ตอนที่ 30 : ตอนที่ 30

“คุณอคิราภ์ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ” ทันทีที่ลงจากเวที กรรัมภาก็กล่าวชื่นชมทันที แม้เธอจะอยู่ด้านหลัง อยู่ในห้องเก็บตัวแห่งนี้ แต่เธอก็ยังได้ยินการตอบคำถามถึงเรื่องแรงบันดาลใจของเด็กหนุ่มชัดเจน

“ขอบคุณครับ” อคิราห์ขอบคุณด้วยรอยยิ้มเต็มสีหน้า เสียงปรบมือที่ดังขึ้นหลังจากเขาพูดบนเวทีจบนั่นสร้างความภาคภูมิใจให้เขาไม่น้อย แม้ว่าเขาจะผ่านเหตุการณ์แบบเมื่อครู่นี้มาเป็นสิบ ๆ ครั้ง แต่ทุกครั้งเขาก็ยังคงภาคภูมิใจกับมันเสมอ

เขาภาคภูมิใจทุกครั้งเมื่อสิ่งที่เขาทุ่มเทตั้งใจและรักนั้นประสบผลสำเร็จและได้การตอบรับที่ดี

“ขอบคุณที่เลือกให้ผมเป็นคนใส่ชุดนี้นะ” อเล็กซิสที่เคยกล่าวขอบคุณไปแล้ว มาวันนี้เขาก็พูดขอบคุณอีกครั้งหนึ่ง

ดวงตาสีฟ้าสวยทอดมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความชื่นชมและอดทึ่งไม่ได้

อคิราภ์ที่เขารู้จัก ผู้เป็นเพื่อนร่วมคณะที่มหาวิทยาลัย คนที่เอาแต่วิ่งไล่ตามเฟลิกซ์อย่างไม่ย่อท้อ มาวันนี้กลับเลิกวิ่งตาม แล้วสยายปีกที่งดงามบินขึ้นสู่ฟากฟ้าแทน

เขาสงสัยว่าอะไรกันที่ทำให้คนคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้ คนที่เขายังเคยเอือมระอากับการไม่เอาไหน ไม่สนใจในเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของเฟลิกซ์ คนที่เขาไม่อยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย มาวันนี้กลายเป็นคนที่ทำให้เขาทั้งทึ่ง ทั้งชื่นชมได้

“ไม่เห็นต้องพูดสุภาพเลย ไหน ๆ เราก็เป็นเพื่อนร่วมคณะกันด้วย พูดกันแบบธรรมดา ๆ เถอะ ฉันเรียกนายว่าอเล็กซ์ นายก็เรียกฉันว่าอคิน ดีไหม” อคิราห์ตีเนียนสร้างความสนิทสนมทันที โดยที่เขาเองนั้นก็เพิ่งนึกขึ้นได้เหมือนกันว่าอเล็กซิสนั้นเป็นเพื่อนร่วมคณะและร่วมมหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา อาจจะเป็นเพราะอเล็กซิสนั้นเลือนรางในความทรงจำของอดีตเจ้าของร่าง เพราะแม้ว่าจะเรียนที่เดียวกัน แต่ก็ไม่เคยได้คุยกัน อเล็กซิสเองก็ไม่ค่อยได้เข้าเรียนเนื่องมาจากตารางงานที่ค่อนข้างจะแน่น ส่วนอคิราภ์เองก็เอาแต่วิ่งไล่ตามเฟลิกซ์จนไม่ได้สนใจคนอื่น

“เอาอย่างนั้นก็ได้ ว่าแต่ตั้งแต่เปิดเทอมมานายได้ไปมหาวิทยาลัยบ้างหรือยัง” อเล็กซิสถาม เมื่อมหาวิทยาลัยที่พวกเขาเรียนอยู่นั้นเปิดเทอมมาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว ตัวเขานั้นได้เข้าไปเพียงแค่วันเดียวตั้งแต่เปิดเทอมมา แต่วันที่เขาเข้าไปนั้นก็ไม่เห็นอคิราภ์เลย ซึ่งเขานั้นก็พอรู้มาบ้างว่าเจ้าตัวต้องตัดเย็บชุดเอง นั่นอาจทำให้ไม่มีเวลาเข้าไปที่มหาวิทยาลัย

“ยังเลย แต่ว่าวันจันทร์นี้จะเข้าไปเรียนแล้วล่ะ” อคิราห์ตอบไป พร้อมจินตนาการถึงก้าวแรกในรั้วมหาวิทยาลัยของเขาในชีวิตนี้

วาดหวังว่าจะมีอาหารตา อาหารรสดีมากมายให้เขาได้เลือกสรร

“วันจันทร์นี้อเล็กซ์ไม่ได้เข้าไปเรียน เพราะติดงาน น่าเสียดายนะคะ” กรรัมภาที่ยืนอยู่พูดด้วยน้ำเสียงน่าเสียดาย เธอคิดว่าถ้าอคิราภ์และอเล็กซิสสนิทสนมกันได้ก็คงไม่เลวเลย

อเล็กซิสนั้นแทบจะไม่มีเพื่อนเลยด้วยซ้ำ คนที่พอจะคุย ๆ กันได้ก็มีแต่เพื่อนในวงการบันเทิงเท่านั้น หากได้เพื่อนร่วมคณะเรียนเป็นเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่องก็คงจะดี แม้ว่าเธอจะเคยได้ยินชื่อเสียงของอคิราภ์มาในทางที่ไม่ดีบ้าง แต่มาวันนี้เจ้าตัวก็ทำให้เห็นแล้วว่าตัวเองมีดีขนาดไหน ทั้งความคิด ทั้งความสามารถ และคนที่ทำให้คนอย่างคุณมาคัสเอาตัวเข้าไปสนิทสนมพัวพันได้ ต้องเป็นคนที่มีดีพอตัวแน่ ๆ เธอเชื่ออย่างนั้น

“น่าเสียดายจริง ๆ ด้วย แต่ไม่เป็นไร ฉันจะเก็บงานไว้ให้นายเอง ถ้าอาจารย์สั่งงานมา” อคิราภ์เองก็เสียดายไม่แพ้กัน นึกว่าจะได้ใกล้ชิดหนุ่มงานดีที่มหาวิทยาลัยสักหน่อย

อดเลย

“ขอบใจนะ” อเล็กซิสพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง ทำเอาอคิราห์ตาพร่าไปเลยกับรอยยิ้มสว่างไสวนั้น

พูดคุยกันเพียงไม่นาน อคิราห์นั้นก็พอจะหาคำจำกัดความให้กับคนที่เขาเลือกมาสวมใส่ชุดที่เขาออกแบบได้

ไม่ตรงปก

คำคำนั้นเป็นคำที่จำกัดความเป็นอเล็กซิสในสายตาของเขาได้ดี

คนมีรูปร่างหน้าตาที่บอกได้ว่าเซ็กส์ซี่ หมายถึงเซ็กส์ซี่ตามแบบฉบับของผู้ชาย รูปร่างหนา มีมัดกล้าม หน้าท้องเป็นลอน ไรหนวดจาง ๆ ดวงตาคมแต่ก็เฉี่ยว แต่ท่าทางการแสดงออกรวมทั้งคำพุดนั้นไม่ได้เฉี่ยวเหมือนรูปลักษณ์เลยสักนิด ติดที่จะสุภาพ อ่อนโยน ดูเหมือนจะเข้าถึงง่าย แต่ก็มีม่านที่เรียกว่าโลกส่วนตัวกั้นเอาไว้อยู่ และคงไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย

“ครืด ๆ” เสียงและสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่ด้านในของกระเป๋ากางเกงทำให้อคิราห์ต้องหยุดชะงักเรื่องที่คิด และล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมา

มาคัส

ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้นไม่ใช่แค่เพียงอคิราห์ที่เห็นเท่านั้น อเล็กซิสและกรรัมภาก็เห็นอย่างไม่ตั้งใจด้วยเช่นกัน

“ผมขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ” อคิราห์เอ่ยของตัวจากวงสนทนา

“ตามสบายเลยค่ะ ถ้ายังไงวันนี้เราขอตัวก่อนเลยดีกว่า” กรรัมภาถือโอกาสนี้กล่าวลาเลย

“ไว้เจอกันโอกาสหน้านะครับ” อคิราห์กล่าวส่งท้ายแค่นั้น แล้วกดรับโทรศัพท์

“ครับ” เมื่อเอาโทรศัพท์แนบใบหูแล้ว อคิราห์ก็กรอกเสียงลงไป

“ทำไมยังไม่ออกมา มีอะไรหรือเปล่า” มาคัสส่งคำถามมา เมื่อนั่งรออยู่สักพักแล้วแต่ยังไม่เห็นคนที่ลงจากเวทีแล้วออกไปที่ด้านหน้าเลย เขาเบื่อพวกคนที่เข้ามาขอนั่งข้าง ๆ ที่ที่เขาจองเอาไว้ให้อคิราภ์แล้ว

“ผมคุยเพลินไปหน่อยแต่กำลังจะออกไปแล้วครับ แฟชั่นโชว์ยังไม่จบใช่ไหม”

“ยังไม่จบ นายจะออกมาดูเหรอ”

“ก็อยากดูอยู่ครับ แต่ก็หิวด้วย” ด้วยความเป็นดีไซน์เนอร์นั้นอคิราห์ต้องอยากดูอยู่แล้ว เพราะบางครั้งแรงบันดาลใจก็หาได้จากงานพวกนี้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ความหิวก็ตีคู่กันขึ้นมาจนเขาไม่แน่ใจว่าถ้ายังนั่งดูอยู่เขาจะเกิดไอเดียใหม่ ๆ หรือเกิดเสียงท้องร้องขึ้นมาให้ได้อายคนอื่น ๆ กัน

“ไปหาอะไรกินดีไหม” มาคัสเสนอทางเลือกกึ่งเชิญชวนทันที เมื่อเขาเองนั้นรู้สึกเบื่อกับงานจะแย่แล้ว

ตัวเขาเองไม่ค่อยได้มางานแบบนี้มานัก นอกจากจะได้รับการว่าจ้างจากเจ้าของงาน ซึ่งก็มีน้อยงานมากที่เขาจะรับ และงานนี้ถ้าไม่ใช่เพราะอคิราภ์ เขาเองก็คงไม่มา

รำคาญพวกที่ชอบเข้าหาเขาเพื่อผลประโยชน์ มีแต่พวกไม่น่าสนใจเท่านั้น

แต่เหตุผลที่สำคัญเลยคือเขาไม่อยากให้อคิราภ์ที่อยู่ในชุดโชว์แผ่นหลังขาวเนียนน่าลูบไล้แบบนี้ในงานให้ใครต่อใครได้มองนาน ๆ

ยอมรับก็ได้ว่าอยากจะเก็บไว้มองคนเดียว

ทำไม เด็กของเขา เขาก็หวงเป็นธรรมดา

“ก็ได้ครับ แต่ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน” คิดอยู่ครู่หนึ่ง อคิราห์ก็ตัดสินใจได้ ตอบตกลงคำชวนของมาคัสและขอเวลาเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวครู่หนึ่ง

ที่จริงถ้าเป็นปกติ เมื่อได้อยู่ในงานระดับนี้ เจอผู้คนมากหน้าหลายตา นี่คือโอกาสอันดีที่จะได้ทำความรู้จักสร้างคอนเนคชั่นเอาไว้ แต่อคิราห์นั้นก็ปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไป เพราะเขาคิดแล้วว่าในตอนนี้ก็ยังคงเป็นเรื่องยากของเขาที่จะเข้าไปทำความรู้จักกับใครต่อใคร เอาไว้ให้ผลงานของเขาเป็นที่ประจักษ์มากกว่านี้ก่อนเถอะ ถึงเวลานั้นเดี๋ยวก็รู้กันเองว่าใครที่ต้องเข้าหาใคร

แต่สำหรับวันนี้นั้น เขาเป็นผู้ชนะในการประกวดแล้วอย่างไร ในเมื่อลึก ๆ แล้วคนที่มาร่วมงานนี้ทั้งหลายต่างคิดว่าที่เขาชนะได้นั้นเป็นเพราะอาศัยการสนิทสนมกับมาคัสเข้าช่วยด้วย ผู้คนมากมายล้วนแต่พุ่งเป้าไปที่มาคัสมากกว่า เชื่อได้เลยว่าคนที่จะเข้ามาทักทายเขานั้นจะต้องใช้เขาเป็นสะพานก้าวข้ามไปหามาคัสเองแน่ ๆ

เรื่องเป็นสะพานให้ผู้อื่นก้าวข้ามนั้นเขาไม่ถนัด ถนัดแต่เรื่องทอดสะพานมากกว่า