นาโระคามะ ดินแดนมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #3 : ~ก้าวที่ 3~ “ประชุม1”

~เสียงตะโกนขายของดังไปทั่วตามท้องถนน ผู้คนหนาแน่นและแออัด ส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกแม่บ้านที่จะออกมาจ่ายตลาด ร้านค้าต่างๆก็แข่งกันขายของ บางร้านมีคนแน่นเต็มร้าน เสียงตะโกนบอกราคาสินค้าบอกให้ผู้คนรู้ราคาสินค้าของร้านตัวเองว่าถูกกว่าร้านอื่นๆเต็มกันไปหมด ~

                `วันนี้ทำไม คนมันเยอะแบบนี้นะ เป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังสายกว่าเก่าแน่ เห็นทีต้องใช้ทางนั้นซะแล้ว’  ถึงอิซาคุจะห้ามก็เถอะแต่แค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ดีกว่าต้องโดนด่าเพราะไปสายล่ะเนอะ’ว่าจบก็เลี้ยวเข้าไปลานกว้างแล้วกระโดดเข้าไปในพุ่มไม้ใหญ่ในป่า  ` สวบ สวบ’ กระโดดเข้ามาเสร็จก็รีบวิ่งผ่านป่าตรงเข้าไป `กึก’ จู่ๆก็ต้องหยุดวิ่งเพราะเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่างตามมา “ใครน่ะ” ถามออกไปแล้วกวาดตามองไปรอบๆ แต่ในป่าแห่งนี้มีต้นไม้ใหญ่อยู่มาก ทำให้ป่าค่อนข้างมืด มีแค่เพียงแสงที่สามารถลอดผ่านต้นไม้ต้นเล็กบางต้นเท่านั้น จึงทำให้มองหาลำบาก เห็นแต่เงาดำลางๆชั่วเวลาสั้นๆเท่านั้น `ใครกัน? ป่านี้ก็มืดพออยู่แล้ว มันก็ดันเคลื่อนไหวเร็วมาก มองหาตัวก็ลำบาก จะจับการเคลื่อนไหวก็ลำบาก ยิ่งมืดแบบนี้หาตัวคงยากเป็นเท่าตัว’พยายามที่จะมองหาคนที่ติดตามมาและพยายามจะจับการเคลื่อนไหวให้ได้ กวาดตามองหาเป็นนานแต่ก็ไม่ได้ผล เงาดำนั้นก็หยุดการเคลื่อนไหวไปแล้ว `อยู่ไหนนะ หายไปไหนแล้ว... ตอนนี้เราควรจะรีบไปสิคงจะสายมากแล้ว เจ้านั่นก็หยุดการเคลื่อนไหวแล้ว เราออกจากป่าไปก็จะเจอทุกคนแล้ว ถ้ามันยังตามไปทุกคนคงจะช่วยกันจัดการกับมันได้ แต่เราต้องวิ่งให้เร็ว ไม่งั้นเสร็จมันแน่…’ใช้ความคิดวางแผนอยู่สักพัก จากนั้นก็เริ่มออกแรงวิ่ง ในใจก็คิดแผนต่อไปเรื่อยๆ เตรียมแผนสำรองไว้ก่อนดีกว่า ป้องกันผิดพลาด วิ่งจนสุดกำลังเริ่มมองเห็นแสงสว่างมากขึ้น ตรงหน้าเริ่มมีแสงเป็นวงกว้าง `ใกล้ถึงแล้ว’พยายามวิ่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม “เฮ้อ แฮ่ก แฮ่ก ในที่สุดก็ออกมาได้ซะที เจ้านั่นเลิกตามมาแล้วนี่นา”ถอนหายใจด้วยความโล่งใจพลางหอบด้วยความเหนื่อย ก่อนหันหลังกลับไปมองในป่าอีกครั้ง `มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นล่ะเนี้ย เจ้านั่นเป็นใครกัน ทำไมถึงต้องตามเราด้วยนะ..... โอ๊ย คิดแล้วปวดหัว...รู้งี้เชื่ออิซาคุดีกว่าจะได้ไม่ต้องเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้  เหนื่อย’

นึกหาสาเหตุที่ถูกตามแต่ก็นึกไม่ออก จึงได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ยอมเชื่อคำ`อาจารย์’ ก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ เรียบร้อยอีกครั้ง แล้วออกวิ่งไปยังจุดหมาย `ต้องวิ่งอีกแล้ว’

                “อ๊ะ นั่นไงฮะพี่คาซึนะวิ่งมานู้นแล้ว”เสียงตะโกนบอกทุกคนดังขึ้น ก่อนชี้ไปยังเงาคนลางๆที่กำลังวิ่งมา

                ตอนนี้ทุกคนอยู่หน้าประตูห้องใต้ดินของปราสาทกันหมดแล้ว กำลังรอยัยตัวดีที่ชอบ`มาสาย’เป็นประจำ ที่นับวันยิ่งเหลวไหลขึ้นไปทุกที

                “แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ขอ..โทษ...นะทุกคน พอดีมันเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยน่ะ”พูดขาดตอนไม่ได้ศัพท์ด้วยความเหนื่อยพลางยกไม้ยกมือขึ้นมาเพื่อขอโทษ

                “มาสายแล้วยังแก้ตัวอีก แย่ชะมัด”คาโตะบ่นพึมพำออกมาเบาๆด้วยความหงุดหงิด แต่ก็ยังไม่วายเสียงบ่นนั้นก็ไม่รอดพ้นหูทิพย์ของคนถูกว่าได้

“นายว่าอะไรนะ? ใครว่าฉันแก้ตัว มันเกิดเรื่องจริงๆนี่นา”เถียงออกไป `เรื่องจริงนี่’

                “งั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นล่ะ”ถามออกไป....อยากรู้จริงๆว่าไปก่อเรื่องอะไรมา...

                “เอ่อ..ก็..จะว่าไงดีล่ะ..คือ...”อ้ำอึ๊งกำลังคิดหาคำพูด...ไม่รู้จะบอกออกไปยังไง..

                “เอาเถอะไหนๆคาซึนะก็มาแล้ว ทีมก็ครบกันแล้ว..เราก็ลงไปข้างล่างกันเถอะ เสียเวลามามาก”เสียงบอกจากอาจารย์ที่มองดูเหตุการณ์มานาน    `ลิงทะโมนกับเสือน้ำแข็ง’

ลิงกับเสือยังไงก็อยู่ในถ้ำเดียวกันไม่ได้..ถ้าไม่ห้ามวันนี้ไม่ต้องได้ประชุมกันพอดี..

                ลิงกับเสือก็พักรบกันชั่วคราวแล้วเดินลงไป`ห้องใต้ดิน’ “เฮ้อ รอดตัว..”ถอนหายใจด้วยความโล่งใจก่อนหันมาปิดประตูแล้วเดินตามเพื่อนๆลงไปข้างล่าง

                ไฟจากคบเพลิงสว่างโล่ทั่วห้องและทางเดิน กองไฟกลางห้องก็ยังคงลุกโชน ห้องเริ่มไม่มีกลิ่นเหม็นอับแล้ว พื้นเริ่มแห้งไม่เฉอะแฉะเหมือนเมื่อวาน โต๊ะกลมได้ถูกเสกมาไว้ข้างกองไฟพร้อมเก้าอี้เข้าชุดห้าตัว บนโต๊ะมีทั้งกระดาษที่คล้ายแผนที่มากมาย มีกระดานจำลองเล็กๆอยู่กลางโต๊ะ ปากกา หมึก ตัวหมากรูปคนและสัตว์ถูกจัดเรียงไว้อยู่ข้างกระดาน ทุกคนเดินไปที่โต๊ะแล้วนั่งลง ไม่มีใครพูดอะไร มองสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะ แล้วก็ถูกทำลายความเงียบโดยเจ้าตัวยุ่งประจำทีม เจ้าตัวดีเอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะมาหนึ่งแผ่นแล้วกางออกมาดูใช้สายตากวาดมองไปทั่วทั้งกระดาษพิจารณาอย่างละเอียดแล้วเอ่ยขึ้น

“แผนที่ป่า`โคโนฮะฟุเระ’ป่านี้อยู่แถวเขตแดนระหว่าง`เมืองคิงะโอจิ’และ`เมืองเซนตามะ’ทางแถวแดนใต้นี่ พวกมันไปถึงที่นั่นเลยเหรอ? ไปได้ไงกัน?อย่างน้อยทางเราก็น่าจะสกัดไม่ให้พวกมันออกจากแดนกลางนี้ได้นี่ เขตแดนเวทย์เราก็แข็งแกร่งพลังพวกมันตอนนี้ไม่น่าทำลายเวทย์เราได้ แต่พวกมันโผล่ไปแถวนั้นได้ไงล่ะ”น้ำเสียงที่ฟังดูเครียดและจริงจังที่ไม่เหมาะกับลิงทะโมนอย่างเธอเลยสักนิด เธอละสายตาจากแผนที่แล้วหันไปมองอาจารย์

                “นั่นล่ะที่เป็นปัญหาใหญ่ แดนกลางเรามีเขตแดนเวทย์ป้องกันที่แข็งแกร่งมาก ทั่วทุกที่ในแดนกลางนี้มีเขตเวทย์หมด มีทหารดูแลตลอดไม่น่าจะมีที่ไหนที่ให้พวกมันหลุดออกไปได้ แต่แหล่งข่าวของข้าบอกว่ามันหลุดออกไปได้ ข้าเลยเอามาให้พวกเราคิดไงว่ามันออกไปทางไหน ได้ยังไง”ตอบออกไปน้ำเสียงเครียดไม่แพ้กัน เล่นเอาคนฟังเครียดยิ่งขึ้นพูดออกมาต่อพยายามทำเสียงและสีหน้าให้ดูแจ่มใส

“แหล่งข่าวของนายอาจผิดพลาดก็ได้นี่อิซาคุแล้วมันมีมูลหน้าเชื่อแค่ไหนกันเชียว”พูดออกไป..รู้ทั้งรู้ว่าเชื่อได้แค่ไหน..

                “เธอก็น่าจะรู้ดีกว่าใครๆนะ`มิโกะ’ว่าแหล่งข่าวของอาจารย์น่าเชื่อถือแค่ไหน”ตอบออกไปให้คนตรงหน้าฟัง...เธอสนิทกับอาจารย์มากกว่าใครจะไม่รู้ได้ไง...

                “มันก็จริงแต่คราวนี้อาจพลาดก็ได้นี่ เหตุการณ์มันอาจชุลมุนจนข่าวผิดพลาดก็ได้ใครจะไปรู้”พูดออกไป เหงื่อเม็ดเล็กๆกำลังผุดออกมาจากใบหน้าอันขาวนวลนั้น

...รู้อยู่ว่าจะเป็นอย่างที่พูดได้ไง รู้ด้วยว่าสิ่งที่กังวลมาตลอดกำลังจะเกิดขึ้น `หายนะ’ครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น..เป็นสิ่งเดียวที่นึกได้ในตอนนี้ ถึงสีหน้าจะยังยิ้มแต่ภายในใจกลับกำลังเป็นทุกข์..อยากให้มันเป็นความฝันหรือการพูดเล่นธรรมดาๆเหมือนที่ผ่านมาเท่านั้น...

ทุกคนรู้ดีอยู่ในใจ รู้ตั้งแต่มีวันนั้นเกิดขึ้น”วันที่ไอ้เจ้าพวกนั้นถูกปล่อยโดยไอ้บ้านั่น” เตรียมใจไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้แต่ก็ยังแอบมีความหวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยก่อนเรื่องมันจะบานปลาย ก่อนที่ทุกอย่างจะแก้ลำบาก  แอบภาวนาร้องขอต่อพระเจ้าทั้งที่ไม่เคยทำ แต่ก็อยากจะลองดูเผื่อคำขอที่แทบเป็นจริงยากนั้นจะได้รับความเป็นไปได้มากขึ้นแม้จะเพิ่มมาเพียง 1%ก็ตาม ตอนนี้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แทบได้ยินเสียงลมหายใจของแต่ละคน ไม่มีใครคิดจะพูดอะไร ไม่อยากพูดให้มันเครียดมากไปกว่านี้ ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้องเป็นเวลานาน ความเงียบที่แสนจะอึดอัด

`ทุกคนกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตน ‘

“อย่าคิดมากเลยหน่า เรื่องมันอาจไม่ร้ายแรงถึงขนาดนั้นก็ได้ เรื่องมันยังไม่เกิดก็อย่าเพิ่งคิดมากเลย หนักสมองเปล่าๆ”ซาคุเลือกที่จะทำลายความเงียบบ้านี่ซะ โดยการพูดให้กำลังใจทุกคน...รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์มันตึงเครียดแค่ไหน...

“จริงอย่างที่พี่ว่านะฮะ อย่ามาคิดมากกันเลยฮะ เหตุมันยังไม่เกิดเราก็ยังไม่รู้ผลหรอกฮะ จะมานั่งคาดเดาผลทั้งๆที่เหตุมันยังไม่เกิดได้ไงกัน”ฮาคุพูดสนับสนุนพี่ชาย

...มานั่งเครียดกังวลกับเหตุที่ยังไม่เกิดให้มันได้อะไรขึ้นมา...

“นั่นสินะจะมานั่งคิดถึงอนาคตที่ยังไม่เกิดทำไมให้หนักสมอง มาคิดถึงปัจจุบันนี้แล้วทำมันให้ดีที่สุดดีกว่า จะมานั่งกังวลถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดไปทำไม ถ้าเราทำปัจจุบันไม่ดี อนาคตจะไปดีได้ยังไงจริงมั้ย เพราะฉะนั้นเรามาประชุมต่อกันเถอะ อย่าไปกังวัลมันเลยอนาคตเรามันยังอีกไกล กว่าเรื่องนั้นจะมาถึง”อาจารย์พูดออกมาด้วยเสียงเบิกบานที่ผิดกับเมื่อกี้มาก          

...เราต้องเข้มแข็งไว้เพื่อเจ้าพวกนี้...อิซาคุคิด

“ถ้าทุกอย่างมันจะเกิดก็เกิด เราต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะถ้าเรื่องมันเกิดเราก็จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง”คาโตะพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบๆ             ...ไม่คิดจะปลอบใจใคร...

“555นั่นสินะ จะมาคิดให้หนักหัวทำไม อนาคตมันยังอีกไกล อีกอย่างต่อให้มันมาถึงด้วยความเก่งกาจของผู้นำทีมอย่างฉันยังไงทุกอย่างต้องเรียบร้อย”น้ำเสียงที่สดใสด้วยความสบายใจที่ไม่ได้ยินจากเจ้าตัวดีมานาน เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ฟังได้เป็นอย่างดี

...`มั้ง’ถึงแม้คำด้านหลังจะพูดในใจก็เถอะ555...แต่ใครจะยอมน้อยหน้าเจ้าคาโตะกันล่ะ เจ้าหมอนี้ชอบเก๊กหน้าหล่อทำเท่ห์อยู่ก่อนจะพูดคำคมแสนคมเรื่อย..เมื่อกี้ถึงมันพูดเท่ห์ๆที่ฟังดูไม่ดีก็เถอะ แต่มันก็เป็นแบบนี้แอบใช้คำพูด`ปลุกใจ’ในประโยคที่พูดอยู่เรื่อย

`เนี่ยะล่ะนะข้อดีของเจ้าพวกนี้ ที่มีต่อเพื่อนพ้อง’นึกแล้วก็เผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวก่อนเอ่ย

“เอาล่ะ เรียกขวัญกำลังใจกลับมาสู่ตัวเองเสร็จแล้วก็มาฟังสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ให้ดีๆ”ตีสีหน้าให้เข้มขึ้นทันที พูดเสียงจริงจังก่อนมองลูกศิษย์แต่ละคนให้มองมาที่โต๊ะใช้มือใหญ่ของตนกวาดกระดานเอาไปไว้ข้างโต๊ะแทนแล้วกางแผนที่ ออกมาไว้กลางโต๊ะแทน แล้วใช้นิ้วมือชี้ไปยังจุดหนึ่งของแผนที่ที่มีรูปต้นไม้เยอะแยะ`ป่า’นั้นเอง  เมื่อเอานิ้วเคาะไปที่แผนที่ตรงที่มีป่า สองครั้ง แล้วภาพป่าในแผนที่ก็ปรากฏขึ้น เป็นป่าขนาดย่ออยู่ในแผนที่ เป็นภาพสามมิติที่เหมือนป่านั้นจริงๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“นี่คือที่ๆพวกเราจะเดินทางไปกันวันพรุ่งนี้เช้า ป่าโทชูกิซึ่งอยู่ใกล้กับภูเขาฟูงาเระและเมืองฟูโตงะซึ่งอยู่ทางแถบเหนือของดินแดนเรา ที่นั้นตอนนี้กำลังเดือดร้อนหนักจึงได้ส่งสาส์นขอความช่วยเหลือมายังเมืองเรา ปิศาจที่อยู่ในแถบภูเขาฟูตาระถูกปล่อยโดยบุรุษปริศนาคนนั้น เมืองนั้นประสบปัญหาหนักกว่าที่นี่มาก น้ำในทะเลสาบชูเซนจิที่สำคัญของเมืองนั้นแห้งเหือดลงหมดทำให้ตอนนี้มีปัญหาเรื่องปิศาจและภัยแล้ง เราจึงได้รับมอบหมายให้ไปช่วยเหลือเรื่องปราบปิศาจ”....
*********************************************