คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #1 ก้าวเปลี่ยนชีวิต
วันนี้ือวันที่ผม้อไปลเรียน ื่นเ้นรับ ะไ้ใ้เวลาในรัวมหาลัยแล้ว ผมใส่สูทผูไทน์ ผมที่ปรหน้าอยู่ผม็เึ้น ทาแป้นิๆเพื่อไม่ให้หน้ามัน ผมอาศัยอยู่อนโหลัมอรับ เินไป็ถึแล้วแ่ผมไม่เินหรอรับ ี้เีย ผม้าวออาห้อ้วยใที่ื่นเ้น
“นัศึษา” ผมเินเ้ามาที่รัวมหาลัยไ้ไม่นานผมยืนเอ๋อๆเมื่อมีบุลท่านหนึ่ ให้ผมเาน่าะเป็นอาารย์อะอะไรสัอย่า
“ะ รับ เรียผมเหรอรับ” ผมหันไปหานที่ยืนเรียผม ที่ยืนอยู่้ารถันโปร
“ะอะไรละ ว่าไหมอาารย์วานหน่อย” เอ๋อไปสิรับ เพราะผมับรถมาอใล้ๆับะแพทย์เพราะะวิศวะรถเยอะมา
“เอ่อ ผมเรียนวิศวะรับ” ผมบออาารย์นนั้นออไป พร้อมเินไปหาอาารย์
“ารย์วานให้เธอเอานี้ไปให้ อาารย์ ยุพิหน่อยสิ” อาารย์หันมาหาผมพร้อมระเป๋าและอีทำนวนหนึ่
“เอ่อ ึไหนรับ” เอ๋ออแรอบสอสิรับ ผมไม่รู้ัะแพทย์เลยสันิ ผมะไปถูไหมเนี่ย
“เินทะลุอาารนี้ไปะเออาาร NM ไปที่ั้น7 ห้อพัอาารย์ะอยู่ั้นนั้น มีห้อเียว ูที่ป้ายื่อและเอาไปวาเลย อาารย์้อรีบไปประุม” อาารย์พูออมายาวๆผมไ้แ่เอาโทรศัพท์มาไว้ันลืม
“แล้วอาารย์ื่ออะไรรับ ะไ้บอถูรับ ว่าอาารย์ฝาไปใหอาารย์ยุพิ” ผมถามออไปพราเรียมลในมือถือ
“บอว่าารย์ยุภาฝามา” อาารย์บอแ่นั้น ็ยัอทั้หมให้ผม และับรถออไปทันที
“ูไม่น่าับมาอนี้เลย เี้ยเอ้ย” ผมสถบออมาเบาๆ ่อนะเินไปามทาที่ไ้รับมอบหมายมา
“เหี้ย!!!!! แล้วึไหนึNMว่ะ” ผมเินทะลุึแรมา็้อสถบำหยาบอีรั้ ็หลัึนั้นมันมีอี4ึนะสิรับทุน ใระถู ผมอึอัอยู่นาน ว่าะถามนที่ผ่านไปมาหรือป่าว ผมเหลือบไปเห็นม้าหินอ่อนที่ว่าอยู่ ่อนะเินรไปที่นั้น
“หนัิบหาย เวรรรมอะไรูว่ะเนี่ย” ผมบ่นออไปเพราะมันหนัริๆรับทุน หนัมา ผม็เป็นผู้ายที่สูร้อยเ็สิบว่าๆนะรับ น้ำหนัผม็เยอะนะรับ50ว่าแหนะ!!! ผมถอนหายใออมาเมื่อวาอีทลที่ม้าหินอ่อนแล้ว
“เอาไว่ะ ะถึเลาลเรียนแล้ว้วย” ผมบ่นับัวเอเบาๆ ผมนั่พัไม่นาน็ลุึ้นหอบอีทเินวนไปมา ้ายทีวาที ทำเหมือนไม่รู้ะไปทาไหนี
“เี้ย!!!!” ผม้อสถบำหยาบอีรั้เมื่อผมสะุ้อนหินที่ผมไม่ทันสัเ “ุบ!!!!” เ็บรับ า้วย เหี้ยมา เหี้ยริๆ
“เป็นไรไหมรับ” อบุสวรร์ที่ส่นมา่วยผม ผมรีบลุึ้นปัฝุ่นออและทำารเ็บีทและระเป๋าที่ระายเ็มพื้น ึ้นมาอย่าลวๆ ผมมอไปยัลุ่มผู้ายประมา4-5นไ้ที่ำลั่วยผมเ็บีทพวนั้น
“นี้รับ” หนึ่ในนั้นพูึ้นเมื่อรวบรวมีทับเพื่อนัวเอและเอามาให้ผม
“อบุรับ” ผมรับมาพร้อม้มหัวให้ลุ่มผู้ายพวนั้น
“ไปเถอะ” ผู้ายอีนพูึ้นและำลัะพาันเินออไป
“เอ่อ…เี๋ยวรับ” ผมัสินใเรียผู้ายลุ่มนั้นไว้
“รับ??” ผู้ายที่หน้าี๋ๆัฟันหันมาหาผม
“เอ่อ พอีผมโนอาารย์ยุภาใ้ให้เอาีทไปให้รูยุพิที่ึNMหนะรับ พอะบอไ้ไหมรับว่าอยู่รไหน” หลัาที่ผมพูบ พวนั้น็หันมามอผมทั้ลุ่ม
“ไม่รู้ริิ” ผู้ายัวเล็ๆถามผมึ้นมา
“อ่อ พอีผมเรียนวิศวะรับ ็เลยไม่รู้” ผมอบออไปทันทีที่เาพูบ
“อ่อ ู็ว่าถ้าเ็แพทย์แม่ไม่รู้ิบหายไปละ” ผู้ายร่าโปร่พูึ้นมา
“เอ่อ บอไปน้อแม่็ไปไม่ถูหรอ” พี่นร่าบาพูึ้นมา “มึ…ธารไปส่น้อิ มึะไปส่าน้วยนิ” พี่นเิมพูออมาและมอไปที่ร่าหนาที่้อหน้าผมอยู่
“แล้วพวมึะไปไหน” นร่าหนาหันไปถามเพื่อนัวเอ
“พวูะไปแ้าว ไปละ” พี่นเิมพูึ้นและเินออไปทันที ทิ้ให้ผมยืนเอ๋ออยู่ว่าสรุปไปทาไหนอะไรยัไ
“ะยืนอีนานป่ะเี้ย” นร่าหนาพูึ้นทำให้ผมหลุออาวามิัวเอ
“ใรเี้ยว่ะ” ผมบ่นเบาๆพร้อมมอหน้าร่าหนา
“ะไปไหม” นร่าหนาพูย้ำอีรั้
“ไปรับไป” รับ!!!ผมเินามนที่เินนำหน้าผมอยู่อนนี้ เาเป็นนัวสู ร่าหนา เินเร็วิบหาย ผมไ้แ่ึ่เินึ่วิ่ามเาไป
“เร็วๆูรีบ” เาเ้าไปอยู่ในลิฟและเร่ผม
“รับๆ” ผมึ้นลิฟมาหยุอยู่ที่ั้น7ผมมอเห็นป้ายห้อพัรู ผมรีบ้ำอ้าวไปทันที เมื่อผมเอาอไปส่แล้ว พูุยับอาารย์นิหน่อย็รีบออมาเพราะเสียเวลาไปเยอะแล้ว
“อบุมาๆนะรับ” ผมบออบุนนนั้นและรีบเินออไปทันที
ผมรีบวิ่มาที่ะัวเอ โีรับที่เาพึ่เปิให้ลทะเบียนเ่นัน“แห่ๆๆ”ผมยืนหอบหายใ่อแถวรอลทะเบียน
“ไหวไหมนาย”ผู้ายร่าโปร่อใรบานทัผมึ้น
“เราไหวๆ”ผมหันไปบอพร้อมยิ้มบาๆ
“เรา้นล้านะ”นร่าโปร่แนะนำัวออมา
“อ่อ เราพระพายเรียพาย็ไ้”ผมหันไปแนะนำัวับเพื่อนใหม่
“ลทะเบียนๆ”้นล้าหันมาบอผมเมื่อถึิว
“เราอเป็นเพื่อนับนายนะ”นัวเล็พูึ้นมาเมื่อลทะเบียนเสร็แล้ว
“ไ้สิ”ผมอบออไปพร้อมยิ้มบาๆ
“ไปนั่รนั้นัน”้นล้าลาผมออไปนั่ที่ม้าหินอ่อน
“หวัี เราโน่นะ”เมื่อเรานั่ไม่นาน็มีนเ้ามาแนะนำัวเอ
“เรา้นล้า”ล้าอบออไปพร้อมมอหน้าผม
“ส่วนนี้พระพาย”้นล้าแนะนำผมับผู้มาเยือนใหม่
“เรานั่้วยนะ”โน่นั่ล้าล้า
“เราให้เพื่อนมานั่้วยไ้ไหม”โน่และล้าพูึ้นพร้อมัน เราทั้3มอหน้าันและหัวเราะออมา
“ไ้สิๆ”ผมอบออไปและพวนั้น็เรียเพื่อนๆมา
“นี่เพื่อนเรา ปาร์และฟิล์ม”โน่แนะนำออมา
“ส่วนนี้ เฟียส รีน มิ้ว เพื่อนเราเอ”้นล้าแนะนำัวออมา
“ยินีที่ไ้รู้ัทุน”หลัานั้นพวเรา็แนะนำัวและุยเรื่อทั่วไป
“พวแ อถามหน่อยิ”ผมเปิประเ่นเรื่อที่ะถามึ้นมาทันที
“ว่า”เฟียสอบออมา“เราะสุภาพทำไมว่ะ555”ผมพูออไปและหัวเราะออไป
“พูละนะพาย ูไม่เรใละนะ”โน่พูออมา
“ูไม่ใ่นสุภาพนานั้น”ผมพูพร้อมทำหน้าเอื่อมๆใส่
“อีอ ใหู้แอ๊บั้นาน”รีนพูออมาทันทีที่ผมพูบ ทุน่าพาันหัวเราะออมา
“เรามาแลเฟสไลน์ัน สร้ารุ๊ป้วย”ล้าพูึ้นมา หลัานั้นพวเรา็แลเฟสแลไลน์และไปหา
ความคิดเห็น