ในดวงตา
เรื่องสั้นของความรักอ่อนหวาน ที่สอดสร้อยร้อยรัดในทุกย่างก้าวของการเดินทาง รักนั้นเรียบง่ายงดงามและมีที่อยู่มั่นคงในดวงตาของใครคนหนึ่งเสมอ
ผู้เข้าชมรวม
169
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
169
อัปเดตล่าสุด : 12 มิ.ย. 65 / 16:35 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ในดวงตา
I see myself in your eyes
ความตั้งใจแรกเริ่มเมื่อเขียนเรื่องสั้นนี้ขึ้นคือต้องการเก็บความประทับใจจากการเดินทางไปเที่ยวจังหวัดลำปาง ดินแดนแห่งธุรกิจค้าไม้มาแต่โบราณ
เหตุนี้เอง ในตัวเมืองเก่าลำปางจึงเต็มไปด้วยบ้านไม้งามๆ ปลูกสร้างตามสถาปัตยกรรมโคโลเนียล ผสมผสานระหว่างลักษณะบ้านเรือนพื้นถิ่นเข้ากับสถาปัตยกรรมตะวันตกที่แพร่หลายเข้ามาในเวลานั้น
แต่จะเขียนอย่างไรให้ไม่กลายเป็นวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะไปเสียก่อน ถามตัวเองอยู่หลายตลบ ที่สุดจึงแปลงเป็นเรื่องรักเรียบง่ายระหว่างคนสองคนที่ค่อยๆ ทอดน่องแช่มช้าใช้เวลาร่วมกันในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย และแบ่งปันมุมมองของความงามที่พบเจอ เพื่อจะพบว่าที่สุดแล้ว สิ่งที่อ่อนหวานและงดงามที่สุด มีที่อยู่มั่นคงอยู่ในดวงตาของใครบางคนอยู่เสมอ
อ่านแล้วคิดเห็นเป็นอย่างไร แบ่งปันความคิดเห็นกันบ้างนะคะ จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งเลยค่ะ
คำแพร
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ในวา
I see myself in your eyes
“44…” เาพึมพำระหว่าเินอยู่้าัน
“อะไรนะ” ันหยุเิน ึมือเาให้หยุเพื่อหันลับมาุยัน
“็ 44 ไ ที่ป้าร้าน้าวอยบอเมื่อี้ ที่นี่ปิร้อนถึ 44 อศา”
“..................” ันมอหน้าเา้วยวามน
“เอ๊า มันสุนะ ัวสุแน่ๆ” เาบประโย้วยรอยำันในแววา แล้วูมือันเิน่อ
ันเริ่มะินับารหลุหายไปในภวั์วามิอเา แู่่ๆ ็ผลุนผลันลับมาหาันแบบไม่้อเริ่นนำเรื่อนำราวใๆ แ่็นะ ะว่าเานเียว็ไม่ถนัปา เพราะันเอ็โน้อหานี้าเาเ่นเียวัน
“แหน่ะ หลุไปโลไหนอีแล้วล่ะ” เาระุมือันเบาๆ
“เปล๊า.. ็ู่ๆ เธอ็พูว่า 44 เรา็เลยนึไปว่าหรือเธอำลัพูถึอายุัวเอหรือเปล่านะ”
-----
ฝนเริ่มโปรยปรายเป็นสายบา พรม้นไม้ให่สอ้าทาให้เียว่ำ หานยูบน้นเริระบำามัหวะลมพั เบื้อหน้าืออสีแสัที่ปลิปลิวระายพร้อยบนพื้นราวับผืนพรม เาหยุเิน เปิเป้หยิบร่มิ๋วออมาเรียมาันละออฝน
“ร่มเธอล่ะ” หันมาถามหน้าาเยเมย
“......................” ันยัมอหน้าเาและไม่มีำอบ
“ไม่ไ้เอามาอีแล้วสิ เนี่ยเือนแล้วใ่ไหมว่าให้เอามา้วย”
“็มันลืม บ่นันะ”
“ี้ลืมอย่านี้แล้วยัเ่ะมาแวอายุนอื่นเนอะ”
“เออน่า เรามีหมว” ันบระเป๋าสะพาย้นหาหมวมาใส่อย่ายอมแพ้นิๆ เามอิริยานั้น้วยใบหน้าเรียบเย
“อบัเลย ที่นี่มีแ่้นให่ๆ” ันใส่หมวแล้วออเินนำหน้านาร่ม
าปาทาที่ผ่านมา มีป้ายเล็ๆ ี้บอทิศให้เินลึเ้ามาในอยที่ึ่ “บ้านหลุยส์” ั้อยู่ ันเิน้ำทิ้ห่าน้าหลัไปเรื่อยๆ นระทั่มาถึประูรั้วีเป็นี่ห่าๆ ใสุ่แล็อา้านใน ันยมือเาะประู้วยวามัใ ‘อย่าบอว่าเินมาเหนื่อยะแย่เพื่อพบสิ่นี้นะ’
“ไ เ้าไม่ไ้เหรอ..” นเินเอื่อยๆ ามมาถึประูถาม้วยเสียยั่วโมโห ันหันหลัให้ประูและเินห่าออมาเป็นำอบ
“ลุ ลุ๊ะ ทาเ้าอยู่ที่ไหนเหรอ๊ะ” ันหันวับไปมอ เาำลัพูโ้อบับุลุผู้หนึ่ึ่ำลัวาใบไม้อยู่ภายใน ไม่ห่าาประูทาเ้า ลุผู้ึ่เมื่อสอสามนาที่อนหน้านี้ันไม่เห็นแม้แ่เา
-----
หลัาเินย้อนลับทาเิม และออาอยที่แสนร่มรื่นนั้นามำบออลุ เรา็พบทาเ้าบ้านอีทา ทั่วบริเวราวับว่ามีแ่เรา ลุหายไปทาไหน็ไม่ทันะเห็น ถนนินแเล็ๆ ทอผ่าแนวไม้ร่มรึ้มสอ้าทา นุนผลให่แบะีอยู่บนพื้น เส้นทานั้นลาผ่านบ้านไม้เ่าๆ ทีู่เหมือนะสร้ามาั้แ่ศวรรษ่อน ถ้าไม่มีเสียนุยันภายใน ับแส้าอทีวีในห้ออันมืสลัวลอออมา ันอาะปอแหหันหลัลับไปแล้ว็ไ้
เบื้อหน้าือ เรือนปั้นหยาสอั้นหลัให่ที่ยัามในวามร่ำร่า หลุยส์ แอล ที เลียวโนเวนส์ ือเ้าอเรือนหลันี้เมื่อร้อยว่าปี่อน เาผู้นี้ือบุรายอนาแอนนา เลียวโนเวนส์ หรือแหม่มแอนนารูสอนภาษาอัฤษในราสำนัสมัยรัาลที่ 4
“ลำปาเยเป็นแหล่้าไม้ที่ให่ที่สุในภาเหนือเลยนะ บ้านนี้็เหมือนัน เ้าอเป็นนายห้าฝรั่ทำิารป่าไม้ มิน่าบ้านถึสวยนานี้ แล้วที่เราเินผ่านบ้านไม้สัสวยๆ มาั้หลายหลั็ทอมาายุนั้นทั้นั้นแหละ” ู่ๆ เา็พูึ้นหลัาแยันเินพินิพิาราบ้านนทั่วทั้้ายวาหน้าหลั
“นี่เธอรู้ไ้ไอ่ะ” ถาม้วยวามสสัยริๆ
เาี้มือไปที่ป้ายนิทรรศารเ่าๆ ที่บาิ้นส่วนหลุร่วลับพื้น บริเวมุมหนึ่อบ้าน “อ่านานั่นไ อนที่เธอมัวแ่ถ่ายรูปไปล facebook instagram น่ะ”
‘แหม พูาน่าหมั่นไส้เหลือเิน อย่าให้เห็นนะว่าถ่ายรูปรัวๆ’ ันเียแ้นอยู่ในใ
ันเินเ้าไปใล้ัวบ้าน แหนอมอัวเรือนรึ่ึรึ่ไม้ามสมัยที่าร่อสร้าแบบะวันเ้ามาผสมผสานับวิถีพื้นถิ่น มุ 7 เหลี่ยมยื่นเป็นประธาน้านหน้า โยรอบือหน้า่าไม้ีเล็ละเอีย บา่อเผยอเผยให้เห็นภายใน อยาะเห็นัๆ แ่็ไม่อยาะ้อ เี๋ยววามลึลับนั้นมันะสลายไป
“เธอู่อลมเหนือประูนั่นสิ เป็นไม้ลุลายสวยัเลย” เาึมือันไปยืนู่อระบายอาาศนั้น
“อือ สวย ูอ่อนโยนนะ ลายเหมือนเถาไม้เลื้อยอย่านั้น”
“ลับันสัทีไหม ะเย็นแล้ว” เาเอ่ยวน ันทำหน้าท้อแท้เมื่อนึถึว่า้อเินลับอีั้ไล
เารุนหลัันให้ออเิน พลาบอ “ีแ่ไหนแล้วที่ไม่้อเินอนอาาศร้อน 44 อศา”
“อีนิไ้ไหมอ่ะ อยาถ่ายรูปบานเล็รนั้นหน่อย” ันืนัวไว้
“บานเล็อะไรอี ถ่ายอะไรเยอะแยะ พอๆ เราถ่ายไว้ให้หมแล้ว”
ลมเริ่มพัแร เม็ฝนทำท่าะพรูพรายหนัึ้น ันำยอมหันลับเียบๆ แ่็ไม่วายสสัย
‘ถ่ายไว้ให้หมแล้ว ถ่ายอะไรนะ ไม่เห็นะยล้อึ้นมาสัที’
ไม่นานหลัานั้น ัน็ไ้ำอบ
‘ในวาอใรนหนึ่อาไม่มีที่ให้ใรหรือสำหรับสิ่ใอื่น นอา…ใรบานในหัวใ…เพียผู้เียว’
ผลงานอื่นๆ ของ คำแพร ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ คำแพร
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้