ตอนที่ 10 : Chapter 10 Yes, please [100%]
Chapter 10
Yes, please
มาร์คตื่นแต่เช้ามืดในทุก ๆ วันทำงาน เขาไม่ใช่ผู้บริหารประเภทที่มีเวลาไปไหนมาไหนมากมายนัก เขาตื่นตีห้า อาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเช้า ออกมาฝ่ารถติดไปทำงานอย่างเช่นมนุษย์ออฟฟิศหลาย ๆ คน
“หมอครับ ผมไปทำงานก่อนนะ”
ร่างสูงนั่งลงบนเตียงหลังใหญ่ โน้มหน้าลงไปกระซิบบอกลูกกวางที่นอนเปลือยกายสบายตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เมื่อคืนแบมมาค้างที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาและวันนี้เป็นวันหยุดของคุณหมอ
“อื้อออ ถึงแล้วไลน์มาบอกด้วยนะครับ”
คนตัวเล็กครางรับเสียงเบา แบมไม่ใช่คนตื่นยาก เขารู้สึกตัวตั้งแต่มาร์คลุกมาทำอะไรก๊อก ๆ แก๊ก ๆ แล้ว แต่แบมแค่ยังไม่อยากลุกจากที่นอนก็เท่านั้น
“หมอตื่นแล้วอย่าลืมกินข้าวกินวิตามินนะครับ วันนี้จะออกไปไหนไหม?”
“ไม่ไปครับ ง่วง”
มาร์คยกยิ้มเอ็นดูพลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะกลมของแบมเบา ๆ ผมเส้นเล็กนุ่มนิ่มของคุณหมอฟูชี้โด่ชี้เด่อย่างไม่เป็นระเบียบ แต่ในสายตามาร์คมันกลับดูน่ารักมาก ๆ
“งั้นนอนพักให้เยอะ ๆ เลยนะครับ”
“ครับ ว่าแต่คุณกินข้าวเช้าหรือยังนะ” แบมงัวเงียลืมตาขึ้นมาเอ่ยถามมาร์ค กลัวว่าอีกคนจะลืมทานมื้อเช้าที่สำคัญ ทั้ง ๆ ที่ปกติก็มีแต่คนเป็นหมอนี่แหละที่ดื้อไม่ค่อยยอมกิน
“เรียบร้อยแล้วครับ งั้นผมไปแล้วนะ เดี๋ยวสายครับ”
แม้ความน่ารักของหมอจะทำให้มาร์คอยากกระชากชุดทำงานเขวี้ยงทิ้งแล้วล้มตัวลงนอนกอดเจ้าตัวนุ่มนิ่มนี่ทั้งวัน แต่ก็ต้องยอมตัดใจเพราะชีวิตต้องกินต้องใช้ ต้องเก็บตังค์ไว้ให้คุณหมอของเขาเยอะ ๆ
“ครับ”
“รักหมอนะครับ”
มาร์คกดจูบขมับสวยของคนรักส่งท้าย กระชับผ้าห่มห่มให้หมอได้อุ่นกาย ก่อนจะออกไปทำงานเหมือนทุก ๆ วัน…
✧Vitamin B ✧
ว่าจะไม่ออกไปไหนแล้ว…แต่ความเคยชินกับการทำงานแทบทุกวันก็ทำให้แบมอยู่ไม่เป็นสุข เขาตื่นมาอาบน้ำ กินข้าว กินขนม นั่งอ่านหนังสือไปจนถึงดูรายการทีวี แต่จนแล้วจนรอดคุณหมอก็ทนไม่ไหว ครึ่งวันที่สุดแสนจะน่าเบื่อ…
อาจจะเพราะอยู่คนเดียวแบบไม่มีมาร์ค แบมเลยรู้สึกว่าวันนี้มันเป็นวันหยุดที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย
“แลกบัตรด้วยนะคะ”
แล้วก็เนี่ย พอเหงาจนไม่รู้จะไปไหนหัวใจก็พาตัวเองมาหาเจ้าของตลอดเลย
ติด…ติดมาร์คจนแบมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
“นี่ครับ”
แบมยื่นใบขับขี่ไปให้พนักงานเพื่อแลกบัตรเข้าตึก ฝ่ายนั้นรับไปและกำลังจะคีย์ข้อมูล แต่พอเห็นชื่อบนบัตรก็รีบหันกลับมามองคนบนรถทันที
“ค..คุณแบม!” แฟนท่านประธานบริหารมาเองตัวเป็น ๆ แถมยังยิ้มหวานให้เธอด้วย “ไม่ต้องแลกก็ได้ค่ะคุณแบม เข้าไปได้เลยค่ะ ให้รปภ.หาที่จอดให้ได้เลยนะคะ คุณแบมจะได้ไม่ต้องวนรถนาน”
เธอรีบคืนใบขับขี่พร้อมยื่นการ์ดเข้าตึกให้แบม ก่อนจะกดเปิดไม้กั้นให้ด้วยท่าทางกระตือรือร้น แบมเคยมาที่ทำงานของมาร์คสองสามครั้งแต่หลายคนก็จดจำเขาได้ดีเพราะเหล่าบอดี้การ์ดชอบมารุมอารักขาคุณหมอจนใคร ๆ ก็พากันรู้ไปทั่วแล้วว่าแบมเป็นอะไรกับท่านประทาน
“ขอบคุณนะครับ”
“อย่าไหว้สิคะคุณแบม โอ้ย มีใครเห็นไหมเนี่ย ดิฉันจะตกงานไม่ได้นะคะ มีลูกมีผัว เอ้ย มีสามีที่ต้องเลี้ยงดูอยู่ค่ะ”
คุณหมอหัวเราะให้ท่าทางเลิ่กลั่กนั้นน้อย ๆ เล่นเอาพนักงานแลกบัตรถึงกับหน้าแดงแจ๋
เจอกี่ครั้งก็ไม่ชินกับออร่าความน่ารักมารยาทดีของคุณแบมเลยสักครั้ง เป็นผู้ชายแท้ ๆ แต่กลับตัวเล็กผิวพรรณดีหน้าตาจิ้มลิ้มแถมยังพูดจาไพเราะ ดูลงตัวพอดิบพอดีไปหมดทุกอย่าง
จากทีแรกที่แอบอิจฉาที่คุณเขาวาสนาดีได้ท่านประธานไปเป็นแฟน ตอนนี้เธอจะอิจฉาท่านประทานแทนแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องคิดมากนะ ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
แบมยิ้มให้พนักงาน ก่อนจะเลื่อนปิดกระจกรถแล้วขับขึ้นอาคารไป
คุณหมอขับรถวนหาที่จอดอยู่สักพักใหญ่เพราะไม่อยากรบกวนรปภ. กว่าจะได้จอดก็กินเวลาไปเกือบสิบนาที แบมเดินไปขึ้นลิฟต์เป้าหมายคือชั้นบนสุดของตึก แต่บัตรของเขาเหมือนจะขึ้นไปไม่ได้เพราะไม่ใช่พนักงาน ลิฟต์เลยมาทิ้งไว้ชั้นเกือบบนสุดอย่างนี้
พอแบมเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยท่าทางงง ๆ เหล่าชายในชุดสูทสีดำเนี้ยบเรียบกริบก็รีบกรูเข้ามาหาเขาทันที
“คุณแบม!”
“คุณแบมมาได้ยังไงครับ”
“ขับรถมาครับ” แบมยิ้มบาง ๆ ตอบไปซื่อ ๆ คุณลุงคนขับรถประจำของแบมถึงกับยกมือตบหน้าผาก เหงื่อเริ่มแตกซ่กทั้ง ๆ ที่แอร์เย็นเฉียบ
ไหนคุณมาร์คบอกว่าคุณแบมจะเป็นเด็กดีอยู่ที่บ้านไม่ออกไปไหนไง…
“คราวหลังคุณแบมโทรเรียกให้ผมไปรับดีกว่านะครับ คุณแบมทำงานหนักแล้วยังขับรถเองแบบนี้ไม่ดีเลย ถ้าเกิดเป็นอะไรไปจะทำยังไงล่ะครับ นายเขาเป็นห่วงคุณแบมมากเลยนะครับ”
เหล่าบอดี้การ์ดแทบจะยกมือไหว้ให้แบมใช้พวกเขาเถอะ ใช้ให้คุ้มกับเงินที่มาร์คจ้างมาหน่อย และก็อย่านึกซนแอบดื้อกับคุณมาร์คแบบนี้บ่อย ๆ เลย ทำแบบนี้พวกเขาใจไม่ดี เป็นห่วงทั้งคุณแบมและสวัสดิภาพของตัวเองเนี่ย
“ครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะครับ”
แบมยกมือไหว้ทุกคน เขาไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เพราะชีวิตก็ดูแลตัวเองอยู่หลายเรื่อง แต่ก็เข้าใจมาร์คและคนของมาร์คแหละว่าเป็นห่วง เอาเป็นว่าครั้งหน้าแบมจะพยายามไม่ลืมก็แล้วกัน
“อย่าไหว้ครับคุณแบม พวกผมทำตัวไม่ถูก”
“ผมผิดเองนี่ครับ” แบมยกมือปรามแต่ละคนที่โค้งศีรษะให้เขา อายุเยอะกว่าแบมทั้งนั้นเลยมั้งเนี่ย “เอางี้ ผมจะไม่บอกคุณมาร์คว่ามาเอง โอเคไหมครับ ไม่ต้องเครียดกันขนาดนั้น”
“ยังไงนายก็ต้องรู้อยู่ดีครับคุณแบม”
เพราะพวกเขาไม่เคยโกหกนาย แค่คุณมาร์คตวัดสายตามามองก็เป็นต้องรีบเล่าทุกอย่างแบบละเอียดยิบให้คุณเขาฟังแล้ว จะเอาอะไรไปปิดบังกันล่ะ
“เดี๋ยวผมคุยให้เอง ไม่ต้องกังวลนะครับ แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้วเนอะ”
ได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็เบาใจขึ้น ถ้าเป็นคุณแบมพูด จากที่นายจะดุพวกเขาระดับร้อย คงจะเหลือสักยี่สิบเท่านั้น
“ขอบคุณมากเลยครับคุณแบม”
เป็นอีกครั้งที่คุณแบมของคุณมาร์คมีน้ำใจกับพวกเขา รู้สึกยินดีมาตลอดที่คน ๆ นั้นของเจ้านายเป็นคุณหมอแบม ผู้ซึ่งเคารพและให้เกียรติทุกคนเสมอต้นเสมอปลายทั้งยังใจดีที่หนึ่งอีก
“นายต้องดีใจมากแน่ ๆ เลยครับที่คุณแบมมาที่นี่ เดี๋ยวผมพาขึ้นไปหานายนะครับ”
หัวหน้าบอดี้การ์ดพ่วงด้วยตำแหน่งเลขาคนสนิทที่สุดของมาร์คผายมือให้แบมเข้าไปในลิฟต์อีกครั้ง แล้วจึงก้าวขาตามเข้าไปด้วย
“ทำไมผมถึงกดชั้นบนสุดไม่ได้ล่ะครับ”
ทุกครั้งที่แบมมาเขาก็จะมาพร้อมคนของมาร์คตลอด พอมาเองเออเองแบบนี้มันก็เลยงงอยู่หน่อย ๆ
“บัตรอันนี้ไม่ใช่บัตรของพนักงานที่มีสิทธิ์น่ะครับ แต่เดี๋ยวผมไปทำบัตรใหม่ให้ คุณแบมจะได้เก็บไว้เลยนะครับ”
“ครับ ว่าแต่คุณเขายุ่งอยู่ไหมครับ”
“ไม่มีประชุมครับ ส่วนงานนายก็ยุ่งทุกวันอยู่แล้วครับ แต่คุณแบมเข้าไปได้นะครับนายเขาไม่ว่าหรอก เชิญครับ”
เลขาคนสนิทของมาร์คเชิญให้แบมเดินออกจากลิฟต์พลางเดินตามแฟนเจ้านายไปติด ๆ เผื่อว่าคุณเขาจะต้องการอะไรเป็นพิเศษ แม้ว่าทุกครั้งแบมจะอะไรก็ได้ง่าย ๆ หมดเลยก็เถอะ
“แล้วเลขาตรงนี้ของคุณเขาไปไหนครับ?”
ทุกครั้งที่แบมมาก็จะเห็นคุณเลขาคนสวยนั่งประจำที่ตรงหน้าห้องทำงานของมาร์คตลอด แต่ทำไมวันนี้ไม่เห็นก็ไม่รู้ อาจจะลางานหรือเปล่า…
“น่าจะเอาเอกสารเข้าไปให้นายเซ็นมั้งครับ ผมก็ยุ่ง ๆ อยู่กับการอบรมบอดี้การ์ดข้างล่าง ไม่ได้ขึ้นมาเป็นชั่วโมงแล้วเหมือนกัน”
แบมพยักหน้ารับแล้วเดินไปเปิดประตูเพื่อเข้าไปในห้องทำงานของมาร์ค กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าเสียมารยาทลืมเคาะประตู ร่างกายคุณหมอก็ชะงักงันเพราะภาพที่เห็นตรงหน้าไปแล้ว
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นพวกขี้หึง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่แบมจะระเบิดอารมณ์จนเผลอทำเสียงดังได้เท่าครั้งนี้
“มาร์ค คุณทำอะไร?!!”
“เห้ย! หมอ!”
มาร์คเด้งตัวลุกจากเก้าอี้ทันทีส่งผลให้คนบนตักเขาร่วงลงไปด้วย ร่างสูงดูตกใจมากที่แบมมาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้ เลขาคนสนิทรีบปิดประตูห้องเข้ามาเพราะกลัวคนนอกรู้แล้วจะเป็นเรื่องใหญ่ ถึงชั้นนี้จะไม่มีใครอยู่นอกจากพวกเขาแล้วก็เถอะ
“ผมถามว่าคุณทำอะไร”
แบมพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เสียงดังจนหลายคนตื่นตกใจ แต่เพราะมันร้อนไปหมด ร้อนจนไม่รู้จะระบายทางไหน น้ำเสียงที่คุณหมอเปล่งออกไปเลยดูใส่อารมณ์มากกว่าปกติ
“คือดิฉัน…”
“ผมไม่ได้ถามคุณ ผมถามแฟนผม คุณออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
แบมตวัดสายตาไปมองหญิงสาวหนึ่งเดียวในห้อง ตอนนี้เขากำลังโมโหมาก ถ้าแม่เลขาหน้าห้องที่จ้องจะเลียขาแฟนเขานี่ไม่ยอมออกไป เขาได้ด่าจนหาทางกลับบ้านไม่เจอแน่
มาเที่ยวนั่งตักแฟนชาวบ้านเขาแบบนี้ได้ยังไง ไม่น่ารักเลย
“ท่านประธานคะ…”
แม่เลขาหันไปขอความคิดเห็นจากมาร์คด้วยท่าทางอ้อยอิ่ง แต่กลับยิ่งทำให้มาร์คหัวร้อนมากขึ้นไปอีกเพราะเธอทำตัวเหมือนไม่ได้ยินที่แฟนเขาพูด
“คุณไม่ได้ยินหรือไง ออกไป!” มาร์คไล่เลขาสาวเสียงดังทั้งยังทำสายตาดุกร้าวจนฝ่ายนั้นรีบวิ่งหน้าตั้งออกไปจากห้องทำงานของมาร์คทันที “หมอ มันไม่มีอะไรนะครับ”
พอตัวปัญหาพ้นสายตาไปแล้วมาร์คก็หันกลับมาเอ่ยเสียงอ่อนมองแฟนตัวเองที่ทำหน้าดุพร้อมใส่เขาเต็มที่
“ไม่มี? กล้าพูดได้ยังไงว่าไม่มีครับ คุณทำอย่างนี้กับผมได้ยังไงมาร์ค”
มาร์คทำท่าจะขยับเข้าไปจับตัวหมอแต่คนตัวเล็กก็ถอยหลังนี้
ไม่ให้ใกล้…ถ้าวันนี้ไม่รู้เรื่องกันก็ไม่ต้องมาใกล้แบมเลย
“มันไม่มีอะไรจริง ๆ นะครับหมอ ผมไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ นะ” มาร์คยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง
“ผมควรจะเชื่อคุณหรือเชื่อสิ่งที่ผมเห็นครับ”
“โธ่ หมอครับ ผมสาบานได้ว่าผมไม่ได้ทำอะไรเธอเลยจริง ๆ เชื่อผมเถอะนะ”
ถึงขั้นสาบานแสดงว่ามันอาจจะไม่มีอะไร…แบมสูดลมหายใจเข้าปอดพยายามทำใจให้เย็น ๆ ต้องท่องไว้ว่านี่ไม่ใช่ละคร มันไม่น้ำเน่าไปเสียทุกตอนหรอก
“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไงครับ”
พอแบมถามกลับมาแบบนั้นมาร์คก็ครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่ร่างสูงจะนึกขึ้นได้ว่าห้องทำงานของเขามีกล้องวงจรปิดติดอยู่หลายตัว
ขอบคุณฟ้า…
“ห้องนี้มีกล้องครับ หมอเปิดกล้องวงจรปิดดูก็ได้ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ อยู่ดี ๆ เขาก็เข้ามานั่งแบบนั้นอ่ะ”
“แล้วผลักออกไม่เป็นหรือยังไงเล่า!”
“ผมจะผลักแล้วครับ แต่หมอเข้ามาก่อนอ่ะ” มาร์ครีบตอบกลับทันทีทันใด อะไรมันก็ดูเร็วไปหมดจนตั้งตัวไม่ทัน แต่มั่นใจแน่ ๆ ว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรที่ผิดบาปต่อหมอเลย
“ไม่อยากฟังแล้ว”
เห็นแฟนตัวเล็กเริ่มจะงอแงทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้ามาร์คก็ยิ่งร้อนใจ อยากจะเข้าไปรั้งกายบางมากอดเอาไว้แต่ก็ติดที่เกรงใจความงอนของหมออยู่
“หมอครับ ผมรักหมอคนเดียว หัวใจผมมีแค่หมอเป็นเจ้าของคนเดียวจริง ๆ นะครับ ผมไม่กล้าทำให้หมอเสียใจหรอก” มาร์คสบสายตาคนรักส่งแววเว้าวอนขอให้เชื่อเขาอย่างสุดความสามารถ
จากหัวใจ มาร์ครักหมอมากและไม่เคยคิดจะนอกใจนอกกายหมอเลยแม้สักครั้ง นิดเดียวก็ไม่เคย
แบมหลบสายตามาร์คเพื่อครุ่นคิด เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของหัวใจเชื่อร่างสูงไปแล้วเพราะก็รักมากพอกัน แต่แบมก็ยังอยากมั่นใจเพิ่มอีกสิดนิดอยู่ดี
“คุณเลขาไปเอาภาพจากกล้องวงจรปิดมาให้ผมดูได้ไหมครับ”
เลขาคนสนิทเลิ่กลั่กหันมามองเจ้านายเพื่อรอฟังคำยืนยันอีกครั้ง ไอ้ไปเอาก็ได้อยู่แล้ว กล้องในห้องคุณมาร์คเช็คสภาพทุกสัปดาห์ไม่มีเสียแน่นอน แต่คุณเขาจะอนุญาตไหมแค่นั้น
“รีบไปเอามาให้น้องแบมดู” มาร์คพยักหน้าให้ มั่นใจในความบริสุทธิ์ใจของตัวเองล้านเปอร์เซ็นต์
“รับทราบครับนาย”
พอลูกน้องของมาร์คออกไปแล้ว แบมก็เลื่อนเก้าอี้มานั่งแล้วขยับออกห่างจากมาร์คเป็นช่วงตัว ร่างสูงทำท่าจะเข้ามาใกล้อยู่หลายครั้งแต่แบมก็ใช้สายตาข่มขู่เอาไว้ก่อน
ไม่นานนักเลขาคนสนิทก็กลับมาพร้อมคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กหนึ่งเครื่องซึ่งมีบันทึกภาพจากกล้องวงจรปิดจากหลายมุมของห้องนี้ ในช่วงเวลาที่เกิดเรื่องขึ้น
แบมมองภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าแล้วก็กำหมัดแน่น แม่เลขาสาวนมโตเดินเข้า ๆ ออก ๆ ห้องมาร์คอยู่หลายครั้งทั้ง ๆ ที่มีเรื่องงานแค่สองครั้ง แต่มาร์คก็ไม่ได้สนใจเธอ ท่านประธานเอาแต่ทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ คุยโทรศัพท์ และอ่านแฟ้มรายงานบ้างเท่านั้น
เสี้ยววิ…เสี้ยววินาทีจริง ๆ ที่ทำให้เกิดการเข้าใจผิดกันเมื่อเลขาคนนั้นเอากาแฟเข้ามาให้มาร์คและทำท่าทียั่วยวนแบบที่ท่านประธานเองก็ไม่ได้มอง ไป ๆ มา ๆ เธอก็ทรุดตัวนั่งลงบนตักของมาร์คเรียบร้อย เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่แบมเปิดประตูเข้ามาเป๊ะ ๆ
นี่ถ้าแบมวิ่งหนีเหมือนนางเอกละครไทยเขาต้องเสียใจเพราะมองคนที่รักผิดไปแน่ ๆ
“เห็นไหม ผมไม่ได้โกหกหมอนะครับ”
มาร์คยิ้มแห้งเมื่อเห็นหมอเงยหน้ามามองเขาเหมือนอยากจะตอบว่า ‘แล้วยังไง ผมก็ยังงอนคุณอยู่ดี’
“ขอบคุณนะครับคุณเลขา ผมขอคุยกับคุณมาร์คเป็นการส่วนตัวหน่อยนะครับ” แบมยื่นคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กคืนให้ ลูกน้องของมาร์ครับไปแล้วพยักหน้าพร้อมยกยิ้มให้คนทั้งคู่
“โชคดีนะครับนาย”
อวยพรส่งท้ายแล้วก็รีบเผ่นทันที ไม่ลืมที่จะล็อคประตูจากข้างในให้ด้วย
เห็นแบมลุกขึ้นจากเก้าอี้มาร์คก็รีบลุกขึ้นยืนตามทันที คนตัวเล็กเดินไปเดินมาในห้องพยายามที่จะทำใจให้เย็น ๆ และใช้เวลาครุ่นคิดว่าเขาควรจะทำยังไง
มาร์คเป็นคนหน้าตาดี ฐานะดี แน่นอนว่ามีไม่น้อยเลยไอ้คนที่อยากจะแย่งชิงคนรักของแบมไปหรือคิดจะใช้ผู้ชายร่วมกันกับแบมน่ะ หงุดหงิดกับความเสน่ห์แรงของแฟนตัวเอง แต่ก็เพราะมาร์คเป็นแบบนี้นี่แหละแบมถึงได้ตกหลุมรัก
แบมหันกลับมามองหน้ามาร์ค ร่างสูงทำเพียงยิ้มเจื่อน ๆ ให้คุณหมอ กลัวว่าพูดอะไรไปแล้วจะไม่เข้าหู พาลให้แฟนตัวเล็กของเขางอนหนักกว่าเดิมอีก
“เขานั่งตรงไหน”
“ครับ?”
“เมื่อกี้เขานั่งตรงไหน ตรงนั้นใช่ไหม” แบมหันมองเก้าอี้ทำงานของมาร์ค คุณหมอเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง ก่อนที่มือเล็กจะยื่นไปดันอกแกร่งให้เดินถอยหลังไปจนชิดขอบเก้าอี้ “นั่งลงไปครับ”
“ครับ นั่งครับนั่ง”
แม้หมอจะไม่ได้ออกแรงผลักแต่มาร์คก็ยอมนั่งลงไปโดยง่าย
“ตรงนี้มันควรเป็นของผมคนเดียวไม่ใช่หรือไง…”
ลมหายใจร่างสูงติดขัดเมื่อคนรักขยับกายขึ้นมานั่งคร่อมบนตักเขา คุณหมอทำหน้างอแต่ก็ยังจับมือมาร์คขึ้นไปวางไว้บนสะโพกกลมของตน “คุณเองก็ควรเป็นของผมคนเดียวไม่ใช่หรือไง”
มาร์คกระชับวงแขนโอบกอดแบมเอาไว้ทั้งตัว รู้สึกผิดที่ทำให้แฟนคิดมากได้ขนาดนี้ ต่อไปเขาคงต้องระวังตัวให้มากขึ้นแล้ว
“ครับ ตรงนี้เป็นของหมอคนเดียว ผมเองก็เป็นของหมอคนเดียว”
ริมฝีปากหนากดจูบลงบนปลายคางสวยของแบม เลขาคนใหม่มาร์คจะสั่งว่าขอคนมีอายุหน่อยก็แล้วกัน…
“ไล่เธอออก”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ”
หมอไม่บอกมาร์คก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้ว จริงอยู่ว่าเลขาคนนั้นก็ทำงานโอเค แต่อะไรที่มาทำให้เขากับแฟนทะเลาะกันเขาก็พร้อมจะทิ้งมันไปทั้งนั้นแหละ เลขาหาเมื่อไรก็ได้ เก่งกว่านั้นก็มีอีกเยอะ แต่แฟนแบบน้องแบมของเขา ในจักรวาลนี้คงไม่มีอีกแล้ว
“ถ้ายังมีแบบนี้อีกผมจะไม่ทนแน่ ๆ”
ถึงจะทำเป็นเก่งแต่เสียงสั่น ๆ กับดวงตาที่เริ่มจะรื้นน้ำใส ๆ ก็บ่งบอกมาร์คได้เป็นอย่างดีว่าหมอกำลังกลัว…กลัวว่าจะมีคนมาแย่งเขาไป กลัวไม่ได้เป็นคนเดียวของเขา
“ไม่มีแล้วครับ ผมขอโทษนะ หมออย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ”
มาร์คจับมือขาวบางของแบมขึ้นมาจูบซับเบา ๆ เจ็บหัวใจทุกครั้งที่เขาทำให้หมอเสียใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ก็ตาม
“คุณต้องให้ผมทำโทษนะ”
“ได้หมดเลยครับ”
สุดแล้วแต่หมอจะต้มยำทำแกงมาร์คเลย เขาพร้อมที่จะยอมตามใจทุกอย่างแล้ว
50%
“ผมรอคุณเลิกงานก่อนก็ได้” เอ่ยอย่างนั้นแต่ดันบดสะโพกแน่นของตัวเองถูไถกับอะไรต่ออะไรของมาร์คไม่หยุด ไหนจะสายตาซุกซนน่ารักนั่นอีก
ยั่วกันขนาดนี้ ถ้าคิดว่ามาร์คจะปล่อยให้หมอรอดจนถึงบ้านก็คิดผิดแล้วล่ะ…
“เด็กปากไม่ตรงกับใจ”
ร่างสูงกระซิบเสียงแหบพร่า ขยับแขนกำยำของตนเองล็อคกายบางให้เข้ามาแนบชิดตัวเขามากกว่าเดิม งานเงินไม่ทำมันแล้ว ทำหมอดีกว่า…
“ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย”
คนถูกกล่าวหาทำหน้ายุ่ง ริมฝีปากอิ่มขยับเข้าไปจูบมาร์คเบา ๆ แบมคิดถึง คิดถึงมาร์คแบบไม่มีสาเหตุทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนก็เร่าร้อนกันไปหลายรอบแล้วแท้ ๆ อาจจะเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่กระมังที่ทำให้คุณหมองอแง อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของของมาร์คอีกสักครั้ง
พอได้รับสัมผัสที่คุ้นเคยร่างสูงก็รีบตอบโต้กลับโดยสัญชาติญาณ จนท้ายที่สุดเขาก็กลับไปเป็นฝ่ายคุมเกม มาร์คเลื่อนมือมาบีบคางคุณหมอเบา ๆ ให้อ้าปากรับเกลียวลิ้นชื้นของเขา สัมผัสวาบหวิวกี่ครั้ง ๆ ก็ปลุกปั่นอารมณ์กระสันใคร่ให้พุ่งทะยานได้เป็นอย่างดี
หมอคงกินช็อคโกแลตมา ปากแสนหวานนี้ถึงได้หอมกลิ่นนั้นหน่อย ๆ…
“หวานจังเลยครับ…”
มาร์คดึงเสื้อยืดสีขาวสะอาดของแบมขึ้น เผยให้เห็นหน้าท้องบางที่มีกล้ามเนื้อสมส่วนน่ามองอยู่หน่อย ๆ เขาค่อย ๆ ปลดเข็มขัดออกจากกางเกงยีนทรงสวย คุณหมอในวันธรรมดาแต่งตัวน่ารักเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป เล่นเอาผู้ใหญ่อย่างเขาอยากจะจับมาปู้ยี่ปู้ยำเสียให้อ่อนแรง
ฝ่ามืออุ่นลากเลื่อนไปตามแผ่นหลังเนียนนุ่ม กลิ่นสะอาดสะอ้านหอมหวานของหมอกำลังทำให้มาร์คร้อนรุ่ม ใบหน้าหล่อคมก้มลงหวังจะหยอกเย้ากับยอดอกชูชันดันเนื้อผ้ายั่วปากเขาให้หายอยาก
“มีกล้องครับ”
แบมรั้งศีรษะมาร์คที่กำลังจะเลื่อนไปซุกซบขบกัดแผ่นอกเขาออกมาเตือนก่อน ร่างสูงหายใจหอบถี่รีบควานหาโทรศัพท์มือถือทันที
“ผมจะสั่งเอาออก”
“ไม่ให้เอาออก”
มาร์คยิ้มให้สีหน้าเง้างอนของคนรัก เขาไม่ได้รู้สึกแย่ที่หมอจะจับตามอง เพราะไม่เคยคิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว ดีเสียอีกที่มันจะทำให้แฟนเขาสบายใจขึ้น
ท่านประธานบริษัทกดโทรศัพท์ไปสั่งเลขาคนสนิทให้ปิดหน้าจอแสดงภาพของกล้องวงจรปิดในห้องของเขาทุกตัวในตอนนี้ทันที และห้ามใครเปิดจนกว่าจะได้รับอนุญาต
ฝั่งนั้นเอ่ยรับทราบและแจ้งผลปฏิบัติงานเสร็จเรียบร้อยกลับมาภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ไม่วายบอกทิ้งท้ายอีกว่าจะไม่ให้ใครขึ้นมารบกวนบนชั้นนี้จนกว่าคุณมาร์คจะเรียกหา
ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของเจ้านายเพราะเท่ากับเอาชีวิตมาแขวนอยู่บนเส้นด้าย ยกเว้นก็แต่คุณคนนี้ ที่นั่งบดสะโพกเร้าอารมณ์มาร์คอยู่ตอนนี้คนเดียวเท่านั้น…
“เอาเฉพาะฉากนี้ของเราออก ผมจะเก็บไว้ดูคนเดียว”
ไม่ให้เห็น มาร์คจะไม่ยอมให้ใครเห็นเรือนร่างสมบูรณ์แบบของแฟนเขาแน่ ๆ ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม
“วันนี้ผมจะกินคุณทั้งตัว”
คุณหมออมยิ้มกัดริมฝีปากล่างตัวเองเล็กน้อย หน้าแดง ๆ ของร่างบอบบางบนตักบอกมาร์คว่าความเขินอายของหมอไม่ได้หายไปไหนเลย แต่ก็เพราะเป็นเขา เพราะตรงนี้เป็นมาร์ค หมอเลยทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง
“งั้นเดี๋ยวผมป้อนนะ”
คุณหมอฟาดอกคนรักเบา ๆ เพราะความเขิน แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าของมือเล็ก ๆ สั่น ๆ ก็ยังทำใจกล้าเอื้อมไปปลดเข็มขัดมาร์คออกอยู่ดี
ร่างสูงมองตามตาไม่กระพริบเล่นเอาคนช่างเขินทนไม่ไหว คุณหมอจับหน้ามาร์คมากดจูบแลกลิ้นกันอีกที อย่างน้อย ๆ จะได้ไม่ต้องมาจ้องท่าทางเงอะ ๆ งะ ๆ นี้ให้แบมรู้สึกประหม่า
“อื้อออ มาร์ค…”
แต่สุดท้ายคนที่หายใจไม่ทันจนต้องทุบอกอีกฝ่ายให้คลายจูบก็กลายเป็นแบมทุกทีเลย…
มาร์คอมยิ้มชอบใจส่งให้คุณหมอ เหมือนเจ้าตัวไม่ได้อยากจะลงโทษจริง ๆ อย่างที่พูดก่อนหน้าสักเท่าไร ตอนนี้น่ะ คุณหมอก็แค่อยากจะให้มาร์ครัก
อยากจะให้มาร์คแสดงความรักเพื่อยืนยันว่าหมอเป็นเดอะเบสท์ของเขาอีกสักครั้งก็เท่านั้น…
“ไม่ไหวแล้วหรือครับคุณหมอ…”
คนโดนสบประมาทเบิกตาโตทั้งยังบึนปากขึ้นอย่างนึกขัดใจ
เดี๋ยว…เดี๋ยวได้รู้กันเลยตอนนี้ว่าใครจะแน่กว่ากัน
--NC CUT--
DM Twitter : @JWNSA94 นะคะ
✧Vitamin B ✧
To be continue…
#มบย่อมาจาก
ความ CUT เก่งนี้ จากฟีลกู้ดจะกลายเป็นฟีลพอร์นจริง ๆ แล้วค่ะฟิคเรื่องนี้ 5555
แต่ใด ๆ ก็ตาม ยังความชอบแด๊ดของคุณเขาอยู่ดีค่ะ โรลเพลย์เป็นแด๊ดบ้างดีไหมคะคุณมาร์ค / ยิ้มวร้าย ๆ
ถ้าจิ้มแล้วไม่ไปพิมพ์ลิงค์นี้ได้นะคะ https://bit.ly/2S7KG3t
และหากใครยังหา CUT ไม่เจอเดี๋ยวนุ๊กแปะไว้ให้ในทวิตเตอร์ #มบย่อมาจาก นะคะ^^
ติชมหรือบลา ๆ ร่วมกันได้ตลอดเวลาที่ #มบย่อมาจาก
ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจทุก ๆ การอ่าน ทุก ๆ การรีวิวเลยนะค๊าาา ด้วยรักจากหัวใจเหี่ยว ๆ ของนุ๊กค่า❤️
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
NC ร้อนแรงมากเลย น้องก็ใช่ย่อยนะคะ เขิน
ชอบมาร์ครักแบมคนเดียวจริงๆ/ncแซบมากกกกกงือ