คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ดอมเริ่มรู้สึกดีกับบิวแแบบที่ไม่เคยเป็น
2
หลัาที่อมหลับไปนถึเ้าบนเียอันเสียอันอบอุ่น เสียนาฬิาปลุาโทรศัพท์็ัึ้น เวลาในโทรศัพท็หโมเ้าพอี อม็ลืมาและมอไปรอบๆ ็พบว่านเอหลับไปพร้อมับสวมหูฟัสายที่ฟัไว้เมื่อืน แ่ปิเพลไปแล้ว อม็เปิโทรศัพท์ึ้นมา และมี้อวามส่มาาบิว
/ื่นแล้วอม เี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ/
อมอ่าน้อวามที่บิวส่มา อม็ทั้ยิ้มและเินไม่หยุ ่อนะลไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุนัเรียน ลไปหาพ่อและแม่ที่นั่อยู่ในห้อทานอาหาร และำลัยอาหารมาให้อมอี้วย
“ื่นแล้วเหรออม เป็นอะไรูยิ้มน้อยยิ้มให่เลยนะ” แม่อม
“ผมเพิ่เอเพื่อนใหม่มาเมื่อวานรับ เาน่ารั นิสัยี ุยีับผม้วยรับ” อม
“ีันะ อมมีเพื่อนีๆ แบบนี้มาแนะนำบ้าสิ” แม่อม
อมยิ้มและเินลอเวลาที่ทานอาหารเ้า เมื่อแม่อมอยาให้พาบิวมาแนะนำรู้ับ้า อมนึถึบิว ลอเวลาทั้อนที่ไ้เอันรั้แรและอนที่ส่้อวามมาหารั้แร้วย พ่ออม็เห็นอมยิ้มลอเวลา็ทำให้พ่ออยิ้มไป้วยไม่ไ้
“นั่นสิแม่ พ่อ็เห็นเพื่อนอมเหมือนัน ะหล่อ สมเป็นนัีฬาเหมือนันแน่เลย” พ่ออม
“พ่อหมายถึอุลย์หรือเปล่า” อม
“อุลย์เหรอ พ่อเยเอมาบ่อยแล้ว พ่อหมายถึบิว เพื่อนใหม่อลูน่ะ” พ่ออม
“ไ้สิรับ ไว้เาว่าะพามารู้ันะรับ” อม
อมทานอาหารเ้าเสร็็เปิโทรศัพท์ึ้นมาเ้าหน้าฟีเฟสบุ๊และเ้าไปูในเฟสอบิว บิวมีรูปอนที่เล่นฟุบอลและออไปทำิรรมมามาย และรูปอัวเอที่มีมาหลายรูป อมมอ็ยิ้มไป้วย พ่อำลัเินไปเ็บาน ็แอบเ้ามาส่อูโทรศัพท์อม
“ใรน่ะลู” พ่ออม
อมใและปิหน้าอทันที พ่ออมเห็นว่ามีพิรุธึแล้ถาม
“แฟนเหรออม” พ่ออม
“ไม่ใ่รับ เพื่อนผม อุลย์ไรับ” อม
อมเ็บมือถือใส่ระเป๋าและสวัสีพ่อแม่่อนออาบ้าน ่อนะเินออไปโรเรียนทันที พ่ออมแล้ถามเพราะสิ่ที่เห็นในโทรศัพท์อมเป็นรูปเพื่อนออม ่อนะเินไปเ็บาน
“ุะ เี๋ยวิันทำเอละัน ุไปทำาน่อนเถอะ่ะ สายละ” แม่อม
“ไ้สิ ที่รั” พ่ออม
พ่อออมบอแม่ว่าวันนี้านยุ่ะลับึ ไม่้อรอหลับไป่อน ่อนะออไปทำานทันที ใน้านอม้อนั่รถประำทาไปเพราะระยะทาาบ้านไปโรเรียน็ไลพอสมวร อนบนรถ อม็ฟัเพลไป้วย่อนะเผลอหลับไป และพบว่านเอเลยโรเรียนไปแล้ว อมใและทำอะไรไม่ถู ่อนะเินลรถไปและเรียรถอีันลับไปที่โรเรียน อมลุลี้ลุลน่อนที่ะมีนมาสะิหลัอม ่อนที่อมะหันมา
“บิว”
อมเอบิวอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ทำให้อมเริ่มใเ้นแรและหลบสายาทันที ทำให้บิวเริ่มเห็นอมมีอาารแปลๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า ว่าแ่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ” บิว
“เราลรถเลยป้ายน่ะ ะมาหารถลับไปที่โรเรียนน่ะบิว” อม
“ั้นไปเราไหม” บิว
“เอ่อ... ไ้สิ” อม
บิวและอม้ามถนนไปอีฝั่ไปรอที่ป้ายรถเมล์ ่อนะึ้นรถไปและไปนั่แถวลารถเมล์ อมนั่เียบและหัวใเ้นแรที่ราวนี้ไ้มานั่ับบิวใล้ๆ อมทำอะไรไม่ถู่อนะมอไปนอหน้า่า บิวึพูับอม้วย
“อม เวลาที่มอเราเนี่ย อบหลบสายาลอเลย รัเียเราเหรอ” บิว
“เปล่า เราพูรๆ นะ เวลาที่เราเอบิว เรารู้สึีที่ไ้เอไุ้ย แบบที่ไม่เยเป็นมา่อน” อม
“ั้นเหรอ เรา็เหมือนัน” บิว
บิวหยิบหูฟัและยื่นหูฟั้าหนึ่ให้อม อม็รับมาและสวมเ้าที่หู บิวเปิเพลให้ฟั ึ่เพลๆ นั้นเป็นอมฟัไปเมื่อืน อม็หันมามอบิวและส่สายาและยิ้มให้
“อบฟัเพลเหมือนันเลยนะ อม” บิว
“ใ่ เวลาว่าเรา็อบฟัเพล มันทำให้เราสบายใและผ่อนลายวามเรีย้วยนะ” อม
เวลาที่ไ้เอใรสัน เวลามันผ่านไปเร็วเหมือนยัไม่ไ้ทำอะไรเลย ็มาถึโรเรียนแล้ว อมและบิวเินเ้ามาในโรเรียนและยื่นแน์วิที่เอามาาบ้านอม
“เราให้” อม
“อบุนะอม” บิว
บิวเินเ้าไปในโรเรียน อม็มอบิว็แอบเป็นห่วบ้าเล็น้อย มัน็เป็นริอย่าที่ใรพูเลยว่า ถ้าไ้รู้ัใรสัน ะอยเป็นห่วไม่ให้มาทำอะไรไ้เลย อมมอบิวห่าไปเรื่อยๆ อุลย์็เินเ้ามา
“อมๆ...”
อมยัเหม่อลอยนอุลย์้อเย่าัวอม อม็ไ้สิืนมาอีรั้
“ว่าไ อุลย์” อม
“เป็นอะไรเนี่ย เหม่อลอยให่เลย มอหินไหนเหรอ” อุลย์
“ไม่มีะหน่อย” อม
อมเินเ้าไปในโรเรียน ทำให้อุลย์ูอมแปลไปแ่็ยัไม่สสัยอะไรมา่อนะให้อมรอ้วย
“อม รอ้วย” อุลย์
ความคิดเห็น