รักในเงา

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูแต่เช้า..."คุณเพลงคะ ได้เวลารับประทานอาหารเช้าแล้วค่ะ" 

เพลง : โหยป้าอิ่ม นี่มันวันหยุดนะคะ ปลุกทำไมแต่เช้าเนี่ย

ป้าอิ่ม : วันนี้คุณพ่อนัดคุณภูมิมาทานข้าวที่บ้านไงคะคุณเพลง 

ฉันลุกนั่งบนเตียง ตั้งสติสักพักใหญ่ ไม่คิดเลยว่าเรียนจบ แล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้ !

ย้อนกลับไปตอนเด็กฉันเหลือคุณพ่อเพียงคนเดียว คุณแม่เสียเพราะถูกลูกหลง จากการลอบยิง ปมขัดแย้งทางธุรกิจของคุณพ่อ ฉันโตมากับลูกของคนขับรถ ที่ชื่ออดุล จะเรียกว่าโตมาด้วยกันก็น่าจะได้มั้ง ก็เห็นเขามาวิ่งเล่นสนามหน้าบ้านบ่อยๆหนิเนอะ บ้านพักของเขาก็อยู่ในสวนหลังบ้านนี่เอง

พ่อส่งอดุลเข้าเรียนที่เดียวกับฉัน เพื่อหวังว่าจะมีคนคอยดูแลฉันได้เกือบ 24 ชม. ตั้งแต่ประฐม จนเข้ามหาวิทยาลัย

" เชิญครับคุณเพลง" เสียงอดุลกล่าวทักทาย ก่อนขึ้นรถไปมหาวิทยาลัย และแน่นอน อดุลเรียนคณะเดียวกันกับฉัน คงเพราะพ่อเห็นแววในความฉลาดของลูกล่ะมั้ง (กลัวเรียนไม่จบล่ะสิ ถึงหาตัวช่วยมาให้เนี่ย ( คิดในใจ))

เวลาพักเที่ยง อดุลก็จะคอยมานั่งโต๊ะใกล้ๆ แอบมองอยู่ห่างๆ ส่วนฉันก็นั่งกินข้าวกับแก๊งเพื่อนสาว เวลามีหนุ่มๆทำท่าจะมาจีบ บอร์ดี้การ์ดของคุณพ่อก็จะทำงาน คอยมานั่งกันท่าซะ จนไม่มีใครกล้ามาจีบแล้วเนี่ย ( ทำเสียงหงุดหงุดเบาๆ)

ชีวิตก็ดำเนินไปแบบนี้ จนเกือบจะจบปี 1  

เพลง : นี่นาย จอดๆๆๆ จอดตรงหน้าประตู (มหาวิทยาลัย) นี่แหละ

อดุล : คุณเพลงจะไปไหนเหรอครับ ไม่เข้าไปเรียนเหรอ

เพลง : ไม่ล่ะ ขี้เกียจอ่ะ จะไปช้อปปิ้งกับเพื่อนน่ะ นายเข้าไปเรียนจดเลคเชอร์ ทำกิจกรรม ให้ด้วยเข้าใจ๋...เย็นเลิกเรียนไปรับฉันที่ห้างนะ ขอบคุณนะค้าาาา ไปล่ะ

ตกเย็นวันนั้นอดุลมารับฉันที่ห้าง พร้อมกับขนของพะรุงพะรังไปใส่ท้ายรถ ระหว่างทางกลับบ้านก็พร่ำเพ้อบทเรียนอะไรเยอะเยอะให้ฟัง ฉันก็เข้าหูซ้ายทะลุหูขวาตามเคยจ้า

พ่อ : กลับมาแล้วเหรอลูก วันนี้เรียนหนักเหรอ กลับซะค่ำเชียว แล้วนี่กินอะไรมายังล่ะ ไปอาบน้ำอาบท่า มากินข้าวกันนะ

เพลง : ค่ะพอ วันนี้เรียนหนักมากกกก ปวดหัวจะแย่แล้วเนี่ย พร้อมกับหันมองหน้าอดุล จริงไหม!!

อดุล : อ่าครับผม งั้นผมขอตัวเอารถไปเก็บก่อนนะครับ

เพลงขึ้นมาถึงห้อง รีบคว้าโทรศัพท์โทรหาอดุล 

เพลง : นี่นาย เอาของท้ายรถไปเก็บไว้ที่ห้องนายก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ ฉันจะไปเอา

เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อออกไปทำงาน เพลงก็แอบไปเอาของที่ห้องอดุล

ก๊อกๆ เมื่อประตูเปิดออก เพลงก็เอ๋อรับประทานไปพักนึง

เพราะภาพที่เห็น อดุลสวมแค่กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว

กล้ามแน่นๆ ดูน่ากัด ซิกแพ็คก็มา อืม...

อดุล : คุณเพลงครับ เชิญข้างในก่อนไหมครับ 

เพลง : อ่อๆ..ฉันเข้าไปในห้องนั่งรื้อของอยู่หลายถุง...เจอแล้ว นี่ฉันให้นาย พร้อมกับยื่นให้อดุล

มันเป็นเสื้อเชิ้ต แขนยาวสีฟ้าอ่อนแบบของผู้ชาย อดุลอึ้งไปสักพัก ทำสีหน้าปลื้มปริ่มอย่างแรง

อดุล : ขอบคุณครับ คุณเพลง ผมจะเก็บมันไว้อย่างดีเลยครับ 

เพลง : ซื้อมาให้ใส่จ่ะ ไม่ได้ให้เก็บ 

จบบทสนทนา เพลงก็เดินออกจากห้องไปทันที

อดุลมองตามหลัง พร้อมหยิบเสื้อขึ้นมาทั้งกอดและหอม ราวกับว่านั่นคือตัวแทนของเพลง...