คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : [OS] And I’m Here (Minhyun x JR)
[OS] And I’m Here
Minhyun x JR
2018.08.09
01 : 20
วันี ๆ ที่ไ้อยู่พร้อมหน้าัน 5 น วันที่แสนมีวามสุและเป็นวันพัผ่อนที่สุแสนะผ่อนลาย หลัทานมื้อเย็น้วยัน เล่น้วยัน พูุยถึเรื่อราวที่เิึ้นใน่วนี้้วยัน อย่าที่ใร ๆ ว่าไว้ว่าวามสุมัผ่านไปเร็วเสมอ หลัาทุนอวยพรวันเิเาเสร็่า็ลับห้ออัวเอไปนอนเอาแรเพื่อทำานในวัน่อไป
ฮวัมินฮยอนนั่มอเพื่อนร่วมวนสนิท สนิทนิที่ว่า ืนนี้เา้อนอนร่วมห้อับนนนี้ให้ไ้ ิมเอาร์หรือหัวหน้าวนเ่ฮยอน ที่เอาแ่นั่เล่นเมในโทรศัพท์มือถือมาว่าหนึ่ั่วโม ไม่รู้ว่าเมในโทรศัพท์มันมีีว่าเามานัหรืออย่าไร เล่นเียบ ๆ ไม่ไ้้วยนะ ้อส่เสียอุทานำหยาบออมาเป็นระยะ ๆ ็เ้าใว่าหัวร้อน แ่เา็หัวร้อนเหมือนัน !
มินฮยอนทิ้ัวลบนันุ่ม ฮยอนไม่ไ้ว่าอะไรเพราะมัวแ่สนใเมในมือ โนอาที่ไม่รูู้่ ๆ โผล่มาาไหน็ร่วม้วยับเา เอาาเยัฮยอนอี้านมูสีำลับมาถูผมอมินฮยอนที่ถูสระนสะอาสะอ้าน มินฮยอนหน้ามุ่ยแล้วลุึ้นนั่
“โนอา มานี่” เรียโนอาพร้อมบมือให้เินมา โนอาทำเพียยัิ้วแล้วหลับาลบนันุ่ม
หนอย~~
เี๋ยวะโมยไปให้พีู่ิน อยู!
เมื่อทำารู่เ้าหมาี้อ้อนแล้วเา็ลุึ้น ไม่ไ้ะไป่อวนอะไรฮยอนหรอ ลุึ้นไปอุ้มเ้าหมาออไปนี่แหละ
ันั้นเป็นอเรา!
โนอาพ่นลมหายใอย่าไม่พอใ่อนะเินเ้าห้อพี่ให่อวไป ะไปฟ้อพ่อล่ะสิ แ่เาไม่ลัวหรอเอาเลย! ฟ้อเลย!
มินฮยอนรู้สึัวเอำลัเป็นบ้าที่ไปทะเลาะแล้วพอหันลับมามอฮยอน็เห็นรอยยิ้มที่เาอบที่สุที่มอมาที่เา่อนแล้ว อีทั้ในมืออฮยอน็ไม่ไ้เปิเมนั่นไว้อี้วย หน้าอโทรศัพท์มือถือที่ับสนิทบ่บอว่าเ้าัวะหยุเล่นแล้ว
“ไปทะเลาะับโนอาทำไม”
“็อยานอนันายนเียวนิ” มินฮยอนอบลับพร้อมทำหน้ามุ่ย
“เป็นบ้าเหรอ ฮ่าๆๆๆ” ฮยอนหัวเราะพลาส่ายหัว่อนะลุึ้นยืน
“ะนอนไหม” ฮยอนถาม
“นอนสินอน”
“ั้นเี๋ยวไปเอาหมอนับผ้าห่มมาให้”
“เอามาให้ทำไม”
“็ในห้อไม่มีที่แล้ว นอนโฟาไปละันนะ แ่ืนเียวเอ” มินฮยอนระพริบาปริบ ๆ ให้ับำพูทีเล่นทีริอฮยอน เาไม่ไ้ะลับมาเพื่อนอนโฟาสัหน่อย
“พื้นที่นิเียว็นอนไ้” มิยฮยอนเถีย
“ั้นเี๋ยวเราานอนโฟา นาย็นอนในห้อไป” ฮยอนบอพลาทำท่าะไปหยิบหมอนับผ้าห่มมาริ ๆ
“ไม่ิ” มินฮยอนรั้ ว้า้อมือเล็ไว้ทัน
“แล้วะเอายัไ”
“็นอน้วยันไ” มินฮยอนบอ
“ห้อมันร นายนอนไม่ไ้หรอ ทำไมไม่บอ่อนล่ะว่าะมา” ฮยอนแอบบ่นนรหน้าที่ไม่ยอมบอ่อน ในห้ออนนี้มีแ่เสื้อผ้าับออีมามายที่วาระเะระะเ็มห้อ
“ห้อรแล้วนายนอนไ้ยัไ”
“็นอนแบบร ๆ ไ นี่ เราไม่ไุ้ายรัวามสะอาแบบนายนะ” ฮยอนว่า
“เรานอนไ้” มินฮยอนยืนยัน
“ไ้็ไ้” ฮยอนไม่้านอี่อไป เินนำนัวโว่าเ้าไปในห้อนอนที่บันี้เ็มไป้วยเสื้อผ้าระเะระะอย่าที่เ้าัวบอไว้ ้าวอที่ยัไม่ไ้เ็บให้เป็นที่ถูวาอยู่บนพื้น มีทาเินเล็น้อยพอให้เินไปที่เียไ้
“ทำไมไม่เ็บห้อ”
“เ็บแล้ว แล้วมัน็รอีแล้ว” ฮยอนบอ ริ ๆ มันไม่รนานี้หรอ แ่พอไปทำาน ไป้านอ็ไ้อิไม้ิมือมา พอลับถึห้อ็เหนื่อยเลยเอาวาไว้ วาไปวามา็เยอะนรไปหม
“ไม่ไ้แะูเลยสินะ” มินฮยอนบอ่อนะหยิบถุถุหนึ่ึ้นมาเปิู
“เสื้อ” มินฮยอนบอ่อนะหยิบอีถุมาู “าเ”
“พอแล้ว ๆ ะนอนไม่ใ่เหรอ” ฮยอนท้วพลาึถุออามือมินฮยอน
“เี๋ยวเราทำให้” มินฮยอนพูึ้นทำเอาฮยอนเลิิ้วถาม
“็ทำวามสะอาห้อไ เ็บอพวนี้แป๊ปเียวเอ” มินฮยอนบอ
“ไม่ใ่อนนี้ มินฮยอน” ฮยอนบอ่อนะันหลันัวโไปที่เีย
“ะไม่อนนี้ไม่ไ้ฮยอนอ่า” มินฮยอนหันมาบอนัวเล็
“ไปูาร์ูนรอ เี๋ยวเราเ็บให้” มินฮยอนยืนยันำพูเิม ฮยอนถอนหายใแ่็รู้ีแ่ใว่าเรื่อทำวามสะอาันรัวามสะอาเท่าีวิไม่ไ้ ริ ๆ มัน็แ่เ็บอละนะ
“ั้น็...เ็บ้วยัน” ฮยอนบอแล้วลมือเ็บถุใส่เสื้อผ้าที่วาอยู่บนพื้น เ็บล่อใส่เม้า ใส่แผ่นเม เ็บลัหนัสือาร์ูนและอีมามายที่ะเ็บ มินฮยอนเอ็่วยเ็บอให้เ้าที่นในห้อมีพื้นที่เินและโล่ึ้นว่าเ่า
“แ่นี้็เรียบร้อยแล้ว” มินฮยอนบอพลาส่ยิ้มให้ฮยอนที่ยืนมอห้อเป็ยระเบียบ้วยรอยยิ้มา ๆ
“เห็นไหม ไม่นานเลย” มินฮยอนพู่อแ่อีฝ่ายลับยืนนิ่่อนะ่อย ๆ ้มหน้าล
“เป็นอะไร” เอ่ยถามนัวเล็ทีู่่ ๆ ็ูเหมือนะนละอารม์ับเมื่อรู่
“เปล่า” ฮยอนอบเสียเบา่อนะเยหน้าึ้นมาส่ยิ้มให้ เปล่าแปลว่า มีอะไร มินฮยอนรู้ เาเรียนมา
“ฮยอนอ่า” มินฮยอนเรียอีนเอาไว้พลาเอื้อมมือไปับ้อมือเล็ไว้หลวม ๆ
“นอนเถอะ ่วไม่ใ่เหรอ” ฮยอนบอ
“มีอะไรรึเปล่า” เอ่ยถามอย่าเป็นห่ว
“ไม่มีอะไรหรอน่า ิมา” นัวเล็อบพลาส่ยิ้มให้ เป็นรอยยิ่มที่เห็นไ้ัว่าฝืน อยู่้วยันมานานแ่ไหนแล้วทำไมถึะไม่รู้ว่านรหน้าอบเ็บอะไรไว้ับัวนเียว ไม่่อยพูอะไรออมาหรอ
“อะไรที่เป็นเรื่ออฮยอน เรา็ิหมแหละ”
ฮยอนมอหน้านัวโว่าที่มอมา้วยสายาริั และรู้ีว่านัวโำลัาั้นเาทาสายาอยู่ โหมามั้าี๋ ๆ แบบนั้นน่ะ
“เลี่ยน” ฮยอนบอ่อนะสะบั้อมือแล้วเินหนีึ้นไปนอนบนเีย
“เลี่ยนแ่็ริในะ แถมริั้วย” มินฮยอนบอแล้วเินามึ้นไปบนเียนั่ล้า ๆ นัวเล็ที่นั่หน้ามุ่ย
“เฮ้อ” นัวเล็ถอนหายใออมา่อนะับมือหนาออีฝ่ายเอาไว้ มือหนาที่แสนอบอุ่น ไม่ว่าะอนไหนหรือเมื่อไหร่็ยัเป็นมือหนาที่ให้วามอบอุ่นแ่เาอยู่เสมอ
“ฮยอนอ่า” มินฮยอนเรียอีรั้เพื่อาั้น ฮยอนที่เอาแ่ับมือเาพลาบีบไปมา
“เรา็แ่ิว่า...” ฮยอนเว้นวรร่อนะเม้มปาแล้วพู่อ “อนที่มีมินฮยอนอยู่…”
มินฮยอนเียบ ฮยอนเียบ มีเพียเสียแอร์อนิั่นที่ส่เสียพร้อมทำาน
“่ามันเถอะ” ในที่สุฮยอน็พูออมา่อนะล้มัวลนอนแล้วลุมผ้าห่มผืนหนานถึอ
“แล้วอนนี้ไม่มีมินฮยอนอยู่เหรอรับ” มินฮยอนว่า่อพลาหันมอนัวเล็ที่นอนหันหลัให้ ฮยอนระพริบาพลาิาม่อนะหันมานอนหายสบาับมินฮยอนที่มออยู่่อน
“มีสิ ถ้าไม่มีนาย็ลับไปแล้วแหละ” ฮยอนว่า
“นี่ ิถึัน็แ่พูออมา ไม่เห็น้อทำหน้าเศร้าเลย” เปลี่ยนบรรยาาศึม ๆ ให้ลายเป็นวามวนโอ๊ยบับฮวัมินฮยอน โนฝ่ามือเล็ฟาเ้าลาหลััป้าบ
“ใระไปิถึนาย เพ้อเ้อ!” ฮยอนว่าพลาย่นปานน่าับบีบ แ้มป่อ ๆ เาเ้าัวยิ่ป่อึ้นมาว่าเิมนน่าับฟัไปหม
“ฮยอนไม่ิถึเรา็ไ้ เพราะเราะิถึฮยอนเอ” พูบ็้มลหอมแ้ม้ายวานนัวเล็ไม่ทันั้ัว
เสียอู้อี้พร้อมมือะเียะายที่ะผลันัวโว่าออไป แ่็ูเหมือนวันนี้มินฮยอนะไม่ยอมเา่าย ๆ มือหนาับ้อมือเล็ทั้สอ้ารึไว้้าหมอน หลัาหอมแ้ม้ายวานหนำใ็เยหน้าึ้นพร้อมอมยิ้มเ้าเล่ห์
“เราิถึฮยอนะายอยู่แล้ว”
“นี่! มินฮยอน เราไม่เล่นนะ!” เสียแ้ว ๆ อย่าับลูแมวที่พยายามิ้นลุลัใ้ร่าำยำ
“แล้วใรว่าเราเล่น เราเยเล่นับฮยอน้วยเหรอ เราว่าเราริัทุเรื่อนะ”
“นอนมินฮยอน นอน!” ย้ำอีรั้ว่าืนนี้เราะแ่นอน้วยันเท่านั้น ไม่มีารล่วล้ำแบบนี้!!
“ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียหัวเราะฮ่ะ ๆ ๆ ๆ แบบบับอฮวัมินฮยอนัึ้น่อนะลมานอนบนที่อัวเอ
“เราหยอเล่นหรอน่ะ”
“ไอ้บ้า” ฮยอนหันมา่า่อนะลุึ้นนั่พิหัวเียามมินฮยอน
“มานี่มา” มินฮยอนอ้าแนรอให้นัวเล็บลมาที่อ ฮยอนเลื่อนัวเ้าไปบอย่าว่า่าย มือหนายึ้นลูบไล้ผมนุ่ม่อนะูบลบนลุ่มผมลิ่นหอม แมพูลิ่นที่เาอบ อบั้แ่วันนั้นและนวันนี้็ยัอบอยู่
“วันนี้วันเิเรานะ” มินฮยอนพู ฮยอนพยัหน้ารับรู้่อนเอ่ยอบ
“็แฮปปี้เบิร์ธเย์ไปแล้วไ”
“อบุรับ แ่ว่า มีเพลมาร้อให้ฟั ไม่รู้ว่าอยาฟัรึเปล่านะ แ่อยาร้อให้ฟัริ ๆ” มินฮยอนบอพลาลูบลุ่มผมนิ่มไป้วย ฮยอนนิ่ไม่อบอะไรเป็นารรอให้อีฝ่ายเริ่มร้อไห้
“ำไ้ไหมว่าวันเิฮยอนเรา็ร้อเพลให้ฟัผ่านทาโทรศัพท์” ฮยอนพยัหน้ารับรู้อีรั้
“ราวนี้เราะร้อเพลที่ … ที่มัน … มันแทนสิ่ที่เราะบอฮยอน”
“ร้อเถอะ เราะฟัเอ”
“And I’m here just, just like
I used to be
We were here in old days,
with you, with me”
ำร้ออมินฮยอนที่ไร้เสียนรีประอบ แ่มันับเป็นวามทรำที่ฮยอนำไ้ี ถึแม้เพละเป็นภาษาอัฤษที่เ้าัวไม่ถนั แ่ำไ้ว่าเยเปิหาวามหมายอเพล้วยัน เพลประอบีรี่ส์เรื่อ็อบลินที่อบู เพล And I’m Here
“All my fears have gone
when you whisper to me
No matter how near or
far apart, apart”
และท่อน่อไปที่ทำเอาหัวใฮยอนอ่อนยวบ ท่อนที่ยัำไ้ีว่าุิมยอฮีึ้นเสียสูเพื่อสื่อวามหมายอเพลออมาให้ีที่สุ วามหมายที่มินฮยอนอยาะสื่อ อยาะบอว่าเาะอยู่ที่นี่เพื่อปป้อ … มินฮยอนะอยู่รนี้
“When you feel so lonely,
I’ll be here to shelter you
When you feel so lonely,
I’ll be here, here for you”
มินฮยอนส่เสียร้อในท่อนทำนอที่ไพเราะ่อนะร้อ่อ้วยำร้อที่มีวามหมาย ำร้อที่ถูประพันธ์ึ้นอย่าามรับับเสียเปียโนที่ถูบรรเลอย่าไพเราะ น้ำเสียอมินฮยอนที่ยันุ่มละมุนและน่าฟัยิ่ว่าสิ่อื่นใ ถึแม้ะเยบ่นว่าน่ารำามาแ่ไหน แ่็ปิเสธไม่ไ้เลยว่า … เาิถึมินฮยอนมาที่สุ ฮยอน ลีเอร์ที่อยเป็นห่วทุน แ่เมมเบอร์ที่อยู่้วยันยัสามารถูแลในระยะที่มอเห็น แ่สำหรับมินฮยอนแล้ว ใน่วเวลานี้ เาไม่สามารถมอเห็นและรู้ไ้ว่าอีฝ่ายอยู่ที่ไหน ทำอะไร เ็บป่วยรไหนรึเปล่า สิ่ที่ทำไ้ใน่วที่ผ่านมาือให้ำลัใ พาหยอเล่นให้หายเหนื่อย และเป็นเพื่อนที่ีที่อยู่้า ๆ เสมอ
“If I could fly above the clouds
like all the birds
And I could hold you for a
while to let you feel my pulse
Still here, all alone
My whole life, and all my heart
You’re my whole life,
and all my heart”
มินฮยอนหยุร้อเพื่อให้าบึ้ถึวามหมายอเพลและเว้นวรรามัหวะเพล ึ่ฮยอนเอ็ำไ้ ่อนะหยุหายใเพื่อฟัท่อนสุท้ายที่เาอบมาที่สุ
"And I’m here home home,
With you, With me"
ำว่า Home ที่แปลว่า บ้าน บ้านที่มีผู้อาศัยอยู่ บ้านที่แปลว่ารอบรัว ถึแม้พวเาะอยู่หอ แ่พวเามัะเรียหอว่าบ้านเสมอ เพราะเราอยู่ันแบบรอบรัว ฮยอนอบท่อนนี้และเ้าใวามหมายที่ะสื่อี
มินฮยอนยัอยู่รนี้ ที่บ้านหลันี้ มีฮยอนและมินฮยอน และยัรวมถึเมมเบอร์อีสามน้วย
ฮยอนยมือึ้นปาน้ำาทีู่่ ๆ ็ไหลออมาเมื่อนึถึวามหมายอเพลที่ยัำไ้ มินฮยอนระับอ้อมอให้แน่นึ้น่อนูบลบนระหม่อมนัวเล็อีรั้และอีรั้ ไม่้อมีถ้อยำเอื้อนเอ่ยใ ๆ ให้มาไปว่านี้ แ่ที่มินฮยอนำทุอย่าที่ฮยอนอบไ้็มาพอแล้ว มาพอที่ะหาเพลวามหมายี ๆ มาร้อเพื่อสื่อวามในใให้ฟั มาพอที่ะลับมาหาันในวันเิ มาพอแล้วสำหรับสิ่ที่มินฮยอนทำให้
“มินฮยอน”
“รับ”
“เราะพยายามให้มาว่านี้ ะั้ใให้มาว่านี้” ฮยอนพูพลาบีบมือนุ่มแบอบอุ่นอนัวโที่ยัอเาอยู่ “ให้สมับวามพยายามและั้ใอมินฮยอนนะ”
มินฮยอนูบย้ำบนระหม่อมเล็อีรั้ ูบที่แสนเนิ่นนานโยไม่มีารลุล้ำ ออีฝ่ายไว้แนบอเพื่อ้อารปป้อและูแล มือเล็ับมือนุ่มอบอุ่นเอาไว้แล้วแนบแ้มนิ่มลับอแร่ อึมับวามอบอุ่นอนัวโ เพื่อนที่ำลัพยายามอย่าหนัอยู่ในอนนี้ ออบุทุารระทำที่แสนมี่าอมินฮยอน และใน่ำืน ฮยอนะเป็นเ็ีอมินฮยอนแล้วัน
“มินฮยอน”
“รับ”
“ิถึนะ”
“ิถึเหมือนัน”
ความคิดเห็น