คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 2 :: หินลาวา = 100% [อัพครบ]
@Valdez, Alaska, USA
23.45 P.M
ลูกไฟลักษณะวงกลมหลากหลายสีสันส่องประกายสะท้อนไปทั่วทุกสารทิศในเมืองใหญ่ความแวววาวของสีสันหลากหลายเฉกสีพวกนั้นฉายสว่างออกท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาลที่ปกคลุมไปด้วยสีขาวสะอาดแทบทุกจุดในเมืองนี้
Valdez Alaska ได้รับการขนานนามว่ามีหิมะตกหนักสุดของสหรัฐอเมริกาถึงจะเป็นเมืองขนาดเล็กทว่ากับถูกโอบล้อมไปด้วยธารน้ำแข็งของภูเขา
Chugach เมืองนี้ส่วนมากอาชีพหลักเกี่ยวกับการประมงและธุรกิจสกีรีสอร์ทด้วยเหตุผลนี้ไงฉันถึงมาอยู่ที่นี่
เพราะธุรกิจ
เพราะมันหลีกเลี่ยงไม่ได้
การโปรยปรายของสิ่งหนึ่งที่เบาปลิวตกมาจากท้องฟ้าสาเหตุทำให้คืนอันหนาวเหน็บพอมีอะไรให้น่ามองขึ้นมาหน่อยซึ่งต่างจากเมืองร้อนอย่างสิ้นเชิง
แน่นอนบรรยากาศนอกอุณหภูมิติดลบแน่ถึงได้เกิดหิมะโปรยลงมาแบบนี้ถัดกันหลายชั่วโมงแล้วจุดสูงสุดของที่อยู่ของฉันมันสามารถเห็นได้ชัดเจนรอบทิศทางจะเรียกว่าเป็นที่ให้เห็นวิวหลักล้านก็ไม่แปลกอะไรเท่าไหร่นัก
ท่ามกลางอุณหภูมิข้างนอกติดลบทว่ากลับกันด้านในนี้มันอบอุ่นยิ่งเมื่อมีแก้วไวน์สีแดงรสชาติเยี่ยมการรันตีด้วยรางวัลระดับโลกมาให้จิบผ่อนคลายอีกทั้งยังอบอวนไปด้วยเทียนหอมกลิ่นโปรด
การแช่อาบน้ำนมโดยมีกลีบกุหลาบสีแดงล่องลอยเอาไว้เต็มอ่างถือว่าเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดสำหรับผู้หญิงใช้เงินเปลืองแบบฉัน
เงินเป็นตัวสำคัญในการทำแบบนี้เพราะนึกเสมอว่า เงินสามารถซื้อความสุขให้กับตัวเองได้
และฉันก็ได้ใช้มันซื้อความสุขแบบนี้มาเรื่อยด้วยอิทธิพลของคำว่าเงิน
นาทีที่ศีรษะวางกระทบกับผ้านุ่มเหมาะกับลำคอบนขอบอ่างส่วนลำตัวก็ยังแช่น้ำนมทำเอาความรู้สึกผ่อนคลายดีขึ้นมาคลายความเมื่อยล้าสะสมระหว่างวันลง
แกร็ก...
กระทั่งเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้นมาพร้อมกับการเคลื่อนตัวที่เงียบสงบแต่ก็ยังไร้ซึ่งประโยคเอ่ยพูดอะไรทั้งนั้นตอนนี้จึงมีแค่ความเงียบงันเกิดขึ้นเท่านั้นในตอนนี้
คนนี้รู้เวลา
คนนี้รู้หน้าที่ตัวเอง
และคนนี้ก็อยู่กับฉันมานานมาก
ด้วยการทำงานที่ค่อนข้างฉับไวรวดเร็วไม่ต้องให้เอ่ยหรือสั่งซ้ำแม้สักครั้งเดียวอีกอย่างคือมีมารยาทสูงรู้จักเวลาไหนควรผ่อนปรนเวลาไหนควรจริงจัง
ความเป็นมืออาชีพที่หาใครรู้ใจได้ไม่เท่าในระยะไม่กี่ปีที่ผ่านมาถือว่าคนนี้สอบผ่านมาตราฐานสูงของตัวฉันที่สุด
“ว่ามา”
การพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบและไม่ขยับตัวออกจากอ่างอีกทั้งยังหลับตาของฉันมันคือเรื่องปกติมากกว่า
การทำแบบนี้เป็นประจำวันในทุกวันที่มีเวลาทำให้อีกฝ่ายรับรู้และไม่ค่อยเข้ามาวุ่นวายนักหากเรื่องด่วนที่เข้ามาไม่ได้สำคัญ
แต่คงไม่ใช่กับตอนนี้แน่ๆ
“เรื่องงานที่ไทยมีปัญหาค่ะนายหญิง”
“จากใคร”
ทราบดีว่าการทำงานมันไม่ได้ราบรื่นเสมอไปหรอกอย่างน้อยๆ
ก็จะมีปัญหามาให้ปวดสมองมากกว่าเดิมหลายเท่าตัวและแปลกนะปัญหาจะเกิดขึ้นจากอีกฝ่ายมากกว่าฝ่ายของตัวเองเสียอีก
“นางแบบที่เป็นพรีเซ็นเตอร์ตัวหลัก”
“แทรีน่า?”
น่าสนใจขึ้นมานิดหน่อยหากเป็นเรื่องคนนั้น
รู้สึกอยากรู้จักมากกว่านี้
“ใช่ค่ะ”
“ยังไง”
เพราะอยากรู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไรถึงจะเคยได้ยินมาบ้างรับรู้ประวัติอะไรหลายๆ
บ้าง วีรกรรมอันแสบสาหัสของหล่อนที่ทำให้ทั่วทั้งวงการขยาดจะเกิดขึ้นกับงานปัจจุบันเช่นไรในทางกลับกันทำให้เกิดผลเสียมากหรือน้อยแค่ไหนจะได้คิดทบทวนอีกครั้งหนึ่ง
คำว่าธุรกิจ คำว่าลงทุก
คำว่าเม็ดเงินหากมันเกิดขึ้นจากสกุลเจอร์รีสไม่มีทางที่จะเอาคำว่ากำไรกลับมาไม่ได้ถึงแม้อีกฝ่ายอาจจะมีแบล็คหลังก็เถอะ
แค่อำนาจมันจะสู้กับมหาอำนาจได้ยังไงกัน
“วันนี้ทางนั้นส่งข่าวมาบอกว่าเธอไม่มาถ่ายงานตามแพลนที่กำหนดไว้
ปล่อยให้คนทั้งกองรอกว่าร้อยชีวิตพอผ่านมาตอนเย็นจึงค่อยให้ผู้จัดการมาบอกว่ามีธุระสำคัญมากและฝากขอโทษค่ะ”
“เด็กจัง...” เมื่อได้ยินแบบนั้นริมฝีปากของตัวเองกลับยกยิ้มขึ้นนิดๆ
ก่อนยกไวน์ขึ้นมาดื่มให้รสชาติผ่านกลืนลงลำคอ คิดไว้ไม่มีผิดว่าต้องเจออะไรทำนองแบบนี้เมื่อจะเลิกเสียทีกับการที่คิดว่าใหญ่
เด่น ดัง นามสกุลที่คนให้ความสนใจจะสามารถเป็นจุดศูนย์กลางทุกอย่างได้ “ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้”
“คิดว่าพ่อฉันใหญ่มั้งค่ะนายหญิง”
“คงงั้นมั้ง”
ผลเสียมันแค่เงินยิบมือของฉันแต่ชื่อเสียที่อีกฝ่ายแลกมานี้สิมันจะคุ้มเหรอหากสปอนเซอร์ยักษ์ใหญ่สัญชาติอเมริกาถอนตัวออกจากงานตัวใหม่ที่ทุ่มทุนกับบริษัทใหญ่ของไทยโดยมีนางแบบสาวแทริน่าเป็นพรีเซ็นเตอร์พร้อมทั้งทำการฟ้องร้องเกิดขึ้น
แค่นี้ก็สนุกแล้วสิ
“แต่ถ้าทางเราฟ้องจะเปิดทางให้ตะวันพิศาลทันทีเลยนะคะ”
“…”
“ธุระที่แทริน่ากล่าวอ้างคือการไปบ้านตะวันพิศาลค่ะนายหญิง”
“ยื่นฟ้องแล้วถอนสปอนเซอร์ออกซะ”
การตัดสินใจเด็ดขาดโดยใช้เวลาไม่กี่วินาทีทำให้อีกคนที่อยู่ในวงสนทนาเงียบลงก่อนโค้งตัวแล้วเดินจากออกไปอย่างเงียบที่สุดเหมือนเฉกเช่นทุกครั้งเพราะสายตาของฉันเห็นชัดเจนจากการสะท้อนเงากระจกภายในห้อง
ความเงียบเข้ามาควบคุมอีกครั้ง
ณ เวลานี้
การตัดสินใจยังไงก็ยังยืนยันในจุดมุ่งหมายของตัวเองอยู่แล้ว การทำงานที่มีเส้นสัญญากับตัวเองเสมอว่าจะไม่เอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัวไม่ว่ากรณีไหนทั้งสิ้นถ้าหากทุกอย่างมีทางออกเป็นของตัวเองอย่างน้อยๆ ความเด็ดเดี่ยวที่ตัวเองมีจะไม่กระทบเป็นวงกว้างมากกว่าเดิม
การเลือกครอบครัวแล้วทิ้งพนักงานร้อยพันของบริษัทตัวเองมันก็เกินเรื่องไปหน่อยฉะนั้นทางเดียวคือเลือกเดินตรงกลางถึงแม้จะสร้างความไม่พอใจให้คนนอกก็ตาม หากจะพังก็พังทั้งสองและถ้าหากจะได้ก็ได้ทั้งสองเป็นนี้ไม่ดีกว่าเหรอ นิสัยของคนเราที่ได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์มักแสดงออกต่างกันไปในตามแต่ละบุคคลจะแสดงออกมาให้เห็นจะไปในรูปแบบใดก็ตามทว่าหากเป็นแทรีน่าแล้วแค่มองก็รู้ว่าคนแบบนั้นจะแสดงอะไรออกมามีสิ่งเดียวจริงก็คือความโกรธเสร็จก็อารมณ์ร้ายระรานพาลโกรธคนอื่นไปทั่วไม่นานหล่อนก็จะได้พบกับคำว่าหายนะ
วงการบันเทิง สื่อสมัยนี้เชื่อมต่อถึงกันหมดเพราะแต่ละคนที่เข้ามาทำงานก็ร้อยพ่อพันแม่ทั้งนั้นเรื่องผิดใจกันไม่ชอบหน้ากันหรือแม้กระทั่งว่าเกลียดกันคิดเหรอว่าไม่มีแต่เพียงแค่ไม่มีใครแสดงออกมากกว่าเหตุผลก็เพื่อความอยู่รอดและก็เงินจึงก้มหน้ากัดฟันทำงานอย่างไม่ลืมหูลืมตาปล่อยปะเรื่องพวกนั้นเอาไว้มันก็แค่นั้นเอง
แต่หากวันหนึ่งคนที่เกลียดล้ม... ทุกคนพร้อมใส่กระจาย
ฉันอยากให้มันเป็นแบบนั้นมากกว่า
@Thailand
2 อาทิตย์ต่อมา
และวันนี้ก็มาถึงโดยใช้เวลาค่อยข้างรวดเร็วเอากา ช่วงนี้เป็นช่วงย่างเข้าหน้าร้อนของประเทศไทยที่ถือว่าอากาศจะร้อนสุดแต่ภายในสนามบินระหว่างประเทศกับคึกคักไปด้วยผู้คนเพราะภายนอกสภาพอากาศค่อนข้างแปลเปลี่ยนจากที่ร้อนมีแดดออกนาทีนี้กับมีฝนตกกระหน่ำอย่างแรง
“ชาร้อนค่ะนายน้อย”
“อืม”
ถ้วยชาที่ใส่ในถ้วยกระดากสีขาวขุ่นถูกมือเรียวส่งมาให้กับฉันโดยที่สายตาตัวเองกับโฟกัสไปยังบรรยากาศด้านนอกบานกระจกสูงสามารถมองเห็นทุกอย่างได้แบบชัดเจน มีเครื่องบินลำใหญ่จอดอยู่หลายคันท่ามกลางสายตาที่กระหน่ำลงจากท้องฟ้าเรื่อยๆ
การเดินทางครั้งนี้มีแค่ฉันและคนติดตามไม่ถึงห้าคนส่วนคนอื่นๆ ก็อยู่ในส่วนที่ถูกจัดเอาไว้เหลือแค่เลขาคู่กายเท่านั้นที่นั่งถัดจาดฉันไปหนึ่งเก้าอี้
“มาครั้งนี้พักที่ Blue home นายหญิงต้องการอะไรเพิ่มไหม”
“ไม่แล้ว”
เพราะฉันปฏิเสธไปจึงเข้าสู่สภาวะความเงียบอีกครั้งซึ่งภายใต้แว่นตาที่ตัวเองได้สวมใส่กลับมองไปอีกฝั่งหนึ่งซึ่งตอนนี้มีบุคคลตัวสูงสองคนกำลังจ้องมาทางนี้พร้อมกับพูดคุยกระซิบกัน
“คงเป็นนักข่าวค่ะ 2 อาทิตย์ที่ผ่านมาแทรีน่าจับจองหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์มาตลอดพอทางเราปล่อยข่าวว่าจะมาทำธุรกิจที่ไทยนักข่าวจึงพยายามหาข่าวตลอด”
“เชื่อมโยงกับข่าวแทรีน่าสินะแล้วได้บอกหรือเปล่าว่าฉันมาในฐานะไหน”
“ทราบค่ะ คนพวกนั้นไม่รู้ รู้แค่ว่านายหญิงมีหุ้นกับบริษัทที่ตัดสปอนเซอร์กับแทรีน่าเท่านั้น”
“โอเค” ให้คนพวกนั้นรู้จักฉันในนามไอรีนก็พอส่วนอื่นขอให้มันเก็บไว้ในส่วนอื่น ความจริงไม่ต้องใส่ใจก็ได้เพียงแค่ว่าภายภาคหน้าอาจจำเป็นต้องใช้สื่อพวกนี้ให้เกิดประโยชน์ขึ้นหน่อย จากการคาดการณ์ของตัวเองต้องได้ใช้งานแน่นอนแต่ไม่รู้ว่าเรื่องราวจะเป็นในทิศทางไหน “แล้วเรื่องให้ติดต่อสัมภาษณ์... เป็นยังไงบ้าง”
“ทางนั้นตอบตกลงค่ะนายหญิง”
“ดีอีกอย่างเรียกฉันว่าไอรีนได้แล้วเจเนียส ที่นี่ฉันคือไอรีน”
“ค่ะคุณไอรีน” ใช้เวลาต่อจากนั้นไม่นานฉันเดินออกมาจากสนามบินพอเห็นว่าฝนได้ทิ้งช่วงในการตกไปมากพอสมควรก่อนหน้าที่ไม่ออกมาเพราะไม่ชอบขับรถในช่วงฝนตกรอไม่นาน Audi R8 สีแดงก็จอดเทียบด้วยฝีมือของบุคคลหนึ่งเขากำลังลงจากรถก่อนโค้งให้ฉันเล็กน้อย “เจอกันที่ Blue home เลยนะเจเนียส”
แค่นี้รถก็ถูกขับด้วยฝีมือของตัวเองออกมาโลดแล่นบนท้องถนนที่ยังคงติดเหมือนเดิม ท้องฟ้ามืดครึ้มยิ่งทำให้ความไม่ชอบก่อเกิดจนแล้วจนรอดการขับรถจึงสิ้นสุดลงด้วยฝีมือตัวเองเพราะเลี้ยวแวะร้านกาแฟใหญ่แห่งหนึ่งจากสายตาสำรวจน่าพึ่งสร้างได้ไม่นานนัก เป็นร้านที่โล่งโปร่งแต่งสไตล์บ้านมีกลิ่นกาแฟหอมตีขึ้นมาตรงจมูกเมื่อเปิดประตูเข้าไปเยือนด้านในร้านกาแฟแห่งนี้
“สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ”
“อเมริกาโน่”
“ได้ค่ะ ทั้งหมด...”
ฉันเลือกจ่ายแล้วรอไม่นานก็ได้กาแฟมาแก้วหนึ่งในมือทางเลือกต่อมาคือไม่นั่งในร้านแต่จะนั่งโซนเอาน์เดอร์นอกร้านที่มีต้นสนสูงคั่นระหว่างโต๊ะให้ความส่วนตัว การนั่งในที่นี้เหมาะกับการดื่มกาแฟสูดกลิ่นไอดินไปด้วยแต่ถ้าไม่มีเสียงสนทนาหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังให้ได้ยินเสียก่อน
“คิดให้ดีก่อนตอบนะไอ้เวร”
“นัดมาเพื่อถามอะไรแบบนี้เหรอวะ”
เหมือนพี่น้องทะเลาะกันฉันไม่อยากยุ่งเท่าไหร่แต่ประโยคต่อมานี่สิทำให้ชะงัก
“จะทำอะไรคิดถึงลิลลี่หน่อย ลูกมึงอ่ะไอ้หิน”
ลิลลี่งั้นเหรอ?
หินงั้นเหรอ?
“…”
“ไม่อยากเจอเขาแน่เหรอวะ”
“…”
“ตกลงจบยังไงกันแน่ ไม่มีใครรู้เลยนะ”
"ถ้าตอนนั้นมันดี ตอนนี้จะมาไม่อยากเจอทำเหี้ยอะไร"
“…”
“เลิกเสือกเรื่องนี้ได้แล้วไอ้สัส มันควรจบตั้งนานแล้ว”
“จบหรือพึ่งเริ่ม?”
“มึงรู้อะไรมาเว”
แบบนี้อีกฝ่ายจะโกหกไม่ได้แล้วนะ ทางเดียวก็คือต้องพูดความจริงเท่านั้น
คนชื่อเวพลาดไปแล้ว
และฉันก็ค้นพบว่าตลอดเวลาตัวเองก็พลาดเช่นกันที่คอยให้เลอาสืบอะไรต่างๆ จากคนชื่อเวเพราะเขาคงรู้หมดแล้วถึงได้หาทางป้องกันทุกอย่างในช่วงหลายปีอีกทั้งยังย้ายที่อยู่ไปเรื่อยๆ ก็เพราะแบบนี้สินะ
ไม่ฉลาดเอาเสียเลยสำหรับคนชื่อเว
พลาดเพราะปากพล่อย
“...”
“อย่าคิดไม่บอกไม่งั้นได้ยำตีนจากกู”
“เออ กูรู้ว่ามึงอยู่ที่โน้นมึงทำอะไรบ้างแล้วมึงก็รู้หลีกเลี่ยงกับเธอ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไร?”
“แสดงว่ามึงตั้งใจทำสินะหิน กีดกันขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“มันควรเป็นแบบนั้น” ประโยคเฉยชาเล่นเข้าโสตประสาทการรับรู้ของตัวเองรู้ไหมประโยคนี้ทำเอาบรรยากาศที่ดีเหมาะสำหรับดื่มกาแฟจางหายลงไปในพริบตา แก้วกาแฟอยู่ตรงหน้าโดยมีดวงตาของฉันภายใต้แว่นตาจับจ้องไปคลาดสายตาไปไหนมองมันซ้ำๆ แบบนั้นเรื่อยๆ กระทั่งประโยคต่อมามันทำลายลง “หรือจะให้บอกลูกว่าแม่มีผัวใหม่”
“ไอ้หิน”
“นี่ไง ขนาดมึงยังรับไม่ได้แล้วคิดเหรอว่าเด็กแบบลิลลี่จะรับได้ ไม่มีทางหรอกมึงก็รู้ว่าลิลลี่เป็นยังไง”
หมายความว่าไง
“…”
“มันต้องทำแบบนี้”
“แต่วงกว้างที่มึงตีกรอบเอาไว้สุดท้ายแล้วมันไม่ได้อะไรเลยนะ”
“…”
“อยากให้มึงคิดข้อนี้ด้วยหิน อย่าคิดเพียงแค่ว่ากลัวลูกจะรับไม่ได้ว่าแม่ไปมีครอบครัวใหม่”
“…”
การเค้นยิ้มให้กับตัวเองโดยปราศจากคำอธิบายใดๆ เพราะมันจริงทุกอย่าง
“ว่าแต่เธอไปมีครอบครัวใหม่จริงๆ หรือมึงมโนเองไอ้หิน”
“ไม่รู้”
“ไม่รู้นี่หมายถึงปฏิเสธหรือว่าปัดส่งๆ”
“จะเอาอะไรนักหนาเว” เสียงหงุดหงิดอีกทั้งตอบปัดรำคาญไม่พอใจทำให้คู่สนทนาเงียบลง “เขาบอกกูเองให้คิดว่าไงล่ะ”
“เห้อปวดหัวกับเรื่องของพวกมึงว่ะ” ไม่ใช่การประชดนะแต่เป็นการใช้น้ำเสียงพร้อมทั้งถอดถอนลมหายใจที่แสดงถึงความเหนื่อยและเบื่อหน่ายมากจริงๆ หากคาดเดาไม่ผิดอีกคนที่เป็นคู่สนทนาจะเงียบไม่แสดงอาการอะไรออกมาทั้งนั้นเพราะไม่อยากให้ใครเข้ามารับรู้ความคิด “แล้วก็เบื่อการทำหน้าแบบนี้ของมึงด้วยหิน”
นั่นไง... เชื่อไหมล่ะ
ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษที่จะรับรู้เรื่องของคนอื่นได้ไปทั่วทว่ากับคนๆ นี้มันง่ายนิดเดียวเท่านั้น ความราบเรียบความนิ่งไม่ตื่นเต้นอะไรนั่นแหละคือจุดที่ควรมาร์กเน้นสีเด่นเอาไว้เลยว่าคนนี้มีแผนรองรับเอาไว้สำรองอยู่แล้วแต่จะเอ่ยออกมาหรือเก็บเอาไว้รับรู้เองมันเป็นอีกเรื่องหนึ่งซึ่งอยากในการคาดเดา
“…”
“แต่ดีหน่อยที่พาลิลลี่หลานรักมาอยู่ด้วยไม่ต้องไปๆ มาๆ ทัวร์อเมริกาเหมือนหลายๆ ปีที่ผ่านมาแล้ว”
“…”
“มีแค่นี้แหละที่กูรักมึงนอกนั้นอยากถีบลงเหว”
“แล้วถ้ากูพาลูกหนีมึงไปอีกอ่ะ”
“เรื่องนี้ไม่ต้องถึงกูเลยแค่แม่มึงคนเดียวมึงก็ตายห่าแล้วจ้ะ”
“กวนตีนเว”
“แต่จะว่าก็ว่าเถอะอีกเรื่องที่เกิดขึ้นมึงจะทำยังไง”
“เรื่องไหน?”
“แท”
“ให้แก้เอง” ไม่ต้องใช้เวลาคิดในการตอบน้ำเสียงเดิมก็เอ่ยขึ้นแต่ลดเสียงกว่าเดิมมากกว่าเนื่องจากเป็นที่สาธารณะควรเซฟนิดหนึ่ง “กูไม่เข้าไปยุ่งหรอกอีกอย่างปัญหาก็เกิดขึ้นมาจากตัวแทเองนะเว”
“ไหนว่าคุยๆ กันอยู่วะ”
“คุย ก็แค่คุยไม่ใช่ตัวรับแทนปัญหาทั้งหมดแล้วถ้าจะถ้าว่าจะเข้าไปเป็นสปอนเซอร์แทน JR หรือเปล่านั้นตอบได้เลยว่าไม่มีทาง”
“ไอ้หิน”
“ขนาดคุณลาแอลนักธุรกิจชื่อดังระดับโลกยังถอนออกแล้วกูจะเอาตะวันพิศาลไปเสี่ยงเหี้ยอะไรล่ะ จริงมั้ย?”
“ลาแอล?”
“ผู้มีอิทธิพลหญิงจากฝั่งตะวันตก เด็ดขาด น่าเกรงขาม ร่ำรวยแล้วก็เลือดเย็น มึงควรไปหาประวัติอ่านนะเว”
“…”
“อ้อ... ผู้หญิงคนนี้ไม่มีรูปภาพนะ ไม่รู้สิว่าหน้าตาจะสวยขนาดไหน”
“อะไรวะแล้วมึงอยากเห็นอยากเจอหรือเปล่าคุณลาแอลอะไรเนี่ย”
“ไม่ ไม่อยากเจอ”
เป็นประโยคเบาหวิวที่ดังก้องเข้ามาในการได้ยินของตัวฉันเอง ไม่อยากเจอ เล่นวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนพลอยทำให้ยกมุมปากยิ้มออกมาอย่างไม่แคร์ ลาแอลน่ะเหรอ...อืม
ผู้หญิงคนนี้สวยนะ
ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก
ผู้หญิงคนนี้เท่าทันคนมาหมด
และสุดท้ายผู้หญิงคนนี้ก็ร้ายสุดเช่นกัน
การกำจัดความของความร้ายกาจไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดตรงไหนหากใครเคยร่วมทุนก็น่าจะรับรู้ดีว่าคนๆ นี้ไม่ใช่เล่นๆ ขนาดระดับเดียวกันยังสามารถทำให้ร่วงตกลงมาได้เลยนับประสาอะไรหากจะต่อกรสู้เล่นๆ การเอาตัวเข้าไปเป็นตัวเล่นภายในเกมของเธอไม่ใช่เรื่องสนุกเท่าไหร่นักเพราะถ้าหากจบเกมส์ไม่ตายก็เจ็บหนัก
“โหดขนาดนั้นเชียว”
“ไม่รู้ดิ กูไม่เคยเจอนิ”
“พูดวกวนว่ะหิน มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย”
“มึงนั่นแหละเป็นเหี้ยอะไรไอ้สัส”
แล้วทั้งสองคนนั้นก็พูดเรื่องอื่นซึ่งมันไม่ได้มีความหมายอะไรกับฉันอีกเพราะเป็นเรื่องอื่นๆ ไร้ความหมายหากจะฟังอีกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับฉันไม่อยากสาระแนเรื่องคนอื่นชีวิตของตัวเองยุ่งยากขนาดนี้หากไปยุ่งคนอื่นไม่ตายเหรอ การเข้าไปยุ่งเรื่องคนอื่นบอกเลยเสียเวลาชีวิตมากนอกจากจะไม่ได้เรื่องอะไรก็ยังถ่วงชีวิตและความคิดอีกประเด็นหลักที่สามารถเห็นได้ทั่วไปเลยคือการอิจฉา มนุษย์เป็นบุคคลทำให้โลกยุ่งเหยิง ทำให้สิ่งต่างๆ ต่ำลงหรือมันไม่จริง
การกระทำของมนุษย์ใช่ว่าจะดีหมด ไม่มีใครขาวสะอาดเท่ากับเด็กไปได้ตลอดหรอกแม้กระทั่งตัวเด็กเอง การเติบโตคือการแต่งแต้มสีสันลงบนตัวนั่นเสมือนเป็นตัวเลือกที่จะเลือกแต่งสีขาวหรือว่าดำ อย่างฉันเองที่ไม่ได้ดีเด่นอะไรมากกว่าใครทั้งนั้นแล้วชีวิตก็ไม่ได้น่าอิจฉาด้วยซ้ำ การเลือกมองว่าชีวิตก็เหมือนเหรียญแต่เหรียญที่มองมันมีอยู่สามด้านด้วยกัน ด้านของตัวเองด้านของคนอื่นและก็ด้านที่ปลอมขึ้น
มันเป็นแบบนี้จริงๆ นะ
ไม่เชื่อก็ลองสังเกตดูสิว่าคนรอบตัวเป็นยังไง
“วันนี้กูไปหาหลานนะหิน”
“ถ้าบอกไม่มึงก็จะไปแล้วจะถามทำเหี้ยอะไร”
“ไม่กวนสักครั้งมันจะตายมั้ย”
“มึงอ่ะตายห่าแน่”
“กูตลอด กูที่เป็นพี่มึงเนี่ย”
“เลิกไร้สาระเถอะเว”
เสียงถกเถียงกันดังขึ้นแล้วก็จางหายลงไปเรื่อยๆ กระทั่งกลับมาเงียบกว่าปกติได้ การได้นั่งดื่มกาแฟใช้เวลากับตัวเองไปเรื่อยจวบจนเป็นที่พอใจก็ถึงเวลากลับ ความจริงแล้วฉันต้องการกลับทีหลังสองคนนั้นต่างหากแล้วก็เป็นแบบนั้นแบบที่เป็นความต้องการของตัวเองใช้เวลาเดินจากร้านกาแฟมายังรถใช้เวลาไม่นานนักก่อนเท้าจะหยุดลง
มีข้อความหนึ่งโชว์ขึ้นท่ามกลางสายตาของฉัน
ข้อความจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่สาว
และก็เป็นข้อความที่ฉันเลือกไม่ตอบและก็ไม่สนใจมัน นิ้วมือเคลื่อนกดสลับแชตไปยังอีกแชตหนึ่งซึ่งถูกใช้งานบ่อยกว่าใครทั้งนั้น
J CHAT
LL[ll]: สืบรายละเอียดทุกอย่างของลลิสา ตะวันพิศาล
LL[ll]: ขอด่วน
J: รับทราบค่ะ
พึ่งเห็นช่องโหว่ของตัวเองในรอบหลายปีที่ผ่านมาซึ่งมันเป็นความผิดพลาดของตัวเองอย่างไม่ต้องไปโทษใครได้เลย รู้ตัวว่าแม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยตัวเองรับรู้หมดทุกอย่างทว่ากับเรื่องหนึ่งซึ่งอยู่ในบทสนทนาของสองคนนั้นทำให้ฉันกังวลว่าอาจมีเรื่องหนึ่งหรือหลายเรื่องที่ยังไม่รู้
สำหรับลิลลี่ฉันเองรู้ทุกเรื่อง
ฉันต้องการรู้ทุกเรื่อง
“ไอ้เหี้ยดีนะที่กุญแจไม่หายไอ้สะ...”
น้ำเสียงทุ้มที่ค่อนข้างเป็นเอกลักษณ์จนโสตประสาทของฉันคุ้นเคยแยกเสียงได้ถึงแม้ไม่ได้เจอหรือพูดคุยกันเลย ประโยคนั้นยังเอ่ยพูดไม่จบแบบสมบูรณ์กับต้องมาหยุดลงเมื่อฉันและเขาสบสายตากัน ระยะห่างของพวกเราไม่มากเพียงแค่สามก้าวก็ชิดกันแล้วงั้นแสดงว่ารถคันสีขาวจอดข้างกับรถฉันก็คือรถเขาสินะ
โลกกลมหรือเวรกรรมกำลังจะวนเกิดอีกรอบกัน
อย่างหลังน่าจะใช่กว่า
“มึงหยุดทำเหี้ยอะ.... ไอ้เหี้ย...”
ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากคนเรือนผมสีแดงอ่อนเข้ากับนัยน์ตาสีดำขลับคู่นั้น
กระทั่ง... เขาเดินผ่านฉันไปราวกับไม่มีตัวตนหลงเหลือเพียงแค่กลิ่นน้ำหอมล่องลอยตามลม
ความคิดเห็น