[Fic-Y-SHINHWA] ECHO and WISH

ลำดับตอนที่ #1 : [Intro] Tear...

[Intro] 눈물 Tear...

 

      นาย... นายยิ้มอยู่ยังงั้นได้ยังไงกัน รู้ไหม แต่ละครั้งที่นายส่งยิ้มมามันทำให้ฉันเจ็บปวด รอยยิ้มที่ฉันมิอาจได้เป็นเจ้าของ หัวใจที่ไม่เคยได้สัมผัส รู้ไหม ทุกครั้งที่นายเจอฉัน ทำไมถึงห้อมล้อมไปด้วยแสงสี สุรา นารี ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เพื่อลืมนาย เพื่อย้ำกับตัวเองกับสถานะที่ฉันเป็นอยู่ ทำไมกัน ยิ่งฉันกระโดดหนีนายเท่าไหร่ ยิ่งไปให้ไกลเท่าไหร่ ความเหงา ความต้องการ ความเจ็บปวดมันยิ่งทำให้ฉันถลำลึก ลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น – เฮซอง

 

      ฮยอง... พี่รู้หรือเปล่า ทุกครั้งที่พี่เดินหนี ทุกครั้งที่พี่ถอยห่าง มันทำให้ผมเจ็บปวด น้ำตาที่มันเอ่อล้นอยู่ในหัวใจของผม มันกำลังท่วมจนหัวใจมันกำลังตายไปช้าๆ ผมกำลังหายใจไม่ออก กำลังกล้ำกลืนกับความรักที่พี่ขีดเส้นแบ่งไว้ ผมพยายามยิ้ม ยิ้มอย่างสดใสเพื่อให้เป็นน้องชายของพี่คนเดิม เพื่อให้ทุกอย่างเป็นอย่างปกติ ทุกครั้งที่พี่มีสาวๆล้อมรอบ น้ำอำพันที่พี่ใส่ลงคอไป มันทำให้ผมเครียด ทำให้ผมแทบบ้าที่ดึงพี่มาเป็นของผมคนเดียวไม่ได้ ทำให้ผมดูแลคนที่รักไม่ได้ – จอนจิน

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------

 

      “ จิน จิน โว๊ย..... ตื่นๆๆๆๆ นายไม่ไปเรียนหรือไง สายตะวันโด่งแล้ว “ เสียงตะโกนที่คุ้นเคยมาปลุกในยามเช้า

      “ หื้อ... กี่โมงแล้วพี่ “ เสียงพูดของคนถูกปลุกตอบไปอย่างไม่ได้ใส่ใจนักเพราะยังไม่ตื่นดี

     “ แปดโมงจะครึ่งแล้ว ฉันจะไปทำงาน นายก็ตื่นได้แล้ว มีเรียนไม่ใช่หรือไง แซนวิสอยู่บนโต๊ะ ถ้ามันเย็นนายก็อุ่นในไมโครเวฟสักครึ่งนาที ถ้าจะกินกาแฟก็อยู่ในตู้เย็นอุ่นไมโครเวฟเอาละกัน ฉันไปแล้วนะ แล้วก็อย่าหลับต่อนะเดี๋ยวก็สายอีก ฉันไปแล้ว...” ใส่มาเป็นชุดเลยทีเดียวเช้านี้ ไม่ตื่นให้มันรู้ไป

 

      จะว่าไปแล้วกิจวัตรยามเช้าของผมก็เป็นแบบนี้เสมอแหละครับ พี่เฮซองก็จะมาเรียกทุกเช้าไม่ว่าวันนั้นผมจะมีเรียนหรือไม่มีก็เหอะ บางทีมันก็น่าน้อยใจนะครับที่พี่เค้าจำตารางเรียนผมไม่ได้หรือไม่ได้ดูก็ไม่รู้ทั้งๆที่ผมอุตสาห์ติดไว้ในครัวตรงที่พี่เค้าทำกับข้าวเป๊ะ กะว่ายังไงเค้าก็ต้องเห็นบางละว่าวันนี้ผมไม่มีเรียน แต่ก็อีกเสมอและครับที่ทุกครั้งที่มาเรียกให้ตื่นก็จะมีอาหารเช้าคอยท่าอยู่ตลอด ถ้าวันไหนที่ผมมีเรียนเช้าพี่เค้าจะปลุกผมเร็วกว่านี้อีกนิดเพื่อจะได้กินข้าวแล้วออกไปพร้อมกัน สรุปแล้วพี่เค้าจำได้หรือจำตารางเรียนผมไม่ได้กันแน่....

 

      ลืมเล่าไปนะครับ ตอนนี้บ้านก็มีเราแค่สองคน เพราะว่าพ่อกับแม่ก็เสียหมดแล้ว จะว่าไปกันจริงๆผมกับพี่เค้าก็ไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกฮะ แม่ของพี่เฮซองเหงามากๆตอนที่พี่เค้าไปเรียนที่อเมริกาก็เลยไปรับผมมาเลี้ยง แปลกนะฮะที่พี่เค้ากลับไม่เคยรังเกียจผมซักนิด แถมออกจะรักผมมากซะด้วย อิอิ ความจริงคือแม่กับพ่อเสียไปเมื่อสามปีก่อนด้วยอุบัติเหตุ จึงทำให้ตอนนี้บ้านหลังที่เคยอยู่ถูกปิดตายแล้วเราสองคนย้ายมาอยู่คอนโดในโซลแทน ที่แรกพี่เค้าก็อ้างโน่นอ้างนี่ว่าบ้านเดิมมันไกลจากที่ทำงาน แถมไกลจากที่มหาลัยผมด้วยก็เลยย้ายมาอยู่ที่นี่ดีกว่า แต่ก็ไม่ยอมขายบ้านหลังนั้นไปด้วย ใจจริงพี่เค้าแค่อยากเดินหนีความทรงจำที่เค้าคิดถึงมากกว่า แต่ด้วยความที่พี่เค้ายังไม่กล้าที่จะทิ้งมันไปด้วย เห็นเข้มแข็งยังงั้นนะครับ ใครจะรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงข้างในของพี่เค้าเปราะบางแค่ไหน

 

      พร่ามมาซะยาว ขอต่ออีกหน่อยละกันนะครับ ผมรักพี่ชายคนนี้มากๆๆ มากจนมันเลยคำที่พี่เค้าขีดเส้นแบ่งเอาไว้ไปแล้ว มันน่าเจ็บปวดนะครับที่พี่เค้ายังอยู่เฉยอยู่ได้ ผมยังจำวันนั้นได้ดี วันที่ผมบอกรักพี่เค้าพร้อมกับจูบที่ผมจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต ทุกๆอย่างในตอนนั้นดูสับสนวุ่นวาย แต่กลิ่นของความรักที่เรามอบให้กันช่างหอมหวาน แต่ความหวานก็สิ้นสุดลง เมื่อพี่เค้าเอ่ยเพียงแค่คำนั้นออกมา...

      “ จิน พี่ขอโทษ แต่เราคือน้องที่พี่รักมากที่สุด “

       สิ้นคำนี้ ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากแต่ว่าความรู้สึกเหมือนพี่เค้ากำลังเดินหนีผมกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆวันเสาร์พี่เค้าจะหายไปแล้วกลับเข้ามาอีกทีตอนดึกมากๆ ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าพี่เค้าไปไหน แต่ผมก็ไม่มีสิทธิไปห้ามอะไรเลยเพราะเส้นที่พี่เค้าขีดไว้คือ ... พี่และน้อง

 

      ................................................................

      ................................................

      ........................

 

       ผมมักจะตื่นก่อนเค้าเสมอ ลุกมาพร้อมกับทำอาหารเช้าทุกวัน ใช่ว่าผมจะจำตารางเรียนของจอนจินไม่ได้ ผมจำมันได้ขึ้นใจด้วยซ้ำ แต่ที่ไปเรียกให้ตื่นทุกเช้าก็เพราะผมรู้จักหมอนั่นดีกว่าใครเพื่อน ถ้าวันไหนไม่ได้กินอะไรให้มันถูกเวลาละก็ได้นอนซมเพราะโรคกระเพาะกำเริบอีกแน่ๆ ก็เพราะเค้าคือน้องชายที่ผมรักมากที่สุดนิ...

 

      น้องชาย น้องชายที่รักมากที่สุด คำๆนี้มันคอยตอกย้ำให้ผมคิดอยู่เสมอ ทุกๆครั้งที่เห็นหน้าหัวใจของผมมันจะสั่นแต่สมองจะคอยย้ำว่าเค้าคือน้องชาย จูบในวันนั้นที่ผมไม่เคยลืม แม้มันจะเป็นเพียงแค่ความสุขช่วงสั้นๆ แต่มันก็ทำให้ผมนั่งอมยิ้มคนเดียวได้นานสองนาน แต่สุดท้ายแล้วคำว่า พี่ คือสิ่งที่ผมเลือก ถึงมันจะเป็นการทำร้ายทั้งตัวผมเองและตัวเขา  แต่มันคือสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุดที่ผมจะมอบให้เขาได้ สักวันเค้าจะเจอคนที่เค้ารักจริงๆและซึ่งคงไม่ใช่ผม แม้ในวันนี้ผมอาจจะก้าวข้ามช่วงเวลาที่เจ็บปวดมาได้ขั้นนึง แต่ผมก็ยังหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้สักทีหากวันที่จอนจินมีคนอื่นมาถึง

 

      น้ำตาของผมมันไหลย้อนกลับเข้าไปข้างในเสมอเมื่อเห็นรอยยิ้มที่เขามอบให้อย่างอ่อนโยน ท่าทางปกติของผมที่ต้องฝืนทำเพื่อให้มันดูเป็นปกตินั่นเจ็บปวดที่สุด แต่อะไรคงไม่เจ็บเท่าที่ผมเห็นน้องชายแสนรักต้องเจ็บปวด มันเหมือนเข็มนับพันด้ามที่ทิ่มแทงหัวใจจนมันกำลังจะหยุดเต้น รู้ทั้งรู้ว่าเขารักผมมากแค่ไหน รู้ทั้งรู้ว่าเขาคิดข้ามเส้นที่ผมขีดไว้ รู้ทั้งรู้ว่าคนที่ทำให้เค้าเจ็บปวดที่สุดคือผม แต่มันก็คือทางที่ผมเลือก ทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน นี่ผมกำลังหลอกตัวเองอยู่หรือเปล่า??

 

      สถานที่เริงรมณ์ยามค่ำคืนมักถูกเลือกเป็นที่ผ่อนคลายของผมเสมอ แต่ยิ่งก้าวเข้าไปยืนในที่เหล่านี้มากเท่าไหร่ ความเหงายิ่งเข้าแทรกมากเป็นทวีคูณ แอลกอฮอล์ทำให้ผมลืมความเศร้าได้จริงหรือ นารีก็เป็นส่วนหนึ่งเมื่อสิ่งมึนเมาเข้าปากไป แต่ยิ่งนับวันสิ่งเหล่ากลับทำให้ผมเจ็บมากขึ้นหลังจากตื่นขึ้นมาในวันใหม่ แต่นี่ก็เป็นทางเดียวที่ผมจะลืมความเจ็บปวดที่กรีดแทงหัวใจไปได้ชั่วขณะ   เมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่ที่ผมจะพ้นผ่านเรื่องเจ็บปวดเหล่านี้ไปได้สักที เมื่อไหร่กัน

 

 

--------------------------------The end of Intro Chapter-------------------------------