คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #55 : [Drabble] Congratulations hyung (Dongho x Daehwi)
[Drabble] Congratulations hyung
Dongho x Daehwi
ไฟสว่าทั้ที่วระปิ เวลาล่วเลยเ้าวันใหม่ ทั้ที่วระนอนแ่ลับลืมาื่น มาส์ที่ถูทิ้ไว้บนใบหน้านแห้และไม่มีวี่แววะเอาออ มือเล็ถือโทรศัพท์มือถือแล้ว้อมันอยู่นาน
NU’EST
ื่อที่อยู่รหน้าทำให้ผมเม้มริมฝีปา ผมึมาส์ออแล้ววาโทรศัพท์ล ผมลุึ้นนั่ถอนหายใแล้วเินเอามาส์ไปทิ้ ริ ๆ มันไม่ใ่เรื่ออะไรที่ผม้อัวลเลยถ้าหา …
ถ้าหาผมไม่ิถึเา
เฮ้อ
ผมถอนหายใออมาอีรั้ ะไม่เอหน้า็เป็นไปไม่ไ้ในเมื่อผมเป็นพิธีร ผมเป็น MC รายารวันนี้ ผมอยาเอมินฮยอนฮยอ ผมอยาเอทุน แ่ … ผมะทำยัไไม่ให้ผมประหม่าเวลาเอเา
โฮฮยอือนที่ผมลัวั้แ่แรเห็น
และ็เป็นเาอีนั่นแหละที่ทำให้ผมประหม่าทุรั้เวลาเอ
และ็เาอีเ่นันที่ทำให้ผมนอนไม่หลับในืนนี้
ผมไม่ไ้ไม่อยาเอนะ แ่เป็นเพราะผมอยาเอมา่าหา ผมไม่รู้ว่าผมวระแสสีหน้าออไปยัไ ผมะพูำว่าอะไร หลายอย่าเิึ้นในวามิอผม ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเ้าหน้าแทอมินฮยอนฮยอ แล้ว็ปิมันล
มินฮยอนฮยอะ่วยอะไรผมไ้ไหมนะ ะทำให้ผมไม่ประหม่าเวลาเอโฮฮยอรึเปล่า ผมไม่แน่ใ้วย้ำว่ามินฮยอนฮยอะรู้ถึวามรู้สึที่ผมมี่อโฮฮยอไหม
อ๊า! หัวผมะระเบิอยู่แล้ว
อยาเอ็อยา
แ่ันทำัวไม่ถูนี่สิ
ผมวระนอน ใ่แล้ว อีแฮวี! นายวรนอนะ!
เ้าแล้วรับ เ้าที่แสนสใสมา ๆ เลยแหละ ผมมอนาฬิาที่มันปลุผมแล้วแทบะปามันทิ้ ผมพึ่นอนไปไม่นานเอนะ เอาเถอะวันนี้วันสำั ทั้ ๆ ที่รู้ว่าารอัรายารทีมานะเรียมเสื้อผ้าให้ใส่อยู่แล้วแท้ ๆ แ่ผม็ยัหมุนัวอยู่หน้าระและิว่าะใส่เสื้อัวไหนี …
นายมันบ้า อีแฮวี!
โอเ ผมไุ้ใส่แล้ว มัน็แุ่ธรรมาุหนึ่เพราะยัไผม็้อไปเปลี่ยนอยู่ี ผมออาบ้านไปึ้นรถเพื่อรไปยัสถานที่อัรายารในวันนี้้วยหัวใที่เ้นึั เสียแ้เือนโทรศัพท์ัึ้น ผมหยิบึ้นมาเปิอ่าน็พบว่าเป็น้อวามามินฮยอนฮยอ
‘แล้วเอันนะ แฮวีอ่า’
แล้วเอันนะ
แล้วเอัน
เอัน
อืม … ผมไม่ประหม่าเลย ไม่เลยฮยอ ไม่เลย เหื่อที่มือผมไม่ไ้ออเลย ไม่เลย
วามริที่ผมเอมันไม่ไ้น่าัวลอย่าที่ผมิ เรา่า็วุ่นอยู่ับหน้าที่อัวเอ ผม้อท่อสริป์และพูุยับ MC ู่อผม ส่วนพวฮยอ็อยู่ในห้อแ่ัวและอัเพลอยู่้านนอในะที่ผมอยู่้านใน ในทาลับันถ้าผมไ้อยู่้านอ พวฮยอ็ะไ้พัอยู่้านใน ฟัูเหมือนะไม่ไ้เอันเลยใ่ไหมรับ แ่อะไร็เิึ้นไ้เพียแ่มีมินฮยอนฮยออยู่
“แฮวีย่า ไฟ์ิ้” มินฮยอนฮยอะโนออมาเมื่อเห็นผมเินผ่าน ผมส่ยิ้มลับไปให้และเห็นมินิฮยอโบมือทัทายผม ผมทำปาู๋ามปิเวลาที่ผมเอมินิฮยอลับไปให้ วามสัมพันธ์อพวเรายัีอยู่เสมอมาและลอไป ผมหยุยิ้มแล้วหน้าเื่อนเล็น้อยเมื่อเห็นโฮฮยอำลั … มอมาที่ผม
“โฮฮยอ ไฟ์ิ้!” ผมบอออไปเมื่อสายาอเราสบเ้า้วยัน โฮฮยอยิ้มให้ผม่อนะำมือนั้นึ้นมาูเป็นท่าไฟ์ิ้ ..
หล่อะาย
อยาะละลายลไปรนี้
ผมรีบเินออารนั้นทันที ไม่ไ้หนีนะ แ่เิน
อ๊า! โฮฮยอยัอบทำให้ผมเินไ้ลอ ฮือ ารแอบอบใรนี่ไม่่อยีเท่าไหร่เลยนะรับ โยเพาะเวลาที่เรา้ออยู่ใล้นนนั้น
ผมมอสริป์ที่มีรายื่อผู้เ้าิในวันนี้ ยัไ็้อเอ ็้อไ้ใล้ิ ผมน่ะ … อยาบอยินี้วยนะรับับโฮฮยอ้วยปาอผมเอ แ่ผมไม่แน่ใว่าผมะล้าพูออไปรึเปล่า
สิ่ที่ผมแสออมันูปิมาในสายานทั่วไป มีไม่ี่นหรอรับที่รู้เรื่อนี้ แ่็ไม่มีใรแวผมหรอนะ ็วามรู้สึแอบอบใรสันมันไม่วระโนเอามาล้อหรือแวเลยสันิ วระ่วยันมาว่า อ่า...ผมหมายถึว่า ่วยให้ผมหายเินอะไรแบบนี้ อย่าเ่นอนนี้ไรับ
ผมยืนมอสเอรุ่นพี่นิวอีส์อยู่้านล่า เสียที่มีเสน่ห์ ท่าเ้นสุแ็แร และสายาิล้อที่ทำให้ผมรู้สึเหมือนโนิที่หัวใ อ่า … ที่ผ่านมาผมไม่ไ้มอนอื่นเลยสินะนอาโฮฮยอ เายัเป็นนที่าริสม่าที่สุที่ผมเยเอ สีผมอเาในอนนี้ ผมว่ามันเ้าับเามาเลยนะ เาูหล่อไปอีแบบเลย ใบหน้าใสที่ไม่มีไรหนวเหมือน่วแรที่เอัน็ทำให้เาูอบอุ่นึ้น เหมือนหมีเลยรับ
ุหมีอผม
ผมสะบัหัวไล่วามิเพ้อเ้อออไป ุหมีอะไรัน นั่นโฮฮยอ ผมสูลมหายใเ้าลึ ๆ ทำเป็นหยิบสริป์ึ้นมาอ่านไล่วามิเหล่านั้นออไป เมื่อถึเวลาผม็เินึ้นไปอยู่ลาเวที เรียมประาศะแนน และเมื่อผมออมา็เป็นอย่าที่าเอาไว้ เพียไม่ี่วินาทีที่ผมแสออว่าไม่มีอะไรผิปิ็ริ แ่ในหัวผมลับีันให้ยุ่
ผมมอโฮฮยอที่ยืนหอบในะที่ฮยอนอื่นำลัล่าวอบุแฟนลับ ทำไมถึไู้เท่แม้แ่ยืนหายใเย ๆ นะ ผมละสายาเมื่อฮยอล่าวอบุแฟนลับบล ผมไม่ิมาและพยายามทำัวเป็นปิ ผม้อไปแสวามยินีับฮยอ้วยัวอผมเอ ผมทัมินฮยอนฮยอ ผมทำปาู๋ใส่มินิฮยออย่าเยิน ผมไม่ทันไ้พูอะไรับอาร่อนฮยอเพราะเา้มอบุแฟน ๆ อยู่ ผมเินเลยไปอฮยอนฮยอามปิ และพลันสายาอเา็หันมาเห็นผม เราเินเ้ามาอันเพื่อยินีับราวัลที่ไ้รับ
ทุอย่าเิึ้นอย่ารวเร็ว ผมำไ้ว่าผมอฮยอนฮยอแล้วเินมาอโฮฮยอ มือ้าหนึ่อผมอยู่บนลาไหล่ว้าอเา ส่วนมืออี้าที่ถือไม์อยู่็อยู่้านหลัอโฮฮยอ ใ่! ผมบบ่าฮยอเบา ๆ ้วย แล้วผม็รีบเินามา หน้าผมร้อนยิ่ว่าอนเป็นไ้เมื่อนึถึ่วเวลานั้น ผมับแ้มทั้สอ้าอัวเอในห้อแ่ัว ผมว่าผม็ทำไ้เหมือนันนะ ผมแสวามยินีับโฮฮยอไ้โยไม่ประหม่า้วยล่ะ แถมผมยัอโฮฮยอ้วย ...อ๊า! เินะมั
ว่าพวฮยอะเ้ามาในห้อแ่ัวผม็เ็บอเรียมะออไป รอยยิ้มอฮยอทั้ห้านนั้นสใสมา ๆ สใสนผมรู้สึสว่า้าไปหม ผมมอเห็นรอยยิ้มที่แสนใีอโฮฮยอ รอยยิ้มภูมิใที่มอไปยัถ้วยราวัลนั้น นผมเอ็อยิ้มามไม่ไ้
“ฮยอ!” ผมเินเ้าไปแะไหล่อโฮฮยอแล้วทัึ้น
“โอ้! เป็นยัไ สบายีนะ”
“ยินี้วยอีรั้นะรับฮยอ”
“อื้อ อบุนะ แฮวีย่า”
“ยิ้มนาหยีหมแล้วฮยอ” ผมแล้แวแ่โฮฮยอทำแ่เพียหัวเราะ ฮะ ๆ ๆ ลับมาให้
“ลับี ๆ นะ”
ลับี ๆ นะ ำสั้น ๆ ่าย ๆ ไ้ใวามพร้อมับมือหนาอเาที่ีลบนบ่าผมัอั้ … ผมยืนระพริบา้วยรอยยิ้มที่แสนมีวามสุ ถึแม้โฮฮยอะีแรไปสัหน่อย็เถอะ ผมว่าผมมีวามสุแล้วล่ะ ลับี ๆ นะ
E N D
ความคิดเห็น