คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 11 ประหารนภจร
(วามเิมอนที่แล้ว)
เวียเหล็ไ้รับรายานว่า เรือสำเภาอทูพระเ้ารุีนถูอสูรหุ่นพยน์ลอบโมีที่ปาอ่าวท่าีน นภรึรีบวบม้าออานรเวียเหล็ และแปลร่าเป็นาวิโอร์แมนมุ่หน้าไป่วยทันที
เมื่อเอานะอสูรหุ่นพยน์ “มรอสนีบา” (Taser Dragon) ไ้แล้ว าวิโอร์แมนึรู้ว่า นี่ือแผนล่อเสือออาถ้ำที่เ้าทาภพวาเอาไว้ เาึรีบลับมายันรเวียเหล็ทันที
เมื่อมาถึ็สายไปเสียแล้ว นรเวียเหล็ถูทำลายนย่อยยับ แ่สิ่ที่น่าใยิ่ว่าือ เหล่าทหารอนรเวียเหล็ลับหันมาู่โมาวิโอร์แมนโยใ้เรื่อยิโ่โลหะอรัโนามหึมาพันธนาารร่าอเาเอาไว้
“มันบแล้วาวิโอร์แมน.....เรียมัวายเสียเถอะ เรื่อยิระสุนเหล็อรัโทุเรื่อเล็ไปที่าวิโอร์แมน ยิระสุนปลิีวิหนอนบ่อนไส้เพื่อำระแ้นให้าวเมือเรา ยิ!” อุปราพ่อั่วะโนสั่ารอำลั่อ้านอสูรหุ่นพยน์ ้วยเสียอันทรอำนาและน่ายำเร
l
สิ้นเสียอุปราพ่อั่ว เหล่าทหาร็ใ้เรื่อยิระสุนเหล็อรัโระมยิระสุนนายัษ์ที่ไปร่าอาวิโอร์แมนที่ถูพันธนาารเอาไว้ ยัโีที่วามแ็แร่อาวิโอร์แมนทำให้เาไ้รับบาเ็บเพียผิวเผินเท่านั้น แ่ระนั้นแรปะทะอระสุน็ทำให้เาเสียหลัล้มล
“ไ้โปรทุน หยุโมีเถอะ นี่มันเิเรื่อบ้าอะไรึ้นเนี่ย” าวิโอร์แมนถาม
“อย่ามาทำไสือ าปรัหัพัอบ้านเมือ เปลวไฟที่ลุโิ่ว ศพอเหล่าทหารและาวบ้านที่ล้มายในรั้นี้ ล้วนเป็นฝีมืออแมิใ่หรือ? ไอ้ปีศาร้าย” เ้าฟ้าราเมศะโนพร้อมี้าบไปยัาวิโอร์แมน
“ใ่แล้วๆ พวเราะไม่อเารพ และเื่อใแอี่อไป” เหล่าทหารและาวบ้านทั้หม่าะโนประาม
“ระมยิระสุนอย่าไ้หยุ นว่าะ่าไอ้ปีศานนี้ไ้!” ออาสิทธิเลิศพิศาละโนสั่าร
“บ้าเอ๊ย! ืนไม่ฟัันแบบนี้ละ็...” าวิโอร์แมนรำพันในใ พร้อมรวบรวมำลัแนำลัาระาโ่ยัษ์ทุเส้นที่พันธนาารนเอไว้นาสะบั้น านั้นึลุึ้นยืนอีรั้
“ระวั! โ่โลหะอรัโรั้มันไม่อยู่แล้ว ถอย! ถอย่อน!” เหล่าทหารรีบให้สัาเพื่อระายำลัถอยออไป
“หยุยิเรื่อระสุนบัเี๋ยวนี้! ้าะัารมันเอ....” อุปราพ่อั่วะโนึ้น พร้อม้าวเท้าออมายืนอยู่รหน้าร่าอันมหึมาอาวิโอร์แมน อย่าไม่เรลัว
“ท่านอุปรา แม้แ่ท่าน็ไม่เื่อใ้าอย่านั้นหรือ?” าวิโอร์แมนเอ่ยถาม
“เรียมัวายเสียเถอะ ไอ้นทรยศ” อุปราพ่อั่วล่าว้วยสีหน้าที่ราบเรียบ พร้อมัาบเออรัโออมาาฝัเหล็สีเิน เผยให้เห็นรัศมีสีเียวมรที่เปล่ประายเิ้าามาบ
“วิาาบไอศูรย์ำนะ เพลาบสยบนาฬาีรี”
พริบานั้นอุปราพ่อั่ว็ทะยานหมุนัววสว่านพุ่ึ้นไปบนท้อฟ้า านั้นใ้สอมือับาบีลัา 3 ลบ ฟาฟันไปยัหน้าอาวิโอร์แมนอย่ารุนแร บัเิเป็นลื่นพลัอันทรอานุภาพระแทร่าอันมหึมาอาวิโอร์แมนระเ็นออไปเือบสามร้อยวา ล้มทรุลับพื้นอย่ารุนแร
“เร็วเ้า มันล้มลไปแล้ว รีบไปล้อมับมันไว้” อุปราพ่อั่วะโนสั่ารเหล่าทหาร
เมื่อราาานะาและอุปราพ่อั่วพร้อม้วยเหล่าทหารเลื่อนำลัไปล้อมร่าอาวิโอร์แมน ทันในั้นร่านามหึมาอาวิโอร์แมน็่อยๆ สลายลายเป็นละออสีเียว และืนสภาพร่าเป็นายผู้หนึ่นอนแน่นิ่อยู่ับพื้น เมื่อทุนเพ่มออย่าถนัา ่า้อใสุีเมื่อพบว่าายผู้นั้นือนภร
“นภร ทำไมเ้าถึไ้....” ออาสิทธิเลิศพิศาลใสุีนมิอาล่าวำใ่อไ้
“เป็นเ้าริๆ ้วยสินะ นภร เ้าือาวิโอร์แมน” ราาานะาล่าวพร้อมถอนหายใ้วยวามผิหวั
“...ใ่... ป...เป็น้าเอ” นภรล่าว
“ที่ผ่านมาเ้าหลอลวพวเรามาลออย่านั้นรึ? ิผิริๆ ที่รับเ้าเป็นศิษย์และอุสาห์ถ่ายทอเล็วิา่าๆ ให้เ้า้วยวามไว้เนื้อเื่อใ” อุปราพ่อั่วล่าว้วยวามแ้น
ทันในั้นเ้าฟ้าราเมศ็ัาบวิ่เ้าู่โมนภร พร้อมวัาบเพื่อหวับั่นอโยที่นภรไม่ทันั้ัว “ท่านพ่อ ท่านลุ ปล่อยเป็นหน้าที่้าเถอะ ้าะเป็นนประหารมันเอ!”
“ไม่ไ้นะราเมศ!” พระธิารวิสราะโนห้าม พร้อมใ้ร่าอนยืนบัร่าอนภรเอาไว้ เมื่อเ้าฟ้าราเมศเห็นันั้นึรีบยั้าบในมือเอาไว้ แ่มาบ็สะิโนสร้อยออพระธิานาระเ็น
“หลีไปรวิสรา! เ้านี่มันเป็นปีศา อย่าที่เ้าทาภพเยล่าว มันไม่ใ่มนุษย์อย่าพวเรา้วย้ำ พวมัน็แ่เสแสร้แฝัวมาให้พวเราเื่อใ และสุท้าย็ลมือทำลายนรเวียเหล็นสิ้นาอย่าที่เห็น” เ้าฟ้าราเมศล่าวเสียั้วยวามโรธ
“ถ้านั่นือารเสแสร้ แล้วที่ผ่านมามันหมายวามว่ายัไ นภร ไม่สิ...าวิโอร์แมนเยยอมแลีวิเพื่อ่วยเหลือเราไว้ั้หลายรั้ รวมถึไ้่อสู้ับพวอสูรหุ่นพยน์อพวแพเพนียเพื่อปป้อนรเวียเหล็อเรานับรั้ไม่ถ้วน หา่อนหน้านี้เาไม่่วยเราไว้ นรอพวเรา็ถูทำลายนย่อยยับไปแล้ว” พระธิารวิสราล่าวพร้อม้วยน้ำาที่ไหลรินอาบแ้ม
“ยัยบ้าเอ๊ย....เธอนี่มัน....” นภรอุทานึ้นมาในสภาพที่บาเ็บสาหัส
“าวิโอร์แมน ท่านเยยอมสละีวิอนเพื่อ่วยีวิเราเอาไว้ ราวนี้ถึราที่เราะปป้อท่านบ้าล่ะ” พระธิารวิสราล่าว้วยน้ำเสียที่หนัแน่น และยืนาแนทั้สอ้า ใ้ร่าอนบัร่าอนภรไว้ ป้อันมิให้ผู้ใทำอันรายนภรไ้
“หาใรหน้าไหนิทำร้ายนภรแล้วละ็ ้อผ่านศพเราไป่อน!” พระธิารวิสราะโน้วยน้ำเสียที่เ็เี่ยว
“หนอย...ทำไมัน...ทำไม… ทำไม้อปป้อมัน.....ทำไม้อเป็นแไอ้นภร ไอ้หนอนบ่อนไส้าวิโอร์แมน ้าเลียแ ไอ้เวานอย์ ไอ้นทรยศ” เ้าฟ้าราเมศสบถล้ายนเสียสิเพราะมิอาทำร้ายนภรไ้
“พอไ้แล้ว!” ราาานะาเินเ้ามาหาทั้สามน้วยสีหน้าที่ราบเรียบ ไร้อารม์ ไร้วามรู้สึใๆ
“ท่านพ่อ.... ไ้โปรเื่อใเาสัรั้เถิ นภรและาวิโอร์แมน ไม่มีทาทำอะไรเลวร้ายแบบนี้แน่ นี่้อเป็นแผนลวอศัรู ยุแยให้เราแหัน้อห้ำหั่นันเออย่าแน่นอน” พระธิารวิสราล่าวอร้อราาานะา
ทุน่านิ่เียบ รอฟัำอบาราาานะาอย่าใใ่อ
“ษัริย์รัสแล้วไม่ืนำ.... ราเมศ ับัวพี่สาวอเ้าให้ออห่าาไอ้นทรยศบัเี๋ยวนี้!” สิ้นเสียราาานะา เ้าฟ้าราเมศ็แสยะยิ้มมุมปาเล็น้อย สาวเท้า้าวเ้าไปับัวรวิสราทันที
“ปล่อยนะๆ ราเมศ! ทำไมัน....ท่านพ่อ!” พระธิารวิสราะโน้วยวามใ
“อยู่นิ่ๆ ะีๆ พี่สาว.... แล้วมาูวาระสุท้ายอไอ้นภร้วยันเถอะ หึหึ....” เ้าฟ้าราเมศล่าว้วยวามสะใ
“เราเยประาศไปแล้ว....าวิโอร์แมนือศัรูอพวเราาวนรเวียเหล็ โทษานที่แบัอาหลอลวพวเราให้ไว้เนื้อเื่อใ ทั้ยัลมือสัหารทหารและาวเมืออย่าโหเหี้ยมั่ปีศาร้าย เรา....ษัริย์แห่นรเวียเหล็ ะอประหารแ้วยมืออเราเอ” ราาานะาล่าว้วยน้ำเสียที่ราบเรียบไร้วามรู้สึใๆ และเินเ้าไปหานภรที่บาเ็บปาาย พร้อมัาบประำายอนาฝัสีทอ นี่เป็นรั้แรในรอบหลายสิบปีที่เหล่าทหารและุนนา ไ้เห็นเ้านรเวียเหล็ผู้มีเมาธรรมอันสูส่ ัาบประำายออมาเรียมประหารผู้ใ้บัับบัา
“อย่านะ.....ท่านพ่อ ไ้โปร” รวิสราะโนสุเสีย
“ท...ทำไมัน...ท่านเ้านรเวียเหล็....” นภรล่าว้วยเสียแหบเรือในสภาพบาเ็บปาาย
ทันในั้นราาานะา็ระาอเสื้ออนภรึ้นมา และล่าวระิบ้าหูอนภร้วยน้ำเสียที่ราบเรียบ “ลา่อน...นภร....”
นภรไ้ฟัันั้น็หลับา ปลใับารรับผลรรมที่ัวเอไม่ไ้่อ ทันในั้นราาานะา็ผลัร่านภรลับพื้น แล้วใ้าบอนฟันไปยัร่าอนภรทันที
“นภร…” พระธิารวิสราะโนสุเสีย้วยวามระหนใ เมื่อเห็นร่าอนภรนอนแน่นิ่ับพื้น
“ทหาร! นำร่าอไอ้บนี่ยัใส่โลแล้วโยนลแม่น้ำ ให้ศพอมันล่อลอยสู่ทะเลเพื่อเป็นอาหารอปูปลาในท้อทะเล อย่าให้เสนียัไรบนร่าอมันแปเปื้อนแผ่นินนรเวียเหล็อันเป็นที่รัอ้า” ราาานะาะโนสั่าร้วยเสียราบเรียบแ่แฝไป้วยวามเียแ้นปะปนับวามเสียใ
เหล่าทหารึรีบนำร่าอนภรบรรุลหีบศพแล้วโยนลแม่น้ำเ้าพระยาทันที
l
ใน่วเวลาเียวันนั้น พันโแย้มที่ไ้รับำสั่าราาานะาให้นำหมายสำัไปส่ยัเรือสำเภาอพระธิาหลิน ไ้รีบวบม้าเลียบริมฝั่แม่น้ำเ้าพระยามุ่ไปยัปาอ่าวท่าีน ใ้เวลาราว 2 ั่วยาม พันโแย้ม็เห็นเรือสำเภาอพระธิาหลินแล่นทวนแม่น้ำเ้าพระยาสวนทามา ึรีบุพลุให้สัาและโบธประำนรเวียเหล็เป็นสัลัษ์
“โปรหยุเรือ่อนพระธิาหลิน เราือม้าเร็วส่สาราราาานะา เ้านรเวียเหล็” พันโแย้มะโนสื่อสาร
พระธิาหลินไ้ยินเสียอพันโแย้มึรีบสั่ให้เรือหยุ และส่ทหารไปรับหมายาพันโแย้มทันที เมื่อพระธิาหลินไ้เปิอ่าน้อวามในหมาย็ถึับใที่ไ้รู้ว่านรเวียเหล็ถูมนุษย์ยัษ์โมีนพินาศย่อยยับทั้เมือ
“林公主, 铁城发生什么事?” แม่ทัพเหมาเอ่ยถามถึสถานาร์อนรเวียเหล็ เพราะสัเเห็นสีหน้าอพระธิาหลินมิสู้ีนั
“铁城已被摧毁” พระธิาหลินล่าวอบสั้นๆ แ้แม่ทัพเหมาว่านรเวียเหล็ถูทำลายย่อยยับไปแล้ว
“我们应该先回祖国, 把这消息告诉国王” แม่ทัพเหมาเสนอวามเห็นว่าวรรีบเส็ลับ แล้วราบทูลเรื่อนี้่อพระเ้ารุีน
“不能! 我们还有重要的事情要做” พระธิาหลินส่ายหน้าปิเสธ พร้อมแ้แ่แม่ทัพเหมา้วยน้ำเสียที่เ้มแ็และสายาที่มุ่มั่นว่า พระอ์ยัมีิสำัรออยู่
つづく
อน่อไป บุรุษลึลับบนสำเภาีน
ความคิดเห็น