เรื่องเล่าจากมัธยม

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอม......

             เริ่มจากฝนที่โปรยปรายลงมาในวันที่เริ่มการเรียนหลังจากที่ได้หยุดพักผ่อนและทำการบ้านกองโตเสร็จ ฝนอันชุ่มช่ำและอากาศที่เป็นใจทำให้นักเรียนหลายคนไม่อยากจะตื่น    แต่พอนึกถึงเพื่อนที่โรงเรียนก็รีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแล้วรีบไปโรงเรียน มันเป็นความสุขของเด็กวัยมัธยมที่เป็นช่วงที่มีเรื่องราวหลากหลาย  อีกช่วงชีวิตนึงและมันก็เป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปเร็วจนไม่อยากให้มันผ่านไป

                 ในโรงเรียนที่มีละอองฝนติดค้างยอดใบไม้ หลายคนเหลือเวลาในวัยนี้อีกถึง 6ปี แต่บางคนก็เหลืออีกไม่กี่ปีก็ต้องออกไปจากวัยมัธยมที่แสนจะสุขสันต์   เราคงไม่ลืมใช่ไหมทั้งเสียงหัวเราะเสียงร้องไห้ เสียงปลอบ เสียงไม้ฟาดลงไปที่ก้น เสียงซุบซิบนินทรา เสียงโทรศัพท์มือถือ เสียงบ่น เสียงกรรไกร(พวกที่ไม่ตัดผม) เสียงลุกนั่ง(มาสาย)เสียงเพลงเคารพธงชาติ เสียงอาจารย์ที่ออกมาพูดหน้าเสาธง เสียงเพลงประจำโรงเรียน

                หลายคนในช่วงวัยนี้บอก ว่าช่วงวัยนี้มันแสนจะน่าเบื่อ แต่ถ้าคุณผ่านมันมาแล้ว แล้วลองไปย้อนดูรูปสมัยนั้นสิ คุณจะรู้ว่าช่วงชีวิตนั้นมันสนุกขนาดไหน

            แล้วเมื่อลองหวนคิดถึงมันดู  คุณคงจะลืมเรื่องราวเหล่านี้ไม่ได้หรอก....

“เอ้ย!!อย่าเพิ่งซิเฟ้ย!!”เสียงเด็กชายสองคนสู้กันเมามันส์

 “ จะกินสองต่อหมากฮอต อะมันต้องเดินอย่างนี้เฟ้ย!! ”

            คนพูดว่าอย่างอารมณ์ดีหลังจากกินหมากฮอตได้สองต่อ โดยที่ลูกตาสีน้ำตาลส่องประกายวับวับ มองไปทางผู้ถูกกินอย่างกวนๆ

“ เอ้ยเลิก ”ผู้ถูกกินโมโหบอกเลิกเล่นแล้วเดินไปในกลุ่มเพื่อนที่กำลังเดินมา  “โย่ว สวัสดีจอน”อารมณ์โมโหของผู้ถูกกินหมดไปหลังจากเจอเพื่อน “ ไง โย(ย่อมาจากโยชิดะ) ” ผู้ถูกทักตอบกลับ

“การบ้านเสร็จยัง ”(คำถามยอดฮิต)คนทักผู้ต่อทันทีหลังจากเสียงทักทายจบลง

“ หึๆๆ ”จอน หัวเราะออกมาเบาทำให้โยชิดะคิดว่า “ เอ้ยเสร็จแล้วเหรอ? ”

“ยังไม่เสร็จ ไปขอยัยกะเพาลอกไป๊”จอนตอบอย่างหน้าตาเฉยแล้วเดินฮัมเพลงแล้วขึ้นไปเก็บกระเป๋าบนห้อง

“ใครจะกล้าไปขอล่ะฟะ ยัยนี่มันโหดจะตายไป”โยชิดะบ่น

จากนั้นพวกเขาก็รีบปั่น(การบ้าน)อย่างรวดเร็ว แต่ก็เสร็จไม่ทัน

            ในโรงเรียนที่ มีน้ำค้างบนใบไม้เสียงนกออกหากิน เสียงเด็กมาโรงเรียน

เสียงทักทายกันอย่างสดใสจะมีเรื่องราวอะไรน่าสนใจ นอกจากชีวิตวัยเรียนของเด็กๆเหล่านี้ อ๊ะแน่นอนคงคิดว่าเป็นรักใสๆละซิผิดซะแล้ว ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากๆ

           หลังจากเคารพธงชาติเสร็จก็เข้าห้องเรียนเพื่อเตรียมเรียนวิชาแรกและเรื่องราวที่แสนน่ากลัวจะต่อจากนี้ผายใต้แว่นหน้าเตอะของอาจาร์ยสมจิต

“ ใคร ยัง ทำ การ บ้าน ไม่ เสร็จ.....”เสียงอันน่าสะพึงกลัวออกมาแล้ว นักเรียนในห้องที่ยังไม่เสร็จไม่มีใครกล้ารับรวมทั้งจอนและโยชิดะด้วยได้แต่ท่องในใจว่า “เสาร์ห้าช่วยด้วย เสาร์ห้าช่วยด้วย”

“หึ่ม!!ไม่มีใครไม่เสร็จใช่มั้ย”อ.สมจิตเห็นไม่มีใครออกมา

“รอดแล้ว เฮ้อ~~”โยชิดะกะซิบช้างหูจอน

“งั้น อาจาร์ยจะเช็คชื่อจากสมุดที่ส่งมานะ”O.o

“เอ๊ย!!!”โยชิดะกับจอนเผลอตะโกนออกมา เพื่อนๆทั้งห้องหันมามองเพื่อน

ต๊องๆสองคนนี้ทั้งห้อง อ.สมจิตเลยจับได้ว่ากลุ่มของโยชิดะไม่ส่งการบ้านเพราะไม่เสร็จ สองคนนี้โดนทำโทษโดยการบริหารขา(ลุกนั่ง 200)

คุณรู้ตัวไหมเวลาคุณเหงาใจคุณอยากมีใครคุณจะนึกถึงใครก่อน บางคนก็ว่าพ่อแม่ แต่ผมกลับนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้จะโหดแต่กลับทำให้คนอื่นมีกำลังใจสู้ต่อไป ผมคงจะยังรักและจะคิดถึงและยกให้เธอได้เป็นที่หนึ่งแม้เธอจะไม่รู้ตัวแม้ถึงเธอจะอยู่ไกลแต่ใจฉันยังอยู่ข้างๆเธอ และจะรอเธอตลอดไป

“จอน!!”เสียงใสๆจากเด็กหญิงคนหนึ่งที่ผู้ถูกเรียกอยากได้ยินเสียงทุกวัน

“ว่าไง กะเพา”จอนตอบกลับทันที

“นายนี่มันเก่งจริงๆเลยนะ ยืนหลับบนรถได้ด้วย”น้ำเสียงของเธอเย้ยนิดๆ

“อ้าวเอ้ยตูหลับหรือเนี่ย”จอน สำรวจตัวเองด้วยความ งง

“นั่ง(หลับ)ข้างๆฉันก็ได้”กะเพาพูดด้วยน้ำเสียงแห่งความเป็นห่วง

แค่นั้นผมก็รู้สึกร้อนที่หน้าอย่างแรงใจเต้นรั่วตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร

แต่มันก็ทำให้ผมจำความรู้สึกสับสนแต่ชอบผสมเสียดายมันเป็นยังไง

ผมนั่งลงข้างๆเธอด้วยความรู้สึกสับสน แต่กลับมีความสุข และอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดไปแม้เธออาจจะพูดแบบไม่คิดอะไร
      จอนแกล้งเอนหัวลงไปที่ไหล่เธอช้าๆ~~~~~~~~
 “ผัวะ!! > w < !!” กระเป๋าหนังสือดำฟาดลงมาที่หัวผม(ช่วงที่เป็นเหล็กด้วย)

“ตื่นได้แล้ว นายจอน ถึงโรงเรียนแล้ว”กะเพาพูดแบบโมโหนิดๆ
 “โย่ว จอน” เสียงเจ้าตัวแสบที่คุ้นเคย
 “โย่ว โย” เป็นประจำที่เด็กแนวอย่างเราต้องทักกันด้วยคำพูดแปลกๆนี้
 “แหมๆ วันนี้มาพร้อม ยัยโหดเลยนะเป็นอะไรกันป่าวเนี่ย”โยชิดะ พูดแบบมีคมนัย
 “นินทา อะไรกันย่ะ”เจ้าตัวได้ยินเข้า พร้อมเดินยื่นหน้าเข้ามาที่ทั้งสอง
 “เอ่อ......ไปก่อนนะพวก”โยชิดะตัวแสบ ทำเอ๋อแล้วจากไป
 “ป่าว~~บอกว่ากะเพาน่ารัก”จอนพูดแก้ตัว
 “>///< งั้นแล้วไป” กะเพาเดินไปอย่างอารมณ์ดี
   พอดีที่ โหระพาน้องของกะเพาเดินมา จอนก็ทักทาย ตามประสาคนกวน
 “ไงจ๊ะ โหระพา”
 “สวัสดี ค่ะ พี่จอน”
 “อาบน้ำมาป่าวจ๊ะ”

“ อาบซิพี่ ทำไมถามแปลกๆ”
 “งั้นขอดู แขนไหนดิ๊”
 “แขนไหนอ่ะพี่”
 “แขนเป็นฟอ(ขอเป็นแฟน)งัยน้อง” จอนพูดแบบกวนประสาท
 >///<  โหระพาหน้าแดงสักพักหนึ่งแล้วก็บอกว่า
 “หนูเอาจริงนะพี่”
 “O w o เย้อส์~~~”จอนปล่อย เหวอในทันที
 “ล้อเล่น คะ” โหระพาขำคริๆ
 “แล้วไป ฮ่ะๆๆ”จอนขำด้วย (คนเขียนเริ่มปัญญาอ่อน..)

                                 To Be Continue....

“เอ้ย!!อย่าเพิ่งซิเฟ้ย!!”เสียงเด็กชายสองคนสู้กันเมามันส์

 “ จะกินสองต่อหมากฮอต อะมันต้องเดินอย่างนี้เฟ้ย!! ”

            คนพูดว่าอย่างอารมณ์ดีหลังจากกินหมากฮอตได้สองต่อ โดยที่ลูกตาสีน้ำตาลส่องประกายวับวับ มองไปทางผู้ถูกกินอย่างกวนๆ

“ เอ้ยเลิก ”ผู้ถูกกินโมโหบอกเลิกเล่นแล้วเดินไปในกลุ่มเพื่อนที่กำลังเดินมา  “โย่ว สวัสดีจอน”อารมณ์โมโหของผู้ถูกกินหมดไปหลังจากเจอเพื่อน “ ไง โย(ย่อมาจากโยชิดะ) ” ผู้ถูกทักตอบกลับ

“การบ้านเสร็จยัง ”(คำถามยอดฮิต)คนทักผู้ต่อทันทีหลังจากเสียงทักทายจบลง

“ หึๆๆ ”จอน หัวเราะออกมาเบาทำให้โยชิดะคิดว่า “ เอ้ยเสร็จแล้วเหรอ? ”

“ยังไม่เสร็จ ไปขอยัยกะเพาลอกไป๊”จอนตอบอย่างหน้าตาเฉยแล้วเดินฮัมเพลงแล้วขึ้นไปเก็บกระเป๋าบนห้อง

“ใครจะกล้าไปขอล่ะฟะ ยัยนี่มันโหดจะตายไป”โยชิดะบ่น

จากนั้นพวกเขาก็รีบปั่น(การบ้าน)อย่างรวดเร็ว แต่ก็เสร็จไม่ทัน

            ในโรงเรียนที่ มีน้ำค้างบนใบไม้เสียงนกออกหากิน เสียงเด็กมาโรงเรียน

เสียงทักทายกันอย่างสดใสจะมีเรื่องราวอะไรน่าสนใจ นอกจากชีวิตวัยเรียนของเด็กๆเหล่านี้ อ๊ะแน่นอนคงคิดว่าเป็นรักใสๆละซิผิดซะแล้ว ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องที่น่ากลัวมากๆ

           หลังจากเคารพธงชาติเสร็จก็เข้าห้องเรียนเพื่อเตรียมเรียนวิชาแรกและเรื่องราวที่แสนน่ากลัวจะต่อจากนี้ผายใต้แว่นหน้าเตอะของอาจาร์ยสมจิต

“ ใคร ยัง ทำ การ บ้าน ไม่ เสร็จ.....”เสียงอันน่าสะพึงกลัวออกมาแล้ว นักเรียนในห้องที่ยังไม่เสร็จไม่มีใครกล้ารับรวมทั้งจอนและโยชิดะด้วยได้แต่ท่องในใจว่า “เสาร์ห้าช่วยด้วย เสาร์ห้าช่วยด้วย”

“หึ่ม!!ไม่มีใครไม่เสร็จใช่มั้ย”อ.สมจิตเห็นไม่มีใครออกมา

“รอดแล้ว เฮ้อ~~”โยชิดะกะซิบช้างหูจอน

“งั้น อาจาร์ยจะเช็คชื่อจากสมุดที่ส่งมานะ”O.o

“เอ๊ย!!!”โยชิดะกับจอนเผลอตะโกนออกมา เพื่อนๆทั้งห้องหันมามองเพื่อน

ต๊องๆสองคนนี้ทั้งห้อง อ.สมจิตเลยจับได้ว่ากลุ่มของโยชิดะไม่ส่งการบ้านเพราะไม่เสร็จ สองคนนี้โดนทำโทษโดยการบริหารขา(ลุกนั่ง 200)

คุณรู้ตัวไหมเวลาคุณเหงาใจคุณอยากมีใครคุณจะนึกถึงใครก่อน บางคนก็ว่าพ่อแม่ แต่ผมกลับนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งถึงแม้จะโหดแต่กลับทำให้คนอื่นมีกำลังใจสู้ต่อไป ผมคงจะยังรักและจะคิดถึงและยกให้เธอได้เป็นที่หนึ่งแม้เธอจะไม่รู้ตัวแม้ถึงเธอจะอยู่ไกลแต่ใจฉันยังอยู่ข้างๆเธอ และจะรอเธอตลอดไป

“จอน!!”เสียงใสๆจากเด็กหญิงคนหนึ่งที่ผู้ถูกเรียกอยากได้ยินเสียงทุกวัน

“ว่าไง กะเพา”จอนตอบกลับทันที

“นายนี่มันเก่งจริงๆเลยนะ ยืนหลับบนรถได้ด้วย”น้ำเสียงของเธอเย้ยนิดๆ

“อ้าวเอ้ยตูหลับหรือเนี่ย”จอน สำรวจตัวเองด้วยความ งง

“นั่ง(หลับ)ข้างๆฉันก็ได้”กะเพาพูดด้วยน้ำเสียงแห่งความเป็นห่วง

แค่นั้นผมก็รู้สึกร้อนที่หน้าอย่างแรงใจเต้นรั่วตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร

แต่มันก็ทำให้ผมจำความรู้สึกสับสนแต่ชอบผสมเสียดายมันเป็นยังไง

ผมนั่งลงข้างๆเธอด้วยความรู้สึกสับสน แต่กลับมีความสุข และอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดไปแม้เธออาจจะพูดแบบไม่คิดอะไร
      จอนแกล้งเอนหัวลงไปที่ไหล่เธอช้าๆ~~~~~~~~
 “ผัวะ!! > w < !!” กระเป๋าหนังสือดำฟาดลงมาที่หัวผม(ช่วงที่เป็นเหล็กด้วย)

“ตื่นได้แล้ว นายจอน ถึงโรงเรียนแล้ว”กะเพาพูดแบบโมโหนิดๆ
 “โย่ว จอน” เสียงเจ้าตัวแสบที่คุ้นเคย
 “โย่ว โย” เป็นประจำที่เด็กแนวอย่างเราต้องทักกันด้วยคำพูดแปลกๆนี้
 “แหมๆ วันนี้มาพร้อม ยัยโหดเลยนะเป็นอะไรกันป่าวเนี่ย”โยชิดะ พูดแบบมีคมนัย
 “นินทา อะไรกันย่ะ”เจ้าตัวได้ยินเข้า พร้อมเดินยื่นหน้าเข้ามาที่ทั้งสอง
 “เอ่อ......ไปก่อนนะพวก”โยชิดะตัวแสบ ทำเอ๋อแล้วจากไป
 “ป่าว~~บอกว่ากะเพาน่ารัก”จอนพูดแก้ตัว
 “>///< งั้นแล้วไป” กะเพาเดินไปอย่างอารมณ์ดี
   พอดีที่ โหระพาน้องของกะเพาเดินมา จอนก็ทักทาย ตามประสาคนกวน
 “ไงจ๊ะ โหระพา”
 “สวัสดี ค่ะ พี่จอน”
 “อาบน้ำมาป่าวจ๊ะ”

“ อาบซิพี่ ทำไมถามแปลกๆ”
 “งั้นขอดู แขนไหนดิ๊”
 “แขนไหนอ่ะพี่”
 “แขนเป็นฟอ(ขอเป็นแฟน)งัยน้อง” จอนพูดแบบกวนประสาท
 >///<  โหระพาหน้าแดงสักพักหนึ่งแล้วก็บอกว่า
 “หนูเอาจริงนะพี่”
 “O w o เย้อส์~~~”จอนปล่อย เหวอในทันที
 “ล้อเล่น คะ” โหระพาขำคริๆ
 “แล้วไป ฮ่ะๆๆ”จอนขำด้วย (คนเขียนเริ่มปัญญาอ่อน..)

                                 To Be Continue....