คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ข้าไม่ยอมให้เจ้าเป็นอันตรายไปอีกเด็ดขาด!
เวลาผ่านไปเือบสอั่วยามวบเ้ายามโหย่ว(17.00-19.00น.) หยาเหวินไถรู้สึที่แนเล็ำลัโอบอแผ่นออนเอ อาารปวหัวเนื่อา้อนั่อยู่ในสภาพอาาศที่เย็นันาน ๆ ทุเลาลมา นแทบเป็นปิ ลืมาึ้นมาเห็นเสี้ยวหน้าอหนิลีู่ผมำอนาปปิแ้มแระเรื่ออนา แล้วไหนนาะอบทำทรผมประหลา ๆ นั้นอี ไม่เหมือนสรีใในเมือ
ฝ่ามืออไม่ไ้ที่ยึ้นมาลูบไล้ผมอนาแผ่วเบาลัวว่านเอะรบวนารนอนหลับอนา หนิลีู่ ้าอโทษในสิ่ที่้าผิพลาไปแล้ว
ไม่นานูเหมือนนาะรู้เนื้อรู้ัวเสียแล้ว หยาเหวินไถรีบหลับาเอาไว้แน่นลัวว่านาะรู้ว่าเาื่นแล้ว
“อ้าวมืแล้ว”
หนิลีู่ลุึ้นมานั่ามเิน ่อนไม่ลืมอัหลัมือบนหน้าผาอหยาเหวินไถ เนื้อัวอเาไม่ร้อน นา็ถอนหายใ
บุรุษยอมารยามวิ้วทั้ยัหลับา ไม่รู้ว่าเหุอันใ่วนี้นาถึถอนหายใบ่อยนั ไม่ิเลยว่านาะลุึ้นไปบอให้ีวนนำสำรับอาหารมาให้ ึ ๆ ัเริ่มหิวแล้ว เ้าท้อน้อยเนี่ย็หิวไ้ลอเลยเียว ยัไม่ทันลุร่าเล็็โนสวมอาทา้านหลั
“ลีู่ เ้าะไปไหน”
“ท่านื่นแล้วหรือ เลิรุ่มร่ามับ้าไ้แล้ว” รานี้นาหันไปหาเาีับนเ้าเล่ห์ำลัะหอมแ้ม เาเลยไม่ปล่อยโอาสที่ะปราบแม่วาน้อยแสนพยศัวนี้
ฟอ!
หนิลีู่ัวแ็ทื่อไม่่าาหิน้อนหนึ่ ทว่าภายในออนาลับเ้นรัวเร็วอย่าไม่เยเป็นมา่อนในีวิอนาทั้ีวินาไม่เยโนเาสวมอ แถมยัวยโอาสหอมแ้มนาอี่าหา นำลััใาเาแล้วแท้ ๆ ลับโนเี้ยวเสียนี่
“ปล่อย ้าไม่ไ้รัท่าน และไม่เหลือเยื่อใย่อท่านแล้ว ปล่อย้าไปเถอะ วัยเยาว์ระหว่า้าับท่านไ้โปรลืมมันไปเสียเถอะ อย่าไรแล้วท่านวรีใ้วย้ำที่ไม่้อมามปลัอยู่ับสรีเ่น้า”
หนิลีู่พยายามึแนออมาาเอวเล็นา เาไม่เ็บปวับำพูอนาบ้าเลยหรือ
“เมื่อ่อนเ้าเ็บปวเพราะ้ามามาใ่ไหมลีู่ ่อไปนี้้าะไม่ยอมให้เ้า้อทุ์เพราะ้าอีแล้ว”
ล้ายว่ามี้อนแ็ ๆ มาุอยู่ที่ลำออนนี้นาอยาะผลัไสเ้าออไปให้ไล แ่เวลาเียวันนาลับยิ่โหยหาเาเหลือเิน นาไม่เยรู้สึมามายเท่านี้
“เพราะอะไรัน” นายัถามหาเหุผลที่เาเปลี่ยนไปราวับไม่หยาเหวินไถผู้โหร้ายผู้นั้น
“่อานี้้าะไม่ยอมให้เ้าเป็นอันรายโยเ็า” หยาเหวินไถพร่ำเพ้อเรื่อราวอันใัน เาไม่ฟัที่นาบอเลยสันิเียว เาอนาแน่นึ้นว่าเิมเสียอี
“ปล่อย้า”
“ไม่ปล่อย” หยาเหวินไถุใบหน้าามแนวบับอออนา เรี่ยวแรอนา็่าน้อยนิเสียเหลือเินไม่อา้านทานแรอเาไ้เลยสันิ ยิ่ผลัแรเท่าไหร่เา็ยิ่อนาแน่นมาึ้นเท่านั้น
“ปล่อย้า หยาเหวินไถ ท่านะหน้า้านเินไปแล้วนะ ้าไม่รัท่านอีแล้ว ท่านะไปแ่านับใร้า็ไม่สนใท่านอีแล้ว ้าพอแล้ว”
“หยุพูเี๋ยวนี้ เ้าไม่รั้าแล้วหรือหนิลีู่ เ้ารั้ามาลอ ้าือผู้เียวเท่านั้นที่อยู่ในใเ้าไม่หรือ ไยอนนี้เ้าถึผลัไส้านัล่ะ ้าผิไปแล้วหนิลีู่” ยิ่เาพูเา็ยิ่เือาลมาึ้นเท่านั้น หยาเหวินไถพูถูทุอย่า ในหัวในามีแ่เาเท่านั้น แ่มันไม่มีประโยน์อีแล้ว......
“้าพอแล้วหยาเหวินไถ ้าอไม่รัท่านแล้ว” วามเ็บ้ำในอีที่ผ่านมา นาวรพอับวามรัที่มอบให้หยาเหวินไถเสียที
“ไ้ ั้น้าะทำให้เ้าลืม้าไม่ไ้เลยั่วีวิ”
วาลมโอนาเบิว้า เมื่อเห็นแววาวาวโรน์อเา ่อนร่าายอนาะถูผลัลบนเีย ร่าายให่โอเาไม่นานร่อมนาเอาไว้ ยัไม่ทันผลัไสเ้าออไปให้พ้นัว หยาเหวินไถบีบ้อมืออนาเอาไว้แน่น หนิลีู่เอ็ใไม่น้อยเมื่อริมฝีปาอเาสัมผัสริมฝีปานาอย่าหนัหน่ว เาบลึอย่าไร้ปรานี่อนมืออี้าอเาะบีบาอหนิลีู่เพียน้อยนิ ริมฝีปาบา่อนยอมให้เาสอแทรปลายลิ้นเ้ามาหยอเย้าเล้าอารม์ไป้วยวาม้อาร
หนิลีู่ัวแ็ทื่อฟัเสียหัวใอนเอที่เ้นระรัวว่าะรู้ัวอีทีเรือนร่าอนา็ไร้อาภร์เสียแล้ว วามหนาวเย็นออาาศ้านนอทำให้นทั่วายลุันหรือเพราะน้ำมืออหยาเหวินไถันแน่น
รั้นนั้นหยาเหวินไถไม่ิแม้แ่ะแะ้อนา้วย้ำ ไม่เยแม้แ่ร่วมหอ ้วยเหุผลแสนเรียบ่ายที่นาฟัี่รั้็ปวหัวใ เาเบื่อหน้านาและรัเียเ็มทน
มาวันนี้ทุอย่าเหมือนอยู่ในห้วอฝันอันแสนหวาน เาำลัลั่ใร่หลใหลในัวอนาอย่าที่นาปรารถนามาลอ แม้ในรั้นอีพยายามยั่วยวนเามาเพียใ เายิ่ทำัวรัเียยิ่ว่าอเน่าเสียอี
หยาเหวินไถละาลำอระหที่เาำลัหลใหลสูมลิ่นายอนาหอมละมุนไม่่าาลิ่นอบอวลอยอบุปผา เห็นแววาทั้สอเอ่อไป้วยน้ำใส ๆ เา็มือึ้นสัมผัสปลายนิ้วเลี่ยแ้มอนาแผ่วเบา
หนิลีู่ใสะท้านหวั่นไหวับารระทำเมื่อรู่อเา นาไม่เยถูเาปิบัิเ่นนี้มา่อน.... านี้นาวรทำอย่าไร ทว่าหัวใอนาอ่อนแอเหลือเิน อ่อนแอเินว่าะผลัไสหรือปิเสธเาไ้เลย
“้าไม่ปล่อยเ้าไปเ็า” หยาเหวินไถพูึ้น้วยน้ำเสียมามั่น ่อนุมพิริมฝีปาอนาอีรั้ วามรู้สึวาบหวามเิึ้นไม่อาะปิเสธไ้สัรา ฝ่ามือแสนใร้อนอเาร้อนผ่าวอบุมทรวอู่ามอนา เา้มมอยอถันู่าม้วยแววาวาบวับเปล่ประาย้วยวามปรารถนา านั้นบุรุษผู้มีใบหน้าหล่อเหลาะ้มหยอเอินทรวอนร่าายอหิสาวสั่นสะท้าน เรียเสียหัวเราะาเาไ้เป็นอย่าี
“เ้าไม่้อลัว ้าะไม่ทำให้เ้า้อเ็บ...”
หนิลีู่พยายาม่อ้านมาเพียใ แ่ร่าายลับล้อยามสัมผัสาน้ำมืออเา นอนนี้อารม์ราะำหนัเารอบำิใอนาไปเสียแล้ว าที่ิัใาเา ถ้าปล่อยให้รารียาวนานเรื่อราวนับานี้วุ่นวายันน่าู แล้วนาวรทำเ่นไร ร่าายและิใ่าสวนทาันเหลือเิน
ร่าายอหนิลีู่สะุ้อย่าแรเมื่อริมฝีปาอเาอ้าปาับยอถันสีหวาน ่อนใ้มืออี้าบีบลึ้วยวามหลใหลลั่ใร่อย่ามามหาศาล เาไม่่าาเ่าทารผู้หิวโหยในรสรั
“อะ”
หนิลีู่หลุเสียอุทานทำให้หยาเหวินไถเยหน้าึ้นมอเล็น้อย แววาอเา่าาเมื่อ่อนราวฟ้าับเหว ยามนี้แววาอเาที่มอนานั้นทำให้นาแทบหลอมละลายลายเป็นี้ผึ้อยู่รอมร่อ
“ไม่้อลัว” เาเอ่ยปาออมา้วยน้ำเสียทุ้มวนให้นาหลใหลเาเ้าไปอี หนิลีู่ไ้แ่ปล่อยให้ร่าายอบสนอามรรลออธรรมาิ หรือลึ ๆ ในใอนา็ปรารถนาารสัมผัสานที่นเอรัไม่่าาเาเลยสันิ
บุรุษทำามวาม้อารเพียเพราะปรารถนาเพื่อสำเร็วามใร่เพียเท่านั้น พอแล้ว หนิลีู่ไม่อยาะิสิ่ใแล้ว วามรู้สึวาบหวามยามเาสัมผัสวนพาใหลระเริ
หยาเหวินไถยั้รู้ิใอนาเหลือเิน เา่า่ำอเรื่อราวบนเีย แล้วน้อยประสบาร์อย่านาะ้านวามรู้สึทั้หมทั้มลไ้อย่าไร เาไม่ยอมปล่อยให้นาิมาไปว่านี้แล้ว ัารุมพิริมฝีปาอนาอีรั้ ฝ่ามือ็บีบเล้นทรวอนุ่มไป้วยเพียเท่านั้น ร่าายอนา็ยอมโอนอ่อนอย่า่ายาย เริ่มแรนาอาะูเอะเินับารวัลิ้นในโพรปาหวานล้ำ เมื่อร่าายเริ่มุ้นินหนิลีู่อบสนออย่าลืมวามอาย หยาเหวินไถำรามหัวเราะในลำอสร้าวามภูมิใให้เาไม่น้อย
“อึ่ ไม่เอา...” เมื่อไ้โอาสหายใ นารีบเอ่ยปาห้ามแ่ารระทำลับรัน้าม เผลอเอ่ยปาร้อห้ามลับโนเาลโทษ้วยารบี้บิยอทรวนแ้ำ หยาเหวินไถหลใหลปรารถนาในัวนาเสียเหลือเิน นาามนั ไยที่ผ่านมาเาไม่เยมอนาว่าามเลยสัรั้ มาอนนี้เาเือบไม่มีโอาสทำามวามปรารถนา
“้าไม่ปล่อยเ้าไปไหนเ็า เ้าือภรรยาอ้า ำเอาไว้” อาภร์ผืนสุท้ายปลิ่วลไปนอน้าเียเปิเผยวามามอบุปผาลาายอหิสาว
หยาเหวินไถลืนน้ำลายัเฮือ สายาู่นั้น้อมอวามามลาายไม่่าาสัว์ร้ายที่พร้อมล่าเหยื่อ ฝ่ามือที่ร้อนผ่าวไม่่า้อนไฟลูบไล้นอ่อนเพียน้อย็ทำให้ร่าายสาวสั่นสะท้าน วาม่านสยิวที่ไม่เยพบพานมา่อนทำให้นา้อหวั่นไหว หัวใเ้นโรมรามแทบหลุออมาาหน้าอหน้าใทั้สอ้า
ร่าายอหนิลีู่สั่นอยู่ใ้ร่าาย เารับรู้อย่าีว่านาำลัื่นลัวนาไหน ฝ่ามือให่อเายึ้นมาลูบแ้มนุ่มนวลอนาอย่าทะนุถนอม ่อนปลายนิ้วอเาะเลื่อนไหวามส่วนเว้าโ้อเรือนร่าออิสรีามที่นอนอยู่ใ้ร่า
ัหวะเียวันที่นาเผลอสบาเา นัยน์าที่ส่อประายริัอย่าที่นาเอ็ไม่เยสัมผัสมา่อน แถมยัวนพาให้หัวใหลระเริิว่านเอเป็นหนึ่เียวในใอเา ทั้ ๆ ที่ผ่านมามีเรื่อราวให้นาิถอใาเา
หยาเหวินไถยิ้มร่า่อนหันลับมาหยอเย้าับทรวออีรั้ หน้าอนุ่มละเอียไม่ว่าะสัมผัสมาเพียใลับสู้มือเาเหลือเิน
่อนใบหน้าอเาะเลื่อนลไปใล้ามหน้าท้อ านั้นเรียวาทั้สออหนิลีู่แยออาันทันที้วยมือให่อหยาเหวินไถ ร่าายอนาอบโ้้วยารสะุ้เพียเล็น้อย่อนลมหายใอเาะเป่ารินร้นา
หนิลีู่ไ้แ่ปล่อยใไปับสัมผัสอเา นาไม่อาหัห้ามหัวิหัวใอนไ้อีแล้ว รรลออธรรมาิไม่อาัวาไ้อี อย่าน้อย ายไร้หัวใผู้นี้็ยัเป็นผู้เียวที่อยู่ในใอนาเสมอมา
“เ็ื้อ...” เสียทุ้มทรเสน่ห์ัึ้น้าหู วนให้หัวใอหิสาวผู้อ่อนแอยิ่ลั่ไล้ในรัไปอี..... โะา่าโหร้ายับนาเหลือเินยิ่พยายามหนีเท่าไหร่ ฟ้า็ยิ่ส่บททสอบหัวใมามอบให้นา
ทำไมันนใร้ายผู้นี้ ยามนี้ทำเหมือนไม่อยาเสียนาไป สมอล้ายหลลืมำถามมามายไปแล้วเมื่อลมหายใร้อนแรเป่ารใลาวามสาวสวย ้านนิ้วเรียวยาวอเาสะิามรอยแยอลีบบุปผา ่อนมันะ่อย ๆ ืบลานเ้าไปในร่อแสนแบออิสรี
“อะ....ท่าน..”
“ู่....เ็ี เ้าอย่าร้อ ้าะไม่ยอมให้เ้า้อเ็บ...” ำพูพยายามปลอบโยนหิสาวมาแ่ไหน แ่ปลายนิ้วอมร้ายาำแรเ้าไปในร่าายอหิสาว สะโพผายอนาบิเร็เล็น้อย ใบหน้าอหยาเหวินไถส่อประายรอยยิ้มแสนเ้าเล่ห์
วามับแบแรรุ่นอวัยสาวบีบรัสิ่แปลปลอมที่เลื่อนไหวเ้ามาอย่าำนา นหยาเหวินไถถึลับำรามอยู่ในลำอ น้ำหวานไหลรินออมาาลีบบุปผา หยาเหวินไถไม่รอ้าอี่อไปแล้วุไ้ใบหน้าหล่อเหลาามอนเอฝัลลาายสาว
“อึ่ อื้อ...” ปลายนิ้วสอใส่เ้าไปสะิสัมผัสุแห่อารม์วามรู้สึทั้หม ปลายนิ้วยีุ้รับสัมผัสมาเท่าไหร่ร่าายอหิสาวใ้ร่า็ยิ่รวราออมา ภาพรหน้าหยาเหวินไถหลใหลแ่ไหนมีแ่เาเท่านั้นที่รู้อยู่แ่ใ หิสาวนอนหอบเล็น้อยใบหน้าแ่ำวาลมโทั้สอ้า่ำปรือไป้วยหยาน้ำา ่าเป็นภาพที่ามหายายิ่
นัวให่ัสินใผละายออห่า ปลเปลื้ออาภร์ไม่่าานา หยาเหวินไถระบายยิ้มออมาเมื่อสายาลมโู่ามแอบลอบมอเาเ่นเียวัน พอนาโนับไ้ลับเบือนหน้าหนี ายแร่เปลือยเปล่าอวโมอบุรุษเพศลำหยลาายี้ันึ้น โนเล้าโลมาภาพอหิสาวที่นอนอ่อนระทวยเปลือยเปล่า หยาเหวินไถรีบร่อมร่าเล็เอาไว้่อนนาะยับัวหนีาเา
มาถึนานี้แล้วเาไม่ยอมให้นาหายหนีไปไหนอีเ็า
ลำหยเื่อถูนำพามาสัมผัสลีบบุปผาาม หนิลีู่สั่นเรือไป้วยวามรู้สึวาบหวามไปทั่วเรือนร่าอนา ริมฝีปาถูเม้มแน่น ไม่ล้ามอแ่ร่าายสัมผัสถึวามให่โอเาแ่นั้นมันลับุประายวามอยารู้อยาเห็นให้ลุโนึ้นมา ลืมาึ้นเหลือบมอท่อนหยลำำแรเ้ามาในร่าายอนา
นา่าไร้ประสบาร์เหลือเิน แ่ไม่อาะปิเสธวาม่านสยิวแบบนี้มันทำให้นารู้สึีไม่น้อย ร่าายล้ายับว่า้อารมันเป็นอย่ามา
“อ่า.....้าเ็บ”
เสียรวราแผ่วเบาหลุออมาาริมฝีปาอวบอิ่มอุรีน้อยใ้ร่า ลำหยแ็แร่อบุรุษำลัถูบีบรัอย่าหนัหน่ว
“ไม่เป็นไร เ็บนิเียวเท่านั้น” หยาเหวินไถรับรู้ีนาไม่เยมือายใมา่อน แล้วเา็ยินีอย่ามาที่ไ้เป็นนแรอนา แม้เบื้อล่าะรุนแรับนานาไหน ็อเ็หยาน้ำาที่ไหลออมาาห่าาอนาแผ่วเบา เาอทนรอให้ร่าายสาวินาับท่อนลำหยอันให่โอเา
“อือ ปล่อย้านะ อท่านมัน...”
“มันอะไร...”
หยาเหวินไถถามยอย้อน นึสนุที่สามารถลั่นแล้ภรรยาัวน้อยอเาไ้แล้ว สะโพผายอนาเริ่มยับไหวเป็นารประท้วเล็น้อย เาถึลับราำรามในลำอ วามรู้าบ่านแผ่่านไปทั่วทุอูุมน ่อนเาะเริ่มเลื่อนไหวอย่า้า ๆ ไม่้อารให้หนิลีู่้อเ็บปวารร่วมรัในรั้นี้
เาะให้นาไม่อาลืมเลือนบทรัแสนหวานอรารีนี้ไปไ้เ็า มือหนาอหยาเหวินไถอบุมทรวอนุ่มอนาเอาไว้่อนเริ่มบีบเล้นามแรอารม์ ายเบื้อล่า็ทำารันสะโพเ้าใส่ฝาลำรัเ้าใส่นานสุ
“อะ อื้อ....”
หนิลีู่ส่ายหน้ารัวับวามรู้มามายที่ร่าายอนา้อทนแบรับวามรู้สึเสียว่านไปหม
“ไม่เ็บแล้วนะน้อหิอ้า”
หยาเหวินไถยัิ้ว่อนมอบุมพิแสนหวานให้นาอีรา านั้นเลื่อนไหวร่าายามแ่ร่าายปรารถนา ลำหยปรนเปรอรัให้นาอย่าำนา บยีุ้แห่อารม์ภายในนายสาวิ้นพล่านไป้วยวาม้อาร
“อือ...”
เสียรวราหวานแหลมอนา่าไพเราะเสียเหลือเิน ไม่นึเลยว่าหนิลีู่ภรรยาอเาะน่าใร่ถึเพียนี้ เามันไอ้หน้าโ่ที่ยอมปล่อยเวลาล่วเลยมานปานนี้ หยาเหวินไถไม่มีเวลามาบิเรื่อราวในอีอีแล้วภายในบุปผาามูึและอรัท่อนลำนาให่อเา
“อ่า...... เ้าสวยามมาน้อหิอ้า”
หยาเหวินไถระเบิเสียหัวเราะำรามึ้อออมา พร้อมับสะโพแร่ที่บยี้แ่นายลาเ้าใส่เรือนร่าน่าปรารถนาอย่าแรนัวอนาโยลอน
“อือ ท่าน”
หนิลีู่ไม่อาปิเสธไ้เลยว่านใร้าย่ำอเรื่อบนเียนาไหน แม้ว่าะเป็นรั้แรอนาแ่ลับรู้สึาบ่านไปทั่วเรือนร่าเ่นนี้
“้าไม่ไหวแล้วน้อหิอ้า....” เาเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียแหบพร่าั ใบหน้าแ่ำ้วยวามำหนั่อนเร่เร้าัหวะรัให้มาึ้นโหมระหน่ำใส่ายสาว่อนปลปล่อยน้ำรัสาใส่ายนเ็มอุรา หยาเหวินไถุไ้ใบหน้าลบนลำอฝาฝัรอยรัเอาไว้ไม่ห่า ูเหมือน่ำืนบทรัแ่นี้ะไปพออะไรับนหื่นระหายราะอย่าหยาเหวินไถ
????????????มาแล้ว่ะ ฝาิาม้วยนะะ ????????????
ความคิดเห็น