ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
HEARTLESS
(Chapter 4)
“โอ้ย!!”
ฮยอวอนส่เสียร้อออมา้วยวามเ็บปวบริเว้อมือบาที่มีมือหนาพร้อมับนิ้วป้อมๆบีบลมาอย่าเ็มแร เ็บ็เ็บ็็อใที่ะ่านรหน้าไม่ไ้เลย
“โอ้ย! เป็นบ้าอะไรอนายเนี่ย!”
“นายนั่นแหล่ะ เป็นบ้าอะไร!”
ปา็ส่เสียถเถียับฮยอวอนไปแ่มืออวอนโฮ็ไม่มีท่าทีที่ะปล่อยฮยอวอนเลย มิหนำ้ำยัเอาอารม์ที่โนเสียถ้วมๆะโนใส่หน้ามาลที่้อมือบาอี.. แ่วามเ็บใระทนไ้นานันล่ะ ริมั้ย?
นิ้วเรียวสวยอฮยอวอนทาบมาที่หน้าอแร่อวอนโฮพร้อมทั้ออแรพลัอย่าเ็มที่ นทำให้นร่าหนาๆอย่าวอนโฮถึับเสียารทรัวไปั่วะเลยทีเียว
“อย่ามาแะ้อัวัน!”
“แล้วนายมาพลัั้นทำบ้าอะไรวะ!”
“นายมาทำร้ายัน่อน”
“แล้วมันน่าโมโหมั้ยวะ ับสิ่ที่นายทำ”
“ันทำอะไรมิทราบ”
“็เล่นแนเิลทุอย่าแบบนี้ ไม่ผิหรือไ”
“นายบอเอว่าะทำลายัน ัน็แนเิลให้แล้วไะเอาอะไร”
“เป็นบ้าหรอ ฮยอวอน!”
“นายนั่นแหล่ะบ้า! เป็นหมาบ้ามาอาละวาใส่นอื่นเาแบบนี้!!”
“ันอเือนเลยนะฮยอวอน ถ้าพรุ่นี้นายไม่ไปทำานันเล่นานนายแน่”
“ิว่าันลัวหรือไ”
“ลืมไปแล้วหรือไว่าันมีประวัิอนาย”
“ิว่านายรู้ทุอย่าหรือไวอนโฮ”
“็อาะรู้สาว่าที่นายิ”
“แล้วอย่าิว่านายรู้ประวัินอื่นเป็นแ่นเียว”
“....”
“หึ.. ลืมรัแรอนายไปแล้วหรือไ..”
“ฮยอวอน!!”
แนเล็ๆอฮยอวอนถูอบุม้วยฝ่ามือหนาอวอนโฮเอาไว้แน่นแรบีบอปลายนิ้วทั้ห้าทำให้วามเ็บสะท้านมาถึระู.. ร่าที่แทบะไม่มีแรอฮยอวอนโนวอนโฮระามาพันธนาารเอาไว้พร้อมทั้อีนนแทบะมลโฟา
“นายรู้อะไรฮยอวอน!!”
“ปล่อย!”
ร่า้าใ้สั่นเร็้วยวามเ็บและวามโรธแ่ลับทำอะไรไม่ไ้นอาะ่าทออีนทาสายาที่แ็ร้าว เสียลมหายใรุนแรที่ปะทุออมา้วยวามแ้นอแ้นใ ลับทำให้วอนโฮอยาเ้นวามริาร่าบา้าใ้นี้มาเหลือเิน
“...”
“นายรู้อะไร!!”
“โอ้ย! ปล่อย!”
“นายรู้อะไร บอันมา!”
“นายิว่าันรู้อะไรล่ะ.. หึ”
“ฮยอวอน”
“อไม้แสนสวยอพี่โฮอ..”
“น..นายเป็นใร!”
วามรู้สึอวอนโฮที่ถูระุ้นไ้่ายายอนนี้ไ้ปะทุึ้นมาแล้ว มือที่ยัอบุมแนเรียวอฮยอวอนอนนี้ลับเลื่อนมาอยู่ที่ลำอ ร่า้าใ้ิ้นเพื่อที่ะเอาัวรอาพันธนาารนี้แ่มัน็ยาเหลือเิน มือเล็ทุบีอแร่เสียไอที่ออมาาลำอบ่บอให้เเห็นว่าเาแทบะาใ
“แ่ๆ..ห..หายใ..ม..ไม่ออ”
“ันไม่รู้ว่านายเป็นใรแ่นายไม่มีสิทธิ์แะ้อเธอ ำไว้!
ลำออฮยอวอนที่เยถูบีบรั้วยน้ำมืออวอนโฮอนนี้ลับโนมือเิมพลั่ลโฟา้ำอี ถ้าพื้นที่ฮยอวอนนอนอยู่ไม่ใ่โฟาพนันไ้เลยหัวแไปแล้ว
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามือเรียวอฮยอวอนรวบรวมแรทั้หมเหวี่ย้อมือไประทบับแ้มาวๆอวอนโฮอย่าแร
ลิ้นเรียวอวอนโฮทำารุนระพุแ้มเพื่อรวสอบว่ามุมปาัวเอเลือออหรือไม่ วามโรธเมื่อี๊ยัไม่ทันไ้เย็นลแม้แ่น้อย็ลับปะทุึ้นมาอี วอนโฮเริ่มใ้วามรุนแรที่ะพันธนาารร่า้าใ้อีรั้ แล้วมันเป็นเป็นผล
ฮยอวอนิ้นแทบเป็นแทบายแ่ิ้นยัไนที่เ็บัว็ือัวเาเอ อารม์ที่เียบเียบ ใบหน้าที่เยาอวอนโฮาเาอารม์ไ้ยามีแ่ารระทำอับรุนแรและไม่เป็นผลี่อฮยอวอนเท่านั้นแหล่ะที่สามารถบ่บอสิ่ที่วอนโฮำลัิอยู่
“อื้ออ!”
วอนโฮใ้เวลาไม่ี่วินาทีเพื่อวบุมร่าที่ื้อ้านอฮยอวอนเอาไว้ไ้ ริมฝีปาสีมพูเิ่อวอนโฮบยี้ปาอวบอฮยอวอนอย่ารุนแร ลีบปาสีมพูบเม้มริมฝีปาฮยอวอนอย่าไม่ใยี เมื่อร่าอฮยอวอนไม่มีทีท่าว่าะ้านไ้วอนโฮเริ่มรุล้ำเ้าไปมาึ้นว่าเิม
ลิ้นร้อนๆอวอนโฮไ้ทำารรุล้ำเ้าไปในโพรปาอุ่นอฮยอวอนเป็นที่เรียบร้อย ลิ้นเรียวอฮยอวอนพยายามที่ะวัหนีปลายลิ้นที่รุล้ำเ้ามาอย่าุัน แ่มัน็ไม่เป็นผลวอนโฮไม่มีทีท่าว่าะหยุเลย...
มืออเรียวที่โนพันธนาารเอาไว้ว่าเ็บแล้ว ฮยอวอนเาำลัทำให้ัวเอเ็บว่าเิม มือเรียวที่ำมือแน่น้วยวามโรธมิหนำ้ำเาิเล็ลไปบนมืออนเออี...
เ็บ เาเ็บ.. แ่เาเลียัวเอที่สู้นนนี้ไม่ไ้เลย..
“โอ้ย!”
เสียร้ออวอนโฮที่เปร่ออมาหลัาที่ผละออมาาริมฝีปาฮยอวอน
ทาเียวทีเาะรอาวอนโฮ็ือารที่เาะ้อหยุ หยุารระทำอนนนี้
วามเ็บแปล้บึ้นมาที่ลิ้นวอนโฮรู้สึไ้ว่ามันเ็บปวไม่ใ่น้อยที่โนร่า้าใ้นี้ัลิ้นเาอย่าัเลย..
“เป็นบ้าอะไรวะ!!”
“ปล่อยนะ!”
“โธ่เว้ย!!”
ิว่านอย่าวอนโฮะปล่อยฮยอวอนหรอ
หึ. ไม่เลย
แนแร่อวอนโฮ้อนร่าอฮยอวอนให้พลิโยารหันหน้าลโฟาอย่า่ายาย เาโรธเินว่าะทนเห็นหน้านนนี้ไ้ ใบหน้าหล่ออวอนโฮเลื่อนมาใล้ับใบหูอฮยอวอนที่ยัโนพันธนาารเอาไว้
ใล้นาที่ว่าฮยอวอนไ้ยินเสียลมหายใอวอนโฮ ริมฝีปาที่เริ่มรุล้ำมาที่ใบหูนั้นทำให้ฮยอวอนลัว..
“ถ้าไม่อยาให้นรอบ้านายเือร้อน..อย่าิที่ะแะ้อเธออี..”
สิ้นประโยที่แสนเย็นานี้วอนโฮ็ปล่อยให้ฮยอวอนเป็นอิสระแถมยัพลัร่าบาๆลโฟาอีรอบ..แล้วเา็้าวท้าวออไปาห้อโยไม่พูไม่าัำ
ปั!
เสียประูอนโไ้ปิลทำให้ฮยอวอนมั่นใว่าวอนโฮนั้นออไปแล้วริๆ
ฮยอวอนที่แทบะหมแรพาร่าที่บอบ้ำไปมานั่พิโฟาที่พื้น ...าเรียวยาวที่่อยๆันเ่าึ้นอย่า้าพร้อมับแนที่โอบอร่าอัวเอเอาไว้ เาเหนื่อยเหลือเิน เหนื่อยับารที่ะ้อมีรับมือับอะไรแบบนี้อีแล้ว
ฝ่ามืออุ่นที่ลูบ้นแนอัวเอไปมาเพื่อปลอบใัวเอ
มันเหนื่อยนะที่ะ้อมาเป็นผู้ที่โนระทำแบบนี้อยู่เรื่อย โนทั้ๆที่เา็ไม่ไ้ทำอะไรผิ มันไม่ใ่แ่รั้แรและรั้เียวหรอ ่อให้ทำแบบนี้อีี่ร้อยี่พันรั้เา็ไม่เยรู้สึผิ และเา็ไม่เยำ..
Wonho’s part
เาเยิที่ะเ้ามาแหย่ฮยอวอนเล่นๆแล้ว่อยเพิ่มวามสนุเ้าไปเรื่อยๆ่อยๆทำลายีวิฮยอวอนไปเรื่อยๆ.. แ่ประโยนั้นทำให้วอนโฮเปลี่ยนวามิทันทีทันใ บุลที่ฮยอวอนล่าวถึไม่ใ่นธรรมาที่ใระเอามาพูเล่น่อหน้าวอนโฮไ้... ไม่มีใรล้า
แล้วนายเป็นใรันแน่
นายรู้เรื่อนี้ไ้ยัไ
มีไม่ี่นที่รู้เรื่อนี้
ันว่านายไม่ธรรมาเลยนะฮยอวอน..
วอนโฮเ้ามาสบสิอารม์ในรถไ้สัพัแล้วพวมาลัยรถ็ทุบแล้ว้าวอในรถ็ทำลายไปหมแล้วอารม์เาปิพอสมวรแล้วล่ะ...
ทันมัปะมีปมในใันใ่มั้ยล่ะ
ถูแล้ว
วอนโฮ็มี
และฝัใมา้วย
นายเป็นใรันแน่ฮยอวอน..นายทำันหัวหมุนมาี่รอบแล้ว แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาพูถึเธอ
ถ้านายยัิะเอาเรื่อนี้มา่อรออีันยำนายเละแน่
วอนโฮเอื้อมมือไปปลล้อวมาร์ทโฟนและเลื่อน้นหาเบอร์ที่เา้อาระิ่อ
‘ฮัลโหล’
...
‘ไปสืบรอบรัวอฮยอวอนมาให้ันหน่อย’
End wonho’s part
นี่็ผ่านไปไ้หลายั่วโมแล้วแ่ฮยอวอนไม่มีที่ท่าว่าะลุารนั้นเลย..สายาหม่นหมอที่ทอยาวออไปนอหน้า่ามีน้ำาลออยู่เล็น้อย เหุาร์ที่ผ่านมาเมื่อี๊มันทำให้เานึถึอี อีที่เาไม่มีวันลืม
มันอาะถึเวลาแล้ว็ไ้นะ..
ที่ฮยอวอนะ้อลุึ้น่อสู้ับารระทำอวอนโฮ..
ทุนมัะมีอะไรบาอย่าทำให้ลับมาเอับใรันอีรั้.. และารที่ฮยอวอนและวอนโฮ้อมาเอันอีมันอาะเป็นรรม ที่เา้อลับมาใ้และสะสามัน ่อนที่ทุอย่าะสายไป..
แ่เื่อมั้ยวามบัเอิมันไม่มีบนโลหรอ
มันอาะเป็นวามใอใรนนึ..
“นายลืมันหรือำันไม่ไ้ันแน่โฮอ”
ผม็แปลในะรับว่านเราะสมอปลาทอนาที่ะลืมนนนึที่มีบทบาทในีวิัวเอไ้หรอ.. หรือแล้โ่ันแน่
ผมเลียเาที่สุเลย.. เลียยิ่ว่าอะไรบนโลใบนี้ นเียวที่ทำลายทุสิ่ทุอย่าอผม แล้วผม็อยาะหนี ผมอยาเอานะ ผมทั้โรธทั้เลียแ่็ไม่เยนะเาเลยัรั้..
แล้วทำไมะ้อเป็นผมที่แพ้ทุรั้้วย
นที่ร้อไห้็มีแ่ผม
นที่เ็บ็มีแ่ผมนเียว
ทำไมพี่ถึใร้ายนานี้..
ไม่มีใรรู้หรอว่าหัวใอผมมันบอบ้ำแ่ไหนรที่ผม้อเป็นนที่ไม่สนใอะไรบนโลใบนี้ผม้อินาับมันมาแ่ไหน.. ผมเยเสียใมา เยร้อไห้นแทบะาใ แ่สุท้ายแล้ว็ัวผมเอที่ปลอบัวเอมาโยลอ
มันเหนื่อยทั้หน่วทั้เหนื่อย เหนื่อยไป เหนื่อยไปหม เหนื่อยนบารั้็ไม่อยามีีวิอยู่แล้ว้วย้ำ
ผมเยมีนที่ผมรั ผมเยมีวามสุ ผมเยมีรอบรัวที่อยอุ่น
แ่มัน็แ่เย..
เพราะนอย่าิน โฮอไ้ทำลายมันไปหมแล้ว!
นายะ้อเสียใับสิ่ที่นายทำับันและับพี่ัน
Wonho’s part
อนโสูึระฟ้าใลาเมือที่รอบห้อั้นไป้วยระเป็นุมวิวไ้รอบห้อ ถัมามีโฟาัวยาวที่มีนัวาวๆนั่ิอะไรเพลินๆ เสื้อเิ้สีาวที่ถูปลระุมไปสี่เม็พร้อมับารเอาเสื้อออมานอาเเป็นารแสถึวามสะวสบายอวอนโฮ
บนโ๊ะระใส่้าหน้าโฟามีแ้วไวน์ที่รินเอาไว้พร้อมื่มและอินเล่นที่สั่มาอย่าี มือาวอวอนโฮวสมาร์ทโฟนในมือไปมา
สีหน้าเรียบนิ่ที่เหมือนับว่าำลัิอะไรอยู่หน้าอสมาร์ทโฟนที่มีรูปฮยอวอนึ้นโว์พร้อมับประวัิส่วนัวที่เพื่อนนสนิทส่มาให้
‘ฮยอวอนเป็นเ็ำพร้ามีพี่ายนนึที่ำพร้ามาพร้อมันแ่อนนี้พี่ายเสียีวิไปแล้ว ที่เหลือู้นไม่ไ้แล้วว่ะ’
้อวามนี้ทำให้วอนโฮิหนัอย่าน่าสสัย เาไม่เยยอมแพ้อะไร่ายๆหรอเาะ้อรู้อะไรให้มาว่านี้ เพื่อเอามา่อรับนที่ไม่ธรรมาอย่าฮยอวอน
ันไม่รู้หรอนะว่านายเป็นใรและัน็แ่ิว่าทำลายีวินานมันสนุี ถ้าันไม่ถูะาับนายนายไม่เอันในวันนี้หรอ ันนี่แหล่ะะรู้ประวัิอนาย้วยัวันเอ
และันะทำให้มันสนุมาว่านี้อี
วอนโฮ้อมีแผนารอะไรอยู่เสมอสมาร์ทโฟนบนมือถูสั่ให้โทรออไปหาเบอร์ทีุ่้นเย
Dad calling
“ฮัลโหล พ่อรับฝาบอบริษัทให้หน่อยรับว่าผมไม่เป็นผู้ัารฮยอวอนแล้ว แล้ว็บอเา้วยนะรับบริษัทเราะึัวฮยอวอนมา2ปี”
‘..’
“รับ อบุมารับ”
านนี้สนุแน่ๆฮยอวอนอยาะรู้ริๆว่านอย่านายะรู้ีวิันไ้มาน้อยแ่ไหนัน หึ..
End wonho’s part
TALK: โอ้ยหายไปนานมาอนแรว่าะทิ้ล้าแล้ว่ะฮื่อมาสารภาพบาป แ่็อยาะแ่อยู่แ้ อให้สนุน้าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น