คดีที่ไขไม่ออก

ลำดับตอนที่ #5 : แฝงตัว

นับว่าเป็นเหตุการณ์ที่เหนือการคาดเดาใดๆ ที่จู่ๆหนุ่ยก็บอกกับอ๊อฟเพื่อนของเขาว่าตนคือฆาตกรจ้าของคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่ทางตำรวจยังตามจับไม่ได้ตลอดเจ็ดปี เป็นเขาจริงๆหรือ แล้วเหตุการณ์ที่นักสืบพัฒนรัตน์ทองมีถูกฆาตกรรมล่ะหรือว่าเขาไม่ได้ทำงานคนเดียวอย่างที่บอกหรือยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้ถูกเปิดเผยอีก

ต้นเดือนพฤษภาคมหนุ่ยยังพักอยู่กับอ๊อฟ ที่จังหวัดชัยภูมิ แต่ตลอดสามสัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งสองยังไม่ได้ก่อคดีฆาตกรรม

ที่ห้องๆหนึ่ง ในบ้านของอ๊อฟ หนุ่ยใช้เป็นห้องพัก แต่ภายในห้องนอกจากคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กสองเครื่อง จอมอนิเตอร์สิบตัว สายไฟที่วางระเกะระกะ หนังสือการ์ตูน และกระเป๋าเป้ อย่างอื่นที่บ่งบอกว่าห้องนี้คือห้องนอนไม่มีเลย

ริมระเบียงของห้อง หนุ่ยมองดูสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื่องล่าง การใช้ชีวิตของชาวจังหวัดชัยภูมิแต่ในสมองกำลังครุ่นคิดถึงบางอย่างและบ่นพึมพำ

“ไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ไปได้!"

"เรื่องราวกลับตาลปัตรอะไรๆก็ไม่ได้เป็นไปตามที่คิดซักเท่าไหร่”

“แล้วเรื่องนี้มันจะจบยังไงเนี่ย! ปวดสมองจริง!"หนุ่ยเอามือกุมศีรษะ

มีใครซักคนปรากฏตัวที่ด้านหลัง เป็นอ๊อฟในชุดเสื้อเชิดสีขาวกางเกงขายาวสีดำ

"เฮ้! เป็นไงบ้างอยู่บ้านคนเดียว!"อ๊อฟถามพร้อมเดินมายืนข้างๆ

“จริงดังคาด! พวกตำรวจวางกำลังทั่วโรงเรียนพร้อมทั้งติดตั้งกล้องวงจรปิด"

หนุ่ยบอกพลางเอามือลูบใบหน้าตัวเอง

“แล้วแกจะทำยังไงต่อไปจะฆ่าใครในโรงเรียนก็คงจะลำบากแล้ว!"อ๊อฟว่า

“นั่นสิ! ขอฉันคิดแผนก่อน"แล้วหนุ่ยก็เงียบไป

อ๊อฟเดินไปที่จอมอนิเตอร์ที่วางเรียงอยู่มุมห้องซึ่งมีอยู่สองตัวที่ถูกเปิดกำลังแสดงภาพเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเดินตรวจความปลอดภัยบริเวณโรงเรียน

“ว่าแต่ว่าแกเอาภาพพวกนี้มายังไง! รึแกก็ตั้งกล้องวงจรปิดไว้ที่โรงเรียนด้วย!"อ๊อฟถาม

"คิดมากหน่า อ๊อฟ! ภาพจากดาวเทียมแบบที่ฉันใช้ตามหาแกไง”หนุ่ยบอก

“อ้อ! ลืมไป"อ๊อฟเลิกคิ้ว

“ที่สภอ.ชุมแพเปลี่ยนระบบคอมพิวเตอร์ใหม่! สูญเงินไม่น้อย”หนุ่ยเอ่ย

“หือ?”อ๊อฟหันมามอง

“คงใช้เวลาอีกพักใหญ่ ที่จะเจาะระบบใหม่ของตำรวจ!"หนุ่ยเอ่ยต่อ

“แกต้องทำได้แน่! เพราะเป็นแก!"อ๊อฟบอกแล้วยิ้ม

“อ๊อฟ! ฉันว่าฉันมีแผนแล้ว!"หนุ่ยร้อง

“แผน? เรอะ!"

"แต่ฉันต้องทำอะไรสักอย่างก่อน! เพื่อให้แน่ใจ"หนุ่ยยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ทำอะไร?”

“เดี๋ยวก็รู้!"หนุ่ยเดินกลับมาที่คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก อ๊อฟได้แต่มอง

หนุ่ยพิมพ์อะไรบางอย่างแล้วกดEnter ที่หน้าจอแสดงภาพโทรศัพท์สองเครื่อง มีเส้นสีแดงเชื่อมกันอยู่

ติ๊ดมีเสียงดังจากลำโพงคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กตามด้วยเสียงของใครบางคน

“สวัสดีครับ! นี่ผมเชี่ยวชาญวิเลปนกุลกำลังพูดครับ"เป็นเสียงของชายวัยกลางคน

“สวัสดีครับ! นี่!นพพล ยานกายครับ”หนุ่ยเอ่ย

“นาย นพพล หรอกเหรอ! ว่าไง"

"อ๋อ! แบบว่าผมมีเรื่องที่จะรบกวนถามอาจารย์น่ะครับ!"

"รบกวน! เรื่องอะไร?”

"ได้ยินมาว่าที่โรงเรียนรับสมัครครูอัตราจ้าง น่ะครับ! ไม่ทราบว่าปิดรับสมัครหรือยังครับ พอดีผมกับเพื่อนอยากจะสมัครบ้าง!"

"อ้อ! ยังๆ ว่าแต่ว่าเธอกับเพื่อนจะลงสอนวิชาอะไรล่ะ?โดยเฉพาะเธอถนัดหลายอย่างเลยนี่!"

"ครับ! ก็วิชาถนัดแหละครับ!เอาเป็นว่าราละเอียดผมจะบอกทีหลังนะครับ! ก็รบกวนอาจารย์แค่นี้ล่ะครับ เอ้อ!ว่าแต่ปิดรับสมัครเมื่อไหร่ครับ”

“ก็วันเสาร์ที่จะถึงนี่แหละ! รีบๆหน่อยล่ะ"

"แค่นี้ล่ะครับ! ขอบคุณครับ!"

"แล้วเจอกันนะ!"แล้วเสียงก็เงียบไป

“เรียบร้อย!"หนุ่ยบอกด้วยใบหน้าอิ่มเอิบ

“นี่หมายความว่าแกกับข้าจะเข้าไปในโรงเรียนนั่นด้วยวิธีนี้งั้นสิ! ในฐานะครูอัตราจ้าง!"อ๊อฟถาม

“คงจะแปลกมากนะ! ถ้าเข้าไปในฐานะนักการภารโรง! แปลกพิลึก!"หนุ่ยพูดติดตลก

“เฮอๆ”อ๊อฟยิ้มฝืนๆ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังเป็นเพลงของSlipKnot เพลงSpit is out

"เมียโทรมาล่ะสิ!"หนุ่ยถาม

อ๊อฟล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกางเกง ผงกศีรษะแล้วกดรับ

“ว้า! ทายถูกอีกและ! รู้ งี้ซื้อหวยช่วยคนตาบอดซักชุดซะก็ดีหรอก!"หนุ่ยบ่นแล้วเดินกลับไปที่ริมระเบียง อ๊อฟยักไหล่

"ฮัลโหลออกจากห้างรึยัง?....................ยังเหรอ..........แล้วจะให้ไปรับมั๊ยเนี่ย!..............จะกลับมาเองเหรอ..................อย่าดีกว่าเดี๋ยวไปรับละกัน!..........................บ่ายสามโมงไปรับที่หน้าห้าง!..........................อ๋อ...เข้าใจแล้ว!งั้นแค่นี้ก่อนนะ!....”แล้วอ๊อฟก็กดวางสายไป

"ฮึๆ!"หนุ่ยหัวเราะชอบใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แผนแทรกซึมสำเร็จแล้ว และกำลังจะเริ่มแผนถัดไปต่อ...........................................