รวมเรื่องสั้นค่ะ...แสบใส ฮา ซึ้ง ทุกรสที่นี่

ลำดับตอนที่ #2 : เก็บใจไว้ชั่วนิรันดร์ ((50%))

เก็บใจไว้ชั่วนิรันดร์

                 ครืนๆ เสียงฟ้าร้องดังแว่วมาแต่ไกล ทำเอาสาวหน้าหวานชื่อว่า พิมพ์ผกา ถึงกับสะดุ้ง เธอเกลียดจริงๆเลยเสียงแบบนี้ มันทำให้เธอผวาได้ทุกทีที่ได้ยิน แม้ว่าเธอจะเกิดหน้าฝน แต่เธอกลับไม่ชอบเสียงนี้เอาซะเลย อาจเป็นเพราะเรื่องราวในอดีตที่ทำให้เธอฝังใจ และเสียใจมากที่สุด เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะมีคนคอยปลอบใจแต่ตอนนี้ไม่มีเค้าคนนั้นอีกแล้ว เธอรีบเก็บของบนโต๊ะทำงานให้เสร็จเร็วๆก่อนที่จะมืดไปมากกว่านี้  บ้านของเธออยู่ห่างจากที่ทำการตำบลเพียงไม่กี่เมตร เธอจึงเลือกที่จะเอารถจักรยานมาทำงาน แต่วันนี้รถของเธอดันเสียซะได้เธอจึงต้องเดินมาทำงานแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอในตอนนี้ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าวันนี้เธอไม่ได้เอาร่มมาด้วยนี่สิ

‘แล้ววันนี้จะกลับบ้านยังไงนะกี้’ เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ

                ฝนเริ่มตกปรอยๆ พิมพ์ผกาจึงตัดสินใจเดินฝ่าสายฝนไปยังบ้านของตนก่อนที่มันจะตกลงมามากกว่าตอนนี้ กลิ่นไอดินลอยขึ้นมาเพราะสายฝนที่ตกปรอยๆ ทำให้เธอถึงกับน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย ความกลัวและความเศร้าถาโถมเข้ามาในจิตใจ หากวันนั้นเธอไม่เรื่องมาก ไม่เอาแต่ใจเขาคนนั้นคงไม่จากเธอไปแบบนี้    ภาณุวัฒน์ ผู้ชายที่แสนดี เขาเป็นเพื่อนบ้านกับเธอมาตั้งแต่เกิด เป็นทั้งพี่ชายที่คอยปกป้องเธอเมื่อถูกเพื่อนๆรังแก และเป็นทั้งเพื่อนที่มักจะมาเล่นกับเธอเสมอ เธอกับเขาเรียนที่เดียวกันมาตลอด จนกระทั่งเรียนมหาวิทยาลัย เธอและเขาก็ยังคงเรียนที่เดียวกัน และยังเลือกเรียนคณะเดียวกันอีกด้วย ภาณุวัฒน์ หรือ พี่เกล้าของกี้ อายุมากกว่ากี้ 2 ปี หากตอนนี้เขายังอยู่ที่นี่เขาคงได้เป็นปลัดอำเภอสมใจไปแล้ว ด้วยความที่เขาเข้ากับคนได้ทุกคน ทุกรุ่น เขาเป็นคนช่างพูด ทั้งยังคอยดูแลเอาใจใส่ทุกข์สุขของประชาชน ทำให้เขาเป็นที่ยอมรับจากชาวบ้านในอำเภอนั้นไม่ว่าจะเป็นเด็กตัวเล็กๆ  คนวัยทำงาน หรือกระทั่งผู้สูงอายุ 

   พิมพ์ผกาเดินร้องไห้ไปจนถึงบึงเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่ที่เธอกับพี่เกล้ามักจะมาเล่นน้ำด้วยกันตอนเด็กๆ  พอโตขึ้นก็มักจะมานั่งเล่นแถวนี้ พี่เกล้ามักจะเป่าขลุ่ยให้เธอฟัง เพลง ล่องแม่ปิง เป็นเพลงที่พี่เกล้ามักจะเป่าอยู่เสมอๆ ส่วนเธอจะร้องเพลงคลอเบาๆ อยู่ข้างๆ บางครั้งเธอกับพี่เกล้าจะมานั่งวาดรูปวิว ณ ที่แห่งนี้ แต่ตอนนี้ไม่อีกพี่เกล้าของเธออีกต่อไป เธอได้แต่หวังว่าเขาคงจะกลับมา

กี้เดินมาถึงบ้านด้วยน้ำตาที่นองหน้า มารดาของเธอดูจะไม่แปลกใจเลยที่เห็นลูกสาวของตัวเองร้องไห้ในวันที่ฝนตกเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะเธอมักจะเล่าถึงปัญหาต่างๆให้มารดาเธอฟังเสมอๆ ไม่ว่าจะเรื่องใดเธอไม่สามารถปิดแม่ทิพย์ของเธอได้เลย รวมถึงเรื่องของเกล้าด้วย แม่ทิพย์ของเธอจะรับฟังปัญหาของเธอ และไม่เคยด่าทอเธอเลย มีเพียงการเตือนสติและปลอบโยน แนะแนวทางในทางที่ดี  ซึ่งกี้ก็เป็นเด็กดีสำหรับมารดาเธออย่างมาก เธอไม่เคยนอกลู่นอกทาง จนทำให้ชื่อเสียงเสียหายเลยซักครั้ง   กี้โผเข้าไปกอดแม่ทิพย์ทันทีที่เห็นท่าน ท่านกอดตอบกี้เป็นการปลอบโยน  กี้บอกถึงสาเหตุที่ตนร้องไห้โดยที่ทิพย์ไม่ได้ถามเลย  แม้ว่าทิพย์จะรู้อยู่แล้ว แต่ก็รับฟังปัญหาของกี้เสมอ “แม่คะ พี่เกล้าเค้าจะกลับมาไหมคะ” กี้ถามน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

“กลับมาสิจ๊ะ บ้านพี่เค้าอยู่ที่นี่ พ่อ แม่เขาก็อยู่ที่นี่ อีกไม่นานเขาจะกลับมานะกี้ อย่าร้องไห้นะลูก”

“แล้วพี่เขาจะคุยกับกี้ไหมคะ เค้าจะดูแลกี้เหมือนเดิมไหมคะ” เธอถามอีกครั้ง

“พี่เกล้าจะคุยกับหนูกี้เหมือนเดิม แล้วก็ดูแลเหมือนเดิมด้วยจ๊ะ” คราวนี้น้ำเสียงของคนตอบแปลกไป ทำให้กี้เงยหน้าขึ้นพูดตอบกับบุคคลที่เพิ่งมาใหม่นั้น

“จริงเหรอคะป้าวาด พี่เกล้าจะคุยกับกี้เหมือนเดิมจริงๆนะคะ” ป้าวาดหรือแม้นวาดเป็นแม่ของเกล้า

เธอจะติดต่อกับเกล้าอยู่เสมอ แต่เธอก็ไม่ได้บอกให้กี้รู้ เพราะเกล้าขอร้องไว้ด้วยกลัวว่ากี้จะมาตามหาเขา ทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ ซึ่งทิพย์ และวาดก็เห็นด้วย จึงชวนกันปิดเรื่องของเกล้า เพียงแต่บอกว่าเกล้าไปทำงานต่างจังหวัดอีกไม่นานจะกลับมา

“จริงซิ ป้าวาดเคยหลอกหนูกี้เหรอ” แม้นวาดยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู

“แล้วพี่เกล้าจะกลับมาเมื่อไหร่คะ” กี้ถามพลางเช็ดน้ำตา

“เร็วๆนี้แหละจ้ะ ว่าแต่หนูกี้ ป้าได้ข่าวว่าจะมีปลัดคนใหม่มาเหรอจ้ะ”

“ค่ะ จะมาเดือนหน้านี้แหละค่ะ หนูได้รับหน้าที่จัดเตรียมงานต้อนรับจากอำเภอด้วยนะคะเนี่ย”

กี้พูดอย่างหายเศร้า พลางนึกถึงแผนการจัดงานที่เธอวางไว้ ทั้งๆที่เธอเป็นคนวางแผนการต้อนรับแต่เธอกลับไม่รู้ว่า ปลัดคนใหม่ที่จะมานี้ชื่ออะไร

 

   ซิวโดนิม อยากฝาก...มันเพิ่งจะเริ่มต้น  ยังไงเม้นให้ด้วยนะคะ