นาโระคามะ ดินแดนมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #1 : ~ก้าวที่1~ “เริ่มต้น”

~...ณ ห้องใต้ดินลึกใต้ปราสาทสูงใหญ่กลางเมือง...~

“to~banamo berakamy uturn nomokoijioi~ จงกลับสู่ร่างเดิมของเจ้าและหลับใหลดั่งเช่นที่เจ้าเคยเป็น ณ บัดนี้!!!” สิ้นคำสัตว์ประหลาดก็กลายเป็นวิญญาณรูปร่างประหลาดสีดำ  ค่อยๆถูกดูดหายเข้าไปภายในผนึกแก้วขาวใสคล้ายลูกแก้วแต่มีขนาดใหญ่กว่าประมาณ 1 นิ้วและเรืองแสงสดใสเป็นประกาย ที่ตั้งอยู่หน้ากองไฟใหญ่กลางห้อง  ผนึกกลายเป็นสีดำเพราะพลังแห่งความชั่วร้ายของสิ่งที่เพิ่งถูกดูดเข้าไป สักพักก็กลับกลายเป็นสีขาวใสเป็นประกายดังเดิม

“ฟู่- จบซะทีคราวนี้ก็สำเร็จ เสร็จไปอีกตัว-” เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกดังขึ้นก่อนเอยปากพูดออกมาอย่างเหนื่อยล้า แล้วกำลังเอามือปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มหน้า เธอเป็นเด็กสาวผมยาวประมาณอกมีสีออกแดงๆปนน้ำตาล ตาสีน้ำตาล หน้าขาวผ่องที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ รูปร่างสูงและผิวพรรณดี ทำให้เธอเป็นเด็กสาวที่สวยมาก

“อืม จริงด้วย แต่คราวนี้ก็นานกว่าคราวที่แล้วมากเหมือนกันนะ”เสียงอีกเสียงตอบกลับ อย่างโล่งใจเช่นกัน คราวนี้เป็นเด็กหนุ่มผมสีทอง ตามรกตนั้นดูแวววาวทำให้ชวนมองในนัยต์ตาคู่สวยนั้นดูขี้เล่นและเขาก็หน้าตาดีทีเดียว

“แย่แน่!!! การที่นานกว่าคราวที่แล้ว แสดงว่าพลังของพวกมันเพิ่มขึ้น ขืนปล่อยไว้แบบนี้นานๆมีหวังจะสะกดพวกมันคงลำบากขึ้นมาก” เสียงอีกเสียงเสริม แต่เสียงนี้ดูจะเป็นเสียงที่ฟังดูกังวลกว่าเพื่อน เด็กหนุ่มคนนี้เป็นฝาแฝดกับเด็กหนุ่มเมื่อกี้หน้าตาจึงคล้ายกันมากแต่ดูอ่อนกว่าเล็กน้อย

“อืม ถูกอย่างที่เจ้าพูดปล่อยไว้แบบนี้นานๆจะลำบาก พวกมันสามารถพัฒนาพลังได้ในช่วงเวลาอันสั้นอย่างนี้ น่าประหลาดเสียจริง”เสียงที่พูดฟังดูเป็นผู้ใหญ่และดูสุขุมกว่าทุกเสียงในนั้น เขาเป็นชายอายุราวๆ 20ปลายๆเท่านั้น ร่างกายเขาดูกำยำ ผมสีดำขลับ ตาสีเงินดูอ่อนโยน ตัวสูง บุคลิกพวกนั้นทำเขาให้ดูเด็กลงไปอีก

“แปลก??  แปลกอย่างไรหรือครับ ‘ท่านอาจารย์’”เสียงที่เงียบมานานดังขึ้น มาอย่างสุภาพ เด็กหนุ่มคนนี้ตาสีน้ำเงินที่ดูลึกลับ น่ากลัว และเยือกเย็นนั้นตัดกับผมสีเขียวเงางามนั้นยิ่งนักเสริมให้ใบหน้าที่ดูคมเข้มนั้นดูดีและมีความสุขุม ภูมิฐานที่ดีนั้นมาก

“แปลกตรงที่ว่าพวกมันไม่สามารถเพิ่มพลังได้ในเวลาเพียงเท่านี้ด้วยตัวเองนั้น พวกมันกลับทำได้ แสดงว่า ‘ต้องมีคนคอยช่วยเหลือและสนับสนุนอยู่น่ะสิ’”เสียงเด็กสาวที่หายเหนื่อยแล้วและเงียบมานานดังขึ้น

“ที่เธอพูดก็อาจถูก แต่ถ้าพวกมันสามารถเพิ่มพลังได้ด้วยตัวเองล่ะ”เสียงเด็กหนุ่มแฝดผู้พี่ดังขึ้นหลังจากฟังที่เด็กสาวพูดขึ้น

เด็กหนุ่มแฝดผู้น้องทำท่าครุ่นคิดคำที่คนทั้งสองพูดแล้วจึงเอ่ยปาก “ที่พวกพี่พูดมามันก็ถูก แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ไม่ว่า’จะเพิ่มด้วยตัวเอง’ หรือ’ ใครเพิ่มให้’ ก็น่ากลัวพอๆกันทางที่ดีรีบหาทางแก้ไขจะดีกว่า ต้องรีบๆด้วยปล่อยช้าไว้ผมว่ามันจะยิ่งแย่”

“อย่างที่นายว่า ปล่อยช้าไว้ยิ่งลำบาก ฉันว่ารีบหาทางนั้นล่ะดี แล้วอาจารย์ล่ะครับ คิดว่าไง?” เด็กหนุ่มแสดงความเห็นบ้าง แล้วหันไปขอความเห็นจากผู้เป็นอาจารย์อย่างสุภาพ

“พวกเจ้าพูดมาข้าก็เห็นด้วย แต่คืนนี้ก็ดึกแล้วเข้านอนกันก่อนเถอะพรุ่งนี้เช้าค่อยตกลงกันใหม่ ว่าจะทำอย่างไรกับปัญหานี้ดี”อาจารย์พูดขณะเดินนำขึ้นไปจากห้องใต้ดินที่ตอนนี้ไฟจากคบเพลิงตรงทางเดินดับหมดเหลือเพียงแต่ไฟจากกลางห้องที่ใช้ทำพิธีและจากคบเพลิงในมือของอาจารย์หนุ่ม ลูกศิษย์ทุกคนต่างเดินตามกันขึ้นไป จนถึงทางออกจากห้องใต้ดินซึ่งอยู่ข้างปราสาท

 ตอนนี้เป็นเวลามืดแล้ว ไม่มีเสียงใดๆในบริเวณนี้เว้นแต่เสียงของผู้ที่เพิ่งเดินออกมาจากด้านล่าง แสงจันทร์ได้สาดส่องไปทุกที่ แสงนวลๆของมันดูอบอุ่นแต่ในเวลานี้ข้างนอกกลับหนาวเย็นเพราะมืดมากแล้ว พอทุกคนออกมากันหมดแล้วประตูห้องใต้ดินก็ถูกปิดลง แล้วอาจารย์ก็ร่ายคาถาลงไปบนแผ่นไม้ประตูสีเงิน  “~Romorona kyoriyookumitsu.~”  พลันร่ายจบประตูก็กลับกลายเป็นประตูธรรมดา แผ่นประตูเป็นไม้ผุๆ เถาวัลย์เลื้อยกันทั่วประตู มีป้ายไม้เก่าๆ เอียงเหมือนกำลังจะตก เขียนไว้ว่า “ห้องใต้ดิน’ปราสาทอิอาสึคุอิเอะ’”ที่นี่คือที่ๆปลอดภัยจากอันตรายรอบด้านมากที่สุดเพราะมันทั้งดูเก่าและสกปรกซึ่งจะมีคนเจอหรือสนใจนั้นแทบจะไม่มีเลย  แล้วอาจารย์ก็หันมาพูดกับทุกคน “เสร็จแล้ว^0^  เท่านี้ก็เรียบร้อย คงไม่มีใครเจอหรอกเพราะอาจารย์ผู้ชาญฉลาด *อิซาคุ  อิโตมูจิ*คนนี้ได้ร่ายคาถาเอาไว้แล้ว แต่ถึงจะเจอนะก็ไม่มีปัญหาเพราะถึงเปิดเข้าไปก็ไม่เจออะไรอยู่ดี”อิซาคุพูดด้วยเสียงอวดเก่งพร้อมกับหัวเราะออกมาด้วยเสียงร่าเริงราวเด็กๆ

“อิซาคุนี่จริงๆเลย พอขึ้นมาจากห้องใต้ดินทีไรเปลี่ยนบุคลิกทันที ทำเหมือนเด็กๆไปได้ แล้วที่สำคัญวันนี้มุขนายฝืดมากไอ้ที่พูดว่า+อาจารย์ผู้ชาญฉลาด *อิซาคุ  อิโตมูจิ*คนนี้ได้ร่ายคาถาเอาไว้แล้ว+มันอะไรกัน?? “ เด็กสาวพูดแล้วทำเสียงเลียนแบบล้อเลียน 

“ทีหลังหัดกิน..มาชิเนะโอะ.. (น้ำมันหล่อลื่น) มาก่อนแล้วค่อยเล่นนะมุขเนี้ยมันจะได้ไม่ฝืดหรือไม่ก็เตี้ยมๆกันก่อนก็ได้จะได้หัวเราะถูก”  เด็กสาวพูดพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับอาจารย์คนนี้ เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม แต่นิสัยเป็นคนกล้าหาญ ห้าวๆเหมือนผู้ชายไม่เข้ากับหน้าตาที่สวยงดงาม ดูอ่อนโยน นั้นเอาซะเลย ในบรรดาคนในกลุ่มเธอสนิทกับอิซาคุมาก อิซาคุเป็นเหมือนพ่อและพี่ชายของเธอในเวลาเดียวกัน

                “555 จริงอย่างที่เธอพูดนะคาซึนะ อาจารย์เล่นมุขฝืดจริงๆ ฉัน *ซาคุ กาโฮโร่ *คนนี้ล่ะนับถืออาจารย์จริงๆมุขแค่นี้ยังอุตส่าห์เล่นอีก555”เด็กหนุ่มพูดขณะที่ตอนนี้กุมท้องตัวเองเพราะหัวเราะอยู่ไม่หยุด

                “พี่นี้ก็จริงๆเลยไปหัวเราะอาจารย์ท่านได้ยังไงฮะ”เด็กหนุ่มผู้เป็นน้องชายฝาแฝดพูดต่อว่าพี่ตัวเองที่ตอนนี้หัวเราะจนลืมหายใจจะตายอยู่แล้ว

                 “โอ้ T0T (ร้องไห้ด้วยความดีใจ) ศิษย์ที่น่ารักของฉ้านนน” อิซาคุพูดออกมาด้วยความปลื้มปิติแล้วกำลังจะกระโดดเข้าไปกอดเด็กหนุ่มแต่ก็ต้องชะงัก เพราะ....

“...ผมว่าอาจารย์ท่านก็แค่เล่นมุขไม่ตลกแค่เนี้ยะ ให้ผม *ฮาคุ กาโฮโร่*คนนี้สอนให้ก็เก่งระดับเซียนได้แล้ว...โป้ก!! ..โอ๊ย!!”เสียงร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดเพราะโดนเขกหัวอย่างแรง      

“อาจารย์..อาจารย์เขกหัวผมทำไมฮะ?? เมื่อกี้ยังจะกอดผมอยู่เลยไม่ใช่เหรอ ” ถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ

                “ก็ข้ากำลังตอบแทนความหวังดีของเจ้ายังไงล่ะ ฮาคุ ข้าก็แค่เห็นพวกเจ้าเหนื่อยๆเลยอยากให้ผ่อนคลายกลายเป็น ‘ทำคุณ บูชาโทษ’ซะนี่”พูดออกมาด้วยน้ำเสียงงอนแบบเด็กๆ 

“เอ่อ...แล้ว*คาโตะ* ไปไหนซะล่ะ??” ถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่อไม่เห็นเด็กหนุ่มตาสีน้ำเงิน เพราะเพิ่งสังเกต

                “คาโตะขึ้นไปบนปราสาทตั้งแต่ตอนออกมาใหม่ๆแล้วล่ะ หมอนั่นบอกว่า

’เหนื่อย’”คาซึนะพูดแล้วหาวออกมา ด้วยความง่วง  ‘ตอนนี้ทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกัน’

                “จริงสิ ข้าลืมไปเลยพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านี่นะ ข้านี่จริงๆชวนพวกเจ้าเล่นเสียตั้งนานจนลืมเรื่องเวลาเสียสนิท เอาล่ะ เอาล่ะ ขึ้นไปบนปราสาทไปนอนกันได้แล้วไป เด็กๆนอนดึกมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ”ว่าเสียงเข้ม พลางส่ายหน้าด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นจึงเดินนำไปบนปราสาท ทุกคนเดินตามไปด้วยความง่วงเต็มแก่ เดินไป หาวไป

เวลายังคงเดินต่อไป... พร้อมๆกับที่ภาพของเหล่าเด็กๆค่อยๆเดินหายลับเข้าไปในปราสาทใหญ่ บรรยากาศข้างนอกก็กลับมาเงียบสงัดและมืดมิดอีกครั้ง ไม่มีสิ่งใดอยู่ภายนอก มีเพียงแสงจากจันทราเท่านั้นที่ส่องสว่างในยามนี้....

*************************************
100% ค่ะ
 นี่เป็นผลงานชิ้นแรกเลยนะค่ะ  ยังไงก็ช่วยเม้นท์กันเข้ามาเยอะๆนะ จะได้มีกำลังใจสู้ต่อไป