ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 : บทลงโทษของคาซาดัส
บทที่ 5 : บทลงโทษของคาซาดัส
“ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกคนเข้าสู่โรงเรียนเวทมนตร์อีลิท วิซ บ้านแห่งใหม่ของพวกเธอ”
เสียงอันกึกก้องดังขึ้นจากปากของเมลล์ ชายชราผู้อำนวยการโรงเรียนเวทมนตร์แห่งนี้ เขาไม่ได้ใช้เครื่องเสียงใด ๆ ช่วย แต่เสียงกลับดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้องโถง
“นักเรียนทุกคนจะต้องพักอยู่ที่หอพักของโรงเรียนตลอดปีการศึกษา จะสามารถกลับบ้านได้ในช่วงหยุดกลางภาค และหยุดปลายภาค” ชายชราพูดต่อ เขาลูบเคราสีขาวโพลนเบาๆ
“เอาล่ะ! ขอให้ทุกคนที่นั่งอยู่ข้างล่างยืนขึ้นด้วย!” เมลล์พูดเสียงดังกว่าเดิม เพื่อเรียกให้นักเรียนเก่าที่นั่งอยู่ด้านล่างลุกยืนขึ้น
“ปีนี้ท่านผู้อำนวยการพูดสั้นกว่าทุกปี มีเรื่องเร่งรีบอะไรหรือเปล่านะ” คาซาดัสรำพึง ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มโดยไร้เหตุผล
เมื่อเด็กนักเรียนทุกคนในห้องโถงลุกขึ้นยืนแล้ว เมลล์จึงเปิดปากร่ายมนตร์อย่างรวดเร็ว
“รีวิลโล – Revealo”
สิ้นเสียง บนผนังห้องโถงปรากฏภาพขนาดใหญ่ เป็นภาพชายผู้มีใบหน้าแสดงถึงความริษยา ร่างนั้นอยู่ในชุดผ้าสีทองอร่าม กายของชายในภาพนั้นเป็นมนุษย์ แต่ด้านหลังของเขากลับมีปีกสีดำคู่หนึ่งซึ่งเป็นปีกแห่งปีศาจ
“ด้วยนามแห่งข้า ทุกคน ณ ที่นี้จงกล่าวคำปฏิญาณตามข้า”
เสียงอันทรงพลังของเมลล์ดังกึกก้องไปทั่วราวกับจะข่มขวัญให้นักเรียนทุกคนทำตาม
“พวกเรา ผู้ใช้มนตราสังกัดโรงเรียนเวทมนตร์ อีลิท วิซ” สิ้นเสียงของเมลล์ นักเรียนทุกคนพูดตามอย่างว่าง่าย
“ขออัญเชิญเทพปีศาจ เซลัส ผู้อยู่เหนือความริษยาใดๆ”
“โปรดคุ้มภัยแด่พวกเรา สร้างสันติสุขแก่ตัวข้า ผู้เคารพนับถือแห่งท่าน!”
เมื่อนักเรียนทั้งหมดกล่าวจบ ไฟในห้องโถงก็ดับลงกระทันหัน รูปชายมีปีกสีดำส่องสว่างขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ นักเรียนใหม่ต่างมองดูด้วยความตื่นเต้น
“เซลัส… งั้นเหรอ?” ไลท์ทวนคำที่เพิ่งกล่าวออกไป มันทำให้เขาคิดได้ถึงเรื่องความฝันเมื่อวันก่อน
“หรือที่มันบอกเราว่า จะรู้ในเร็ววัน หมายถึงเราจะได้เบาะแสของมันจากที่โรงเรียนนี้งั้นสิ” ไลท์วิเคราะห์เหตุการณ์อย่างรวดเร็ว
ครู่หนึ่ง รูปชายผู้มีปีกสีดำก็มอดแสงลง เมลล์พูดขึ้นก่อนที่จะหันหลังเดินออกจากเวทีไปอย่างเร่งรีบ
“รูปเทพเซลัสเปล่งแสงออกมาแล้ว นักเรียนทุกคนจงระวังฝันร้ายที่คืบคลานมาใกล้ในยามราตรี”
นักเรียนส่งเสียงเซ็งแซ่ทั่วบริเวณ หลายคนคิดหาคำตอบจากคำพูดสุดท้ายของเมลล์ หลายคนคุยกันเรื่องเทพปีศาจเซลัส เด็กนักเรียนปี 4 คุยกันอย่างเบื่อหน่ายเพราะเห็นพิธีนี้มาจนชินตาแล้ว แตกต่างกับเด็กนักเรียนใหม่ที่ตื่นเต้นกับสิ่งที่พบเห็นเป็นอย่างมาก
ครูหนุ่มใส่แว่นนามคาซาดัสเดินมากลางเวที เสียงนักเรียนเก่าที่เกิดขึ้นเงียบลงในบัดดล นักเรียนใหม่พบว่าเด็กนักเรียนชั้นปีอื่น ๆ เงียบกันหมด พวกเขาจึงเลิกคุยและหันไปมองคาซาดัส
“ทำไมรุ่นพี่ชั้นอื่นเงียบล่ะ เมื่อกี้ยังมีเสียงคุยกันอยู่เลย” พอลกระซิบถามไลท์ หนุ่มร่างผอมบางตอบเสียงราบเรียบ
“คงเพราะจากอาจารย์คาซาดัสนั่นแหละ …เขาต้องมีอะไรแปลกกว่าอาจารย์คนอื่นแน่ๆ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ทำไมพวกฉันต้องมาแต่งชุดแบบนี้ด้วยล่ะ!” เสียงเด็กหนุ่มร่างเล็กพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ เขาเป็นเด็กชายผู้มีผมสีแดงเข้ม ตาของเขาส่องประกายสีส้ม ตัวของเขาสูงเพียง 155 ซม. เท่านั้น รอบกายเขามีเพื่อนอีกสามคน คือคู่เด็กสาวแฝดแห่งตระกูล ‘อาริเอส’ และเด็กหนุ่มร่างใหญ่ที่รังแกไลท์บนเครื่องบิน
“รีบ ๆ ไปเปลี่ยนเถอะน่า ไม่งั้นฉันยิงปืนใหญ่เวทมนตร์ใส่นายแน่” เด็กสาวฝาแฝดคนหนึ่งพูดข่มขู่ พร้อมกับทำท่าประสานมือกับแฝดสาวอีกคน สายตาของเธอแสดงถึงความจริงจังและแน่วแน่ หนุ่มร่างเล็กจึงจำเป็นต้องเดินเข้าไปในห้องทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็กเบื้องหน้าอย่างจำใจ
“เสร็จหรือยัง โดคุ” เด็กหญิงฝาแฝดร้องเรียกหนุ่มร่างเล็กเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง
“อะ อืม …เสร็จแล้ว แต่ว่ามัน…” โดคุพูดตะกุตะกัก เด็กหญิงฝาแฝดคนหนึ่งจึงตัดสินใจพังประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล แต่ภาพที่เห็นทำให้เธอร้องเสียงหลง
“ชุดที่ให้ไปเป็นเสื้อธรรมดาไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ” เด็กหญิงพูดพลางจ้องเด็กชายร่างเล็กซึ่งอยู่ในชุดว่ายน้ำทูพีชของผู้หญิง
“ฉันก็ไม่รู้ แต่พอใส่แล้วมันก็กลายเป็นแบบนี้ แถมถอดไม่ได้ด้วย พอจะใส่ชุดนักเรียนก็เกิดไฟฟ้าช็อตอีก” โดคุเล่าเหตุการณ์ หน้าของเขาแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“ดีนะ ที่ฉันไม่ได้ใส่” เด็กหนุ่มร่างใหญ่พูดขึ้น เขารู้สึกโชคดีที่คาซาดัสลงโทษโดคุเพียงคนเดียว เพราะโดคุเป็นผู้เริ่มโจมตีคาซาดัสคนแรก
“อาจารย์ที่นี่เล่นแรงแฮะ …แต่ฉันว่ามันก็สมควรแล้วล่ะนะ” เด็กหญิงฝาแฝดพูดยิ้มๆ แล้วจึงหันไปพยักหน้ากับแฝดอีกคน
“เฮ้ พวกเธอจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเรารวมหัวกันคิดแผนการไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันต้องรับผิดชอบคนเดียวล่ะ” โดคุบ่นออกมา ใบหน้าของเขายังคงแดงก่ำ และยิ่งเห็นเป็นสีแดงเด่นชัดขึ้นเมื่อเด็กหญิงฝาแฝดทั้งสองหันมามองเขา
“ปัญหามากนักนะ อยากมีเรื่องงั้นเหรอ” เด็กหนุ่มร่างใหญ่ขึ้นเสียง ก่อนที่จะยกกำปั้นขึ้น ทำเอาโดคุที่หน้าแดงก่ำเปลี่ยนเป็นหน้าซีดเผือกทันที
“ม…ไม่มีอะไรหรอก เรเซอร์” หนุ่มร่างเล็กตอบเสียงตะกุกตะกัก ทันใดนั้นชุดทูพีซของเขาก็เปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีน้ำตาลที่ยาวถึงเท้า มีฮูดคลุมหัวอยู่ด้านหลัง ขณะนี้โดคุดูดีกว่าชุดที่ใส่อยู่เมื่อครู่หลายเท่า
เด็กหญิงฝาแฝดทั้งสองมองโดคุอย่างตกตะลึง ชุดที่เขาใส่เป็นชุดที่เท่มาก บวกกับใบหน้าที่ดูอ่อนวัยของเด็กหนุ่มร่างเล็ก ทำให้พวกเธอรู้สึกชอบเขาขึ้นมากระทันหัน …ถ้าไม่นับรวมถึงชุดทูพีซเมื่อกี้นะ
“ทำไมชุดฉันเปลี่ยนเองได้ล่ะ” โดคุมองชุดของตนที่เปลี่ยนโดยเขาไม่ได้ทำอะไรอย่างตกตะลึง อีกใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่เขาไม่ต้องอยู่ในชุดว่ายน้ำนั่นไปตลอดกาล
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ชุดนี้เท่มากเลยล่ะ” เด็กหญิงฝาแฝดคนพี่พูดขึ้น เธอหน้าตาและรูปลักษณ์เหมือนคนน้องทุกระเบียดนิ้ว ต่างตรงที่ผมเธอจะเป็นสีดำ แต่ผมของแฝดคนน้องจะเป็นสีน้ำตาลปนดำ
“จริงด้วยค่ะพี่ เท่เกินบรรยายเลยล่ะ โดกี้” แฝดหญิงคนน้องเสริม แฝดคนพี่หันมามองด้วยความแปลกใจกับชื่อที่น้องของเธอเรียก
“โดกี้?” เธอขมวดคิ้ว
แฝดหญิงคนน้องหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอธิบาย “ชื่อเล่นของ โดคุ ไงล่ะคะ ชื่อน่ารักกว่าชื่อ โดคุ เสียอีก” เด็กหญิงยิ้มแฉ่ง
“น่ารักเหรอ พี่ว่ามันยังไม่น่ารัก …เปลี่ยนเป็นอะไรดีนะ” ฝาแฝดคนพี่ทำท่าครุ่นคิด ดูเธอจะเป็นคนเอาจริงเอาจังกับเรื่องต่าง ๆ มากกว่าน้องของเธอ ที่เป็นคนไม่ชอบคิดอะไรมาก เอาแต่สนุกไปวัน ๆ
“ต้องชื่อโดกี้ โดกี้เท่านั้น!” แฝดคนน้องย้ำคำพูดเดิม แต่พี่สาวของเธอดูจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของเธอนัก หนุ่มร่างใหญ่นามเรเซอร์ เขาสูง 164 ซม. และมีน้ำหนักเฉียด 100 กิโลกรัมไปนิดเดียว ขณะนี้เขากำลังหนักใจกับการทะเลาะกันที่ไม่สิ้นสุดของพี่น้องฝาแฝดตระกูล ‘อาริเอส’
“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว พวกเราไปเดินกลับไปที่ห้องโถงกันเถอะ อาจารย์ที่ใส่แว่นนั้นบอกให้เรากลับไปหลังโดคุเปลี่ยนชุดเสร็จไม่ใช่เหรอ” เขาพูดขึ้นเมื่อความอดทนหมดสิ้นลง สองฝาแฝดหันมามองเขาตาแป๋ว คล้ายกับจะเรียกร้องความเห็นใจให้พวกเธอทะเลาะกันต่ออีกสักสองสามนาที
“…งั้นพวกเธอก็ทะเลาะกันไปละกัน ฉันกับโดคุจะกลับไปที่ห้องโถงก่อน” เรเซอร์พูดออกมาในที่สุด ก่อนจะลากตัวโดคุในชุดคลุมสีน้ำตาลออกไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ ห้องโถงใหญ่ของโรงเรียนอีลิท วิซ ซึ่งเป็นสถานที่จัดพิธีต้อนรับนักเรียนใหม่ ขณะนี้เวลาล่วงเลยมาหลายชั่วโมงนับจากจบพิธี ท้องฟ้าแปรภายนอกเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ดวงจันทร์โผล่ขึ้นมาแทนดวงตะวันที่ลับหายไปในเงามืดของนภายามราตรี
นักเรียนเก่าชั้นปี 2 ถึง ปี 4 ได้เข้าไปในหอพักของตนเรียบร้อยแล้ว ในห้องโถงจึงเหลือเพียงนักเรียนชั้นปี 1 ที่เข้ามาใหม่ และอาจารย์คาซาดัสที่ต้องมารับหน้าที่ควบคุมความเรียบร้อยในสถานที่นี้ วันนี้นักเรียนชั้นปี 1 ต้องนอนพักในห้องโถง พรุ่งนี้จึงจะมีการสอบเพื่อแยกหอพักของนักเรียนตามความถนัด อาจารย์คาซาดัสให้เหตุผลกับเรื่องนี้ว่าการให้คนที่ถนัดเรื่องเดียวกันอยู่ใกล้ ๆ กันคงจะช่วยพัฒนาความสามารถซึ่งกันและกันได้ดีกว่า
พวกไลท์ พอล และเมริน กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน เมรินกับพอลผลัดกันเล่าประวัติและเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่พบเจอให้ฟัง มีเพียงไลท์ที่ไม่ค่อยเล่าเรื่องในวัยเด็ก เขาเพียงเล่าเรื่องขณะที่เขาฝึกเวทมนตร์ให้ฟังเท่านั้น สมาธิของเด็กหนุ่มร่างบางไม่ดีนัก เนื่องจากเขากำลังครุ่นคิดเรื่อง เซลัส ว่าจะเริ่มหาเบาะแสจากที่ไหนดี
กลุ่มที่เรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆได้มากที่สุดคือกลุ่มของโดคุ เนื่องจากชุดของเขาจะเปลี่ยนบ่อยมาก อาจารย์คาซาดัสบอกว่ามันเป็นเสื้อผ้าเวทมนตร์ ซึ่งจะเปลี่ยนชุดของผู้ใส่ทุก ๆ 5 นาที และจะถอดออกไม่ได้จนกว่าจะครบ 2 อาทิตย์ เมื่อครบกำหนดเวลาแล้วมันจะหายไปเอง
เสื้อผ้าเวทมนตร์ที่เด็กหนุ่มร่างเล็กใส่ดูจะขี้เล่นมาก ส่วนใหญ่มันจะเปลี่ยนตัวเองเป็นชุดทูพีซหรือวันพีซของเด็กหญิง เด็กนักเรียนปี 1 คนอื่นจึงมักหันมาทางโดคุบ่อย ๆ คอยดูว่าเขาจะเปลี่ยนชุดเป็นอะไรอีก โดคุหน้าแดงก่ำด้วยความอาย เขาลองเอาผ้ามาคลุมตัว แต่เสื้อเวทมนตร์ก็ปล่อยพลังออกมาทำลายผ้าจนไม่เหลือแม้แต่ซาก
“คงจะดีกว่านี้นะ ถ้าคนใส่เสื้อเวทมนตร์เป็นผู้หญิง” พอลพูดพลางตีหน้าทะเล้น
จบ บทที่5
“ยินดีต้อนรับนักเรียนใหม่ทุกคนเข้าสู่โรงเรียนเวทมนตร์อีลิท วิซ บ้านแห่งใหม่ของพวกเธอ”
เสียงอันกึกก้องดังขึ้นจากปากของเมลล์ ชายชราผู้อำนวยการโรงเรียนเวทมนตร์แห่งนี้ เขาไม่ได้ใช้เครื่องเสียงใด ๆ ช่วย แต่เสียงกลับดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้องโถง
“นักเรียนทุกคนจะต้องพักอยู่ที่หอพักของโรงเรียนตลอดปีการศึกษา จะสามารถกลับบ้านได้ในช่วงหยุดกลางภาค และหยุดปลายภาค” ชายชราพูดต่อ เขาลูบเคราสีขาวโพลนเบาๆ
“เอาล่ะ! ขอให้ทุกคนที่นั่งอยู่ข้างล่างยืนขึ้นด้วย!” เมลล์พูดเสียงดังกว่าเดิม เพื่อเรียกให้นักเรียนเก่าที่นั่งอยู่ด้านล่างลุกยืนขึ้น
“ปีนี้ท่านผู้อำนวยการพูดสั้นกว่าทุกปี มีเรื่องเร่งรีบอะไรหรือเปล่านะ” คาซาดัสรำพึง ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มโดยไร้เหตุผล
เมื่อเด็กนักเรียนทุกคนในห้องโถงลุกขึ้นยืนแล้ว เมลล์จึงเปิดปากร่ายมนตร์อย่างรวดเร็ว
“รีวิลโล – Revealo”
สิ้นเสียง บนผนังห้องโถงปรากฏภาพขนาดใหญ่ เป็นภาพชายผู้มีใบหน้าแสดงถึงความริษยา ร่างนั้นอยู่ในชุดผ้าสีทองอร่าม กายของชายในภาพนั้นเป็นมนุษย์ แต่ด้านหลังของเขากลับมีปีกสีดำคู่หนึ่งซึ่งเป็นปีกแห่งปีศาจ
“ด้วยนามแห่งข้า ทุกคน ณ ที่นี้จงกล่าวคำปฏิญาณตามข้า”
เสียงอันทรงพลังของเมลล์ดังกึกก้องไปทั่วราวกับจะข่มขวัญให้นักเรียนทุกคนทำตาม
“พวกเรา ผู้ใช้มนตราสังกัดโรงเรียนเวทมนตร์ อีลิท วิซ” สิ้นเสียงของเมลล์ นักเรียนทุกคนพูดตามอย่างว่าง่าย
“ขออัญเชิญเทพปีศาจ เซลัส ผู้อยู่เหนือความริษยาใดๆ”
“โปรดคุ้มภัยแด่พวกเรา สร้างสันติสุขแก่ตัวข้า ผู้เคารพนับถือแห่งท่าน!”
เมื่อนักเรียนทั้งหมดกล่าวจบ ไฟในห้องโถงก็ดับลงกระทันหัน รูปชายมีปีกสีดำส่องสว่างขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ นักเรียนใหม่ต่างมองดูด้วยความตื่นเต้น
“เซลัส… งั้นเหรอ?” ไลท์ทวนคำที่เพิ่งกล่าวออกไป มันทำให้เขาคิดได้ถึงเรื่องความฝันเมื่อวันก่อน
“หรือที่มันบอกเราว่า จะรู้ในเร็ววัน หมายถึงเราจะได้เบาะแสของมันจากที่โรงเรียนนี้งั้นสิ” ไลท์วิเคราะห์เหตุการณ์อย่างรวดเร็ว
ครู่หนึ่ง รูปชายผู้มีปีกสีดำก็มอดแสงลง เมลล์พูดขึ้นก่อนที่จะหันหลังเดินออกจากเวทีไปอย่างเร่งรีบ
“รูปเทพเซลัสเปล่งแสงออกมาแล้ว นักเรียนทุกคนจงระวังฝันร้ายที่คืบคลานมาใกล้ในยามราตรี”
นักเรียนส่งเสียงเซ็งแซ่ทั่วบริเวณ หลายคนคิดหาคำตอบจากคำพูดสุดท้ายของเมลล์ หลายคนคุยกันเรื่องเทพปีศาจเซลัส เด็กนักเรียนปี 4 คุยกันอย่างเบื่อหน่ายเพราะเห็นพิธีนี้มาจนชินตาแล้ว แตกต่างกับเด็กนักเรียนใหม่ที่ตื่นเต้นกับสิ่งที่พบเห็นเป็นอย่างมาก
ครูหนุ่มใส่แว่นนามคาซาดัสเดินมากลางเวที เสียงนักเรียนเก่าที่เกิดขึ้นเงียบลงในบัดดล นักเรียนใหม่พบว่าเด็กนักเรียนชั้นปีอื่น ๆ เงียบกันหมด พวกเขาจึงเลิกคุยและหันไปมองคาซาดัส
“ทำไมรุ่นพี่ชั้นอื่นเงียบล่ะ เมื่อกี้ยังมีเสียงคุยกันอยู่เลย” พอลกระซิบถามไลท์ หนุ่มร่างผอมบางตอบเสียงราบเรียบ
“คงเพราะจากอาจารย์คาซาดัสนั่นแหละ …เขาต้องมีอะไรแปลกกว่าอาจารย์คนอื่นแน่ๆ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ทำไมพวกฉันต้องมาแต่งชุดแบบนี้ด้วยล่ะ!” เสียงเด็กหนุ่มร่างเล็กพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ เขาเป็นเด็กชายผู้มีผมสีแดงเข้ม ตาของเขาส่องประกายสีส้ม ตัวของเขาสูงเพียง 155 ซม. เท่านั้น รอบกายเขามีเพื่อนอีกสามคน คือคู่เด็กสาวแฝดแห่งตระกูล ‘อาริเอส’ และเด็กหนุ่มร่างใหญ่ที่รังแกไลท์บนเครื่องบิน
“รีบ ๆ ไปเปลี่ยนเถอะน่า ไม่งั้นฉันยิงปืนใหญ่เวทมนตร์ใส่นายแน่” เด็กสาวฝาแฝดคนหนึ่งพูดข่มขู่ พร้อมกับทำท่าประสานมือกับแฝดสาวอีกคน สายตาของเธอแสดงถึงความจริงจังและแน่วแน่ หนุ่มร่างเล็กจึงจำเป็นต้องเดินเข้าไปในห้องทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็กเบื้องหน้าอย่างจำใจ
“เสร็จหรือยัง โดคุ” เด็กหญิงฝาแฝดร้องเรียกหนุ่มร่างเล็กเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง
“อะ อืม …เสร็จแล้ว แต่ว่ามัน…” โดคุพูดตะกุตะกัก เด็กหญิงฝาแฝดคนหนึ่งจึงตัดสินใจพังประตูเข้าไปอย่างไม่ลังเล แต่ภาพที่เห็นทำให้เธอร้องเสียงหลง
“ชุดที่ให้ไปเป็นเสื้อธรรมดาไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ” เด็กหญิงพูดพลางจ้องเด็กชายร่างเล็กซึ่งอยู่ในชุดว่ายน้ำทูพีชของผู้หญิง
“ฉันก็ไม่รู้ แต่พอใส่แล้วมันก็กลายเป็นแบบนี้ แถมถอดไม่ได้ด้วย พอจะใส่ชุดนักเรียนก็เกิดไฟฟ้าช็อตอีก” โดคุเล่าเหตุการณ์ หน้าของเขาแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“ดีนะ ที่ฉันไม่ได้ใส่” เด็กหนุ่มร่างใหญ่พูดขึ้น เขารู้สึกโชคดีที่คาซาดัสลงโทษโดคุเพียงคนเดียว เพราะโดคุเป็นผู้เริ่มโจมตีคาซาดัสคนแรก
“อาจารย์ที่นี่เล่นแรงแฮะ …แต่ฉันว่ามันก็สมควรแล้วล่ะนะ” เด็กหญิงฝาแฝดพูดยิ้มๆ แล้วจึงหันไปพยักหน้ากับแฝดอีกคน
“เฮ้ พวกเธอจะมาพูดแบบนี้ไม่ได้นะ พวกเรารวมหัวกันคิดแผนการไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันต้องรับผิดชอบคนเดียวล่ะ” โดคุบ่นออกมา ใบหน้าของเขายังคงแดงก่ำ และยิ่งเห็นเป็นสีแดงเด่นชัดขึ้นเมื่อเด็กหญิงฝาแฝดทั้งสองหันมามองเขา
“ปัญหามากนักนะ อยากมีเรื่องงั้นเหรอ” เด็กหนุ่มร่างใหญ่ขึ้นเสียง ก่อนที่จะยกกำปั้นขึ้น ทำเอาโดคุที่หน้าแดงก่ำเปลี่ยนเป็นหน้าซีดเผือกทันที
“ม…ไม่มีอะไรหรอก เรเซอร์” หนุ่มร่างเล็กตอบเสียงตะกุกตะกัก ทันใดนั้นชุดทูพีซของเขาก็เปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีน้ำตาลที่ยาวถึงเท้า มีฮูดคลุมหัวอยู่ด้านหลัง ขณะนี้โดคุดูดีกว่าชุดที่ใส่อยู่เมื่อครู่หลายเท่า
เด็กหญิงฝาแฝดทั้งสองมองโดคุอย่างตกตะลึง ชุดที่เขาใส่เป็นชุดที่เท่มาก บวกกับใบหน้าที่ดูอ่อนวัยของเด็กหนุ่มร่างเล็ก ทำให้พวกเธอรู้สึกชอบเขาขึ้นมากระทันหัน …ถ้าไม่นับรวมถึงชุดทูพีซเมื่อกี้นะ
“ทำไมชุดฉันเปลี่ยนเองได้ล่ะ” โดคุมองชุดของตนที่เปลี่ยนโดยเขาไม่ได้ทำอะไรอย่างตกตะลึง อีกใจหนึ่งก็รู้สึกดีที่เขาไม่ต้องอยู่ในชุดว่ายน้ำนั่นไปตลอดกาล
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ชุดนี้เท่มากเลยล่ะ” เด็กหญิงฝาแฝดคนพี่พูดขึ้น เธอหน้าตาและรูปลักษณ์เหมือนคนน้องทุกระเบียดนิ้ว ต่างตรงที่ผมเธอจะเป็นสีดำ แต่ผมของแฝดคนน้องจะเป็นสีน้ำตาลปนดำ
“จริงด้วยค่ะพี่ เท่เกินบรรยายเลยล่ะ โดกี้” แฝดหญิงคนน้องเสริม แฝดคนพี่หันมามองด้วยความแปลกใจกับชื่อที่น้องของเธอเรียก
“โดกี้?” เธอขมวดคิ้ว
แฝดหญิงคนน้องหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอธิบาย “ชื่อเล่นของ โดคุ ไงล่ะคะ ชื่อน่ารักกว่าชื่อ โดคุ เสียอีก” เด็กหญิงยิ้มแฉ่ง
“น่ารักเหรอ พี่ว่ามันยังไม่น่ารัก …เปลี่ยนเป็นอะไรดีนะ” ฝาแฝดคนพี่ทำท่าครุ่นคิด ดูเธอจะเป็นคนเอาจริงเอาจังกับเรื่องต่าง ๆ มากกว่าน้องของเธอ ที่เป็นคนไม่ชอบคิดอะไรมาก เอาแต่สนุกไปวัน ๆ
“ต้องชื่อโดกี้ โดกี้เท่านั้น!” แฝดคนน้องย้ำคำพูดเดิม แต่พี่สาวของเธอดูจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของเธอนัก หนุ่มร่างใหญ่นามเรเซอร์ เขาสูง 164 ซม. และมีน้ำหนักเฉียด 100 กิโลกรัมไปนิดเดียว ขณะนี้เขากำลังหนักใจกับการทะเลาะกันที่ไม่สิ้นสุดของพี่น้องฝาแฝดตระกูล ‘อาริเอส’
“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว พวกเราไปเดินกลับไปที่ห้องโถงกันเถอะ อาจารย์ที่ใส่แว่นนั้นบอกให้เรากลับไปหลังโดคุเปลี่ยนชุดเสร็จไม่ใช่เหรอ” เขาพูดขึ้นเมื่อความอดทนหมดสิ้นลง สองฝาแฝดหันมามองเขาตาแป๋ว คล้ายกับจะเรียกร้องความเห็นใจให้พวกเธอทะเลาะกันต่ออีกสักสองสามนาที
“…งั้นพวกเธอก็ทะเลาะกันไปละกัน ฉันกับโดคุจะกลับไปที่ห้องโถงก่อน” เรเซอร์พูดออกมาในที่สุด ก่อนจะลากตัวโดคุในชุดคลุมสีน้ำตาลออกไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ ห้องโถงใหญ่ของโรงเรียนอีลิท วิซ ซึ่งเป็นสถานที่จัดพิธีต้อนรับนักเรียนใหม่ ขณะนี้เวลาล่วงเลยมาหลายชั่วโมงนับจากจบพิธี ท้องฟ้าแปรภายนอกเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ดวงจันทร์โผล่ขึ้นมาแทนดวงตะวันที่ลับหายไปในเงามืดของนภายามราตรี
นักเรียนเก่าชั้นปี 2 ถึง ปี 4 ได้เข้าไปในหอพักของตนเรียบร้อยแล้ว ในห้องโถงจึงเหลือเพียงนักเรียนชั้นปี 1 ที่เข้ามาใหม่ และอาจารย์คาซาดัสที่ต้องมารับหน้าที่ควบคุมความเรียบร้อยในสถานที่นี้ วันนี้นักเรียนชั้นปี 1 ต้องนอนพักในห้องโถง พรุ่งนี้จึงจะมีการสอบเพื่อแยกหอพักของนักเรียนตามความถนัด อาจารย์คาซาดัสให้เหตุผลกับเรื่องนี้ว่าการให้คนที่ถนัดเรื่องเดียวกันอยู่ใกล้ ๆ กันคงจะช่วยพัฒนาความสามารถซึ่งกันและกันได้ดีกว่า
พวกไลท์ พอล และเมริน กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน เมรินกับพอลผลัดกันเล่าประวัติและเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่พบเจอให้ฟัง มีเพียงไลท์ที่ไม่ค่อยเล่าเรื่องในวัยเด็ก เขาเพียงเล่าเรื่องขณะที่เขาฝึกเวทมนตร์ให้ฟังเท่านั้น สมาธิของเด็กหนุ่มร่างบางไม่ดีนัก เนื่องจากเขากำลังครุ่นคิดเรื่อง เซลัส ว่าจะเริ่มหาเบาะแสจากที่ไหนดี
กลุ่มที่เรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นๆได้มากที่สุดคือกลุ่มของโดคุ เนื่องจากชุดของเขาจะเปลี่ยนบ่อยมาก อาจารย์คาซาดัสบอกว่ามันเป็นเสื้อผ้าเวทมนตร์ ซึ่งจะเปลี่ยนชุดของผู้ใส่ทุก ๆ 5 นาที และจะถอดออกไม่ได้จนกว่าจะครบ 2 อาทิตย์ เมื่อครบกำหนดเวลาแล้วมันจะหายไปเอง
เสื้อผ้าเวทมนตร์ที่เด็กหนุ่มร่างเล็กใส่ดูจะขี้เล่นมาก ส่วนใหญ่มันจะเปลี่ยนตัวเองเป็นชุดทูพีซหรือวันพีซของเด็กหญิง เด็กนักเรียนปี 1 คนอื่นจึงมักหันมาทางโดคุบ่อย ๆ คอยดูว่าเขาจะเปลี่ยนชุดเป็นอะไรอีก โดคุหน้าแดงก่ำด้วยความอาย เขาลองเอาผ้ามาคลุมตัว แต่เสื้อเวทมนตร์ก็ปล่อยพลังออกมาทำลายผ้าจนไม่เหลือแม้แต่ซาก
“คงจะดีกว่านี้นะ ถ้าคนใส่เสื้อเวทมนตร์เป็นผู้หญิง” พอลพูดพลางตีหน้าทะเล้น
จบ บทที่5
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น