NOGUN เพียงรัก [โน่กัน] 63

โตโน่ ภาคิน

"ผมว่ามันถูกกำหนดไว้แล้ว"

กัน นภัทร

"เรียกว่าความรักหรือเปล่า?"

--------------------------------------------------------------------------------------------------

ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในภาคเหนือ

นาฬิกาหมุนผ่านไปหลายชั่วโมงหลังจากที่ผมนำคนไข้เข้าห้องผ่าตัด เสียงสัญญาณชีพจรของคนไข้เต้นดังเป็นจังหวะ ทีมแพทย์ช่วยกันผ่าตัดนำกระสุนออกจากร่างคนไข้บริเวณไหล่ซ้าย เมื่อสัญญาณเตือนว่าคนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วพยาบาลจึงย้ายร่างคนไข้มาที่ห้องพักฟื้น

"อื้ออออ" ร่างบางลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะขยับตัวและเปล่งเสียงแหบพร่าออกมาเบาๆ 

"คนไข้ฟื้นแล้ว" ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นพูดด้วยความตกใจก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป

ถ้าเดาไม่ผิดที่นี่คือโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ผมมองไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหน แล้วเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ ความทรงจำสุดท้ายที่ผมจำได้คือ ผมถูกมือปืนตามล่า แต่สาเหตุน่ะเหรอ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน

แกร๊ก!

อยู่ๆก็มีหมอหนุ่มหน้าตี๋คนหนึ่งเดินเข้ามาประชิดเตียงของผมก่อนจะตรวจร่างกายของผมแล้วก็จดอะไรลงไปในแฟ้มเล่มหนานั่น ผมมองหน้าหมองงๆก่อนจะขยับตัวแล้วหันหน้าหนี

"โอ๊ย!" ผมแผดเสียงดังลั่นจนคุณหมอสะดุ้งและวิ่งเข้ามาประคองแขนข้างซ้ายที่ผมใส่เฝือกไว้

"ระวังหน่อยนะครับ" หมอเอ่ยก่อนที่จะปล่อยผมให้เป็นอิสระ

"ขะ ขอบคุณครับ" ผมสบตากับหมอก่อนที่จะเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ

"หมอขอสอบถามเกี่ยวกับญาติของคนไข้กับประวัติคนไข้หน่อยนะ" หมอยิ้มใหผมก่อนจะหยิบแฟ้มนั้นขึ้นมาเปิดอีกครั้ง

"ผมไม่มีญาติ" ผมตอบก่อนจะหลบสายตาหมอ

"หืม" หมอมองผมด้วยความสงสัย

"ผมไม่มีพ่อ" ผมก้มหน้านิ่งก่อนจะปาดน้ำเม็ดใสที่ไหลออกมาจากดวงตา

"ละ แล้วแม่ล่ะ" น้ำเสียงหมอดูเศร้าลงไปในทันที

"แม่ผมย้ายไปอยู่ต่างประเทศ ท่านถูกคนตามฆ่า เหมือนที่ผมกำลังเจออยู่ตอนนี้" ผมตอบเสียงสั่น

"แล้ว" หมอยังถามไม่จบผมจึงพูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ที่ผมไม่ไปน่ะเหรอ เพราะผมอยากรู้ว่าใครที่ตามฆ่าเรา แล้วทำไปทำไม" ผมเล่าเสียงแข็ง

"เอ่อมีอะไรให้หมอช่วยบอกได้นะ" หมอพูดก่อนจะมองหน้าผม

"หมอ" 

"ครับ" หมอเงยหน้ามองผม

"เอ่อ หมอช่วยหาที่อยู่ในจังหวัดนี้ให้ผมได้ไหม" ผมถามหมอกล้าๆกลัวๆ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ หมอยังคงยืนมองผมนิ่ง 

"ได้สิ" หมอตอบผมพรางยืนกอดอก

"ขอบคุณนะครับที่ช่วย" ผมยิ้มให้กับหมอบางๆ

"หมอตกลงว่าจะให้คนไข้ไปอยู่กับหมอ" ผมนิ่งกับคำตอบของหมอ 

"หมอ" ผมมองหมออ้าปากค้าง 

"อึ้งอีกนานไหมครับ" หมอถามผมพรางขำออกมาน้อยๆ

"ทำไมถึงให้ผมไปอยู่กับหมออ่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย

"เผื่อคนไข้โดนลอบทำร้ายหมอจะได้ช่วยทันไง ดีนะที่เมื่อวานหมอไปเจอเร็วเลยช่วยไว้ได้ทัน" ยิ่งฟังที่หมดพูดผมยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่

"หมอเป็นคนเจอผมเหรอ" 

"ใช่ หมอเลยรับหน้าที่เป็นเจ้าของไข้เองเลย" คนอะไรหน้าตาดีแล้วยังจิตใจดีอีก

"หมอนี่ใจดีจัง" ผมพูดพรางยิ้มกว้างให้กับหมอ

"มันคือหน้าที่ของหมอ แต่เอาจริงๆหมอก็จิตใจดีใช้ได้นะ" หมอพูดก่อนจะยิ้มร่า

"เอาที่หมอสบายใจ" ร่างสูงมองมาที่ผมนิ่ง ผมจึงส่งยิ้มไปให้อย่างงงๆ

"หมอล้อเล่น หมอก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวคนไข้ก็รู้เอง" 

"ยังไงก็ขอบคุณนะหมอ" ผมยกมือขึ้นไหว้หมอแต่ลืมไปแขนอีกข้างเจ็บอยู่ ทำให้ไหว้ได้แค่มือเดียว หมอมองผมก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

"หมอว่าพักผ่อนเถอะ อย่าคิดอะไรมากเลยตอนนี้ หมอขอไปตรวจต่อนะ" ผมพยักหน้าหงึกๆก่อนที่หมอจะเดินหันหังออกจากห้องไป

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

กราบสวัสดีทุกๆคนนะคะ ยินดที่ไม่รู้จักค่ะ55555555555 ยังไงฝากฟิคโน่กันเรื่องเพียงรักไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ฝากติดตามกันไปแบบยาวๆเลย เป็นยังไงติชมพูดคุยกันได้ไรท์ไม่กัดน้าาา