คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นัดหมาย
ในห้องหนึ่งใครซักคนกำลังคุยโทรศัพท์และเขาคืออ๊อฟเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานใบหน้าส่อถึงอาการเครียด
“ว่าไงนะตายหมดเลย”เขาร้อง
“ตอนแรกก็เอิบต่อมาก็เจ๊สต่อมาก็เบนซ์แยมซีต้นแล้วต่อไปไม่แกก็ชั้นสิเนี่ย”เขาว่าต่อไป
“แล้วนี่จะไปงานไหนก่อนดีเนี่ยเล่นตายหมู่แบบนี้ข้าก็แย่นะ”
“ว่าแต่แกอยู่ไหนแล้วให้ไปรับมั๊ย”
“หาแกมาอยู่ที่ชัยภูมิมาหาข้าแกรู้ได้ไงว่าบ้านข้าอยู่ไหนย้ายเข้ามาได้ไม่นานยังไม่ได้บอกใครเลย”
“เออรู้แล้วว่าแกเก่งตอนนี้ถึงไหนแล้ว............หน้าบ้าน..............ได้ๆเดี๋ยวไปเปิดประตูให้”แล้วอ๊อฟก็วางสายก่อนลุกบิดขี้เกียจพลางที่โต๊ะมีรูปถ่ายกลุ่มคนเป็นรูปในอดีตของอ๊อฟและเพื่อนอีกหกคนเจ๊สเอิบเบนซ์อินทรีย์แยมและหนุ่ยในชุดนักเรียนหน้าตายังบ้องแบ้ว
แล้วอ๊อฟก็เดินออกจากห้องลงบันไดทางซ้ายมือ
“อ๊อฟใครมาแน่ะ”เสียงผู้หญิงดังมาจากห้องครัวที่อยู่ไม่ไกล
“ก็ไอ้คู่กัดเจ้าเก่า” อ๊อฟ บอกแล้วเดินตรงไปที่ประตู
“มาได้ไงตานั่นงานยุ่งไม่ใช่เหรอเห็นคุยนักคุยหนาว่าไม่ค่อยว่างงานเยอะคนกำลังจะรวย”เธอว่า
อ๊อฟเปิดประตูให้เพื่อนหนุ่ยนั่นเองเขาอยู่ในชุดสีดำ
“หวัดดีพวก”หนุ่ยทักแล้วเดินเข้ามาในบ้าน
“แล้วคุณปากหวานนั่นล่ะ”เขาถาม
“ชิอยู่ในครัวนู่น”
“แล้วแกไม่ได้ไปงานเพื่อนๆรึ”
“หึๆก็แค่มีธุระกับแกนิดหน่อย”
“ไงคุณผู้หญิงเจ้าของเสียงปรากฏตัว”
“ไงเมื่อไหร่จะมีหลานให้ผมอุ้มซะทีล่ะ”
“เชอะอีกนานย่ะแล้วคุณล่ะทำไมไม่มีเอง”
“โอ๊ยคนอย่างผมไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอกคุณอีกอย่างใครเขาจะเอาคนบ้างานล่ะ”
“อย่างนี้ทุกทีทำงานจนไม่มีที่เก็บเงินแล้วสิ”
“รวยอะไรกันได้เงินมาก็หมดไปกับอุปกรณ์ในการทำงาน”
“อือๆช่างเถอะคราวนี้อยู่ให้นานหน่อยล่ะจะทำอาหารให้ทานแล้ว”เธอก็กลับเข้าไปในห้อง
“ข้าว่าไปคุยที่ห้องแกต่อดีกว่า”
แล้วทั้งสองก็นั่งอยู่ในห้องของอ๊อฟนั่งอยู่ที่เก้าอี้ทำงานส่วนหนุ่ยนั่งเก้าอี้โยก
“เอ้ามีอะไรจะบอกก็บอกมา”
“ก็อย่างที่คุยกันตอนนั้นไม่แกก็ฉันอาจจะเป็นคนต่อไปรึไม่ก็ไปพร้อมกัน”
“ทำไมวะ”
“ไม่รู้สิเห็นเพื่อนเราแห่กันไปตายขนาดนั้นก็เลยคิดว่า...................นั้นแหละ”
“เอ้อ หนุ่ย ก่อนที่พวกนั้นมันจะตายไอ้แยมมันกำลังจะบอกชื่อฆาตกรคดีดังแล้วแกรู้มั๊ยว่าใครเป็นฆาตกร”
“อืม......ขอฉันคิดก่อนสาเหตุการตายของพวกไอ้แยมเกี่ยวข้องกับคดีที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนเก่าของเรา”
“คดีไหน”
“ก็แทบทุกคดีเห็นไอ้เจ๊สบอกว่าตั้งแต่คดีฆ่าเด็กมอหนึ่ง”
“ตอนที่เราเรียนอยู่มอหกนี่”
“อืม ก็อย่างที่รู้ว่าตอนนี้ยังจับฆาตกรไม่ได้และระหว่างเจ็ดปีมานี้มีคดีทำนองเกิดขึ้นอีกหลายคดี”หนุ่ยบอกพลางมองเท้าตัวเอง
“แล้วมันมาเกี่ยวข้องกับการตายของเพื่อนเราได้ไง”
หนุ่ยเงยหน้ามองใบหน้าอมทุกข์
“ก็คงเริ่มจากไอ้เอิบแกก็รู้ว่ามันเป็นนักสืบมือหนึ่งของจังหวัดขอนแก่นเผอิญมันไปงานต้อนรับตำแหน่งใหม่ของไอ้เจ๊สที่เป็นผู้หมวดคนใหม่แล้วไปมายังไงไม่รู้มันรับคดีนี้ฆ่าเด็กหญิงมาทำแต่มันก็ถูกฆ่าตรงที่มันไปสืบคดีแล้วไอ้เจ๊สก็เลยต้องออกโรงสืบคดีทั้งๆที่มันไม่มีหลักฐานไม่มีข้อมูลของฆาตกรเลยวันที่มันตายฉันก็ยังแวะไปหามันอยู่เลยแล้วก็ยังช่วยอะไรมันมันอยู่จนมีคนโทรตามฉันแล้วไอ้เจ๊สก็อยู่คนเดียวและตายหลังจากนั้นไม่นาน”
“แล้วต่อมาก็เบนซ์อินทรีย์แยมและต้นตาย” อ๊อฟว่าพลางหันไปมองรูปถ่ายตัวเองกับเพื่อนๆ
“แต่พวกตำรวจบอกว่าพวกไอ้แยมตายเพราะอุบัติเหตุ”
“ไม่มีใครเชื่อหรอก อ๊อฟฆาตกรรมแน่นอน”
“อืม คนสี่คนรถในรถไอ้เบนซ์ที่เพิ่งถอยออกจากโชว์รูมแล้วระหว่างทางก็ระเบิดขึ้นเฉยๆไมมีหรอก”
“นั่นสิ”
แล้วหนุ่ยเงียบไป อ๊อฟ ถอนหายใจแล้วหนุ่ยก็เอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ
“อ๊อฟฉันไม่รู้หรอกนะว่าควรบอกแกรึเปล่าฉันสับสนมากฉันไม่แน่ใจ”
“หนุ่ยข้าคือเพื่อนแกตราบเท่าที่แกยังคิดว่าข้าเป็นเพื่อนบอกมาเถอะหนุ่ย”อ๊อฟบอกด้วยสีหน้าไม่ดีเขาศีรษะของหนุ่ยที่ก้มต่ำลงและตัวสั่นเทากำมือแล้วเหงื่อซึมแล้วหนุ่ยก็เอ่ยขึ้นช้าๆว่า
“ฉันนี่แหละคือฆาตกร”หนุ่ยเงยหน้ามอง อ๊อฟด้วยสีหน้าหื่นกระหายใบหน้ากระตุกเขายิ้ม อ๊อฟผงะ
“ความจริงฉันจะต้องมาฆ่าแกและเมียของแกเพราะแกคือคนสุดท้ายที่รู้ความลับของฉันหนุ่ยบอก อ๊อฟหน้าถอดสีและ ก่าวถอยหลังไปช้าๆใบหน้าบ่งบอกว่าไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นฉันคือฆาตกรที่ก่อคดีมาตลอดเจ็ดปีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเพราะอะไรรู้มั๊ยฉันถึงทำทั้งหมดได้ฉันเก่งไงล่ะฉันทำได้ทุกอย่าง”หนุ่ยว่าเขายืนขึ้นกางแขนใบหน้าอิ่มเอิบ
“ฉันฆ่าทุกคนที่ฉันเกลียดฆ่าทุกที่เข้ามาขวางทางฉันและฆ่าทุกคนที่รู้ความลับของฉัน”หนุ่ยมอง อ๊อฟตาเป็นประกาย อ๊อฟดูคล้ายจะตั้งสติได้ก็เอ่ยขึ้น
“ไม่หนุ่ยแกกำลังล้อข้าเล่นใช่มั๊ยแกจะฆ่าคนได้ยังไงแกจะทำมันได้ลงคอเชียวหรือ”
หนุ่ยพ่นลมผ่านจมูกราวกับหมดอารมณ์
“ฉันอุตส่าห์พูดความจริงแกยังไม่เชื่ออีกรึไงรึต้องให้ฉันฆ่าคนให้ดู แกคงไม่อยากเห็นฉันฆ่าเมียแกหรอกนะ”
ใบหน้าอ๊อฟไร้สีเลือดดวงตาเลื่อนลอยว่างเปล่าเขาทรุดร่างลงนั่งพื้นช้าๆไม่คาดคิดมาก่อนว่าเพื่อนของเขาเองคือฆาตกรที่ก่อคดีฆาตกรรมสุดเลือดเย็นจริงอยู่ที่ผู้ชายคนนี้มีความคิดที่แตกต่างไม่เหมือนใครคิดจะทำอะไรก็ทำไม่เคยแคร์สายตาใครแต่ทำไมจู่ๆกลายเป็นฆาตกรได้จากคนที่พร่ำเอ่ยว่าเพื่อนคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของชีวิตจะไม่หักหลังเพื่อนจะเชื่อใจเพื่อนจะช่วยเหลือเพื่อนแต่กลับกลายเป็นฆาตกร
อ๊อฟมองหน้าหนุ่ยอีกครั้งคล้ายจะดูว่าให้ชัดๆว่านี่หนุ่ยเพื่อนของเขาเองหรือใช่รึนี่
“ยอมรับความจริงซะเถอะตอนนี้ฉันทำอะไรคนเดียวชักลำบากแล้ว”หนุ่ยเอ่ยบัดนี้เขายืนอยู่ต่อหน้าอ๊อฟผู้สิ้นหวังหนุ่ยทรุดลงคุกเข่าวางมือทั้งสองบนไหล่ อ๊อฟ
“ฉันรู้ว่าแกด้านคอมพิวเตอร์แล้วแกก็ทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ที่แกทำได้ก็เพราะฉันแนะนำแกฉันเป็นคนที่ทำให้แกเก่งและฉันคือคนที่ทำให้แกเห็นและรู้ว่าชีวิตควรจะหาอะไรมาตอบแทนบุญคุณมัน”หนุ่ยบอก อ๊อฟ นั่งกอดเข่า
“ความจริงถ้าไม่นับเพื่อนๆของเราที่ตายพวกที่ตายก่อนหน้าก็พวกชั่วๆแกก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับพวกมันฉันจะทำให้พวกชั่วๆหายไปจากโลกซะ”
“ฉันอยากให้แกมาช่วยงานฉันในบางเรื่องที่ฉันทำไม่สะดวกแกเข้าใจฉันมั๊ย”
อ๊อฟเอาแต่ก้มหน้า
“เฮ้อ.......................”หนุ่ยถอนหายใจยาวก่อนลุกยืนแล้วหันหลังพลางล้วงเอาปืนแมกซีน ที่ทำเป็นปืนเก็บเสียงออกมาเขาชักปืนหับตาสูดลมหายใจลึกๆ
มีเสียงหนึ่งที่ทำให้หนุ่ย ชะงัก
“เราจะฆ่าใครเป็นรายต่อไป”หนุ่ยหันไปมองข้างหลัง อ๊อฟเงยขึ้นให้เห็นใบหน้าที่ ถอดแบบใบหน้าโรคจิตมาจากหนุ่ยไม่ผิดเพี้ยน
ความคิดเห็น