

                      แล้วความทึ่งก็เกิดขึ้นเมื่อ คนที่นั่งข้างๆ ผมที่คิดว่ายังไงๆ มันก็คงไม่รอดผู้ชายเนี่ยแหละ กลับเป็นผู้หญิง!!! แล้วถ้าในโลกแห่งความจริงอันแสนน่าเบื่อนี่ ผู้หญิง คนนี้ก็น่ารัก  และ สวยมากๆๆๆ น่าดู

                        แต่คิดไปคิดมา ผู้หญิงคนไหนวะ อยากจะรู้จักกับ ผู้ชายในครั้งแรกที่เจอถึงขนาดมานั่งข้างๆ หรือคิดอีกที.....หรือว่าผู้หญิงคนนี้ อาจจะมีเรื่องอยากจะถามเราแล้วก็เปลี่ยนที่นั่งกับคนอื่น เดี๋ยวนึง ก็ได้มั้ง...

                       "สวัสดี เราชื่อ สิริกาน ล่ะยินดีที่ได้รู้จัก" เธอบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

                       "อืมเราชื่อ ณัฐวัฒน์ ยินดีที่ได้รู้จัก เช่นกัน" ผมแนะนำตัวเองไป ก่อนที่จะ นึกขึ้นได้ ว่าคุณเธอ จะมาปลุกผมทำไม

                        "เอ่อ....สิริกาน เธอมาปลุกฉันทำไมรึ..มีเรื่องอะไรรึเปล่า?"

                        "ไม่มีหรอก เราแค่ อยากรู้จังคนที่นั่งข้างๆ เราเหมือนคนอื่นบ้างน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก" เธอส่งเสียงมาให้ด้วยสีหน้า ยิ้มแย้ม เธอสวยบาดใจจริงๆ นะ แต่ก็อย่างว่า...ผมไม่ค่อยสนเรื่องนี้เท่าไหร่

                         "เอ่อ......สิริกาน เคยคิดมั้งไหมว่า การที่มานั่ง กับคนที่มาโรงเรียน วันเเรก แล้วหลับเนี่ย มันเป็นเรื่องที่......ไม่น่าทำอ่ะนะ"

                          "ที่จริง....เอ่อ แหะๆ พอดีฉันมาสายน่ะ แล้วที่มันเหลือตรงนี้พอดีอ่า แล้ว....ที่จริงฉันก็ไม่ได้เกลียดที่นั่งตรงหน้าต่างสักเท่าไหร่หรอกนะ นี่ๆ เรียกฉันว่า กาน ก็ได้นะ ถ้าเธอไม่ว่า"

                           นั่นไง ตูว่าแล้วใครจะมานั่ง ข้างๆ คนที่หลับในวันแรกที่ โรงเรียนเปิดกันล่ะ ตอนแรกนึกว่า โรงเรียน มันจะทำที่เกินมา สัก 2 - 3 ที่อ่ะนะ นี่เล่นพอดี แป๊ะเลยเรอะ ชิชิ

                            "อืมๆ เรียกเราว่า นัท แล้วกัน ง่ายดี"

                            "นัทๆ "

                            "หืม?..มีอะไรเหรอ?"

                            "เอ่อ คือฝากเนื้อฝากตัว ด้วนะ" กาน ทำท่า ก้มหัว.......แล้วความคิดนึงก็แล่น เข้ามาในสมอง...ยัยนี่ต๊องแหงๆ

                             "อ่า....เช่นกันๆ"

...   .................................................................

                             พักเที่ยง เวลาที่มีค่ามากที่สุดรอง จากเวลานอนในห้องเรียน  หลังจาก ผม กินข้าวเสร็จ ก็เดินสำรวจ โรงเรียนที่...ค่อนข้างจะคับแคบ อ่ะนะ

                             ที่จริงกำลังจะหาที่ โดดเรียนที่ใหม่ตะหากเล่า เพราะ ที่โรงเรียนนี้ ถึงจะแคบแต่ก็มี ซอก มี มุม เยอะพอสมควร เพราะฉะนั้น เริ่มหาทำเล ที่จะ นอนได้ยาวๆ ก่อน แต่ทันใดนั้น

                             "ดีจร้า นัท".....ยัยนี่ อีกล่ะ อยากรู้ จริงๆ พี่แกมี เรดาห์ ตามติดตัวด้วยเหรอ ฟระ

                             "อ่า...ดีๆ กำลังจะไปไหนล่ะ กาน"

                             "อ่อ ก้กำลังหาทำเล ดีๆ ไว้นอน ตอนโดด อ่านะ....แล้ว นัท ล่ะ" ถ้า ผมตอบไปว่า เหมือนกัน ยัยนี่จะทำยังไงหว่า เอาเถอะ ยังไงๆ เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่พอจะเดาได้อยู่หรอกนะ

                              "เหมือนกัน อ่ะ เราก็มาหา ทำเล ดีๆ....ไว้นอน"

                              "งั้นเราไปหาด้วยกันไหม?"

                              "อ่า......ก็คงได้ล่ะมั้ง" แล้วผมกับกานก็เดิน ไปหา ทำเลดีๆ ไว้นอนกันตอนโดดเรียน ที่จริงตอนพักเที่ยงนี่เขาจะทำอะไรที่มีสาระ มากกว่านี้ไม่ใช่เรอะ ช่างเถอะ ยังไงๆ ผมก็ไม่สนเรื่องพวกนี้อยู่แล้วนี่นา

                              "กาน แล้วเธอ ไม่ได้ ไปทำความรู้จักกับเพื่อนคนอื่นๆ มั้งเหรอ?"

                              " อ่อ ก็ตอนกินข้าว อ่านะ มีคนมา ทำความรู้จักเต็มเลย พวกรุ่นพี่ก็มาด้วยนะ เยอะแยะ ไปหมดเลยอ่ะ ^ ^"

                               - - อ่านะผมก็พอเข้าใจ กาน อยู่หรอก ก็อย่างที่บอก เธอ สวยมากๆๆ

                               ผมกับเธอก็เดินไป เรื่อยหาทำเล ที่เหมาะๆ แต่พี่แก ก็เสนอ แต่ที่ๆ มีคนเดินผ่านๆ เยอะๆ ผมก็เลยบอกไปว่า ช่วยๆ หาที่ๆ มันลับตาคนหน่อยจะดีมาก แต่พี่แกก็ ทำตาโต ใส่ผม.......เอ่อผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า

                                แต่แล้ว ผมก็เจอที่อันแสนวิเศษ ใต้ต้น ไทร อันยิ่งใหญ่ ฐานของต้นไทรนั้นถูกยกขึ้นมาสูงพอสมควร แล้ว ก็ที่นี่ยังเป็นที่ๆ ลับตาคนอีกต่างหาก......ลงตัวแป๊ะ

                               "เอาที่นี่แหละ กาน น่านอนมากๆๆๆ"

                               "ง่ะ นัท ฉันว่ามันไม่ค่อยมีคนผ่านเลยนะ แล้วถ้าเกิดเราสองคนโดน ทำร้ายขึ้นมา เราจะทำยังไง อ่า"

                                "......ใครจะมาทำร้ายล่ะ ที่นี่มันโรงเรียนนะ ไม่ใช่ ฐานมาเฟีย"

                                "แต่ฉันก็ไม่ไว้ใจอยู่ดีนี่นา"

                                โฮะๆๆๆ ดีมากๆจะได้หาเรื่องไล่ เจ๊แก ไปสักที

                                "งั้นฉัน นอนที่นี่คนเดียวก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก"

                                "อ้า.....งั้นตรงนี้ก็ได้เอ้า"

                                 ง่ะ จะเอาไงกันแน่วะ

                                 "ทำไมต้องตรงนี้ล่ะ ไหนว่าไม่ไว้ใจไง"

                                 "ก็เหตุผล เดียวกับ นัท นั่นแหละ "

                                 "อ่ะๆๆ งั้นก็ได้ " แล้วผมก็ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงที่ฐาน ของต้นไทร  ลมที่พัดมาตลอดเวลา นี่ ทำให้ผมใกล้จะหลับอยู่รอมร่อ แต่....

                                 "นัทๆๆๆ "
 
                                 นั่น......เอาอีกล่ะ
 
                                 "อะไรอีกอ่ะ มีอารายอีกอ่ะ "

                                 "ก็กำลังจะ ถามว่า นายเชื่อเรื่อง เวทย์มนตร์ ไหม?"

                                 ....... ให้ผมเดานะ ผมว่ายัยนี่ต้องเชื่อแหงๆ 100%

                                 "ก้ไม่เชื่อหรอกนะ เพราะเราไม่เคยเห็นสักที"

                                 "เหรอ แต่เราว่าเวทย์มนตร์ น่าจะมีอยู่จริงนะ เวทย์มนตร์ อาจจะเป็นสิ่งลึกลับ รอให้เราค้นหาอยู่ก็ได้"

                                 "เหรอ...ฮ้าว...แล้วทำไมไม่ไปค้นหาซะล่ะ อาจจะอยู่ใกล้ๆ ตัวกานก็ได้นะ" ผมแซวเธอไปแรงๆ....แล้วก็ได้ผลแฮะ ดูเหมือนว่า คำพูดของผมจะไปจี้จุดอะไรบางอย่างของเธอเข้า แล้วเธอก็เงียบไปนานเหมือนกัน

                                   ผมก้ไม่ค่อยสนใจอ่ะนะ ยิ่งเดินหนีไปเลยยิ่งดี เข้าไปใหญ่ รอให้เจอกันที่ห้องแล้วค่อย ขอโทษ ก็ได้ แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนเหอะโครตง่วง เลยฮ้าวววว

                                  "นัท!!!!"
    
                                  "ห๊ะ!!!" ผมสะดุ้ง ขึ้นมาด้วยความตกใจ หรือว่า กาน จะโกรธ จริงๆ แล้วจะระดม เอาทุกทุกอย่างที่อยู่ใกล้ๆ เขวี้ยงใส่ผม!! ผมเริ่มจะเห็นด้วยกับที่กานบอกว่าให้ไปอยู่ที่คน ผ่านเยอะๆ แล้วสิ

              "นัท นายนี่มัน"

              อ้ากกกก ผมจะเจ็บมากไหมเนี่ย แล้ว ใครจะมารับ ผิดชอบ ไม่เอานะ มาเรียนวันแรก ไม่อยากได้แผลกลับบ้านเฟ้ย

             "นายนี่มัน อัจฉริยะ จริงๆ เลยอ่ะ!!!"

             ..... ห๊ะเมื่อกี้ ยัยนี่พูดว่าอะไรนะ?

             "เราก็มาค้นหาเรื่อง เวทย์มนตร์ ด้วยตัวเองเลย สิ"

              แล้วผมก็ได้คติ ประจำวันในวันนั้น.....คนสวย มักจะ ต๊องๆ เสมอ...