คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9
“อบพระทัยฝ่าบาท” โอบเอื้อทูลอบพระทัยเมื่อพระอ์ายประทานเสื้อผ้าุใหม่ให้เาสวมไปวัในวันนี้
ุที่พระอ์ายทรประทานให้ับโอบเอื้อนั้นล้ายับพระภูษาอพระอ์ายในะนี้
พระอ์ายภาทรพระภูษาโผ้ายไหม ลอพระอ์อั้ ระุมผ่าหน้าห้าเม็ แนระบอ ทราผ้าแพร สวมปะวะหล่ำำไลที่้อพระบาท
ุที่พระอ์ายภาประทานให้ับโอบเอื้อ็ล้ายับพระภูษาอท่าน เพียแ่ผ้าโนั้นเป็นผ้าม่ว เสื้อเป็นผ้าแพรสีาวสะอา
หลัาที่โอบเอื้อรับมา ็รีบไปเปลี่ยนุอย่ารวเร็ว เมื่อเสร็เรียบร้อยแล้ว ็ออมายืนรหน้าพระพั์
“ฝ่าบาท เป็นอย่าไรบ้าระหม่อม ูีหรือไม่” โอบเอื้อทูลถามพระอ์ายภา ่อนะยิ้มเผล่ถวาย
“อืม” พระอ์ายรัสอบในลำพระศอ พระหัถ์ยื่นไปบีบแ้มลมเป็น้อนอพระสหายรั้หนึ่ ่อนะทรหมุนอ์เส็ออไป
“ไปันเถอะ ป่านนีุ้แม่ะเ้อรอแล้ว” พระอ์ายภารัสพร้อมแย้มสรวล
โอบเอื้อ็รีบามเส็พระอ์ายไปอย่ารวเร็ว หาแ่าอเาสั้นนั พระอ์ายย่าพระบาทเพียรั้เียว ็เท่าับโอบเอื้อ้าวเท้าสาม้าวแล้ว
โอบเอื้อหหู่ใับวามาสั้นอัวเอ
ไม่เป็นไร เพิ่ห้าวบปีเท่านั้น ในอนา้อสูึ้นพรวพราเป็นแน่!
โอบเอื้อปลอบใัวเอ
โอบเอื้อามเส็พระอ์าย พร้อม้วยเ้าอมมาราเิไปยัพลับเพลาที่เ้าอมมาราผู้ให่หลายท่านนั่พัอยู่
“พระอ์ายภา ุเิ แล้วนั่นใรันล่ะเ้าะ” เ้าอมมาราพลิ้วผู้นั่อยู่รลาเ้าอมมาราทั้หลาย พูถามเ้าอมมาราเิ สายาอท่านมอไปยัโอบเอื้อที่เินามเส็พระอ์ายภามา
“เ็นนี้หรือเ้าะ เป็นสหายอายภาเ้า่ะ” เ้าอมมาราเิเอ่ยแนะนำเพียเท่านี้ มิไ้บอว่าพระสหายอพระราโอรสนั้นเป็นเ็ำพร้าบิา
“สหายอพระอ์ายภาหรือ มิเ็ไปอรึเ้าะ” เ้าอมมาราพลิ้วถามอย่าแปลใ
“ายภาเลือเอน่ะเ้า่ะ” ุอมเิพูอบ้วยรอยยิ้ม
“ฝ่าบาท หาไม่มีพระสหายวัยเียวันให้เลือ หลานายอหม่อมัน็มีหลายนนา” เ้าอมมาราพลิ้วพู้วยรอยยิ้ม ท่านพูถึหลานายฝ่ายมาราอท่าน เป็นหลานายห่า ๆ แ่ท่าน็ไม่รัเียที่ะส่เสริม
“อบพระุุอม แ่ายเลือสหายแล้ว” พระอ์ายภายพระหัถ์ึ้นประนม แล้วรัสพระสุรเสียรึม
เ้าอมมาราพลิ้วสีหน้าึไปในทันที เมื่อไ้ยินพระอ์ายรัสปิเสธอย่ามะนาวมิมีน้ำเ่นนี้
“เ็ห้าวบผู้นี้ะเป็นเหมาะสมระไรัน ะรับใ้ฝ่าบาทไ้อย่าไร” เ้าอมมาราพลิ้วถามเสียิว
“ายมีบ่าวรับใ้อยู่อ” พระอ์ายภารัส
สิ่ที่พระอ์ายภารัสอบ ทำเอาโอบเอื้อเือบะสำลั
พระอ์ายภาทรอบเ่นนี้ะีหรือ ไม่เรว่าะทำให้ผู้ให่แ้นเอาไ้หรือ นั่น็ือลม้าหมอนเลยนา
โอบเอื้อะพริบาปริบ ๆ มอพระอ์าย
เ้าอมมาราเิ็ยิ้มื่นับำอบอพระราโอรสอท่าน้วยเ่นัน แม้ว่าเ้าอมมาราพลิ้วและท่านะเ้าถวายานุนหลวรุ่นเียวัน หาแ่เ้าอมมาราพลิ้ว็เป็นที่ทรโปรมาว่า พระราโอรสอเ้าอมมาราพลิ้ว ็มีพระันษามาว่าพระราโอรสอท่านอยู่แปปีเ็ม
ท่านถวายานรับใุ้นหลวอยู่สิบปี ถึะมีพระอ์ายภา หาแ่เ้าอมมาราพลิ้วถวายานรับใ้แ่สอปีเท่านั้น ็มีพระอ์ายเริแล้ว อนนี้พระอ์ายเริทรศึษาอยู่มัธยมเ็แล้ว ะที่พระอ์ายภาอท่านเพิ่ะทรศึษาถึั้นประถมสามเท่านั้น
“พระอ์ายเริมิไ้เส็มา้วยหรือเ้าะ” เ้าอมมาราเิรีบเปลี่ยนเรื่อ ถามถึพระราโอรสอเ้าอมมาราพลิ้ว
เ้าอมมาราพลิ้วที่มีสีหน้าบึ้ึอยู่เมื่อรู่นี้ เมื่อถูถามถึพระราโอรสอท่าน สีหน้า็พลันเปลี่ยนทันที ท่านนิ่ไปรู่หนึ่ ่อนะพู้วยสีหน้ายิ้ม ๆ
“เมื่อืนายเริทรพระอัษรอยู่นึน่ะี อิันเห็นแล้ว็สสาร มิอยาให้เส็มา้วยเ้า่ะ”
“ทรยันเทียวนะเ้าะ” เ้าอมมาราเิ็พู้วยสีหน้าื่นมแมอิา ทำให้เ้าอมมาราพลิ้วเ้าใว่าเ้าอมมาราเิอิาที่พระโอรสอท่านนั้นทรมีวามสามารถทั้ยัทรยัน มิเหมือนพระราโอรสอเ้าอมมาราเิที่ทรสามัธรรมา
ในหมูุ่อมทั้หลาย มัะสนทนาถึพระราโอรสอพวท่านอยู่เสมอ และในบทสนทนา็เ็มไป้วยำม มีเพียเ้าอมมาราเิเท่านั้นที่ไม่เยล่าวมพระราโอรสอท่านให้เ้าอมมารานอื่นไ้ฟัันเลย นานวันเ้าเ้าอมมารานอื่น็ิว่าพระอ์ายภานั้นทร ‘สามัธรรมา’
เมื่อมีนทูลมพระราโอรสอท่าน เ้าอมมาราพลิ้ว็ไม่สนใที่พระอ์ายภารัสเมื่อรู่นี้แล้ว หันไปพูุยับเ้าอมมาราเิและเ้าอมมาราทั้หลาย
“ไปันเถิ” พระอ์ายภาทรเห็นว่าไม่มีใรสนใพระอ์แล้ว ็รัสพระสุรเสียเบาับพระสหายอท่านอย่าโอบเอื้อ ่อนะหมุนอ์เส็นำออไป
โอบเอื้อ็รีบ้าวาสั้น ๆ อัวเอามเส็
หลัาที่ามเส็พระอ์ายมาไ้นถึท่าน้ำอวั โอบเอื้็หอบหนัแล้ว
“ฝ่าบาท เรามาทำ้อลันีหรือไม่ระหม่อม” โอบเอื้อทูลถามเสียหอบ ่อนะทูล่อ
“ราวหลัพระอ์ทรเส็้าว่านี้ไ้หรือไม่ระหม่อม”
พระอ์ายทอพระเนรมอพระสหายอพระอ์ที่หายใหอบ ทรรู้สึผิเล็น้อย
“อโทษที ันเินเร็วเินไป ไว้ราวหน้าันัเินให้้าล” พระอ์ายรัสให้สัา
“อบพระทัยฝ่าบาท” โอบเอื้อ็รีบทูลอบพระทัย
“ฝ่าบาท มีปลา้วยระหม่อม หามีอาหารปลาให้็ัี” โอบเอื้อพูเสียเบาในอนท้าย นึถึาิที่แล้วอเาที่ทุวัะมีเอภัยทานสำหรับปลาสวายและปลาอื่น ๆ ห้ามไม่ให้ผู้ใไปับ ทั้ยัมีอาหารปลาายหารายไ้เ้าวั
“อาหารปลาระไร นายโอบะุนปลาให้อ้วน่อนับไปินหรือ” พระอ์ายภารัสถามพระสุรเสียเย้า มิเหมือนเ่นอนที่รัสับเ้าอมมาราพลิ้ว แม้ว่าอนนั้นพระสุรเสียอพระอ์ายะไม่ไ้หยาบาย หาแ่็สัมผัสไ้ถึวามเย็นาในทันที
โอบเอื้อสสัยว่าเส็พระอ์ายภาผู้มีอัาสัยี ทรไม่โปรผู้อื่นเป็น้วยหรือ อีทั้นผู้นั้นยัเป็นเ้าอมมาราผู้ถวายานรับใ้ทูลระหม่อมพ่ออพระอ์
“ปลาในเวั ับินไ้หรือระหม่อม” โอบเอื้อทูลถามอย่าแปลใ ่อนะนึึ้นไ้ว่า เอภัยทานห้ามับสัว์น้ำในเวันั้นมีำสั่รั้แรเมื่อปีพุทธศัราสอพันห้าร้อยสามสิบแป ามหาเถรสมาม ึ่ยัเหลือเวลาอีเือบร้อยปี
ะที่โอบเอื้อำลัิอยู่นี้ ็ไ้ยินพระสุรเสียอพระอ์ายภา
“เหุใึะับมิไ้ มิใ่าวบ้านรนั้น็ับันอยู่อหรือ” พระอ์ายภาทรี้พระรรนีไปยัอีฟาที่ำลัมีาวบ้านหว่านแหับปลาันอยู่
โอบเอื้อมอแล้ว็รู้สึนึสนุอยาะเหวี่ยแหับปลาบ้า แน่นอนว่ามิใ่ับเวัเ่นนี้
รอลับไปที่ำหนั่อน เาเยเห็นปลาที่ท่าน้ำอำหนั
“ิุนระไรอยู่อี” พระอ์ายภาทอพระเนรแววาุนอพระสหาย ็ทรรู้ทันทีว่าพระสหายอพระอ์นนี้ มีวามิุนอีแล้ว
“ฝ่าบาท ระหม่อมมิไ้นเสียหน่อย” โอบเอื้อรีบทูลปิเสธทันที
“หาไม่น ันะอยาเอาไม้มะยมลานายโอบอยู่บ่อย ๆ ไ้อย่าไร”
“ไม่ใ่เพราะระหม่อมน แ่เป็นเพราะฝ่าบาทพระทัยร้าย่าหา” โอบเอื้อทูลหน้ามุ่ย แ้มลม ๆ อเาเป็น้อนให่ว่าเิมเมื่อเาอมลมเ้าปา ่อนที่โอบเอื้อะ้อร้อออมา เมื่อถูบีบเ้าที่แ้มลมอัวเอ
“ฝ่าบาท ฝ่าบาท แ้มระหม่อมะีอยู่แล้ว” โอบเอื้อรีบทูลอให้ฝ่าบาทปล่อยพระหัถ์าแ้มลม ๆ อเา
พระอ์ายภาทอพระเนรปราแ้มที่แเรื่อึ้นมาาฝีพระหัถ์อพระอ์ ทรถอนพระหัถ์ออมาอย่ามิใร่ะยินีสัเท่าไรนั
เหุใแ้มึนุ่ม บีบแล้วสนุมือยิ่นั
ะที่พระอ์ายภาทรมีำริอยู่นั้น ็ไ้มีบ่าวนหนึ่เินมาุเ่าหน้าเบื้อพระบาทอพระอ์ แล้วทูลว่า
“ฝ่าบาท พระะเริ่มเทศน์แล้วระหม่อม ุอมให้ระหม่อมมาทูลเิเส็ฝ่าบาท” บ่าว้มหน้าราบทูล มิไ้รับประทานอนุา ็ไม่ล้าเยหน้ามอพระพั์อพระอ์าย
“รู้แล้ว” พระอ์ายรัสสุรเสียเรียบ ่อนะทรว้ามือพระสหายแล้วเส็ไปยัอุโบสถอวั
โอบเอื้อ็เินามพระอ์าย้อย ๆ
ราวนี้พระอ์ายมิไ้้าวพระบาทยาว ๆ อีแล้ว ทำให้าสั้น ๆ อโอบเอื้อามเส็ทัน
เมื่อพระอ์ายภาเส็ไปถึอุโบสถ ็ทอพระเนรเห็นมาราอท่านนั่อยู่้า ๆ ับเ้าอมมาราพลิ้ว
พระเนรอพระอ์ายทอประายเย็นา
หาืนนั้นเ้าอมมาราพลิ้วมิไ้รั้ัวหมอหลวเอาไว้ พระอนุาอพระอ์็มิาไปเร็วถึเพียนั้น
พระอ์รู้ว่าเ้าอมมาราพลิ้วมิไ้มีเนาิร้ายใ ๆ ่อพระอนุาอพระอ์ หาแ่ว่าวามถือีว่าเป็นนโปรอุนหลว ทำให้ปวหัวัวร้อนเพียเล็น้อย ็้อให้หมอหลวอยู่รับใ้ใล้ิ นทำให้หมอหลวมาถวายารรัษาพระอนุาอท่านไม่ทันาร์
แม้นับาเหุาร์รั้นั้น เ้าอมมาราพลิ้วะไม่ไ้เป็นที่ทรโปรเท่าเิม หาแ่็มิไ้ทำให้พระอ์ายทรลืมเหุาร์ในรั้นั้นไ้
พระอ์ายทรมีำริอยู่เสมอว่าหาพระอนุาอพระอ์ยัอยู่ ็ะน่ารัเเ่นพระสหายอพระอ์ในอนนี้
ะที่พระอ์ายภามีพระำริอยู่นั้น ็ทรไ้ยินเสียระิบอพระสหายที่นั่อยู่เยื้อไปทา้านหลัอพระอ์
“ฝ่าบาท ทรำริสิ่ใอยู่หรือะหม่อม” โอบเอื้อทูลถามเสียระิบ
“มิมีระไร ั้ใฟัเทศน์ไป” พระสุรเสียอพระอ์ุอย่าเผลออ์
โอบเอื้อะพริบาปริบ ๆ เมื่ออยู่ ๆ ัวเอ็ถูุ เาถอยัวออไปเล็น้อย ่อนะประนมมือึ้นฟัพระเทศน์อย่าสบเสี่ยม ไม่ส่เสียอีเลย
พระอ์ายทอพระเนรผ่านหาพระเนร ทรเห็นพระสหายเื่อึม แววพระเนร็วูบไหวเล็น้อย ่อนะลับมาเร่รึมเเ่นเิม
ทว่าเมื่อลับถึำหนั โอบเอื้อ็ไ้ยินพระอ์ายภามีรับสั่ให้ห้อเรื่อทำุ้โสร่ถวาย
“ฝ่าบาท ุ้โสร่หอมเนอะระหม่อม” โอบเอื้อทูลแล้วลืนน้ำลาย วาลมวาวับ้อมออยู่ทีุ่้โสร่อโปรัวเอ
“เ็น้ำลายเสียหน่อย ะหลุ้โสร่อันหมแล้ว” พระอ์ายรัสพระสุรเสียเย้า ส่วนทา้านนายโอบน่ะหรือ
“หาน้ำลายอระหม่อมหลไป ฝ่าบาท็ให้ระหม่อมรับผิอบไ้เลย” โอบเอื้อทูลเสียใส
“อ้อ นายโอบะรับผิอบเ่นไร”
“ระหม่อมะรับประทานุ้โสร่พวนี้เอ” ทูลบแล้วโอบเอื้อ็้อร้อเสียหล เมื่อโนบีบแ้มอีแล้ว
“ฝ่าบาท ทรึนแ้มระหม่อมะยือยู่แล้ว” โอบเอื้อเผลอถวาย้อนให้พระอ์ายไปวหนึ่
พระอ์ายทรพระสรวล ่อนะรัส
“หาแ้มนายโอบยืริ ๆ ันัรับผิอบเอ”
โอบเอื้อไ้ยินที่พระอ์ายรัส เา็ะพริบาปริบ ๆ มอพระพั์พระอ์าย
“ะทรรับผิอบอย่าไรหรือระหม่อม”
“่อไปหานายโอบแ้มยืนไม่มีใรมอ ันะแ่านับนายโอบเอ”
โอบเอื้อเบิาว้า้อพระอ์าย
“ฝ่าบาท!” เาร้อเสียหล ทว่าพระอ์ายนั้น
“ันล้อเล่น” พระอ์ายภารัส่อนะทรพระสรวล แล้วรัส่อว่า
“เหุในายโอบึทำหน้าเหมือนเห็นผีเ่นนั้น ว่าแ่เ้าใหรือว่าแ่านือระไร” พระอ์ายภามีรับสั่ถาม
“เ้าใีระหม่อม ระหม่อมลานี่นา” โอบเอื้อทูลอบหน้ามุ่ย ่อนที่เาะโนบีบแ้มอีแล้ว
“ลาหรือแ่แ เป็นเ็เป็นเล็ รู้ัารแ่านไ้เยี่ยไร”
ราวนี้โอบเอื้อมึนึบ
พระอ์็เพิ่พระันษาไ้สิบปีมิใ่หรือ ยัทรรู้เรื่อแ่าน ทั้ยัทรเอามาล้อระหม่อมเล่นอยู่เลย เหุใึลายเป็นว่าระหม่อมแ่แไ้เล่า!
ความคิดเห็น