คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Start to sing a song for love
Start to sing a song for love รัเธอั้แ่เมื่อไหร่...ันหวั่นไหวอนไหนัน...
--ัแเนียล--
“ื้อออ แเนียลลล~~ทำอะไรแบบนี้เล่า~” ีอฮยอเริ่มหน้าแเมื่อผมยื่นหน้าเ้าไปใล้
“ทำไมล่ะรับบ ็ผมะหอมแ้มแฟนไม่ไ้รึไ
สัาแล้วนะว่าวันนี้ฮยอเป็นอผม” ผมพูพร้อมับยื่นหน้าเ้าไปใล้
มาึ้น...มาึ้น...ผม่อยๆหลับาล....
อีแ่นิเียวริมฝีปาอเราสอน็ะสัมผัสัน...
ผม่อยๆเอื้อมมือึ้นเพื่อประอใบหน้าสวยเอาไว้
และผม็สัมผัสไ้ถึ...ถึ...ถึ....
.
.
น
ห๊ะ! น เอ๊ะ?
หรือฮยอไว้หนว ? อะไรบาอย่าเย็นๆเริ่มสัมผัสที่แ้มอผม ผม่อยๆลืมาึ้น...
“เมี๊ยวว~เมี๊ยวว~”
“โอ่ยยยยยย ี” (ี(ี๊) ื่อแมวผมเอรับ) ผมสะุ้สุัวเมื่อื่นมาพบว่าแมวัวโปร ำลัเลียหน้าผมอย่าสนุสนาน
แ่มันไม่รู้เลยว่าทำฝันีอผมพัทลายหม...
เี๋ยวนะ.....ฝันี..............ฝันีหรอ??
นี่ผมิอะไรอผมเนี่ยยยย... ีอฮยอเป็นผู้ายนะ แล้วผม็เป็นผู้าย
ะเรียว่าฝันีไ้ไ…
ผมบหน้าัวเอหลายรั้เพื่อไล่วามิแปลๆออไป ริอยู่ที่ผมับีอฮยอเราสนิทันมาึ้น ยิ่่วหลัๆที่เรา
้อมเพล้วยันเยอะเพื่อออรายาร
แทบะเรียไ้ว่าัวิันลอเวลา...มันยิ่ทำให้ผมรู้ันิสัยอฮยอมายิ่ึ้น...
.
.
แ่ว่าเรื่อแบบนั้นมัน...มัน...
มันะเป็นไปไม่ไ้หรอ..
แ่ภาพใบหน้าอ่อนว่าวัยที่ึ้นสีมพูระเรื่อเพราะำลัเินผมในฝันนั้นมัน็...น่ารัริๆนั่นแหละ...
.
.
“วันนี้นายว่ารึป่าว เราออไปเที่ยว้วยันมั๊ย” นี่ผมยัไม่ื่นาฝันรึป่าว ้อหยิัวเอแบบในละรมั๊ย ผมยี้าแรๆหลายที ฮยอวนผมไปเที่ยวหรอ! หัวใผมเริ่มเ้นแร ไม่รู้ว่าะอบลับไปยัไี
“ว่ารับ” เอ่อออ...ือ...มือมันพิมไปเออ่ะ
้อวามนั้นส่มาั้แ่เ็โมเ้า อนนี้เ้าโมแล้ว!!
มันะไม่สายเินไปหรอเนี่ย..ผมรอให้อีฝ่ายอ่าน้อวามอผม
ไม่ไหวแล้ว ผมเบอร์โทรศัพท์ีอฮยอและโทรออ...
ื...ื...ื...รับสิรับบบ
“ฮยอรับ วันนี้ผมว่า ฮยออยาไปไหนหรอรับ” ผมรีบพูไม่ไ้รอให้ปลายสายไ้ล่าวอะไร่อนเลย
“55555 นี่นายะรีบพูไปไหน แเนียล เพิ่ื่นล่ะสิ
” ไม่ไ้อยู่้วยัน็ยัรู้อี “ันแ่อยาะวนนายออไปหาอินอร่อยๆ
แล้ว็เินเที่ยวเล่นัน แ่ถ้านายไม่อยาไป็ไม่เป็นไรนะ
ันวนนอื่นแล้ว้วย(หมายถึแทอุ แฮาน ินอู) แ่ทุนไม่ว่าเลย ลับไปบ้านันหม5555 ”
“ไม่รับๆ ผมว่าๆ” ถึไม่ว่า็ยัอยาะไปอ่ะนะ... “แ่ฮยอรอผมแปปนึไ้ไหมรับ ผมออาบน้ำ
แ่ัวแปปนึ แหะๆ”
“ไ้สิๆ นายไม่้อรีบหรอนะ
เอาเป็นันะไปรอที่ร้านประำอพวเราเลยละัน” น้ำเสียาปลายสาย่าูอารม์ี
“รับผม แล้วเอันนะรับ” ผมวาสายและรีบระโลุึ้นาเียในหนึ่วินาที...ผมะไ้ไปเที่ยวับฮยอสอนหรอเนี่ย
ริอยู่ที่ลุ่มเราออไปไหนมาไหนันบ่อย แ่สอน็ยัไม่เยมา่อน...
.
.
ไปเที่ยวันสอน...ถือว่าเป็นเทรึป่าวนะ...
.
.
ผมมาถึร้านประำอลุ่มเรา
ที่นี่เป็นร้านาแฟเล็ๆ สีอไม้โอ๊บนำแพ ทำให้ภายในร้านูอบอุ่น บริเวภายนอและบริเวริมหน้า่าร้านแ่้วยอไม้หลานิที่เป็นสีาว
เหมือนสวนนาย่อมที่มอแล้วทำให้ผ่อนลาย
ลิ่นาแฟหอมรุ่นสูรเพาะอร้านส่ลิ่นโยมาาเาท์เอร์้านหน้าในทันทีที่ผม้าวเ้าไป...อาะเพราะเป็นเวลาสายๆแล้วลู้าถึูบาา
ไม่วุ่นวาย
“อ้าว! มาแล้วหรอแเนียล” ุป้าเ้าอร้านล่าวทัทายผมที่เป็นลู้าประำอย่าุ้นเย
“ีอรออยู่ที่เิมน่ะ้ะ”ผมล่าวทัทายุป้าอีนิหน่อยและเินออมาเพื่อไปหานที่ำลัรอผมอยู่
ที่เิมอเราือที่ศาลาลาสวน้านใน ผมเินไปใล้ะถึ..เมื่อมอรไป้าหน้าบาอย่าทำให้ผม้อหยุมอ..
ายหนุ่มหน้าาสใสในเสื้อเิ๊สีาวสบายา
ับาเยีนสีำที่าเป็นรอยเล็น้อยามแฟั่น
เส้นผมเนียนละเอียที่เยเป็นสีน้ำาลแ่อนนี้ลับลายเป็นสีบรอน์ทออมมพู
ูอ่อนหวาน..มือเรียวบาำลัยแ้วาแฟึ้นื่ม
ะที่เหม่อมอวิวทิวทัศน์อร้านาแฟ้าหน้า
พร้อมับยยิ้มมุมปาเล็น้อยเมื่อริมฝีปาสัมผัสับาแฟรสาิที่ถูใ..
ภาพที่เห็นทำให้สายา และร่าายอผมยับไปไหนไม่ไ้เลย...
วาู่สวยหันมาเห็นผมเ้าให้แล้ว...
“อ้าว มาแล้วหรอ^^ มานี่สิๆ” เสียสใสเอ่ยเรียผมให้เ้าไปใล้… “นี่ๆ ุป้าทำาแฟสูรใหม่มาให้ิม้วยล่ะ อร่อยมาเลยนะ
ไม่มมา้วย นที่ไม่อบินาแฟอย่านาย ันว่า็ินไ้นะ”
สิผมยัหลุรอยไปเพราะรอยยิ้มเมื่อี๊นี้อยู่เลย...
“แเนียล? แเนียล? … ัแเนียล!! นายเป็นอะไรไป ยืนเหม่ออะไรเนี่ยย”
ึ..ึ..ึ ึ ึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียหัวใผมั้อออมานผมไ้ยินัเน
ีอฮยอ่อยๆเินเ้ามาหาผม
ใหนึ่ผมอยาะโนออไปเหลือเินว่าอย่าเ้ามาใล้มาว่านี้ไ้ไหม เพราะผมลัวว่าฮยอะไ้ยินเสียหัวใอผมที่เหมือนำลัะระเบิ
แ่ใหนึ่็อยาเป็นฝ่ายเ้าไปใล้ฮยอมาึ้น...
เปี๊ยะ!
“ฮยอ…บหน้าผมไมเนี่ย!!!” ผมเหมือนหลุออมาาในวามฝัน...
“็เรียั้หลายทีไม่อบ
มอหน้าพี่อยู่นั่นล่ะ ไม่สบายอีแล้วหรอ ูิๆ หน้าแอีละ” นัวเล็ำลัะยื่นมือมาวาบน
หน้าผาผมอีรั้ ผมรีบเอาหัวัวเอหลีออ...ใระล้าให้แะัวอี
แ่นี้หัวใ็ะหยุเ้นอยู่แล้ว...
“มันแเพราะที่ฮยอบ่าหา เป็นรอยแเลยเนี่ย” ผมเอามือนวแ้ม้าที่โนบเพื่อไล่เลี่ยวามเิน ็แอบเ็บอยู่นะ
“5555555555555555
อ้าวหรอ อโทษนะๆ
เี๋ยววันนี้ันเลี้ยนาย็แล้วัน ถือว่าเป็นารไถ่โทษ”
ไม่้อมาทำาแบ๊วใส่ผมเลยนะฮยอ ผมไม่ยอม่ายๆหรอ
“็ไ้ร๊าบบบ”(เอิ่ม...้ะ ัแเนียล ไหนว่าะไม่ยอม ใไวว่าสมอลอ -0-)
.
.
.
“แล้ววันนี้ฮยออยาไปเที่ยวไหนหรอรับ” ผมถามเมื่อเราเริ่มเินออมาาร้านาแฟ
หลัานั่เล่นันอยู่สัพั
“อืม......สัา่อนนะ ว่าะไม่ำ” ีอหันมาทาผม
หน้าาริั ผมพยัหน้าอบแทนำพู
“สวนสัว์
ันอยาไปสวนสัว์อ่ะ” นัวเล็พูเสียอ่อย เหมือนับไม่มั่นใว่าผมะเห็น้วย
“555555555 ฮยอ นี่ฮยอี่วบแล้วเนี่ย 555555” ผมำออมาเสียั นอายุ 27 ที่ไหนยัอยาะไป
สวนสัว์
ปั!
“โอ๊ยยย ฮยอ ีผมอีละ
เอะอะเี๋ยวนี้ใ้ำลัลอเลยน้า ” ผมพูหน้าอเพราะโนแนฟามาเ็มลาหลั
ัวเล็แ่แรเยอะะมั
“รอ้วยสิรับ ฮยอ~~”ผมเอื้อมไปึมือนัวเล็เอาไว้้าหนึ่ สายาฮยอูใที่ผมับมือเา ทำให้ผม้อรีบปล่อยมือ...
“เอ่อออ...” ทำไีนะ บรรยาาศเริ่มแปลๆละสิ “เอ่อออ... ใรบอว่าผมะไม่ไปเล่าฮยอ ผมแวเยๆ” แล้วผม็ิอะไรบาอย่าออ…
“เอาอย่านี้ละัน อนลาวันไปที่ๆฮยออบ ั้นลาืนเราไปที่ๆผมอบบ้านะรับ” เอาแบบนี้ล่ะ ะไ้มีเวลา
อยู่้วยันนานๆ… เอ้ยย หมายถึมีเวลาเที่ยวนานๆ…
ีอทำหน้าิอยู่พันึ... “็ไ้ วันนี้เราเที่ยวันให้สนุไปเลยเนอะ ^____^ เพราะพรุ่นี้วันเรา้อเ้าร่วมรายารริัแล้ว อีนานว่าะไ้ออมา้านออี และถ้าใรนนึไ้เบิวท์อาไม่ไ้เที่ยวเล่น้วยันแบบนี้อีแล้ว็ไ้”
ความคิดเห็น