**พันธนาการดวงใจ**

ลำดับตอนที่ #6 : ชายที่น่ากลัว!!!!

เพร้ง!!!!!!

เสียงจานกระเบื้องแตกกระจายตากการกระทำของหญิงสาวที่บังเอิญเข้ามาเห็นช็อตเด็ดพอดีนั้น ทำให้อารมณ์ร้อนของทั้งสองคนที่ยังนอนคร่อมกันอยู่บนเตียงนั้นหันมามองผู้ทำลายบรรยากาศทันที รรินทร์มองภาพที่เพิ่งเห็นเมื่อครู่ด้วยความตกใจ ก่อนที่จะเอ่ยขอโทษเบาๆและพูดว่าจะมาเก็บจานที่แตกอีกทีหลังจากที่ทั้งสองคนทำภารกิจเสร็จ แล้วเธอก็หมุนตัวไปยังหลังบ้านทันที

บูรพาดูเหมือนจะรู้สึกตัวว่ากระทำอะไรลงไป เขาจึงลุกขึ้นอย่างหลังจากที่รรินทร์สาวน้อยหน้าหวานเดินออกไปเมื่อครู่

“อะไรกัน?? สาวใช้ของคุณนี่ไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลยจริงๆ” ลิซ่าพูดขึ้นพลางจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ก่อนที่จะลุกขึ้นไปกอดชายหนุ่มที่หน้าบอกบุญไม่รับอยู่

“ไปต่อกันที่โรงแรมก็ได้นะคะ คืนนี้ลิซ่าว่างทั้งคืนเลย” เสียงเชิญชวนของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า

“ไม่ดีกว่า วันนี้ผมเหนื่อย เดี๋ยวผมจะให้คนรถในไร่พาคุณไปแล้วกัน” พูดจบชายหนุ่มก็แกะมือของหญิงสาวออกทันทีแล้วเดินออกไปจากบ้านเพื่อเรียกนถให้มารับเพื่อนสาวไปยังโรงแรมในตัวเมือง

ลิซ่าได้แต่ยืนมองหลังของชายหนุ่มเดินจากไปด้วยสีหน้าไม่พอใจก่อนที่จะเดินไปจัดการแม่คนที่ทำให้เสียบรรยากาศ

หลังจากที่รรินทร์เข้าไปในบ้านแล้วเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เธอช็อกจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว เธอไม่นึกเลยว่าในชีวิตของเธอจะได้ดูหนังสดแบบนี้ ขาที่ห้อยลงเพื่อสัมผัสกับผืนน้ำนั้นตีไปมาอย่างคนเลื่อนลอย

“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงแหลมสูงของผู้หญิงผมทองดังขึ้น รรินทร์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ เธอสาบานกับตัวเองเลยว่า ผู้หญิงคนนี้จะต้องมาว่าเธอเรื่องเมื่อกี้แน่ๆ หญิงสาวลุกขึ้นอย่างช้าๆอย่างไม่ยี่หระต่ออารมณ์ของผู้หญิงผมทองคนนั้น

“มีอะไรคะ?”

ลิซ่าย่างสามขุมเข้ามาอย่างจะเอาเรื่องก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรตั้งแต่แรกเจอกับเธอว่า

“คราวหน้าถ้ารู้ว่าฉันมาล่ะก็ไปหลบอยู่ที่อื่นเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องมาให้ฉันเป็นหน้าด้วยยิ่งดี”

รรินทร์ได้แต่มองใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มจนหนาเตอะของผู้หญิงคนนี้ ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า

“ก็แล้วทำไมคุณไม่ไปทำในที่ที่ลับสายตาคนหน่อยล่ะคะ ทำกลางบ้านอย่างนั้นใครเขาใครออกก็เห็นกันหมดนั่นแหละ อีกอย่างถ้าคุณคิดที่จะมาที่นี่แต่ไม่อยากจะเจอหน้าฉันก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะคุณก็รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร แต่ถ้าคุณไม่อยากจะเจอหน้าฉันจริงๆล่ะก็คงมีสองเลือกเดียวเท่านั้นที่คุณจะไม่ต้องเห็นหน้าฉัน ทางเลือกแรกก็คือคุณไม่ต้องมาที่นี่ แต่ทางเลือกนี้ฉันว่ามันคงยากสำหรับคุณนะ งั้นเอาทางเลือกที่สองดีกว่า...คุณก็บอกให้คุณบีบี้ของคุณไล่ฉันออกซะสิ คราวนี้แหละคุณก็จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าฉันอีกเลยไงล่ะ” พูดจบรรินทร์ก็เตรียมเดินขึ้นบ้านทันที แต่ก็ยังหันหลังกลับมาพูดกับหญิงสาวผมทองที่ยืนกระฟัดกระเฟียดว่า “ฉันว่านะ อย่างที่สองที่คุณบีบี้จะไล่ฉันออกก็ยากเหมือนกัน เพราะว่าเขาคงไม่อยากให้จากที่นี่ไปเร็วนักหรอก” พูดจบหญิงสาวก็เดินขึ้นทันทีเพื่อไปเก็บจานที่แตกไว้ แต่เธอก็ต้องหยุดความคิดของตัวเองลงเมื่อแขนของเธอถูกผู้หญิงผมทองกระชากอย่างไม่ไยดี

รรินทร์หันไปมองหญิงสาวที่ทำกิริยาแบบนี้ใส่เธอ แล้วเธอก็พบว่าหญิงสาวคนนี้สวยแต่หน้าตาจริงๆ

“ที่เธอบอกว่าบีบี้จะไม่ไล่เธออกเพราะว่าเขาไม่อยากให้จากที่นี่ไปเร็วน่ะมันหมายความว่ายังไง?” เสียงแหลมๆของหญิงสาวตรงหน้าถามขึ้น รรินทร์สะบัดข้อแขนที่จับเธออยู่ออกอย่างแรงก่อนที่จะตอบเสียงเย็นๆว่า

“ทำไมคุณไม่ไปถามคุณบีบี้ของคุณดูล่ะ บางทีเขาอาจจะให้คำตอบที่คุณคาดไม่ถึงก็ได้”

คำพูดของรรินทร์เหมือนกับโยนระเบิดใส่ผู้ฟังทันที หญิงสาวผมทองมองใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางนั้นด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์มากขึ้นกว่าเดิม แม้ว่าหญิงสาวตรงหน้าจะไม่สวยด้วยเครื่องแต่งหน้าแต่ก็สวยอย่างธรรมชาติ มิน่าล่ะ...ตอนที่เธอชวนบีบี้ของเธอเขาถึงทำท่าไม่อยากไป สาเหตุมาจากแม่คนใช้คนนี้เองน่ะหรอ ทำไมเธอถึงไม่นึกให้มันเร็วกว่านี้นะ...

“เธอหมายความว่าเธอกับบีบี้...เธอสองคน...” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากหญิงสาวนามว่าลิซ่าทำให้รรินทร์ออกจะงงไปเล็กน้อยก่อนที่จะเข้าใจความหมาย

คราวนี้สนุกล่ะ...

“อะไรหรือคะ? คุณคิดอะไรอย่างนั้นหรอ? แหม...ฉันกับคุณบีบี้อตส่าห์ปิดเรื่องนี้ตั้งนานไม่นึกนะคะเนี่ย ว่าความจะแตกซะแล้ว” น้ำเสียงที่ค่อนจะหวานไปทางจริตนั้น สร้างความร้อนในใจให้กับหญิงสาวผมทองเป็นอย่างมาก

“ไม่จริงหรอก...ไม่จริง” แล้วคนที่พูดว่าไม่จริงก็วิ่งเข้าบ้านไปเลย

รรินทร์มองตามไปก็อดขำไม่ได้ แม่สาวคนนี้คิดอะไรเลยเถิดไปกันใหญ่ แล้วเธอก็ยิ้มออกมากับความสุขเล็กๆน้อยๆที่เธอได้สร้างขึ้น

หญิงสาวที่เดินเข้าห้องในโรงแรมด้วยสีหน้าบูดบึ้งทำให้ชายหนุ่มที่พามาส่งถึงบนห้องถามขึ้นอย่างสงสัย

“เป็นอะไรลิซ่า?”

ลิซ่าเดินมานั่งยังโซฟาที่ตั้งอยู่ในห้องพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า

“บอกลิซ่ามาซิคะ ที่คุณไม่นอนที่นี่กับลิซ่าเพราะคนใช้ที่อยู่ที่บ้านคุณใช่ไหม?”

บูรพาไม่เข้าใจกับหญิงสาวผมทองคนนี้ก่อนที่พูดขึ้นว่า

“คุณพูดเรื่องอะไร?”

“อย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจนะ ก็มันบอกลิซ่าอยู่ว่าคุณไม่มีวันไล่มันออก เพราะคุณอยากให้มันอยู่ที่นั่นนานๆ อย่าบอกนะคะว่ามันไม่จริง”

“คุณไปคุยอะไรกับรดา?”

“ฮึ! มันบอกว่าคุณกับมันเคยมีอะไรกันแล้ว”

บูรพาหรี่ตามองคนพูดแล้วถามขึ้นอีกครั้ง

“คุณพูดว่าอะไรนะลิซ่า?”

“คุณหูหนวกหรือไง? อย่านึกนะว่าลิซ่าดูไม่ออก นังคนใช้คนนั้นหน้าตาสวยออกขนาดนั้น คุณคงจะติดใจมันล่ะซิ ฮึ! ลิซ่าไม่นึกเลยนะว่าคุณจะมีอะไรกับคนใช้ในบ้านตัวเองได้”

จากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกจากห้องทันที...

หลังจากที่รรินทร์อาบน้ำเสร็จหญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำก็เดินออกมาเพื่อใส่ชุดนอนตัวยาวที่ชายหนุ่มเจ้าของบ้านไปเอามาจากไหนไม่รู้นั้นหยิบมันออกมาจากตู้ พร้อมกับเอื้อมมือจะไปกดสวิตส์ไฟดวงใหญ่เพื่อเพิ่มความสว่างให้กับในห้องนอนมากยิ่งขึ้นนอกจากไฟตรงหัวเตียงนั้น แต่ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปทำตามที่ใจต้องการประตูห้องนอนของเธอก็เปิดออก!!!! รรินทร์มองไปยังผู้มาใหม่ด้วยสายตาตกใจ พร้อมกับรีบจัดชุดคลุมอาบน้ำให้เข้าที่เพราะเธออยู่ในสภาพที่เรียกได้ว่าข้างในเปลือยน่ะซิ

บูรพาย่างสามขุมตรงเข้ามาหาหญิงสาวที่มีสีหน้าตื่นตระหนกก่อนที่จะกระชากแขนกลมกลึงนั้นอย่างแรงพร้อมกับพูดว่า

“เธอไปพูดอะไรกับลิซ่า?” เสียงที่เค้นออกมาจากปากที่ได้รูปของชายหนุ่มนั้นทำให้รรินทร์รู้สึกกลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อน แววตาสีดำนิลที่ดูจะเรียบเฉยจนเธออ่านไม่ออกเหมือนวันก่อนๆนั้นมันบอกเธอตอนนี้ว่าเขากำลังโกรธอยู่

“ฉันไม่รู้” หญิงสาวพยายามทำใจดีสู้เสือ ในเมื่อเขาเกลียดเธอออกอย่างนี้ เขาคงไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอก

บูรพามองหน้าหญิงสาวที่ดูจะไม่เกรงกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย

“ไม่รู้อย่างนั้นหรอ? งั้นฉันจะบอกให้ก็ได้ เธอไปบอกคุณว่าฉันกับเธอมีอะไรกัน อย่างนั้นใช่ไหม?” ประโยคหลังชายหนุ่มตานิลกระชากหญิงสาวอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธที่อยู่ในใจ

รรินทร์พยายามนึกทบทวนสิ่งที่ชายหนุ่มพูดก่อนที่เธอจะเข้าใจความหมายพร้อมกับบอกว่า

“แล้วคุณลิซ่าบอกอะไรคุณบ้างล่ะ?” หญิงสาวถามอย่างใจเย็น นัยน์ตากลมสุกใสนั้นมีแววสนุกสนานปนอยู่ ยิ่งชายหนุ่มเห็นมันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะฆ่าผู้หญิงตรงหน้ามากยิ่งขึ้น แรงบีบต้นแขนที่เพิ่มขึ้น ทำให้รรินทร์นิ่วหน้าเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่มีแม้แต่เสียงร้องออกมาสักนิดเดียว

“เธอกำลังยั่วให้ฉันโกรธ” เสียงที่ลอดไรฟันเรียงขาวนั้น ไม่ทำให้หญิงสาวกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย แต่มันยิ่งกลับทำให้เธอรู้สึกสนุกมากยิ่งขึ้น ที่ยั่วให้ชายหนุ่มหน้าเรียบเหมือนกับกระดาษเวลาเจอเธอนั้นโกรธได้

“เปล่านะคะ ก็ฉันคุยกับคุณลิซ่าเกี่ยวกับเรื่องของคุณ...บีบี้” ชื่อหลังดูเธอจะเน้นเป็นพอเศษ “และก็อีกหลายเรื่องมากมายจำไม่หมดหรอกค่ะ” เธอพูดอย่างลอยหน้าลอยตา

“นี่เธอ!!!” ดูเหมืนว่าเธอจะยั่วเขาได้สำเร็จตามเป้าประสงค์ที่เธอหวังเอาไว้ ตอนนี้สีหน้าของชายหนุ่มที่มีใบหน้าขาวอย่างกับผู้หญิงนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศ

บูรพาไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับผู้หญิงตรงหน้านี้ดี เขารู้แต่ว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ นั่นยิ่งทำให้เขาโกรธจนควันออกหูที่เขาทำอะไรเธอไม่ได้ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลนั้นมีแววซุกซนอย่างเด็กที่ลองดีกับผู้ใหญ่ ปากเรียวบางที่ยิ้มตรงมุมปากนั้นอย่างสะใจยิ่งทำให้เขาเดือดมากยิ่งขึ้น กลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆโชยเข้าแตะจมูกของเขา ผมสีดำขลับยาวสลวยเวลาที่เธอมัดเวลาทำงานบ้านตอนนี้ถูกรวบไว้อย่างคนทำไม่สนใจว่ามันจะออกมาสวยหรือไม่ เส้นผมบางเส้นชื้นและเปียกหลังจากอาบน้ำ ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเต็มตาเป็นครั้งแรก ชุดคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ของเขาที่เขาสละให้กับเธอตั้งแต่วันแรกที่เธอเหยียบเข้าบ้านไม้หลังนี้ถูกสวมทับด้วยหญิงสาวร่างบาง ซึ่งมันดูไม่เหมาะเลยซักนิด มือบางข้างหนึ่งกุมชุดนอนตัวยาวที่เขาไปซื้อมาให้นั้นอยู่ที่กลางอกพร้อมกระชับชุดคลุมอาบน้ำตรงรอยแหวกนั้น บูรพาอดคิดไปไกลกว่านั้นไม่ได้ แม้ว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิงตรงหน้า แต่สามัญสำนึกที่เป็นผู้ชายของเขาตอนนี้กำลังร้อนรน

รรินทร์มองสายตาสีดำนิลที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้านั้นอย่างเกรงๆ แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาไม่ชอบหน้าเธอและเข้าใจผิดว่าเป็นคนทำให้น้องชายสุดที่รักของเขาเป็นเจ้าชายนิทรานั้นแต่เธอก็รู้ว่ายังไงเขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น ที่ยังมีความดิบของธรรมชาติที่สร้างขึ้นมา รรินทร์เริ่มสะบัดตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ตัว มืออีกข้างรีบเอื้อมไปด้านหลังของอีกฝ่าย พลางกระชับตัวของเธอให้แน่นขึ้น เนินอกที่ได้รูปของหญิงสาวสัมผัสกับกล้ามอกของชายหนุ่มอย่างไม่ได้ตั้งใจ รรินทร์พยายามดิ้นรนออกจากการเกาะเกี่ยวของอีกฝ่ายทันที ปากบางที่ลองดีเมื่อครู่ประท้วงทันที

“นี่คุณ! ปล่อยฉันซะสิ ฉันอึดอัดนะ” พูดไปก็ดิ้นรนเพื่อหาอิสระ

“ทำไม? กลัวฉันงั้นหรอ?” เสียงยั่วของอีกฝ่ายพูดขึ้นที่ข้างหูของหญิงสาว ลมหายใจของชายหนุ่มรดอยู่ที่ต้นคอของหญิงสาวทำให้รรินทร์ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเธอดิ้นอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เธอตั้งฉายาผู้ชายคนนี้ว่าตุ๊กแกนั้นก็เริ่มแน่นขึ้นจนเธอหายใจไม่ออก

“ปล่อยฉันซิ” เสียงที่รอดออกมาจากปากบางของหญิงสาวอย่างยากเย็น

อ้ออมกอดที่แน่นขึ้นเรื่อยๆทำให้บูรพารับรู้ถึงร่างกายที่นุ่มนิ่มขงหญิงสาวมากยิ่งขึ้น เขารู้แต่ว่าเขายังไม่อยากคลายอ้อมกอดนี้

“คุณบูรพาปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่...” เสียงที่หายลงไปในลำคอถูกปิดด้วยปากของเจ้าของอ้อมกอดนั้น รรินทร์ดูจะงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนั้นพอเธอเริ่มรู้สึกตัวปากบางก็ปิดกั้นการรุกรานของอีกฝ่ายทันที บูรพาดูจะไม่ยอมแพ้ต่อการกระทำของอีกฝ่ายเขายังคงใช้สัญชาติญาณดิบของเขารุกรานอีกฝ่ายจนได้ ความหวานที่เขาได้รับจากเสียงประท้วงใสๆเมื่อครู่นั้นทำให้เรารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก รรินทร์ได้แต่ทุบอีกฝ่ายเป็นการตอบแทนเท่านั้น ตอนนี้ร่างกายของเธอดูจะเริ่มหมดเรี่ยวแรงลงทุกที ความที่เธอยังไม่เคยได้ใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนทำให้เธอไม่รู้เลยว่าเธอต้องทำตัวยังไงในสถานการณ์แบบนี้ มือบางเริ่มหยิกทึ้งอีกฝ่ายเท่าที่แรงกายของตัวเองมี บูรพาไม่สนใจกับการต่อต้านของอีกฝ่าย มือของเขาเริ่มทำงาน เสื้อคลุมอาบน้ำที่ตอนนี้เผยเห็นหัวไหล่เนียนนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะสัมผัสเธอมากขึ้นมากกว่า สายรัดที่อยู่ตรงเอวคอดนั้นถูกดึงออกมาอย่างไม่ไยดี!!!!!!!

*******************



ติดตามต่อไปนะคะว่า รริทร์สาวน้อยน่ารักจะรอดจากเงื้อมมือตุ๊กแกชายหล่อคนนี้ได้หรือไม่????