ตะวัน พันฟ้า - นิยาย ตะวัน พันฟ้า : Dek-D.com - Writer
×

    ตะวัน พันฟ้า

    ผู้เข้าชมรวม

    45

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    21

    ผู้เข้าชมรวม


    45

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    1
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  8 ม.ค. 68 / 17:55 น.
    e-receipt e-receipt
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    เรื่องมีอยู่ว่า...ไอ้เจ้าบุ้งหนุ่มน้อยร้อยโรงเรียนถูกเชิญออกจากโรงเรียนมาแล้ว 3 แห่งจากวีรกรรมเหลือรับประทาน

    ดูอย่างวีรกรรมแรก...เตะฟุตบอลไปลงกลางกบาลผู้อำนวยการโรงเรียนเก่าแห่งแรกจนหน้าคะมำ แม้จะยืนยันว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะก่อนหน้านั้นอาจารย์ฝ่ายปกครองก็หน้าคะมำเพราะลูกฟรีคิกของเจ้าหมอนี่มาแล้วถึง 2 ครั้ง

    ข้ออ้างฟังไม่ขึ้น!!!

    วีรกรรมที่ 2 ในโรงเรียนเก่าแห่งที่ 2 โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกเข้าห้องเย็นเพราะชวนเพื่อนไปพ่นสีสเปรย์บนกำแพงโรงเรียน แต่ระหว่างรออาจารย์อยู่ในห้องก็เล่นกับเพื่อนที่ถูกเรียกมาพร้อมกัน ผลักกันไปเตะกันมาจนไปกระแทกตู้ปลาทองตกแตก ต้องช่วยกันจับปลาใส่กระป๋อง

    สรุปคือปลารอดทุกตัวแต่ตู้ปลาไม่รอด และคนก่อการก็ไม่รอดด้วย โดนข้อหาสร้างความเดือดร้อน หาว่าคิดแก้แค้นอาจารย์และก้าวร้าว...ทั้งที่เปล่าซะหน่อย

    วีรกรรมที่ 3 ในโรงเรียนเก่าแห่งที่ 3 ชวนเพื่อนโดดเรียนด้วยการปีนหน้าต่างห้องเรียนชั้น 2 ไต่ระเบียงมากระโดดลงหลังคารถอาจารย์เพื่อจะกระโดดต่อลงไปชั้นล่าง แต่เพื่อนที่ตามมาดันลงผิดมุมเลยไถลร่วงลงมาขาหักจนผู้ปกครองเขาเอาเรื่อง ส่วนเจ้าตัวต้นเหตุรอดปลอดภัยดีแข้งขายังอยู่ครบทั้งสองข้าง

    วันนี้เป็นคิวของโรงเรียนแห่งที่ 4 พ่อกับแม่ยกมือไหว้ขอความกรุณาจากผู้อำนวยการเจ้าของโรงเรียนเฉลิมศักดิ์วิทยาชนิดที่เรียกว่าอ่อนน้อมและงดงามที่สุดในโลกเพื่อขอฝากฝังลูกชายให้เรียนที่นี่ เพราะกลัวเหลือเกินว่า วีรกรรมของลูกชายจะทำให้ไม่ผ่านการพิจารณา

    ก่อนมาพ่อแม่ขอร้องบุ้งว่า ขอให้โรงเรียนเฉลิมศักดิ์วิทยาเป็นสถาบันสุดท้ายก่อนจะไปสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพราะพ่อแม่อายและยกมือไหว้ขอโทษเขาไปทั่วแล้ว

    บุ้งตอบว่า...ได้เลย!!!

    ในที่สุดผู้อำนวยการเฉลิมศักดิ์ก็ตอบรับการขอเข้าเรียนของไอ้เด็กแสบแม้จะเข้ากลางเทอม ม.4 และบอกว่า "ผมยินดีต้อนรับครับ"

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น